ป่าหลังเขา

กร๊อบ แกร๊บ

"เดินช้าๆหน่อยดิว่ะไอ้เวล"

"แล้วใครให้มึงตามกูมาล่ะปริม"

จะตามมาให้เกะกะทำไมก็ไม่รู้ชักช้าลีลา

"กูอุตส่าห์ตามมาเก็บศพมึงเลยนะเห้ยดีแค่ไหนแล้วที่กูไม่ปล่อยให้มึงเน่าตายกลางป่า"

"เหรอ ถ้าถึงตอนนั้นกูคงไม่ได้เน่าตายหรอกเพราะเนื้อกูคงถูกฉีกกลืนกินเข้าไปหมดแล้วแหละ คราวหน้าจะแหล อะ แหลเนียนๆหน่อย"

สู้เขาไม่ได้พ่องมึงรู้ทันหรอกน่าว่าจะมาดูผู้ไม่ได้มาเก็บศพกู

"กูไม่ได้ตอแหลนะมึง กูมาเก็บศพมึงจริงๆแค่กระดูกก็ยังดี"

"งั้นมึงรอเก็บกระดูกมันดีกว่าไม่ต้องมาเก็บกระดูกกูเพราะวันนี้กูจะเป็นผู้ชนะ"

"เหรอ กูว่านะมึงเผื่อใจไว้สักหน่อยเถอะกูกลัวมึงจะช็อคตายเองมากกว่าว่ะ "

"ช็อคตายห่าไรของมึง"

"ก็ช็อคที่รู้ว่าสู้เขาไม่ได้ไง"

สู้เขาไม่ได้พ่องมึงดิ ระดับกูต้องไม่แพ้

บวู๊ววว บล๊อก บล็อก บวู๊ววว

"เขาเห่าเชิญชวนมึงแล้วว่ะ"

"เออกูรู้แล้ว"

เห่าหอนไปเหอะแล้วมึงจะได้เจอฤทธิ์กู

"ไงมาแล้วเหรอคิดว่าจะป็อดหนีไปแล้ว"

"คนอย่างกูคำไหนคำนั้น"

ไม่เปลี่ยนไปเลยแววตานั่นดูดุดัน คมกริบราวกับใบมีดพร้อมเชือดเฉือนศัตรูได้ตลอดเวลา ไม่ได้ จะมามัวบั่นทอนตัวเองแบบนี้ไม่ได้ยังไงกูก็ต้องชนะ

"ฮึ กลัวข้าล่ะซีเจ้าตูบน้อย"

"น้ำหน้าอย่างมึงมีอะไรให้กูกลัว"

อย่ามาใช้เสียงสำเนียงแบบนั้นกับกู กูไม่ได้โบราณเหมือนมึง

"แล้วอีกอย่างนะช่วยพูดภาษาที่ใช้กันปัจจุบันได้ป่ะรู้ว่าเป็นคนชาววังแต่อย่ามากระแดะพูด ทำเป็นผู้ดีคุยกับสก๊อย"

"ก็รู้ตัวหนิว่าเจ้าอยู่ในฐานะอะไร"

"หนอย เหรอกูก็เป็นองค์ชายเหมือนมึงนั่นแหละแต่แค่กูไม่ได้หัวโบราณเหมือนมึง"

"สำหรับข้าเจ้าเปรียบเหมือนพวกนั้นแหละ เพราะเจ้าช่างทำตัวได้เหมือนมาก"

นั่นปากเหรอนั่น ช่างเหอะอย่ามัวเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ เข้าเรื่องดีกว่า

"ไม่คิดว่ามึงจะปากมากงี้นะเห็นใครๆเขาก็บอกว่ามึงไม่มีปากนี่"

"กูว่านะมีแต่มึงที่ว่ากูไม่มีปาก แต่คนอื่นเขาว่ากูเป็นเจ้าชายเย็นชาว่ะ"

เจ้าชายเย็นชา ช่างเย็นช๊าาเย็นชา อยากถ่ายรูปกลับไปให้เหล่าแฟนคลับของมึงดูจริงๆไอ้ท่าทางยักคิ้ว

