ความชิปหายบังเกิด

"ไอ้คิง! เหี้ยคิงมึงตื่น"

"เป็นห่าไรของมึงวะ"

"ไม่ได้เป็นห่าเว้ย ปริม ปริมมันโดนจับตัวไป"

โทษใครไม่ได้นะเว้ยมันตามกูมาเองแต่ยังไงมันก็เพื่อนกูไง

"แล้วพวกมึงไปทำห่าไรกันมาปริมถึงถูกจับตัวไปวะ"

"ก็มันโง่ตามกูมาเองนี่หว่า"

"อย่าบอกนะไอ้ข่าวลือที่เขาบอกว่ามึงกับไอ้เด็กใหม่นั่นนัดเจอกันหลังป่าคือเรื่องจริง"

"เออ"

ก็ใครมันจะไปคิดว่ะว่ามันจะเอาตัวปริมไป

"กูรู้นะว่ามึงเป็นหมาแต่ช่วยหยุดเห่าหอนวอนหาตีนเขาไปทั่วได้มั้ยว่ะ กูล่ะเหนื่อยกับมึงจริงๆมีเรื่องทีไรหากูตลอด"

"น่า มึงแค่คิดแผนมาก็พอเดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง"

กูบอกแล้วไอ้นี่มันเก่งยังไงมันก็ต้องช่วยกูได้อยู่แล้ว

"แต่ก่อนอื่นมึงเล่าเรื่องราวให้กูฟังก่อนว่าเรื่องมันเป็นมายังไง"

"ก็ปริมมันตามกูมาแล้วกูก็ดันแพ้ไอ้เหี้ยนั่นไงมันเลยเอาตัวปริมเป็นตัวประกันไม่ให้กูเบี้ยวสัญญา"

แต่จริงๆมันฆ่าๆกูไปก็จบแล้วจะยืดยื้ออะไรนักหนาก็ไม่รู้

"แลัวไอ้ตราบนขอมึงล่ะวะจะอธิบายยังไง"

เหี้ย มันเห็นได้ไงว่ะกูรู้สึกว่ากูปิดมิดชิดแล้วนะ

"เออ คือ.. อ้อก็มันบอกว่าเป็นตราสำหรับทาสเฉยๆเว้ยไม่มีอะไร"

"มึงก็รู้นี่หว่าว่ามันมี"

ไอ้รู้มันก็รู้เว้ยแล้วมึงจะให้กูทำยังไงว่ะจะให้ตัดคอทิ้งหรือไง

"เออน่า มึงไม่ต้องห่วง เรื่องนี้กูจัดการเองคิดเรื่อง

ปริมก่อนมึงจะเอาไง"

"ก็ไม่เอาไงนะมึงก็จัดการเองดิ"

"เห้ยได้ไงว่ะนั่นปริมเพื่อนมึงนะเว้ย"

"ก็ใครใช้ให้พวกมึงไปก่อเรื่องกันเองล่ะใครก่อก็แก้เองละกันเรื่องนี้กูขอบายกูมีเรื่องของกูที่ต้องปวดหัวมากพอแล้ว"

"มึงมีเรื่องอะไรของมึงว่ะเดี๋ยวกูช่วยแต่มึงต้องช่วยเรื่องนี้ก่อน"

ไม่ได้นะเห้ยถ้ามึงไม่ช่วยกูกูก็ต้องเป็นทาสไอ้เหี้ยนั่นดิไม่เอากูไม่เป็นเว้ย

"พอๆไม่ต้องเซ้าซี้กูมึงไปตกลงอะไรเขาไว้ก็ทำๆไปเดี๋ยวปริมก็ถูกปล่อยเอง"

"มึงเอาความมั่นใจมาจากไหนถ้าเกิดมันไม่ปล่อยล่ะ"

"นั่นก็ค่อยคิดหาทางทีหลังวันนี้กูขอนอนก่อนเว้ยนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วมาปลุกกูทำไม"

"เชี่ยมึงอย่าเพิ่งนอน"

เออกูคิดเองก็ได้วะ

05.00น.

กูคิดไม่ออกอะทำไงดีนี่คือกูต้องเป็นทาสมันใช่มั้ยเสียศักดิ์ศรีองค์ราชทายาทกูหมดรู้ถึงไหนอายถึงนั่น

ตืด ติด ติด

ใครโทรมาว่ะ

"โหล"

ถ้าไม่ด่วนจริงพ่อจะตบให้คว่ำคนยิ่งเครียดๆอยู่

"ฮึๆ มาเจอกันหน้าหอ"

"ไม่.."

