บุปผาโรยริน
....ไม่ว่าข้าจะลืมตาตื่นขึ้นมาอีกกี่ครั้ง ข้าก็ยังอยากจะหลับต่อ ไม่อยากตื่นเลย......
"ฝ่าบาท..."
"ฝ่าบาทพะยะค่ะ....ทรงตื่นเถอะ พะยะค่ะ"
ร่างสูงผมยาวค่อยๆลืมตา จากเสียงปลุกที่ฟังดูคุ้นเคย
"เจ้าอีกแล้วหรือ...หลงเฟย"
"พะย่ะค่ะ....ฝ่าบาท" ก้มน้อมรับเช้าวันใหม่ให้กับฝ่าบาท ผู้งดงาม
ฝ่าบาทยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินไปยังองค์รักษ์หนุ่มที่ยืนรอที่หน้าประตู ฝ่ามือเรียวยาวยื่นไปช้อนคางที่สากขององค์รัก ก่อนที่จะจุมพิตไปที่หน้าผาก หลงเฟยเขินเล็กน้อยแต่ก็มิได้ปฏิเสธการกระทำใดๆ เพราะเป็นแบบนี้เช่นทุกครั้ง ที่เค้าเข้ามาปลุก ฝ่าบาทที่เป็นที่รัก......
"วันนี้ข้าต้องไปที่ใดบ้าง..."น้ำเสียงเรียบเฉย ถามขึ้นก่อนจะเดินไปยังอ่างอาบน้ำ
"วันนี้เป็นวันที่ต้องคัดเลือกนางสนมเข้าวังพะย่ะค่ะ"
ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนที่นั่งลงที่อ่างอาบน้ำพลัน หยิบไม้ยาสูบ สูบเอาควันเข้าปาก แล้วปล่อยมันออกมา ด้วยความที่เบื่อหน่าย
"เมื่อไหร่ ประเพณีนี้จะหายไป ข้าจะต้องหาคู่ครอง แบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ ....ผู้หญิงที่ข้าเลือกมานั้น...แต่ละคน ไม่ใช่ดั่งที่ข้าหวังเลยซักนิด"
"มันก็อาจจะมีแต่ ตอนนี้ยังไม่ใช่ สำหรับท่าน..."
ฝ่าบาทถอนหายใจ แล้วเงยหน้ามองที่หลงเฟย
"ก็ข้ามีเจ้าอยู่แล้วยังไงเล่า..."
"ฝ่าบาททท!!!!" สิ้นคำพูดของฝ่าบาทมือยาวก็คว้าคอเสื้อของหลงเฟยเข้ามาประกบปากในทันที ริมฝีปากที่ร้อนผ่าว หลงเฟยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ก็หลับตา รู้ตัวอีกที ร่างของเค้าก็ตกอยู่ในผวังของฝ่าบาท ผมยาวสีเทาขาว ใบหน้าที่งดงามราวกับหญิงสาว ที่ยิ่งมอง ยิ่งลุ่มหลง ทั้งสองแรกบทรักให้กับเช้าที่สดใส ฝ่ามือใหญ่ที่กุมแน่น ราวกับที่จะไม่ปล่อยให้ร่างที่อยู่บนตัวเค้าจากไปไหนเลย
"ฝ่าบาท....สาย...แล้วนะพะย่ะค่ะ"
"...อืม...ข้ารู้...."
....นานเท่าไหร่แล้วนะ.....ที่เจ้า...จากไป..เหม่ยเซียน...
ข้ายังคงคิดถึงเจ้าอยู่ตลอดเวลา แต่บางสิ่ง บางอย่างมันบังคับให้ข้าต้องเลือก.......และบางอย่าง...ที่ต้องเสียสละ....
"ฮ่องเต้เสด็จแล้วววว"
เสียงขุนนางในวังกล่าวพร้อมรับเสด็จฮ่องเต้ และส่งพระองค์นั่งที่บรรลังค์มังกรทอง
"เชิญ...นางสนมใหม่เข้ามาได้...."
สิ้นเสียงของขุนนาง นางในวังก็เปิดประตูต้อนรับ กล่มนางสนมหน้าใหม่เข้ามายังห้องโถง พวกนางเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าของฮ่องเต้ เค้าช้อนมองนางสนมทั้งหมดทุกคนที่มาหยุดอยู่ตรงหน้า แต่ไม่มีหญิงสาวผู้ใดที่จะสะดุดตาเลยแม้แต่น้อย พระองค์ถอนหายใจ
"ไม่ทรงต้องตาหรือพะยะค่ะ" หลงเฟยถาม
... "ไม่เลย" ก่อนที่จะหยิบดอกไม้พุ่มขึ้นมา แต่สายตาก็พลันไปสะดุดสายตาเข้ากับหญิงสาวนางหนึ่ง...
ร่างเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้ม ดูนอบน้อม สายตาหยุดจ้องอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะใช้วิชาตัวเบา เหาะลงจากบรรลังค์ และเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของนาง
"ข้าให้เจ้า....." ร่างสูงยิ้มให้นางสนม นางเงยหน้าสบตาฮ่องเต้อย่างเขินอาย
"เพคะ" ยิ้มกลับให้ฮ่องเต้ พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นดังตุ๊บๆ หลงรักตั้งแต่แรกเห็น ผมยาวสีเทา ดวงตาคมเข้ม ใบหน้าที่งดงาม ชวนหลงไหล....ข้าหลงรักท่าน เพคะ ฮ่องเต้......
