.......
.......
.......
เงียบกริบ บอกได้คำเดียวเลยว่าเงียบกริ๊บบจริง หันซ้ายขวาหน้าหลังก็เจอแต่พวกใส่สูทผูกไทด์พร้อมมีแว่นดำประกอบเหมือนในหนังมาเฟียทั่วไป ซึ่งแต่งตัวมาเป็นกลุ่มกันแบบนี้ไม่มีใครอยากเข้าใกล้แน่นอน แต่ตอนนี้ผมดันอยู่กลางวงเลยนี้สิ
ฮึ ยิ้มอ่อนเลยกู...
"สรุปจะบอกได้ยังว่านายเป็นใคร? โผล่มาที่นี่ได้ยังไง" เสียงทุ้มชวนเคลิ้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ อ้าว ใส่เสื้อผ้าแล้วแหะ เสียดายจัง เอ้ย โล่งอกจัง แต่เสื้อจะแหวกไปไหน จะเห็นนมแล้วพ่อคุ๊ณณณ
"แหะ...คือว่านะ"แล้วจะอธิบายยังไงดีละโว้ย บอกว่าวาร์ปมาแม่งคงจะเชื่อ มีหวังได้โดนกระทืบจบพร้อมส่งโรงบาลบ้าแหงๆ กูเลือกอะไรได้บ้างไหมเนี้ย
[โฮสต์คนนี้น่าจะเป็นพระเอกนะครับ มีออร่าสีทองแสบตามาก] ระบบพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นโดยไม่มองดูเหตุการณ์ข้างหน้าเลยว่า เจ้านายแกโดนมัดกับเก้าอี้พร้อมลูกน้องมาเฟียอีกหลายสิบคนที่จ้องจะรุมกระทืบกูเนี้ย!
'ฉันรู้โว้ย'
เนี้ยแหละพระเอกตัวจริงเสียงจริง ผมสีทองตาสีฟ้าอมเทามันจะเป็นใครไม่ได้เลย ในนิยายมันบรรยายมาแบบนี้ จะว่าไปผมก็จำจุดเด่นของพระเอกเรื่องนี้ได้ไม่ค่อยเยอะเลยแหะ ถ้าที่จำได้ขึ้นใจเลยคือ พระเอกเรื่องนี้แม่งชอบฆ่าคน แล้วจากที่ดูๆผมนี้แหละรายต่อไป ฮือ....
เพียะ!
"อึก!"
แม่งเจ็บโว้ย มือก็ใหญ่ตบมาได้ เล่นเอาสะหน้าหันแถมรู้สึกวิงค์ๆเลย... เห็นดาวโดยไม่ต้องมองขึ้นฟ้าเลยกู
"สรุปจะบอกได้ยัง หรืออยากลองโดนทรมานเล่นดูสักหน่อยล่ะ?" พระเอกเอ่ยเสียงเหี้ยม
"ไม่ๆ เราจะบอกๆ"รีบตอบไปอย่างสุดเสียง ใจเย็นพี่จ๋า หนูพึ่งฟื้นจากโรงศพนะไม่ใช่โรงบาล ตบขนาดนี้หัวผมหลุดขึ้นมาวงแตกไม่รู้ด้วยนะ
"งั้นพูดมา ก่อนที่จะไม่ได้พูด"
ว่าจบร่างสูงก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม ยกเท้าไขว้ห้างพร้อมกับกระดิกตีนยิกๆปานจะบอกว่าถ้ามึงไม่รีบพูด ได้แดกตีนกูแน่นอน
'เปิดใช้สกิลดอกบัวขาว!' สกิลนี้น่าจะมีประโยชน์ก็ตอนนี้แหละ ต้องทำตัวให้ดูน่าสงสาร น่าทะนุถนอม บอบบางชนิดที่ว่าจับแรงมีแตกนะเออ!
