ตอนที่ 1.2 เป้าหมายที่จะทำ

          ดันเต้: เธอเป็นแม่มดใช่ไหม

ชาร์ลอทหยุดเดินก่อนที่จะหันมาหาดันเต้แล้วพุ่งออกไปประชิดตัวดันเต้

ชาร์ลอท: ถ้าใช่แล้วจะทำไมหล่ะ นายกลัวหรอ/

มองดันเต้

ดันเต้: ฉันไม่กลัวเธอ/ตอบอย่างเสียงดังฟังชัด

ชาร์ลอทมองดันเต้อย่างสนใจ

          ชาร์ลอท: งั้นหรอแล้วถ้าฉันจะเอาตัวเธอไปบูชาจริงๆตามเรื่องเล่าล่ะ

          ดันเต้: ฉันพร้อมที่จะตาย

ชาร์ลอทที่ได้ยินดังนั้นจึงยิ้มออกมาพร้อมกับเริ่มใช้เวทย์มนต์ ดันเต้ที่เห็นดังนั้นจึงรีบหลับตาลงแต่สิ่งที่เขาสัมผัสได้คือความอบอุ่นจากบ้างสิ่ง

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาจึงเห็นชาร์ลอทที่กำลังเอามือมาจับที่หน้าเขาพร้อมกับแสงสีทองที่เปล่งออกมาจากตัวหลังจากนั้นไม่นานแสงก็หายไป

          ชาร์ลอท: ลองขยับตัวดูสิรู้สึกเป็นยังไงบ้าง/ดันเต้จึงเริ่มขยับตัวพร้อมกับกระโดด

          ดันเต้: ฉะ..ฉันไม่เจ็บที่ขาแล้ว เธอรักษาฉันหรอ/ถามอย่างตื่นเต้น

ชาร์ลอทยิ้มก่อนที่จะพยักหน้า

          ชาร์ลอท: ใช่แล้วฉันเห็นว่านายมีเลือดไหลออกมาจึงรู้ได้ทันทีว่านายบาดเจ็บ นายไปโดนอะไรมาหรอ

ดันเต้นิ่งไปสักพักก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมา เมื่อรู้สึกตัวเขาจึงรีบเอามือปิดหน้าไว้

          ชาร์ลอท: ไม่ต้องเล่าก็ได้ถ้านายไม่อยากเล่า

          ดันเต้: ปะ…ป่าว ฉันแค่ไม่เคยมีใครช่วยฉันแบบนี้เลยพวกเขาคอยแต่บอกว่าฉันเป็นตัวปัญหา ฉันมันแค่เด็กกำพร้า/เอามือปาดน้ำตา/ขอบคุณนะชาร์ลอท

          ชาร์ลอท: ฉันแค่ทำในสิ่งที่จำเป็น ตอนนี้ฉันต้องกลับแล้วล่ะ/หยิบตะกร้าเตรียมเดินออกไป

ดันเต้ที่เห็นดังนั้นก็ก้มหน้าลงแต่ก่อนที่ชาร์ลอทจะเดินออกไปเธอก็ได้เอ่ยขึ้น

          ชาร์ลอท: ไปกับฉันไหมล่ะถ้านายไม่มีที่จะกลับไป/หันมามอง

          ดันเต้: ฉันไปกับเธอได้หรอ/รุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น

          ชาร์ลอท: ได้สิถ้านายต้องการจะไปกับฉันไหม/ยื่นมือออกมาให้ดันเต้

ดันเต้มองมือชาร์ลอทพร้อมยิ้มออกมาก่อนที่จะจับมือชาร์ลอท “ขอบคุณ”

ทั้งสองพากันเดินกลับไปที่หมู่บ้าน

เมื่อถึงบ้าน

          ชาร์ลอท: อาจารย์ค่ะ หนูกลับมาแล้ว/

เปิดประตูเข้ามา/อาจารย์ค่ะ

ชาร์ลอทเอาตะกร้าไปเก็บไว้ในห้องปรุงยาก่อนจะเดินตามหาอาจารย์ของตน

          ชาร์ลอท: ดันเต้นายไปนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ ฉันต้องไปหาอาจารย์ก่อน

          ชาร์ลอท: อาจารย์ค่ะ ถ้ายังไม่ออกมา

หนูจะงอนแล้วนะคะ

ตึ่งๆ ตึ่ง เสียงบ้างสิ่งตกลงมาจากบันได

ชาร์ลอทจึงรีบวิ่งไปดูที่บันได “อาจารย์ค่ะ!!”

