* นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น

ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง

————————————————————————

" ฉันชื่อ แอวิล ลิช อายุ 25 ปี อาศัยอยู่คนเดียวใน อพาร์ทเม้นท์ราคาถูกแถบชานเมือง "

" พึ่ง เรียนจบ ม.ปลาย " ( ในวัยนี้น่ะเหรอ ) " ใช่ "

" ชีวิตของฉันมันก็แสนจะเรียบง่าย ไม่มีอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง "

" มีคนรัก ก็ถูกกีดกัน "

" ทำงานหาเงินก็ต้องส่งกลับแต่บ้าน จนแทบไม่ได้ให้ของขวัญอะไรกับชีวิตตัวเองเลย "

" ของกินของใช้ ก็ใช้แต่สินค้าราคาถูก "

" เฮ้อ... พูดไปก็พาลจะทำให้อารมณ์เสียเปล่า ๆ "

" และมันก็เป็นเพียงอดีตไปแล้ว... มั้งนะ "

" ชั่งเถอะ "

" ตอนนี้มันไม่ได้สำคัญอะไรแล้ว " ( จริง ๆ ) " มั้ง "

" เอาล่ะ ๆ "

" เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า "

" ทุกคน คงเคยฝันกันอยู่แล้วสินะ ตอนนอนหลับหน่ะ "

" ถึงจะแค่บางครั้งบางคราวก็เถอะ "

" ฉันเองก็เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่ามีใครเป็นเหมือนกันรึเปล่า "

" เพราะฉันเป็นคนที่นอนฝันบ่อยมาก ๆ "

" บางครั้งก็ฝันเห็นความฝันเดิม ๆ "

" บางครั้งก็ฝันเห็นความฝันที่ต่อเนื่องกัน แม้จะคนละช่วงเวลาก็ตาม "

" แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ฉันก็ยังคงสงสัยอยู่ตลอด "

" ทำไมฉันถึงไม่เคยฝันจนจบเรื่องเลยนะ "

" แถมบางครั้งฝันมันก็ช่างแสนสั้น "

" ทั้ง ๆ ที่มันกำลังจะถึงฉากสำคัญ ๆ ของเรื่องราวในฝันแล้วแท้ ๆ แต่ตัวฉันกลับสะดุ้งตื่นขึ้นมาซะอย่างงั้น "

" และนี่ก็ทำให้ฉันรู้สึกเฟลมาก ๆ "

" และอยากจะนอนต่อเผื่อจะฝันต่อจากเดิมจนจบเรื่องได้ "

" แต่มันก็ไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย "

" และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ฉัน มาอยู่ที่นี่ ณ ตอนนี้ "

//ร้านขายยา

" สวัสดีค่ะ ร้านขายยาเลิฟยู ยินดีให้บริการค่ะ "

พนักงานวัยกลางคนกล่าวด้วยน้ำเสียงไพเราะ นุ่มนวล พร้อมมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม

" สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามียานอนหลับขายไหมค่ะ "

" คะ !!! " เธอตกใจเล็กน้อย

แต่มันก็แน่ล่ะที่เธอจะตกใจเพราะเพื่อให้ได้ยานอนหลับมากิน ฉันถึงกับต้องอดหลับอดนอนมา 4 วัน 3 คืน พร้อมกับอดมื้อกินมื้อ เพื่อให้ตัวเองดูโทรมสุด ๆ หมอจะได้เชื่อและยอมขายยานอนหลับให้ไงล่ะ

" ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่ทราบมีใบรับรองแพทย์มาด้วยรึเปล่าคะ " พนง.ถาม

" เอ๊ะ... " ( มันจำเป็นต้องมีด้วยเหรอ เห็นฉันโทรมขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ก็น่าจะขายให้เลย ไม่ใช่รึไง ? )

" ไม่มีค่ะ "

" ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ หากไม่มีใบรับรองแพทย์ ก็ไม่สามารถจำหน่ายยานอนหลับให้ได้ค่ะ "

" แต่หนูอยากนอนหลับคะหมอ คุณก็เห็นใช่มั้ยคะ ว่าขอบตาหนูดำคล้ำและหน้าโทรมมากขนาดไหน "

" และช่วงนี้หนูนอนไม่หลับเลยค่ะ จริง ๆ นะคะ หนูเอาแต่ฝันร้ายซ้ำ ๆ "

" นอนวันนึง ไม่ถึง 2 ชม. เลยด้วยซ้ำค่ะ " //บีบน้ำตา

" ช่วยหนูหน่อยนะคะหมอ "

" จะเป็นยาอะไรก็ได้ค่ะ ขอแค่ช่วยให้หนูนอนหลับก็พอ " 😥

พนักงานแสดงสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย ก่อนจะหยิบยาที่มีผลข้างเคียงทำให้ง่วงนอนมาให้

แน่นอนว่าฉันจำใจต้องซื้อมันมา เผื่อจะทำให้นอนหลับนานขึ้น

จะได้นอนฝันยาว ๆ และฝันจนจบเรื่องได้

แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดที่โง่เขลา เพราะหลังจากกินยาตัวนั้นไป ฉันก็หลับซะสนิท

ไม่ได้ฝันอะไรเลย

สุดท้ายฉันเลยต้องกลับมาใช้ชีวิตปกติ ที่นอนฝันบ้างไม่ฝันบ้างสลับกันไป

แต่ฉันก็ยังไม่ยอมแพ้ และกินยาเสริมเพื่อให้นอนหลับนานขึ้น นานขึ้น จนตอนนี้มันเริ่มมีปัญหาแล้วล่ะ...

.

.

.

.

.

.