หริ่งตาด่ากูเนี่ย

"พูดเหมือนคนปกติก็เป็นนี่"

"โอ้ย พวกมึงจะพูดกันอีกนานมั้ยสัส กูรอดูพวกมึงอยู่เนี่ย"

ใครใช้ให้พวกมึงมาดูพวกกูเองว่ะ อยากดูก็ต้องรอรอไม่ไหวก็กลับไปเลยดิ หรือมารอเก็บศพเพื่อนมึงเหมือนอีปริมว่ะ

"ก็เพื่อนมึงปากมากเองนี่หว่า"

"เออๆ วันนี้มึงพูดมากผิดปกตินะเห้ยไอ้โซนิคส์ เห็นทุกทีมาถึงก็ซัด เสร็จก็กลับนี่หว่า"

เออ โทษเพื่อนมึงนู่นเห็นบอกเย็นชา แต่พูดมาก

ชิปหาย

"งั้น เริ่มเลย"

อะไรเริ่มเห้ยเริ่มก็เริ่มงี้เลยเหรอว่ะ

ครืกก

"ย๊ากกกก"

ตูบ

เห้ย กูทำอะไรพลาดว่ะไหงอยู่ดีๆมันมาทับกูได้ต้องเป็นกูดิที่อยู่ด้านบน แน่จริงอย่าจับกดแขนกูดิไม่ได้การล่ะท่านี้มันอันตรายเกินไปต้องยันเท้าถีบมัน

ฮึบ พลั๊ก หมับ!!

"เชี่ย"

ปล่อยขากู ทำไมมันแรงเยอะงี้ว่ะอีกมือรวบแขนกูอีกมือจับขากู เห้ยเดี๋ยวๆมึงจะนั่งคร่อมกูทำไม หนักเว้ยนั่งทับขากูอีกลงไป งี้กูจะต่อสู้ไงว่ะ ต้องดิ้นสุดชีวิต

ฮึบ อุบ ดิ้นไม่ออก

"เห้ยๆ แน่ใจนะว่านั่นคือสู้กันถ้าจะเอากันก็ไปเอากันที่ห้องเว้ยเห้ย คร่อมกันอยู่นั่น"

เอากันห่าไรมึงบอกเพื่อนมึงนู่นมานั่งคร่อมกูเพื่อ

"หุบปากไปไอ้เชน"

"คร๊าบบ คุณโซนิคส์"

"กูว่านะเรากลับกันเถอะว่ะเพื่อนวันนี้มันคงมาหาเมียไม่ได้มาหาศัตรูพวกเราคงอดแจมว่ะ"

เห้ยๆ เดี๋ยวใครเมียว่ะ

"มึงก็ลงไปได้แล้วจะถ้าฆ่ากูก็รีบๆฆ่ากูหนัก"

"ฮึ พูดเพราะๆกว่านี้ซีบางทีกูอาจใจดีเก็บมึงไว้ก็ได้"

มึงจำเป็นต้องพูดใกล้หูกูขนาดนี้มั้ย

"เอาหน้ามึงออกไป แล้วฆ่ากูเลยให้ตายยังไงกูก็ไม่มีทางยอมเป็นทาสมึงหรอก"

กูลูกผู้ชายพอคำไหนคำนั้น ปริมมึงคงได้เก็บกระดูกกูจริงๆแล้วว่ะใครจะไปคิดว่าไอ้นี่มันแรงเยอะขนาดนี้ฟร๊ะ

ควับ อึก เจ็บ!

กัดที่ไหนไม่กัดมากัดคอกูอีกกัดหัวใจกูไปเลยกูจะได้ตายเร็วๆห่ามาทรมานกูอีก แล้วไอ้ที่ยกโขยงกันมาเป็นฝูงนั่นน่ะพามาเป็นสักขีพยานเยาะเย้ยให้กับความควายของกูใช่มั้ย

"เดี๋ยวกูขอสั่งลาเพื่อนกูแปป"

"ไม่ต้องเพื่อนมึงโดนเพื่อนกูจับมัดมือมัดเท้าหิ้วกลับบ้านนานล่ะ"

เห้ยจริงดิ ปริมจะเป็นไรเปล่าว่ะ

"มึงอย่าทำอะไรเพื่อนกูนะเห้ย"