[ยืนยันการเปิดใช้สกิล สกิลจะคงอยู่โลกนี้ เมื่อเจ้าหน้าที่ตายหรือออกจากโลก สกิลจะสลายไปทันที]
ดูการแสดงของฉันให้ดีละเจ้าระบบโง่!
[โอ้ โฮสต์ไฟท์ติ้ง!] ยกป้ายไฟเชียร์
"คือ ฮึก"เหลือบไปมองทั่วห้องเพื่อเก็บข้อมูล จะได้แถให้มันเนียนๆหน่อย
"มีคนจะปล้ำหนู หนูเลยวิ่งมาหลบในห้องน้ำ หนูไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาพักในนี้ ฮืออออ"น้ำตาที่พยายามบีบเค้นไหลลงมาราวกับสายน้ำ เม้มปากแน่นเหมือนไม่อยากจะพูดหรือนึกถึงเรื่องนี้ พร้อมกับเพิ่มแทนตัวเองว่าหนู! ให้ดูบอบบางน่าปกป้อง
"แล้วไหนคนจะปล้ำมึงมันอยู่ไหน?" เลิกคิ้วมองอย่างสงสัย จะว่าไปคนตรงหน้าก็ดูมอมแมมใช้ได้ เสื้อผ้ามีรอยขาดย่น แต่ก็น่าสงสัยอยู่ดี เข้ามาตอนไหน? ตอนเช็คอิน ลูกน้องกูมันสะเพร่าขนาดไม่เช็คห้องน้ำเลยรึไง?
'ชิบหายแล้วระบบ ลืมคิดเรื่องนี้ เอาไงดีว่ะ!' แม่งอุตส่าแต่งเรื่องปล้ำทิพย์ นี้ขนาดใช้สกิลดอกบัวขาวยังดูไม่ค่อยน่าเชื่อถืออีกหรอว่ะ แล้วจะหาคนปล้ำทิพย์มาจากไหนว่ะเนี้ย
[ระบบกำลังคำนวนผล.... เห็นชายอายุวัยกลางคนกำลังเดินหัวเสียใกล้ทางเดิน เกือบจะเดินถึงห้องพระเอกแล้วครับ น่าจะเหมาะกับบทคนโรคจิตชั่วคราวนะครับโฮสต์]ระบบแสกนทั่วโรงเเรมเพื่อหาตัวช่วยให้เจ้าหน้าที่ตนเอง
'ใช่ๆ เขาแต่งตัวยังไง' กราบขออภัยในใจล่วงหน้านะคนโชคร้าย ตอนนี้มันฉุกละหุกจริงๆ หวังว่าจะไม่แค้นเคืองกันนะ
[แต่งตัวเหมือนอาเสี่ยเลยครับโฮสต์ ใส่แว่นทรงกลม] ระบบรีบบอกลักษณะอีกคนให้โฮสต์รู้ อย่างน้อยถ้ามันไม่รอดจริงๆก็ถือว่าเขาพยายามช่วยแล้วนะ
"ฮึกก เขาน่ากำลังเดินตามหาหนู แถวโถงทางเดิน แต่งตัวเหมือนอาเสี่ย ใส่แว่นกลมๆ" พูดออกไปเหมือนก๊อปวางจากระบบ ในใจคิดหาคาถาแผ่เมตตา บาปมากกู รู้สึกว่านรกค่อยๆเปิดต้อนรับกูแล้ว
'...'พระเอกหันไปพยักหน้าใส่ลูกน้องคนหนึ่ง คาดว่าน่าจะเป็นลูกน้องคนสำคัญ เพราะว่าแต่งตัวปกติ ไม่ได้ใส่สูท คนนั้นก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป
'ถ้าฉันไม่รอด จะเป็นยังไง' ชวนระบบคุยอย่างเหงาๆ แค่นี้ก็เกร็งไปหมดแล้ว พระเอกเล่นนั่งจ้องตาไม่กระพริบเลย
[ถ้าโฮสต์ตาย จะไม่มีการลงโทษ แต่โฮสต์ต้องกลับมาเคลียร์โลกนี้ให้ได้อยู่ดี เราต้องขจัดพวกวิญญานสิ่งสู่ พวกนี้ทำให้ออร่าพระเอกหมองลง พลังของโลกเลยลดถ้าลดมากเกินไป โลกใบนี้ก็จะล่ม ทำให้สมดุลทั่วโลกค่อยๆแตกทีละนิด เป็นแบบนั้นไม่ดีแน่ ]