เชี่ยเอ้ยตัดสายใส่กูอีกคิดว่าใหญ่มาจากไหนวะฝากไว้ก่อนไอ้โซนิคส์อย่าให้ถึงตากูนะ

แล้วมันไปเอาเบอร์กูมาจากไหนว่ะ

"ไง"

"ไงพ่องเห็นกูว่างหรือไงเรียกกูมาแต่เช้า"

"นั่นคือคำทักทายของทาสกับเจ้านาย"

"เออมึงไม่พอใจอะไรเอากันอีกยกป่ะล่ะรอบนี้เพื่อปล่อยตัวปริม"

"ฮึ มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นมั้งยิ่งกระจอกๆอย่างมึงเพื่อนมึงคงไม่มีวันได้เห็นเดือนเห็นตะวัน"

"มึงอย่าทำอะไรเพื่อนกู นี่ไงกูก็มาเป็นทาสมึงแล้วมึงก็ปล่อยเพื่อนกูมาดิ"

เออกูรู้ว่ามันไม่ง่ายไงกูเลยยอมเดินมาหามึงเนี่ย

"กูแค่จะมาบอกมึงว่าวันนี้มึงต้องย้ายห้องมาอยู่ห้องเดียวกับกูแค่นั้นแหละ"

"เดี๋ยวนะที่มึงให้กูถ่อสังขารตัวเองมาหามึงเนี่ยเพื่อแค่นี้ มึงบอกกูทางโทรศัพท์ก็ได้มึงเห็นกูว่างหรือไง"

"มึงเป็นทาสกูกูสั่งอะไรก็ทำแค่นั้นพอ''

แต่เดี๋ยวนะย้ายห้องห้องอะไรห้องเรียนหรือว่าหอนอน

"แล้วไอ้ที่บอกย้ายห้องนี่ห้องไรว่ะ"

"ทุกห้องที่มึงอยู่นั่นแหละย้ายมาให้หมดมาอยู่กับกูกูจะได้เรียกใช้ถนัดๆ"

ชิปหายวายวอดแล้วนี่กูจะเอาเวลาไหนไปปรึกษากับคิงวะ

"มันจำเป็นด้วยเหรอวะอยู่คนละห้องกูก็ไปรับใช้มึงได้เว้ย"

"จำเป็น เมมเบอร์กูไว้ด้วยมึงจะได้รู้ว่าเจ้านายมึงโทรมาต้องรับสายยังไง"

เห้ยเดี๋ยวดิจะไปไหนกูยังคุยไม่จบ

"เดี๋ยวมึง.."

"อ้อเก็บของให้เรียบร้อยด้วยนะจะมีคนมาขน6โมง"

ควันเหี้ยไรวะมึงเป็นสกั๊งปล่อยตดเหรอวะแต่หอมแหะเดี๋ยวมันอยู่ไหนบ้าเอ้ยหายไปไหนแล้วกูได้ข่าวว่ามึงเป็นหมาไม่ใช่พ่อมดหายตัวได้ด้วยเหรอวะ

"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หมาเถื่อนหายตัวได้ทำไมไม่วาปเข้าห้องกูเลยว่ะให้กูลงมาหามึงเพื่อ"

เจ็บใจชะมัดแล้วนี่กูจะเอาไงต่อดี อยากได้แม่มดตัวน้อยๆสักตนมาเส็กคาถาเก็บของพวกนี้ดีมั้ย กูว่ามึงเพี้ยนแล้วว่ะรีบเก็บของเหอะพวกแม่งมาแล้วยังไม่เสร็จเดี๋ยวพังห้องกู

"มึงจะไปไหนวะ"

"ย้ายหอ"

ไม่ต้องถามเยอะเพราะมึงไม่ช่วยกูคิดตั้งแต่เมื่อคืนนั่นแหละกูถึงต้องมาเก็บของเข้าหอเขาเนี่ย เดี๋ยวกูลืมเติมย้าย เออช่างแม่ง

"เออดีกูจะได้อยู่แบบสงบๆสักที"

"ห่ามึงห่วงเพื่อนมึงหน่อยก็ได้สัส"

"ห่วงทำไมไม่ใช่เมียกู"

"เออแล้วแต่มึงมาช่วยกูเก็บของดิ"

กูเชื่อเลยความชิปหายของชีวิตกูแม่งยังไม่จบแค่นี้นี่ขนาดแค่เริ่มต้นต่อไปไม่จับกูคล้องกุญแจมือมัดโซ่เหมือนนักโทษเลยมั้ย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***