          เอลล่า: ไงจ้ะชาร์ลอทกลับมาแล้วหรอ/ยิ้มให้ชาร์ลอท

          ชาร์ลอท: มันใช่เวลาไหมค่ะ ท่านเป็นอะไรมากรึป่าว ทำไมถึงตกลงมาล่ะค่ะ

          เอลล่า: พอดีว่าฉันกำลังจะทำพายให้เธอนะแต่ฉันเผลอใช่เวทย์มนต์จนทำให้พายมันวิ่งหนีไปชั้นบนนะ

อ๋อนี้ไงจ้ะพาย/เจ้าพายที่กระโดดขึ้นมาบนหัวของเอลล่า

          ชาร์ลอท: โธ่ อาจารย์ค่ะ

          ดันเต้: มีอะไรกันรึป่าวครับ

ดันเต้ที่นั่งรออยู่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางบันได แต่พอมาถึงก็เห็นแม่มดที่ดูใจดี กับสิ่งที่เหมือนพายอยู่บนหัว

          ชาร์ลอท: เฮ้อ ไม่มีอะไรหรอก ดันเต้นี้อาจารย์ของฉันเอง อาจารย์ค่ะนี้ดันเต้ เขาอยากเอาตัวเองมาบูชานะคะ

          เอลล่า: ไงจ้ะฉันเอลล่า เป็นอาจารย์ของชาร์ลอทเอง ยินดีที่ได้รู้จัก/รุกขึ้นมาจากบันไดพร้อมกับยิ้มให้ดันเต้

          ดันเต้: ผมดันเต้ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ยิ้มตอบกลับเอลล่าไป

          ชาร์ลอท: เฮ้อ งั้นทั้งสองคนไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นเลย เดี๋ยวหนูไปทำพายเองปล่อยอาจารย์ไว้ทีไรเป็นเรื่องทุกทีสิน่า

          เอลล่า: แล้วพายของฉันล่ะจ้ะ/ชูเจ้าพายที่มีชีวิตขึ้นมา

          ชาร์ลอท: เก็บมันไว้อย่างงั้นแหละค่ะ/เดินเข้าครัวไป ส่วนดันเต้และเอลล่าพากันไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่น

          เอลล่า: เธออยากเข้าพิธีบูชาหรอจ้ะ/ยิ้มอย่างเยือกเย็น

ดันเต้ที่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มตัวสั่นหน้าซีดออกมาเอลล่าที่เห็นก็แอบยิ้มก่อนที่จะพูดว่า

          เอลล่า: ฉันล้อเล่นนะจ้ะ เธอชื่อดันเต้สินะจ้ะ

ทำไมถึงมากับชาร์ลอทได้ล่ะ

          ดันเต้: เอ่อ…พอดีว่าผมไปเจอเธอในป่าแล้วเธอก็ช่วยรักษาแผลให้ผมครับ

          เอลล่า: งั้นหรอจ้ะ แล้วบ้านเธออยู่ที่ไหนล่ะจ้ะฉันจะได้พาเธอไปส่ง

          ดันเต้: เงียบ/ก้มหน้าลงไม่พูดอะไร

เอลล่าที่เห็นดังนั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าเด็กชายไม่มีที่ให้กลับไป

          เอลล่า: งั้นเองหรอจ้ะ เธอจะอยู่ที่นี้ก็ได้หรอกนะแต่เธอก็รู้ว่าแม่มดอย่างพวกเรานะไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับสักเท่าไหร่/เหลือบมองดันเต้

          ดันเต้: ทราบครับ

          เอลล่า: งั้นเธอไม่กลัวคนจะรังเกรียดเธอหรอจ้ะ

          ดันเต้: ไม่มีใครต้องการผมอยู่แล้ว

เอลล่ามองดันเต้แล้วยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า

          เอลล่า: ดันเต้จ้ะอีก 2 วันชาร์ลอทก็จะได้เข้าพิธีรับตราแม่มด พอ 1 ปีผ่านไปเธอก็ต้องเดินทางไปใช้ชีวิตภายนอก ที่ฉันจะบอกคือหากเธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่ ในเวลาที่เหลือนี้เธอต้องฝึกฝนตัวเองเพื่อที่จะได้ก้าวไปพร้อมกับชาร์ลอท เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหมจ้ะ แต่หากเธออยากจะอยู่ที่นี้ฉันก็จะค่อยๆฝึกสอนเธอไปเรื่อยๆ

          ดันเต้:ครับผมจะไปกับเธอ โปรดสอนผมด้วย/โค้งให้เอลล่า

เอลล่ายิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยว่า

          เอลล่า: งั้นฉันจะให้เพื่อนของฉันมาช่วยสอนเธอล่ะกันนะ

          ดันเต้: ครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***