'อืมมม ยอมตายดีไหมนะ ถึงรอดก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ' ปลงมากตอนนี้ ถึงเขารอดจากเงื้อมือพระเอก แต่ถ้าโผล่มาให้พระเอกเห็นบ่อยๆยังไงพระเอกก็ต้องสงสัยเป็นธรรมดาไหม ดูยังไงแววภารกิจสำเร็จตอนนี้ ต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก
[โฮสต์อย่าพึ่งท้อเลยครับ เราลองมาดูสถานะการไปก่อนดีกว่าครับ ระบบว่าเราน่าจะมีทางออก] ระบบรีบปลอบใจโฮสต์ที่ตอนนี้ดูคิดสั้นจะฆ่าตัวตาย แล้วเขาก็เชื่อว่าปากโฮสต์หาเรื่องตายได้แน่นอน
'อืม'
"ปล่อยโว้ยยย พวกมึงเป็นใคร!!" เสียงแหลมตะโกนโวยวายเอาซะผมสะดุ้ง
อือหือ เชิญเขามาดีๆก็ได้ม้างง~ ลากเขามาซะกูรู้สึกผิดบาปเข้าไปใหญ่
"นี้ครับนาย"
"อึก" ตาลุงพุงพลุ้ยกลืนน้ำลายลงคออย่างรู้ชะตากรรม เมื่อมองไปรอบๆห้องก็มีแต่คนน่ากลัว แถมคนที่นั่งกระดิกเท้านั้นมองหน้านิ่ง สายตาน่ากลัวนั้นอาจฆ่าเขาได้ถ้าเขายังตะโกนโวยวายอีก
"มึง ปล้ำไอเด็กนี้หรอ"
เปิดเรื่องได้ดี ดีกับผีนะสิ!!
"มะ..ไม่ ผมไม่รู้จัก!" ส่ายหน้าเป็นพัลวัน "สาบานได้ถึงเด็กนี้จะดูน่าปล้ำ! แต่พึ่งเคยเห็นครั้งแรกเลยครับ" มองไปตรงร่างที่โดนมัดติดเก้าอี้ ผมดำดกดูนุ่มนิ่ม เนื้อตัวขาวโอโม่สะท้อนแสง ไหนจะตาสีน้ำตาลน่าหลงไหลนั้นอีก ถ้าเจอข้างนอก อาจจะฉุดปล้ำจริงๆก็เป็นไปได้!
"กูควรเชื่อใครดีไอ้ศักดิ์" หันไปถามลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านข้าง
"นายครับ เราควรเช็คกล้องวงจรปิด"
"ชะ..ใช่ครับๆๆๆ" ตาลุงรีบพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เพราะเขามั่นใจว่ามันไม่มีภาพเขากับเด็กคนนี้แน่นอน แต่ก็ต้องเงียบปากลงเมื่อโดนมองแรง
"นั้นสินะ"
เดี๋ยวสิเหี้ย! พวกเองจะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยแบบนี้ไม่ได้!
'เอาไงดี!' ตันไปหมดแล้ว ตอนนี้ผมนึกอะไรไม่ออกนอกจากโดนรุมกระทืบตาย หันไปมองพระเอกที่มองผมนิ่งเอาซะฉี่แทบราด ทำไมพระเอกมันน่ากลัวแบบนี้วะ... ตามนิยายเรื่องอื่นคงแรกพบสบตาก็ปิ๊งๆกันแล้วไม่ใช่หรอ ยอมให้พระเอกตกหลุมรักดีกว่าโดนกระทืบ
[เมเด เมเด ศัตรูพระเอกจะบุกภายใน 3 2 1...]
ปัง ปัง ปัง!!
เสียงปืนดังลั่นหน้าห้อง พร้อมเสียงตะโกนโวกเวกโวยวาย ได้กลิ่นคาวเลือดมาถึงนี้ คนชื่อศักดิ์รีบพาเจ้านายตัวเองก้มหลบกระสุนปืน ส่วนตาลุงก็ทำหน้ากะวีกระวายกรี๊ดร้องลั่นห้อง
แหม เอาซะอยากลุกขึ้นมาร้องเพลงเธอมาได้ทันเวลาพอดี~ เลย ติดที่ว่ากูโดนมัด ไม่งั้นลุกขึ้นมาเปิดซิงเกิลแล้ว
[โปรดปกป้องพระเอก! โปรดปกป้องพระเอก!]
เสียงแจ้งเตือนดังลั่นสมองทำเอาผมปวดหัว กูจะเอาอะไร๊ไปปกป้อง กูโดนมัดอยู่นะเห้ย! ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้าแทรก!
[ระบบทำการเปิดสกิลฉุกเฉิน.....
ท่านได้รับ
สกิลต่อสู้ (ชั่วคราว)
สกิลแม่นปืน(ชั่วคราว)
มีผลอยู่ได้ภายใน2ชั่วโมง โปรดใช้การอย่างระมัดระวัง ]
เสียงแจ้งเตือนดับลง พร้อมกับศัตรูที่เข้ามาล้อมอยู่ในห้อง ผมมองทุกคนอย่างงงัน ผมอยากจะรู้มากเลยว่ากูอยู่ตอนไหนของเรื่อง... ตอนอ่านนิยายก็ข้ามๆตอนไปเยอะเลย จำชื่อพระเอกนางเอกได้ก็บุญหัวแล้ว
"โอโห้แหะ กำลังเล่นสนุกอยู่ด้วยหรอ" ผู้ชายผมสีเพลิงเดินมาเชยคางผมขึ้น ยกยิ้มอย่างน่าขนลุก มองไปมองมาหน้าตาแม่งโคตรกวนส้นตีน หล่อแบบกวนส้นตีน ขอเดาเลยว่า ไอเวรนี้คือตัวร้าย 'ยานิส' แน่นอน! ขอนึกก่อนฉากนี้คุ้นๆมากเหมือนเคยอ่านผ่านๆ คำบรรยายมันเยอะ อ่านแล้วง่วงก็ต้องข้ามๆมันไปบ้างอ่ะเนอะ
อืมมม.... อ้อ!! ฉากสำคัญที่จะทำให้พระเอกไปเจอกับนางเอกเลยนี้หว่า คืองี้นะ พระเอกมาคุยธุระกิจที่แดนใต้ แดนของตัวร้าย แล้วก็มาพักที่โรงแรมเซ้นส์นีเทรียล ที่ขึ้นชื่อด้านความปลอดภัย? (ดูเหมือนไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่!) แล้วตัวร้ายมันก็ได้ข่าวว่าพระเอกพักที่นี่ ด้วยความที่มีความทรงจำดีๆ(เหี้ยโคตรๆ)ด้วยกันมา ตัวร้ายเลยทำการบุกมาเพื่อฆ่าพระเอก แต่รู้สึกว่าพระเอกจะโดดระเบียงหนีไปได้ แต่ก็บาดเจ็บหนักไปสลบหน้าร้านสะดวกซื้อซึ่งนางเอกทำงานอยู่ที่นั้น แล้วก็ตามพล็อต ช่วยไปมาหลงรักกัน พระเอกตามแก้แค้นตัวร้ายที่ทำให้พระเอกเสียลูกน้องคนสนิท ตัวร้ายตาย จบบริบูรณ์ กูงงมากว่ามันเอาไปสร้างหนังแล้วดังเป็นพลุแตกได้ไง มันก็เรื่องรักน้ำเน่าธรรมดาทั่วไปไหม