เพื่อทำตามความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ฉันได้กลับมาใช้ชีวิตปกติ และทำงานเก็บเงินพร้อมกับลงทุนในหุ้นต่าง ๆ จนเวลาล่วงเลยผ่านมา 5 ปี แล้ว

ในวัย 30 ฉันได้สอบเข้ามหาวิทยาลัย X เพื่อเรียนเภสัชศาสตร์ ได้สำเร็จ

ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเรียนรู้เกี่ยวกับการผลิตยา 2 ปี และเริ่มทำการทดลองทำยานอนหลับสูตรของตัวเองขึ้นมา

วันแล้ววันเล่า... ในที่สุดฉันก็ทำมันสำเร็จ

ยานอนหลับชนิดพิเศษที่มีผลข้างเคียงน้อยและให้ฤทธิ์นานถึง 72 ชม.

จากนั้น... ฉันก็ลาออกจากมหาวิทยาลัย...

//คอนโด ที่พักใหม่ของแอวิล ลิช

ตอนนี้ฉันกำลังจะใช้ยาที่ผลิตเองครั้งแรก

" จากนี้อีก 3 วันเจอกัน "

" หวังว่าฉันจะหลับฝันดีนะ " //ยิ้ม

——————————————————————

3 วัน ผ่านไป

——————————————————————

" อื้อ... " ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

" ตื่นแล้วงั้นเหรอ " คุยกับตัวเอง

" ฉันไม่ได้ฝันเลย ทุกอย่างมันมืดสนิทหลังจากทานยาเข้าไป " ฉันหันมองรอบ ๆ ห้องที่มีแค่ความเงียบงัน

พร้อมมองถุงน้ำเกลือที่อยู่ไม่ห่างจากหัวเตียงนัก

มันยังคงมีน้ำเกลือเหลืออยู่ แม้จะเล็กน้อยก็ตาม

" โชคดีที่ฉันเปลี่ยนบรรจุภัณฑ์ของมัน เลยนอนหลับไปเกือบ 3 วัน ได้อย่างสบายใจ " 😥

ตอนนี้... ฉันเป็นราวกับคนบ้าที่เฝ้ารอคอยแต่ความฝัน

และยินดีปรีดาเมื่อเห็นถึงสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นในห้วงความฝัน

แต่หากเมื่อไหร่ก็ตามที่ไม่ได้ฝัน ในใจของฉันมันจะว้าวุ่นเกินกว่าปกติ

และราวกับชีวิตของฉันได้ขาดบางสิ่งไป...

ฉันได้เสพติดความฝันเข้าอย่างจัง

กลายเป็นคนโง่โดยสมบูรณ์แบบ

ยอมเสี่ยงแม้กระทั่งชีวิต เพียงเพื่อแค่...ขอให้ได้ฝันนานขึ้น และ รู้จุดจบของมัน

ฉันคิดซ้ำไปซ้ำมา ว่าเพราะเหตุใด

ฉันถึงไม่ฝันเลยทั้งที่นอนหลับไปเกือบ 3 วันเต็ม ๆ

แต่ฉันก็ไม่ได้รอคำตอบ รีบหยิบวิตามินและอาหารเสริมที่เตรียมไว้ เข้าปาก

พร้อมทำธุระส่วนตัว จนเสร็จสัพ

ก่อนจะกลับมานอนลงบนเตียง ฉีดเข็มน้ำเกลือเข้าที่แขนซ้าย พร้อมกับกินยานอนหลับ และหลับไป

———————————————————————

ห้วงลึกในความฝัน

ฉันมีตัวตนชื่อว่า ซี อยู่ในหมู่บ้านแถบชนบท มีไม่กี่ร้อยครัวเรือน อาศัยอยู่กับครอบครัว 5 คน

ฉันเป็นลูกคนรอง มีแม่ พี่ชายและน้องสาว กับหลานชาย 1 คน

โลกนี้จะแบ่งถิ่นที่อยู่ตามฐานะ ซึ่งแน่นอนว่าครอบครัวของฉัน ยากจนมาก

นอกจากนี้โลกนี้ก็มีพลังที่คล้ายกับเวทมนตร์อยู่ หรือบางทีมันอาจจะเป็นเวทย์มนต์ก็ได้

และเพราะพลังนี้ มนุษย์เรา จึงถูกแบ่งออกเป็น 2 ส่วน

คือ มนุษย์ปีศาจ ( มนุษย์ปกติ )ผู้ที่ใช้พลังด้านมืด

กับ มนุษย์ ผู้ที่ใช้พลังด้านสว่าง ( แสง )

พวกเราทำสงครามกันมาอย่างยาวนาน

จนบ้านเมืองมีพื้นที่รกร้างมากกว่า พื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองซะอีก

และเพื่อยุติสงครามนี้ มนุษย์ด้านสว่างจึงทำการขับไล่กวาดล้างมนุษย์ด้านมืดออกไปจากเขตของตัวเอง

และเข้ายึดเขตแดนของอีกฝ่ายจนมนุษย์ด้านมืดเหลือพื้นที่อยู่อาศัยเพียงน้อยนิด

เหล่าผู้มีพลังของมนุษย์ปีศาจทำได้เพียงหลบซ่อนตัวจากมนุษย์ เพื่อมีชีวิตรอดต่อไป

ทิ้งผู้ที่ศรัทธาในตัวเองไว้ข้างหลัง ทำให้ประชาชนทางฝั่งมนุษย์ปีศาจ มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ถดถอย และอดอยากเป็นอย่างมาก

บ้างก็ล้มตายไปด้วยความหิวโซ

และวันนั้นเอง วันที่ฝนตกหนัก เรื่องราวของฉันก็ได้เริ่มขึ้น...

.

.

.

.

.