บทที่ 3 ม้าดีดกโหลก

“คุณหนูเจ้าค่ะ มาทำอะไรตรงนี้ค่ะ ท่านคอเลนเรียกเจ้าค่ะ”

อาบิเกล: “อะ อืมม”

ตาแก่นั้นจะอะไรกับฉันหนักหนา เรียกอยู่ได้

“มาแล้วเหรอนังตัวดี ท่านรัชทายาทอุส่ามาเยี่ยมฉไหนเจ้ากลับทำตัวแย่ ทำเสียชื่อเสียงตระกูลป่นปี้ ไม่เว้นแต่ละวัน”

อาบิเกล : “หนักส่วนไหน ของคุณละตาแก่ บ่นอยู๋ได้ น่ารำคาญ”

“แกเถียงฉันเหรอ แกนะแก ทหารเอาไม้มา วันนี้ฉันจะตีแกให้ตาย จนกว่าแกจะสำนึก”

อาบิเกล : “เอาสิ คุณไม่เคยเห็น ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกอยู่เล้วนี่ ตีให้ตายเลยค่ะท่านพ่อ”

“อาบิเกล!!!”

อาบิเกล : “ตีสิค่ะ ตะคอกใส่ทำไม ตีดิ ตี ฉันบอกให้ตีไง ตี!!!!” ขอโทษนะอาบิเกลฉันรู้สึกเกลียดพ่อเธอซะแล้วสิอยู่นาน ๆ จะเป็นปราสาท

“แกอย่ามายอกย้อนฉันนะ ต่อไปนี้แกไม่ใช่ลูกฉันจะไปตายที่ไหนก็เชิญ”

เป็นคุณหนูได้ไม่นานนี่ต้องมาโดนไล่ออกจากบ้านแล้วเหรอ แต่มันก็เป็นสิ่งที่ดี

อาบิเกล: “ได้ค่ะ ฉันไปแน่ ต่อไปนี้เราตัดขาดความเป็นพ่อลูกกัน”

“อาบิเกล”

“คุณหนูค่ะ ไม่พูดแรงกับท่านพ่อเกินไปหน่อยเหรอค่ะ ท่านที่พูดเป็นห่วงคนหนูนะคะ”

อาบิเกล : “เป็นห่วงกับผีสิ พ่อแบบนี้มีอย่างที่ไหนกันโทษว่าแต่ลูกในแต่ละวัน”

“คุณหนูทำแบบนี้ คุณหนูจะไปอยู่ที่ไหนค่ะ แล้วไปอยู่ยังไง”

อาบิเกล : “ไม่เป็นไรน่า ฉันเคยออกค่ายบ่อย แถมพ่อกับแม่ก็ทำงานค้าขาย แถมยังมีวิชามวยป้องกันตัวจากพ่อเคยสอนอีก หายห่วง”

“วิชามวย ออกค่าย????? อะไรกันค่ะคุณหนู แล้วคุณหนูอยู่คนเดียวได้แน่เหรอค่ะ”

อาบิเกล: “ใครบอก ก็อยู่กับเธอไง” ฉันพูดพลางยิ้มไป

“หึ หึ คุณหนูมันจะดีเหรอค่ะ”

อาบิเกล : “ดีสิ ดียิ่งกว่าดีเสียอีก”

“อะ คุณหนูจะไปไหนค่ะ”

อาบิเกล : “ปีนกำแพงไง ระดับนี้ชิวๆ” ฉันยกนิ้วโป้งให้คนรับใช้ที่นิทกับอาบิเกลมาตั้งแต่เด็กๆ

“ประตูก็มีทำไมไม่ออกค่ะ”

อาบิเกล : “ไม่อ่ะ ออกไปแบบธรรมดาก็ไม่ตื่นเต้นสิ อีกอย่างไม่อยากเห็นตาแกด้วย เธอเดินออกมาตามฉันละกันนะ บาย”

ฮึบ ……..อือ

ฉันพยายามปืนต้นไม้ขึ้นไป

อ่า อีกนิดเดียว

ฉันพยายามยื่นมืออีกข้างจับไปยังกำแพง

กระเถิบ กระเถิบ

ฉันมองไปยังข้างล่างของอีกฝากหนึ่ง เห……

ทำไมมันสูงลิบลิ่วแบบนี้ละ แง

จะกลับคืนก็ไม่ได้ จะลงอีกฝากก็ไม่ได้

“คุณหนูลงมาเถอะค่ะมันอันตราย”

อาบิเกล : “ฉันจะลงยังไงละ ฉันลงไม่ได้แล้ว”

แต่เดียวนะ ที่นี้เป็นเมื่อเวทย์นิ อีกอย่างฉันก็เป็นชนชั้นสูง ฉันก็ต้องใช้เวทย์ได้ดิ เหมือนกับแฮรี่พอตเตอร์ที่บินได้เพราะมีไม้กวาด เหมือนกับซีรีย์จีนที่เคยเห็นในโทรทัศน์ที่บินได้เพราะใช้พลังปราณตัวเอง งั้นฉันก็ต้องลองทำดู

ฉันพยายามพยุงตัวลุกขึ้น มาฉันพร้อมบินแล้ว ฉันกางแขนออกพยามบินลงไปข้างล่าง

“คุณหนูจะทำอะไรค่ะ ไม่นะ คุณหนู”

เฮือก!!!!

นี่ฉันทำอะไรลงไปนี่ นี่มันยัยขยะชัดๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย

อร้ากกก!!!!

ไม่ ไม่………….

ฉันหลับตาปี๋ แต่เอ๊ะ ทำไมฉันไม่ถึงพื้นสักที ฉันคลำไปคลำมา จับเหมือนโดนอะไรชักอย่าง

หล่อ!!!!!

นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ยย!!!!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***