"ผมไม่เกี่ยว"ส่ายหน้าปฏิเสธไว้ก่อนเลย กูไม่เกี่ยว ไม่รู้เรื่อง แค่โดนจับมานั่งประกอบฉากโง่ๆเฉยๆ
"หืมม จะไม่เกี่ยวได้ไง เธอนั่งอยู่ในห้องนี้นะ" ตัวร้ายยกยิ้มขำขัน ก่อนจะปรายตามองพระเอกที่ทรุดตัวอยู่ข้างเตียงพร้อมลูกน้องคนสนิทที่นั่งบังตัวไว้
"แต่ผมโดนมัดอยู่เผื่อคุณมองไม่เห็น" เบะปากเล็กน้อย มองไม่ออกไงว่าโดนจับตัวมามัดเป็นก้อนแป้งอยู่เนี้ย มันดูเป็นพวกเดียวกันตรงไหนว่ะ
"ก็จริง ควรปล่อยไปดีไหมน๊าา" เสียงยียวนกวนส้นตีนมาก! บอกไว้เลยหลุดไปได้เมื่อไหร่ มึงโดนเตะไข่แน่!
"ปล่อยมันไป มันไม่เกี่ยว " พระเอกพูดขึ้นทำเอาผมหันไปมองจนคอแทบเคล็ด อะไรกัน ก็ดูเป็นคนดีนิดหนึ่งแหะ ทั้งที่ผมน่าสงสัยแท้ๆ
"ปล่อยก็โง่สิ น่ารักซะขนาดนี้"
"อึก" สะบัดหน้าหนีมืออีกคนที่ลูบไล้แก้มไปมา ฮือ ยอมโดนตบเหมือนที่พระเอกทำดีกว่ามาโดนไอเวรนี้ลูบหน้า!
"น่าลูบไปทั้งตัวเลยแหะ"ไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกคนก็ล้วงเข้ามาในเสื้อลูบไล้ทั่วตัวผมอย่างน่าขยะแขยง เวร นักขุดศพก็ทีหนึ่งแหละ กูยังต้องมาเจอมาเฟียตัวร้ายโรคจิตด้วยอีกหรอว่ะเนี้ย!
'ระบบ ช่วยทำอะไรสักอย่างทีโว้ย!'เรียกหาอีกคนอย่างหงุดหงิด บทมันจะหายมันก็เงียบกริบไม่หือไม่อือ ไม่มีความช่วยกันทำมาหากินเลยสักนิด
[ระบบกำลังทำการสลายเชือกภายใน 3 2 1...]
[โฮสต์สู้เขา!!!!]ระบบได้แต่ให้กำลังใจอย่างหึกเหิม
'ถ้าทำแบบนี้ได้ ทำไมแกไม่ทำตั้งแต่แรก!!'
[แง~ โฮสต์ใจเย็นๆ ระบบมีคำอธิบาย ถึงโฮสต์จะแก้เชือกตั้งแต่แรกโฮสต์ก็สู้พระเอกไม่ได้อยู่ดี เพราะโฮสต์ไม่มีสกิลนะครับอย่าลืม สกิลฉุกเฉิน เปิดเฉพาะตอนที่พระเอกมีอันตราย เปิดให้ใช้สกิลฟรีที่จำเป็นต่อสถานะการณ์นั้น คงอยู่แค่2ชั่วโมง สกิลก็จะสลายไป]
ระบบรีบอธิบายอย่างเร่งด่วนเมื่อมองเห็นรังสีฆ่าฟันของโฮสต์ตัวเอง ถึงโฮสต์จะยังฆ่าเขาไม่ได้ตอนทำภารกิจอะนะ แต่เมื่อไปห้องรองรับก่อนทำภารกิจ เขามีตัวตน แน่นอนว่าโฮสต์สามารถกระทืบเขาได้แน่นอน เพราะงั้นระบบไม่ขอเสี่ยง
'เออ อย่างน้อยก็มีเหตุผล'
[…] โล่งอก
'ซื้อ9มม.กับระเบิดแฟลชให้ฉันที'
[ระบบกำลังประมวลผล.....
ท่านได้รับ 9 มม. กระสุน 15 นัด ราคา 500แต้ม
ท่านได้รับ ระเบิดแฟลช 1 ลูก ราคา 100 แต้ม
ใช้จ่าย 600แต้ม คงเหลือ 29,400 แต้ม ]
ถือว่าราคาถูกใช้ได้เลยแหะ....
'ระเบิดแฟลช' อืมม ขนาดกำลังพอดีมือเลย
"เฮ้ รู้อะไรไหม" ผมเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ เงยหน้าขึ้นมองตัวร้าย ก่อนจะยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์
"อะไร" เลิกคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย ใบหน้าน่ารักๆนี่เวลายิ้มแบบนี้ก็น่ามองเหมือนกันแหะ เหมือนเด็กเล็กที่กำลังคิดอะไรซนซน
"อยากเตะไข่มึงสักทีว่ะ"
"มึง!!"
หลับตาลงพร้อบกับดึงสลักระเบิดแฟลชก่อนจะโยนไปกลางๆวงที่มีเหล่าลูกน้องตัวร้ายยืนอยู่
ปัง!!!!!
แสงสว่างจ้าทำให้ทุกคนตาบอดชั่วคราวไม่เว้นแม้แต่พระเอก
[เปิดสกิลมองเห็นแม้มีแสงสว่าจ้า(ชั่วคราว) ]
ลืมตาปรับภาพมองตรงหน้าก่อนจะรีบไปดึงพระเอกให้ลุกขึ้นวิ่ง
.......
.......
.......
แฮ่ก! แฮ่ก!
เหนื่อยชมัด น่าจะหนีมาได้ไกลมากพอแล้วนะ
"ปล่อย!"
"อะ...โทษที"
รีบปล่อยมือคนตรงหน้าก่อนจะโดนกระโดดกัด ทำไมมันดุแบบนี้ว่ะ แหม พออยู่กับนางเอกนี้กลายเป็นลูกแมวเชี่องๆ อยู่กับกูอย่างกับร็อตไวเลอร์ พ่อคนคลั่งรักเอ้ย!!
"ช่วยฉันทำไม"
ขมวดคิ้วจนหน้าจะย่นหมดแล้วพ่อ
"อ่าา"จะตอบว่าไงดี บอกไปเลยไหมว่ามาทำภารกิจปกป้องคุณพระเอกจากอันตรายทั้งปวง มันก็จะดูเบียวเกินไปเนอะ
'เอาไงดีระบบ'
[ข้างหน้าคือร้านสะดวกซื้อที่นางเอกทำงานอยู่ครับ เอาไปไว้กับนางเอกตามพล็อตเรื่องดีกว่าไหมครับ]
'แต่พระเอกไม่บาดเจ็บสาหัส จะเป็นจะตายเลยนะ'ขมวดคิ้วมองพระเอกหัวจรดเท้า ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่บาดเจ็บสาหัส หล่อออร่าออกซะขนาดนี้
แต่จะว่าไป มีอีกวิธีหนึ่งนี้น๊าาา
ยกมือไขว้หลัง
'9มม.'
[โฮสต์เดี๋ยวก๊อนนน ยิงพระเอกไม่ได้ ยิงไม่ได้!!!!]ระบบหัวใจจะวายเมื่อโฮสต์เรียกปืนสุดแสนอันตรายออกมาต่อหน้าต่อหน้า
'อ้าว แต่พระเอกมันไม่สาหัสนะ อุตส่าจะสงเคราะห์ให้' อดนึกเสียดายไม่ได้ ยังรู้สึกถึงความเจ็บมุมปากที่พระเอกตบลงมาเลย สงสัยเลือดจะออกปากจะแตก
[โฮสต์ครับบบ เราทำร้ายพระเอกไม่ได้ ไม่งั้นเราโดนระบบแม่เรียกตรวจสอบเพราะคิดว่าโฮสต์เป็นบัคแน่ๆ] ระบบรีบเบรกความคิดโฮสต์อย่างเร็วไว กลัวว่าถ้าช้ากว่านี้โฮสต์จะยิงพระเอกให้สาหัสตามท้องเรื่องจริงๆ
'โอเค๊~...'
[…] ทำไมระบบไม่รู้สึกชื้นใจขึ้นเลย
"ฉันถามว่าช่วย..."
ผัวะ
ฟุบ
[โอ้วม่ายยย โฮสต์ คุณทำอารายลงปายยยยยย!!!!!!] กรีดร้องหวยโหน
'เฮ้~ คามดาวน์ แค่นี้ไม่ได้ตายหรอกหน่า' ยกมืออุดหูตัวเองอย่างรำคาญใจ หูแทบแตก
อะไร ถามว่าเขาทำอะไรนะหรอ เรื่องง่ายๆไง เอาสันปืนทุบหัวพระเอก สลบเหมือดเลยเห็นไหม
"อืมม ตัวเราเล็กด้วยสิ จะแบกไปยังไง แต่ว่าทางไม่ไกล ลากไปก็คงไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง" มองไปมาอย่างหาตัวช่วยแต่เมื่อเหลือบไปเห็นร้านสะดวกซื้อที่ไม่ไกลมากก็คิดว่าลากไปแค่นี้คงไม่เป็นไร แถมยังทำให้ดูบาดเจ็บสาหัสตามพล็อตเรื่องอีก โฮ่ๆ เรานี้ฉลาดจริงๆเลย
[...]เป็นลมไปตั้งแต่ได้ยินคำว่าลาก
"..."ลากพระเอกมานอนกองกับพื้นหน้าร้านสะดวกซื้อ
วิ่งหลบหลังเสาไฟเมื่อเห็นคนกำลังจะเดินมาตรงหน้าประตู
"เฮ้ คุณคะ คุณ!! เป็นอะไรหรือเปล่า!!! " เสียงหวานใสตะโกนเรียกคนที่นอนสลบอย่างตื่นตระหนก
แหม แหม แหม ไม่เป็นไรมั้ง นางเอกสรรหาคำถามที่ดูดีกว่านี้ไม่ได้หรือไงกันนะ ดูก็รู้ว่าสาหัสยังจะถามอีกว่าเป็นไรหรือเปล่า
"เห็นไหมระบบ อีซี่ๆ"
[โฮสต์~] มองพระเอกที่นอนสภาพปางตาย? เลือดย้อมหลังสาเหตุมาจากการลากมหาโหดของโฮสต์ มองไปมองมาก็มีแต่รอยที่โฮสต์ทำพระเอกทั้งนั้น ไม่มีรอยที่ศัตรูทำสักนิด เริ่มคิดแล้วว่าพาโฮสต์มาช่วยเหลือพระเอก หรือช่วยฆ่าพระเอกกันแน่ โฮ~
เอ๋ รู้สึกว่าจะลืมอะไรสักอย่างหนึ่งแหะ
'อ๋อ ลืมเตะไข่ตัวร้าย เฮ้อ ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน คงได้เจอกันอีกเร็วๆนี้แหละน๊า' ยกยิ้มร้าย
.......
.......
.......
----------------------------------------------
ตัวร้าย: อยู่ๆก็รู้สึกเสียวไข่
พระเอก: แสบหลัง
นางเอก: ทำยังไงดี
ระบบ:เริ่มอยากโดนทำลายแล้วสิ
โฮสต์: ฮะฮ่า ฉลาดจริงเลยเรา
----------------------------------------------
น้องงงง ทำไมทำพี่แบบนั้น 55555
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 6
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments