ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

* นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น

ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง

————————————————————————

" ฉันชื่อ แอวิล ลิช อายุ 25 ปี อาศัยอยู่คนเดียวใน อพาร์ทเม้นท์ราคาถูกแถบชานเมือง "

" พึ่ง เรียนจบ ม.ปลาย " ( ในวัยนี้น่ะเหรอ ) " ใช่ "

" ชีวิตของฉันมันก็แสนจะเรียบง่าย ไม่มีอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง "

" มีคนรัก ก็ถูกกีดกัน "

" ทำงานหาเงินก็ต้องส่งกลับแต่บ้าน จนแทบไม่ได้ให้ของขวัญอะไรกับชีวิตตัวเองเลย "

" ของกินของใช้ ก็ใช้แต่สินค้าราคาถูก "

" เฮ้อ... พูดไปก็พาลจะทำให้อารมณ์เสียเปล่า ๆ "

" และมันก็เป็นเพียงอดีตไปแล้ว... มั้งนะ "

" ชั่งเถอะ "

" ตอนนี้มันไม่ได้สำคัญอะไรแล้ว " ( จริง ๆ ) " มั้ง "

" เอาล่ะ ๆ "

" เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า "

" ทุกคน คงเคยฝันกันอยู่แล้วสินะ ตอนนอนหลับหน่ะ "

" ถึงจะแค่บางครั้งบางคราวก็เถอะ "

" ฉันเองก็เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่ามีใครเป็นเหมือนกันรึเปล่า "

" เพราะฉันเป็นคนที่นอนฝันบ่อยมาก ๆ "

" บางครั้งก็ฝันเห็นความฝันเดิม ๆ "

" บางครั้งก็ฝันเห็นความฝันที่ต่อเนื่องกัน แม้จะคนละช่วงเวลาก็ตาม "

" แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ฉันก็ยังคงสงสัยอยู่ตลอด "

" ทำไมฉันถึงไม่เคยฝันจนจบเรื่องเลยนะ "

" แถมบางครั้งฝันมันก็ช่างแสนสั้น "

" ทั้ง ๆ ที่มันกำลังจะถึงฉากสำคัญ ๆ ของเรื่องราวในฝันแล้วแท้ ๆ แต่ตัวฉันกลับสะดุ้งตื่นขึ้นมาซะอย่างงั้น "

" และนี่ก็ทำให้ฉันรู้สึกเฟลมาก ๆ "

" และอยากจะนอนต่อเผื่อจะฝันต่อจากเดิมจนจบเรื่องได้ "

" แต่มันก็ไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย "

" และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ฉัน มาอยู่ที่นี่ ณ ตอนนี้ "

//ร้านขายยา

" สวัสดีค่ะ ร้านขายยาเลิฟยู ยินดีให้บริการค่ะ "

พนักงานวัยกลางคนกล่าวด้วยน้ำเสียงไพเราะ นุ่มนวล พร้อมมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม

" สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามียานอนหลับขายไหมค่ะ "

" คะ !!! " เธอตกใจเล็กน้อย

แต่มันก็แน่ล่ะที่เธอจะตกใจเพราะเพื่อให้ได้ยานอนหลับมากิน ฉันถึงกับต้องอดหลับอดนอนมา 4 วัน 3 คืน พร้อมกับอดมื้อกินมื้อ เพื่อให้ตัวเองดูโทรมสุด ๆ หมอจะได้เชื่อและยอมขายยานอนหลับให้ไงล่ะ

" ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่ทราบมีใบรับรองแพทย์มาด้วยรึเปล่าคะ " พนง.ถาม

" เอ๊ะ... " ( มันจำเป็นต้องมีด้วยเหรอ เห็นฉันโทรมขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ก็น่าจะขายให้เลย ไม่ใช่รึไง ? )

" ไม่มีค่ะ "

" ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ หากไม่มีใบรับรองแพทย์ ก็ไม่สามารถจำหน่ายยานอนหลับให้ได้ค่ะ "

" แต่หนูอยากนอนหลับคะหมอ คุณก็เห็นใช่มั้ยคะ ว่าขอบตาหนูดำคล้ำและหน้าโทรมมากขนาดไหน "

" และช่วงนี้หนูนอนไม่หลับเลยค่ะ จริง ๆ นะคะ หนูเอาแต่ฝันร้ายซ้ำ ๆ "

" นอนวันนึง ไม่ถึง 2 ชม. เลยด้วยซ้ำค่ะ " //บีบน้ำตา

" ช่วยหนูหน่อยนะคะหมอ "

" จะเป็นยาอะไรก็ได้ค่ะ ขอแค่ช่วยให้หนูนอนหลับก็พอ " 😥

พนักงานแสดงสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย ก่อนจะหยิบยาที่มีผลข้างเคียงทำให้ง่วงนอนมาให้

แน่นอนว่าฉันจำใจต้องซื้อมันมา เผื่อจะทำให้นอนหลับนานขึ้น

จะได้นอนฝันยาว ๆ และฝันจนจบเรื่องได้