บทนำ

...โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน...

...เด็กที่อายุต่ำกว่า20ปีควรได้รับคำแนะนำ...

...ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นจากคำว่า'รัก'​...

...เพราะคนหนึ่งถูกบังคับ...

...ส่วนอีกคนต้องยอมเป็นอีตัวเบ่งลูกให้กับเขาเพราะความจน...

...ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไม่ใช่คำว่ารัก...

...และมันจะไม่มีคำว่ารักเกิดขึ้น.. ...

...ตลอดกาล......

...ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเปลี่ยนเหมือนเวลาที่ไม่มีวันหยุดเดิน...

...​​​​​ถึงแม้ว่าอยากจะหยุดเวลามากแค่ไหนก็ตาม...

บทนำ

"นี่จ้ะหนูเรย์ลัน..นี่คืสัญญาในการอุ้มบุญนะจ้ะ"เสียงของคุณหญิงของคฤหาสน์พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีเพราะว่าวันนี้เธอเจอเด็กหนุ่มน่ารักที่ขอมาสมัครอุ้มบุญเพราะว่าตนท้องได้​ แพรพราวรู้สึกถูกชะตาด้วยเลยรับเข้ามาอุ้มบุญให้กับลูกชายตัวดีเพราเธอน่ะอยากมีหลานอุ้มจนเต็มแก่แล้ว​ แต่ลูกชายของเธอก็ปัดไปเรื่อยบอกว่าไม่มีคนในสเป็กบ้างล่ะ​ มารยาทไม่ดีมั้งล่ะ​ คำปัดต่างๆทำให้แพรพราวเหนื่อยใจเป็นอย่างมาก

แต่คราวนี้แหละลูกชายของเธอต้องถูกใจแน่ๆ​ เพราะว่าคนนี้มาสมัครวันนี้เป็นผู้ชายที่มีใบหน้าหวานสวย​ ผิวพรรณงดงามขาวราวกับน้ำนม​ ผมสีดำเงาสลวย​ มีมารยาท​ เก่งงานบ้านงานเรือน​ แบบนี้แหละที่ต้องมาเป็นแม่ของลูกของแดเนียล คุณหญิงหัวเราะอย่างชั่วร้ายในใจ​ ก่อนจะยื่นกระดาษสีขาวส่งไปให้ชายหนุ่มหน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอม

มือเรียวขาวของเรย์ลันรับใบสัญญาอุ้มบุญมาจากมือของแพรพราวอย่างมีมารยาท​ ดวงตากลมโตสีดำจ้องมองไปยังตัวอักษรที่อยู่ในกระดาษ​ เรย์ลันนั้นเป็นคนละเอียดรอบคอบเขาจึงอ่านทุกตัวอักษรในสัญญาอย่างละเอียดถี่ถ้วน​โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของแพรพราว

สัญญาการอุ้มบุญ

1.ต้องมีเกรดเฉลี่ยเกิน3.85+

2.ต้องทำอาหารเป็น​ มีมารยาท​ หน้าตาดี

3.เป็นผู้ชายเท่านั้น

4.ต้องย้ายข้าวของมาอยู่ในคฤหาสน์​เป็นเวลา1ปี

5.หลังจากคลอดบุตรจะได้รับเงิน6ล้านบาท​ หลังจากนั้นต้องออกไปจากคฤหาสน์​ และห้ามเหยียบเข้ามาในคฤหาสน์อีก

ปล.ห้ามยกเลิกสัญญาไม่ว่ากรณีใดก็ตามแต่

ลงชื่อ

(....................................)​

"เป็นยังไงบ้างจ้ะ? สัญญาใช้ได้รึเปล่า"แพรพราวพูดพลางส่งยิ้มไปให้กับชายร่างขาวที่กำลังนั่งอ่านสัญญาอย่างใจจดใจจ่อ​ เรย์ลันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคุณหญิงของคฤหาสน์ก่อนจะพยักหน้าเบาๆให้กับแพรพราวและยิ้มหวานตอบให้เธอ

"ครับ..เป็นสัญญาที่ดีเลยล่ะครับ"เรย์ลันระบายยิ้มออกมา​ ก่อนจะหยิบปากกาสีดำสุดหรูที่ว่างอยู่บนโต๊ะนานแล้วขึ้นมา​ ก่อนที่จะเซ็นชื่อยอมรับ​ โดยที่มีแพรพราวนั่งดูด้วยความตื่นเต้น​ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอเปล่งประกายระยิบระยับเมื่อเห็นว่าเรย์ลันตัดสินใจเซ็นสัญญาอุ้มบุญพลางคิดในใจว่าบุญแกเลยนะเจ้าแดเนียล​ ที่ได้หนูคนนี้​​​ ​เธอคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะตั้งสติแล้วบอกกันเรย์ลันว่า... 

"เดี๋ยวลูกชายของน้าก็จะกลับมาแล้วล่ะหนูจะรอเขาไหมจ๊ะ?"เรย์ลันส่ายหน้าเบาๆเป็นการปฏิเสธก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้แพรพราวจนเธอแทบตั้งตัวรับไหว้ไม่ทัน​ ก่อนที่เรย์ลันจะเอ่ยลากับแพรพราว

"ไม่ล่ะครับ​ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" 

"จ๊ะ"เรย์ลันยิ้มนิดๆเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย​ ก่อนที่เท้าเล็กจะเดินออกไปจ่กห้องนั่งเล่น​ โดยที่มีสายตาของแพรพราวจ้องมองอยู่ไม่ขาดจนหลังเล็กหายลับตาไป​ นั่นจึงทำให้แพรพราวถอนหายใจออกมา

"หวังว่าแกจะเข้ากับหนูเรย์ได้แล้วกันนะแดเนียล​"แพรพราวหลับตาลงเบาๆก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาในท่าไขว่ห้าง​ ก่อนจะลืมตาขึ้นมองเพดานห้องนั่งเล่น​ก่อนจะคิดในใจว่า

ของดีดีแบบนี้ไม่ได้มีผ่านเข้ามาบ่อยๆนะ..แดเนียล

__________________________________________

บทนำเล็กๆน้อยๆนะคะ​ แฮ่​ ไรท์ยังเป็นนักเขียนฝึกหัดอยู่น้า​ ถ้าใช้ภาษาไม่ถูกต้องก็ขออภัยด้วยค่ะ

🙏 🙏

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ😊

^^^ปล.ยังไม่แก้คำผิด^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***