"ไม่ต้องห่วงถ้ามึงมาเป็นทาสกู กูจะดูแลเพื่อนมึงอย่างดีเลย ตอนแรกคิดว่าจะพาเพื่อนมาเยอะกว่านี้สักอีกแต่แค่นี้ก็ดีเพื่อนกูจะได้ไม่เหนื่อย"

อ๋อ นี่คิดไว้แต่แรกแล้วใช่มั้ยก็ว่าพากันมา

ทำไมเป็นโขยง

"แต่เดี๋ยวนะถ้ามึงไม่ได้จะฆ่ากูแต่แรกแล้วไอ้ที่กัดคอกูเมื่อกี้นี้... "

"ถูกต้อง"

เชี่ยยยย !

ไม่เอากูไม่เป็นเว้ยกูเป็นของกูอยู่ดีๆกูจะไปเป็นของมึงไม่ได้แล้วอีกอย่างกูเป็นผู้ชายเว้ย

"แต่กูแค่กัดทำสัญลักษณ์ว่ามึงเป็นทาสกูไม่ใช่เมีย"

เหรอ แล้วคนอื่นที่เห็นเขาคิดเหมือนมึงเปล่าว่ะห่าแล้วถ้าเมียมึงมาเห็นกูก็ซวยดิ เอ๊ะเดี๋ยวนะถ้าไอ้นี่มีเมียแล้วรอยกัดก็คือรอยกัดเพราะรอยกัดแรกเท่านั้นที่จะมีสัญลักษณ์ประทับไว้ได้

"กูขอถามอะไรมึงหน่อยกูไม่ใช่คนแรกที่มึงกัดคอใช่มั้ยว่ะอย่างเช่นเมียมึงอะ"

"ไม่มีมึงคนแรก"

ห่าเอ้ยยยย หน้าตาก็ออกจะดีทำไมไม่มีเมียว่ะ

"งั้นถ้ามึงจะเอาเมียมึงจะแสดงเจ้าของไงว่ะในเมื่อมึง

เอาตรานี่ให้ดูแล้ว"

นั่นดิแล้วอีกอย่างเมื่อไหร่มึงจะลุกออกไปจากตัวกู

"ก็มึงไงเมียกู"

"เห้ยๆกูไม่ใช่เมียมึงเว้ย แล้วลุกออกไปจากตัวกูได้แล้ว"

"งั้นทำให้เป็นตอนนี้เลยดีมั้ย"

อย่ามาทำเสียงแหบพร่าใกล้หูกูทำเอากูขนลุกหมด

กูบอกเลยสายตามึงตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าตอนมึงมองศัตรูมึงอีก

"ฮึ เรายังมีเวลาอีกเยอะค่อยๆสนุกกับมันดีกว่าเนาะกลัวจนลืมหายใจเลยหรือไง"

ยังไม่เอาหน้ามึงออกไปอีก

"วันนี้แค่นี้พอ พรุ่งนี้เจอกันที่หอได้เขาว่าอยู่หอในด้วยหนิจากนี้เราคงต้องเจอกันบ่อยแล้วล่ะ อย่าคิดอะไรตุกติกล่ะถ้ายังอยากให้เพื่อนมึงอยู่ครบทุกชิ้นส่วน"

"เออ"

ลุกออกไปได้สักทีเบาโหวงเลย อีปริมโง่กูบอกแล้วอย่ามาก็มาเป็นไงล่ะทีนี้เป็นภาระกูอีก กูต้องมาเป็นทาสไอ้นั่นก็เพราะมึงเนี่ยมึงรู้มั้ยอีเพื่อนเวร

"โถ เอ้ย! บัดซบ! สิ้นดี"

เป็นไงล่ะความอวดเก่งของมึงสมใจอยากยัง แต่กูไม่ได้สำออยนะเห้ยแต่มันแรงเยอะเกินจริงๆกูก็เป็นผู้ชายแต่พอจะสู้กับมันทีไรกูดูบอบบางอ่อนแอจังว่ะช่างเหอะกลับหอดีกว่าเรื่องพรุ่งนี้ก็ค่อยว่ากันอีกที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***