นางมองตามร่างสูงนั้น ท่ามกลางสายตานางสนมที่อยู่ในห้องโถง ต่างส่งเสียง ซุบซิบ และร้องโอดครวญเมื่อไม่ได้เป็นผู้ที่ถูกเลือก
"แม่นาง...เจ้าชื่ออะไร"เสียงของสาววัยกลางคนกล่าวทักทาย
"ข...ข้าชื่อ..หลี่หลิง...ค่ะ"
"ชื่อเพราะดีนิ....มานี่สิ ตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าไปยังหัองพักของเจ้า"
"ค่ะ"
หลี่หลิงตอบรับ แล้วรีบเดินตามไปในทันที
"ข้าชื่อ ยี่ฟาน เป็นคนดูแลนางสนมที่ถูกเลือก และเป็นผู้ดูแลตำหนัก น่านฟ้า ถ้าเจ้ามีอะไร ก็เรียกข้าได้ตลอดเวลานะ อ้อ แล้วนี่ก็เป็นห้องของเจ้า ถ้าเจ้า จะอาบน้ำ นี่คือห้อง น้ำ และนี่ คือห้องเปลี่ยนชุด เจ้าสามารถเรียกคนรับใช้ได้ตลอดนะ"
"ค่ะ"
"และ ถ้าเจ้าอยากทำธุระส่วนตัวหรืออ่านหนังสือ เดินออกจากห้องของเจ้าไป เลี้ยวซ้ายก็คือห้องสมุด "
"เอ่อ...คือว่าข้ามีอะไรจะถาม....คือข้าต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้างคะ"
หลี่หลิงทำหน้าตาน่าสงสัย ยี่ฟานหันไปมองพร้อมกับหัวเราะ ออกมาเบาๆ
"เจ้าไม่ต้องเตรียมตัวอะไรหรอก ถึงเวลาข้าจะมาจัดการทุกอย่างเอง"
"แล้วนางสนม คนก่อนไปไหนหรือคะ ข้าเคยได้ยินเรื่องของนาง ได้ยินมาว่าฝ่าบาตทรงโปรดนางมาก แล้วจู่ๆนางก็หายไป.....นางหายไปไหนท่านพอจะทราบมั้ยคะ"
ยี่ฟานมองหลี่หลิงก่อนที่จะถอนหายใจ ออกมา พลันก้มหน้าลง
"ไม่มีใครรู้ว่านางหายไปไหน...แต่ข้าเดาว่านางคงยังมีชีวิตอยู่ แต่เพราะมีเหตุการณ์บางอย่าง ซึ่งทำให้นางไม่สามารถเป็นนางสนมของฝ่าบาตได้อีกต่อไป"
"เหตุการณ์อะไรคะ"
"เอาไว้เจ้าอยู่ไปเจ้าก็จะรู้เอง เอาล่ะวันนี้เจ้าพักผ่อนซะ เด๋วข้าจะไปเตรียมอาหารมื้อเย็น และเดี๋ยวฝ่าบาตจะเสด็จมาที่นี่ เจ้าก็เตรียมตัวให้เรียบร้อยก็แล้วกัน "
"ค่ะ"
สิ้นเสียงตอบรับยี่ฟานก็เดินออกไป หลี่หลิงถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินดูรอบๆห้อง นางกวาดสายตาไปทั่วห้อง
"ห้องนี้ใหญ่มากๆเลย แถมภาพวาดก็ดูสวยมากอีกด้วย " หลี่หลิงซึ่งดูตื่นตาตื่นใจ นางเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับบางสิ่งบางย่างที่อยู่บนโต๊ะ
"นี่มัน...ปิ่นปักผมนี่ สวยจัง เอ๊ะ...มีชื่อสลักอยู่ด้วย เหม่ยเซียน.....ต้องเป็นชื่อของนางสนมคนก่อนแน่ๆ อยากรู้จังว่านางหายไปไหน...."หลี่หลิงได้แต่ตั้งคำถามอยู่ภายในใจ อยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวังแห่งนี้.....
+++++++++++++++++++++
"ทรงถูกชะตากับนางหรือพะย่ะค่ะ"
" ก็ดูไร้เดียงสาดี เห็นครั้งแรกข้ารู้สึกถูกชะตา "
ร่างสูงยิ้ม ก่อนที่จะเดินไปยังหัวเตียง และหยิบดอกไม้ดอกหนึ่งขึ้นมา
" ท่านคงไม่คิดว่านางจะเหมือนใคร บางคน ที่ท่านรู้จัก สินะ"
"หึ....ก็อาจจะ....... ทำไม เจ้าหวงข้างั้นหรือ" พลันหัวเราะออกมาเบาๆ
"เปล่า....พะยะค่ะ"หลงเฟยหน้าแดงทันที
ฝ่าบาตยื่นใบหน้ามาประกบรีมฝีปากทีทัน ริมฝีปากดูดดื่มความหอมหวานอย่างหืดกระหาย นิ้วเรียวยาวช้อนคางอีกฝ่ายให้สบตา
"เจ้ายังต้องอยู่กับข้าอีกนาน....หลงเฟย"
อุ้มร่างเล็กลงที่เตียง ซุกไซ้ความหอมหวานจากร่างนั้น ฝ่ามือใหญ่ประกบฝ่ามือที่เล็กกว่า เสียงหายใจกระเส่าดังขึ้น พร้อมบรรเลงเพลงรักสวาท ฝ่าบาตกอดร่างนั้นไว้ไม่ห่าง
"ฝ่าบาตตตต.........อึก...."
ถึงจะไม่รัก แต่ขอให้ได้อยู่ข้างๆท่านแค่นี้ข้าก็ดีใจ ไม่อยากให้ใครมายืนข้างๆท่าน นอกจากข้า.....
++++++++++++++++++++++++
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments