มหาวิทยาลัย V
ที่คณะนิเทศศาสตร์ สาขา ศิลปะการแสดง มาวิน ผู้ที่ฮิตในหมู่หญิงสาวและชายหนุ่มหลายๆคน
"วันนี้เรียนกี่โมงวะไอ้มาวิน" ธันวาเอ่ยถามมาวินขึ้นมา
"เรียนประมาณบ่ายโมง" มาวินตอบกลับอย่างเย็นชาก่อนจะเดินไปที่โรงอาหารรวมทันที
"เอ้า! รอกูด้วย!" ธันวารีบวิ่งตามมาวินที่เดินนำหน้าของตนเพราะกลัวว่าจะตามไม่ทัน ไอ้เจ้ามาวินยิ่งเดินเร็วอยู่
เมื่อมาถึงโรงอาหารรวม
"กรีสสส พี่มาวินน!"
"พี่มาวินค้าบบ วันนี้น่ารักอีกแล้วว"
ทั้งสายตาที่มองมายังมาวิน และ เสียงเรียกมาวินนั้นยิ่งฟังแล้วก็อึดอัด...
[ไม่ชอบเลย]
"ช่วยเงียบเถอะครับ รำคาญ.." มาวินเอายคำเย็นชาแลบนั้นออกมา ทำให้เสียงทั้งหมดเงียบไป
[ถ้าเขารู้...ว่าเราไม่ได้รวย จะยังทำดีด้วยกันอยู่มั้ยนะ คนพวกนี้...สนแค่หน้าตากับชื่อเสียงนั่นแหละ..]
[กลัวจัง..]
มาวินเริ่มขาสั่น ทุกสายตาที่จับจ้องมองมาที่เขา ทำให้รู้สึกประหม่าได้ไม่น้อย
มาวิน รวบรวมความกล้าก้าวเดินไปสั่งข้าว
"ป้าครับ ผมเอาข้าวผัดกระเพราครับ ใส่กิมจิด้วยนะครับ"
"โอเคจ้า รอแปบนึงนะ"
"ครับ"
มาวินยืนรอสักพัก ป้าก็เอาข้าวตามที่มาวินสั่งให้ แล้วมาวินก็จ่ายตังก่อนจะเดินหาโต๊ะนั่ง
"ไอ้เพื่อนเวร ไม่รอกู!" ธันวาวิ่งมาจับมือมาวินไว้เพื่อให้มาวินหยุดเดิน
ปั่ก!!
"อย่ามาจับนะ!!!!!" มาวินตะคอกเสียงดังทำให้ธันวาตกใจ
ผู้คนต่างมองมาทางมาวินและธันวา
" อะ...อะไรของมึง กูจับไม่ได้ไง" ธันวาเสียงสั่นเล็กน้อย
"....."
แต่สิ่งที่ธันวาได้รับคือ...ความเงียบ
"ตอบกูหน่อยได้มั้ย...กูจับไม่ได้เลยหรอ..."
"ไว้..ค่อยบอกได้มั้ย..."
"แหมๆ หวงตัวหรอ อย่างนี้...จะเด็ดมั้ยนะ:)"
บุคคลปริศนาที่เดินเข้ามาใหม่เอ่ยขึ้นด้วยวาจาที่ไม่น่าฟังมากนัก
[อยากจะอ้วก...พูดมาได้ยังไง]
"เหอะ...จะเด็ดหรือไม่ ต้องรู้ด้วยหรอ" ธันวาเอ่ยปกป้องมาวิน
"ปกป้องกันดีเหลือเกินนะ" คิง เอ่ยขึ้นพูดเย้ย
ติดตามตอนต่อไป
สำหรับคนที่งงนะคะ จะมาอธิบายให้นะคะ
คือมาวินนั้นเป็นโรคที่เรียกว่า โรคกลัวการถูกสัมผัส
มาวินไม่กล้าที่จะมองหรือสบตาใครตรงๆ ไม่ชอบตอบโต้มักจะเก็บไว้ในใจคิดใจใจคนเดียวค่ะ และ มาวินนั้น เป็นนายเอก ของเรื่อง
คำเตือน ⚠️ ควรเตรียมตัวไว้บ้างนะคะ เพราะ มันจะเศร้ามาก ในตอนจบ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments