บทที่1

...บทที่​ 1...

รถลีมูซีนคันสีดำเคลื่อนมาจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่​ ตามมาด้วยรถสีดำสนิทอีก4-5คัน​ บอดี้การ์ดชุดในชุดสูทสีดำรีบลงมาจากรถคันที่ขับตามหลังรถลีมูซีนสุดหรู​ เขารีบเดินไปเปิดรถลีมูซีนทันที​ ชายร่ายหนาสูงกว่า190เซนติเมตรลงมาจากรถลีมูซีน​ ใบหน้าคมหล่อเข้ม​ ผิวสีแทน​ แถมยังรวยมากๆที่ทำให้มีคนอยากถวายตัวให้​

ทันทีที่ร่างสูงของแดเนียลลงมาจากรถ​ เหล่าแม่บ้านและบอดี้การ์ดหลายสิบคนก็มายืนเรียงกันอยู่หน้าคฤหาสน์โดยเรียงกับเป็นสองแถว​ แม่บ้านและบอดี้การ์ดก้มศรีษะเมื่อแดเนียลเดินผ่าน​ แดเนียลไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิด​ เขาสนใจอยู่แค่อย่างเดียวคือ​ แม่ของเขาเรียกตัวเขามาทำไม​ทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยเรียกตัวเขาดลยสักนิด​ ครั้งนี้คงมีเรื่องสำคัญ

"บอสใหญ่คะ..คุณหญิงให้บอสใหญ่ไปพบท่านที่ห้องทำงานค่ะ"นวลเจ้าพูดพลางเอามือไปรับเสื้อสูทของของแดเนียล​ มือหนาของแดเนียลเอื้อมมือไปปลดกระดุมตรงหน้าอกออกมา3เม็ด​ นั่นจึงทำให้เห็นกล้ามของชายหนุ่มมาเฟียนิดๆ​

"ดิฉันของตัวนะคะ" นวลเจ้าก้มหัวให้แดเนียลนิดๆ​ ก่อนจะเดินออกไป​ แดเนียลมองตามหลังของสาวใช้ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวยืด​ ก่อนที่ขายาวของเขาจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานของผู้เป็นมารดาที่เรียกตัวเขากลับมาที่คฤหาสน์

"มาแล้วหรือ?"ร่างบางของหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาสีแดงเลือดหมู​ ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวพูดขึ้นโดยไม่หันไปมองหน้าลูกชาย​ แดเนียลกล่าวรับคำเสียงเบา

"ครับ" 

"ดี..มานั่งใกล้ๆแม่สิแดเนียล"แพรพราวตบไปที่โซฟาตรงที่ว่างเป็นการสื่อว่าให้แดเนียลมานั่งตรงที่เธอพูด​ ร่างหนาของแดเนียลเดินมานั่งตรงที่คุณหญิงของบ้านต้องการ​ แพรพราวยิ้มอยางพอใจเมื่อเห็นแดเนียลเดินมานั่ง​ ก่อนจะนั่งไขว่ห้างแล้วพิงโซฟา ก่อนที่เธอจะเริ่มเปิดประเด็น

"วันนี้มีคนมาสมัครอุ้มบุญล่ะ" 

"ฮะ?..ใครครับ"

 "เขาชื่อเรย์ลันน่ะ เป็นผู้ชาย​ หน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอมมากเลยล่ะ"แพรพราวยกยิ้มกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงคนที่ตนพึ่งเจอเมื่อตอนกลางวัน​ โดยมันทันเห็นใบหน้าของลูกชายที่ทำหน้าบึ้งตึงทันทีที่ได้ยินคำพูดของแพรพราว​ คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว

"ผู้ชายท้องได้มันมีที่ไหนครับ​ ผมไม่เอาหรอก"แดเนียลส่ายหน้าช้าๆ​อย่างหงุดหงิด​ ผิดกลับแพรพราวที่ยิ้มกว้างจนแทบฉีกถึงหู​ มือขาวของเธอเอื้อมไปหยิบกระดาษใบหนึ่งที่เธอแอบเอาไว้ข้างหลังมาโชว์ต่อหน้าลูกชาย

"ไม่ได้​จ้า​ แม่ให้หนูเรย์เซ็นสัญญาแล้ว และก็ดูตรงนี้นะ"นิ้วเรียวของแพรพราวชี้ไปที่ประโยคในกระดาษที่ทำให้แดเนียลหนุดชะงัก​ ก่อนที่จะกนะชากกระดาษที่อยู่ในมือของแพรพราวขึ้นมาอ่านทันที

"นี่...มันอะไรครับแม่?"แดเนียลขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม​ ก่อนจะทำท่าจะฉีกสัญญาทิ้ง​ แต่แพรพราวเร็วกว่าเธอรีบคว้ากระดาษสัญญาออกจากมือแดเนียลทันที​ ก่อนจะถลึงตาใส่ลูกชาย

"แกห้ามฉีกนะ..อีกอย่างน้องเขาแค่มาอยู่แค่หนึ่งปีเองนะ"มากกว่านั้นก็ไม่แน่

แพรพราวซ่อนคำหลังเอาไว้ในใจก่อนที่จะยกยิ้มร้าย​ แดเนียลเอามือเสยผมอย่างหงุดหงิด​ ก่อนจะลุกพรวดเต็มความสูง​ แพรพราวมองการกระทำของแดเนียลอย่างงงๆ​ ก่อนที่เขาจะหันมาลากับแพรพราวก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานทันที

"บอสใหญ่เป็นไงบ้างครับ"มือขวารู้ใจอย่างนนท์เอ่ยถามกับผู้เป็ยเจ้านายย่างตื่นเต้นเพราะปกติแพรพราวไม่เคยเรียกตัวแดเนียล​ บอสใหญ่ของคฤหาสน์ส่ายหน้าก่อนจะเดินไปที่ห้องของตนปล่อยให้นนท์นืนงงงวยอยู่คนเดียว

"อะไรของบอสใหญ่วะ??" 

ในห้องนอนห้องหนึ่งถูกตกแต่งในโทนสีเทาดำ​ สิ่งเหมือนนิสัยของเจ้าของห้องสุดๆ​ แดเนียลแกว่งเครื่องดื่มในมือเบาๆ​ สายตาคมกริบจ้องมองไปยังท้องฟ้าสีดำสนิทมีเพียงแค่ดวงจันทร์ที่ประดับอยู่เพียงแค่นั้นผ่านกระจกใส​ และยกไวน์สีอำพันขึ้นมาดื่มอึกใหญ่​ สายตาก็คงจับจ้องที่ท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย

ใครกันนะที่มาอุ้มบุญ

​​​​​

_____________________________________________

สนุกมั้ยเอ่ย​ แฮะๆ​ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

^^^ปล.ยังไม่ได้แก้คำผิด^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***