บทที่ 2 นางร้ายจุติ

พรึ่บ!!!

ฉัรเปิดตาขึ้นมา ด้วยความสะลึ่มสะลือ แถมมีอาการปวดศีรษะและเจ็บบริเวณยังหน้าอก

เหวอ!!!

ฉัน ฉะ …..ฉัน ยังไม่ตายเหรอ ฉันจำได้นี่มาเมื่อกี้ ฉันถูกรถชน ฉันสังเกตร่างกายของตัวเอง ว่าครบ 32 ประการไหม

เอ๋……….

ทำไมมันแปลก ๆ ไป ทำไมฉันถึงแต่งตัวแบบนี้ สวมสุดกระโปรงยาวๆ ทำไมใส่อะไรเยอะแยะ เมื่อกี้ฉันใส่ชุดนักเรียนนี่ หรือเมื่อกี้ฉันฝันไป ฉันได้ต่นั่งครุ่นคิดสักพัก ก่อนเหลือบไปเห็นกาน้ำอยู่โต๊ะ

โอ๊ะ!!!!!

น้ำนี่ ขอกินก่อนละกัน สักนิดคงไม่มีใครเห็นนะ อิอิ

ฉันลุกขึ้นจากเตียงไปจับกาที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนรินใส่แก้วน้ำ ลักษณะคล้ายๆ ขันถ้วยรดน้ำมนต์น้อยๆ เคยเห็นในวัด เอ๋ หรือฉันอยู่วัด นั้นสิ แล้วฉันมาทำไม?????

ฉันพูดพลางดื่มน้ำไป

พรูดดดดดด!!!!!!!

ฉันพ่นน้ำที่อยู่ไปปากใส่หญิงสาวข้างหน้า ที่กำลังจ้องหน้าฉันอยู่มาตอนไหนก็ไม่รู้

แค่ก แค๊ก!!!!!!

แคลล์ : “ธะ ….เธอ เป็นใคร เข้ามาได้ไง”

“ท่านหญิง ท่านหญิงอาบิเกลฟื้นแล้ว”

แคลล์ : “เธอบ้ารึเปล่า ฉันแคลล์ ไม่ใช่อาบิเกล

ฉันพูดพลางหันหน้าไปยังกระจก คร่าวนี้ต้องสำลักน้ำออกมาอีกรอบ นี้ไม่ใช่หน้าฉัน!!!!!

กรี๊ดด!!!!!!!!!!

วูบบ!!!!!!!

พรึ่บ!!!!!

“ตื่นแล้วเหรอนังตัวนี้ แกมันนังลูกขยะชัดๆ แกมันไม่ได้เรื่อง แกคิดจะข้าน้องสาวตัวเอง ทำไมแกต้องโหดเหี้ยมขนาดนั้นด้วย”

แคลล์ : “คุณเป็นใคร มาด่าฉันฉอด ๆ”

เพี๊ย!!!!!!

แคลล์ : “คุณ ตบหน้าฉัน!!!!”

“ฉันคือพ่อของแกไง สงสัยฉันต้องตบแกให้หลาบจำ ดีแค่ไหนแล้วองค์รัชทายาทคู่หมั้นของแกยังไว้ชีวิต หัดสำนึกผิดซะบ้าง ดีที่น้องแกช่วยพูดไว้ได้ ไม่งั้นแกคงตายไปแล้ว”

แคลล์ : “แก ไม่ไหวแล้วโว้ย” ฉัดกำหมัดขึ้นมาจะชัดหน้าไอ้หมอนี่ ชักยก สองยก คนแก่ก็คนแก่เถอะ ถึงแก่กว่าพ่อฉันก็ตามเถอะ

“แก นะแก ทำร้ายน้องไม่พอ ยังจะทำร้ายพ่อของแกอีก ทหาร!!!เอาไม้มา ฉันจะฟาดแกให้หลาบจำ”

ฟึบ!!!!

ฟึบบบ!!!!

ฟึบบ!!!!

ฉันได้แต่นั่งร้องให้ น้ำตามันรินไหลออกมาเอง ปวดร้าวไปทั้งตัวที่ที่ไม่รู้สาเหตุ เหมือนเจ็บอยู่ภายในใจ อยากพูดกับคนตรงหน้าเป็นล้านคำแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้เหมือนมีอะไรค้างคาในใจ ได้แต่นั้งสำนึกผิดรับไม้ของชายแปลกหน้าที่ฟาดเข้ามายังแผ่นหลัง ไม่ยั้งมือ

“คุณท่าน!!! หยุดเถอะค่ะ อย่าทำคุณหนูเลย คุณหนู คุณหนูฮือ ฮือ คุณหนู ปล่อยคุณหนูเถอะค่ะ คุณหนูพึ่งฟื้นตัวหลังจากหลับไปหลายวันนะค่ะคุณท่าน”

ฉันมองไปยังหญิงสาวตัวน้อยๆ ตากลมโตๆ ร้องให้อ้อนวอนขอชีวิตฉัน

แคลล์ : “เธอ ทำอะไรนะ”

ฟึบบ!!!!

ฉันมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้า ที่ออกมาปกป้องฉัน เขาเข้ามารับไม้แทนฉัน ถ้าฉันเป็นลูกสาวเขา นี่มันก็ทารุณกรรมเกินไป นี่เขาทำกับลูกสาวของเขาได้ลงคอเลยหรือ

พรึ่บบบบ!!!!!

อะ….โอ้ยย!!!!!

ฉันตื่นขึ้นมาร่างกายระบมไปทั้งตัว จับที่แผ่นหลังก้ไม่ได้ มันแสบไปหมด คิดถึงแม่กับพ่อ ฮือ ฉันอยากกลับบ้าน

เมื่อกี้มันอะไรกันอยู่ๆ ความทรงจำของผู้หญิงคนนี้ก็วิ่งถาโถมเข้ามาในสมองของฉัน ฉันคืออาบิเกล ไม่จริงน่า ถ้าจริงเธอคงทรมานมากเลยสินะ ไม่มีใครรัก ซ้ำยังเป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่งที่ไม่มีใครสนใจ ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงต้องร้าย เธอแค่อยากปกป้องตัวเองและปกป้องคน ๆ นั้นจากคนที่ชื่ออมันดา

โธ่ สวรรค์!!!!!!!

ฉันมองไปยังท้องฟ้าพลางพูดตะโกนออกไป คนมีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องให้ฉันมาเป็นอาบิเกล ฉันอยากกลับบ้าน ทำไมฉันต้องมาเป็นขยะ แง ฉันได้แต่ยืนบู้บี้ปากไปมา

“ฟื้นแล้วเหรอค่ะคุณหนู”

แคลล์ : “อะ อื้ม”

“คุณหนูพูดกับใครอยู่ค่ะ”

แคลล์ : “ปะ เปล่า ฉันคุยคนเดียวนะ”

“ห้ะ คุณหนูไม่สบายตรงไหนรึเปล่าค่ะ”

นับต่อจากนี้ไปฉันคืออาบิเกลคนใหม่ จะไม่มีอาบิเกลคนเก่า

อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย

ฉันได้แต่เต้นท่าเอเลี่ยนตัวเขียวที่กำลังเป็นไวรัลในโลกของฉัน ฮ่า ฮ่า

“ตายแล้ว คุณหนู ทำอะไรค่ะเนี่ย”

อาบิเกล : “ก็เต้นไง เธอไม่รู้จักเธฮ มาฉันสอนเต้น”