จุดเริ่มต้น

... # จุดเริ่มต้น (^～^)...

... 📏 📓...

... 📐 🖋 ✏📐...

อีกสองอาทิตย์ก็จะถึงวันสอบเเล้วผมยังไม่ได้บอกแม่เลยว่าจะเรียนต่ออะไร ที่ไหนแถมยังมีลูกชายสุดรักสุดหวงห้อยตามมาอีก เฮ้อออ ชีวิตของไอ้ปุยเมฆทำไมมันช่างรันทดขนาดนี้ว่ะ

" เฮ้ออออ คิดไปก็ปวดหัวเท่านั้นแหละไอ้ปุย ไว้ตอนเย็นค่อยบอกแม่ดีกว่า" ผมที่นั้งล้างผักอยู่กับน้อง และหมาอีกสามตัวที่คอยกวนอยู่หลังบ้าน

" น..นี้พี่ปุยคิดจะบอกแม่แล้วหลอ ป..ปอยกลัวอ่ะ" น้องผมพูดพร้อมกับทำท่าทางกล้าๆกลัวๆไปด้วย

" ถ้าไม่ให้บอกวันนี้แล้วจะไปบอกวันไหนล่ะ แถมนี้ก็ใกล้จะสอบแล้วด้วย"

" ก็ปอยกลัวแล้วแม่ไม่ให้ไปอ่ะจะทำยังไง"

" จะไปไหนกัน! ?"

" พี่โจ!!!" ผมกับน้องตกใจจนผักล่วงจากมือโดยไม่รู้ตัว

" เออ..พี่โจมาไม่ให้ชุ่มให้เสียงเลยอ่ะ ปุยตกใจหมดเลย" อยู่ๆก็โผ่มาตกใจหมดเลย

" พี่ก็เดินมาไง แล้วนี่จะบอกแม่เรื่องอะไรกันแล้วจะไปไหนกันอีก" พี่โจรัวถามมา ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลย

" เอ่ออ คือออ คือว่าาแบบนี้อ่ะ แบบนี้ แบบนี้" ผมพูดแบบอึกๆอักๆแล้วมือก็ทำท่าทางไปด้วย

" ไอ้แบบนี้ แบบนี้ น่ะมันยังไงของแกว่ะไอ้ปุย ตอบมา!!" อุ๊ยเจ้แกเดือดแล้วววว เอาไงดีวะไอ้ปุยยย

" คืออ ปุยกับปอยก็เรียนจบมัธยมกันแล้วใช้ไหมล่ะ" ผมต้องกั้นใจตอบพี่เขาไป

" มันก็ใช้ แล้วไงต่อ"พี่โจถามต่อ

" คือแบบว่าาา พี่โจกับพี่เสือเองต่างก็เรียนจบกันแล้ว แถมยังมีงานทำกันหมดแล้วใช้ไหมล่ะ แล้วอีกอย่างนื่งในอนาคตพวกพี่ก็อาจจะแต่งงานมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ทีนี้ก็ยังเหลือแต่พวกผมที่จะต้องหางานดีๆทำเพื่อที่จะหาเลี้ยงครอบครัว ซึ่งพวกผมก็จะต้องมีวิชาชีพเสียก่อน"ผมก็อธิบายไป

" ก็ใช้ นี่อย่าบอกนะว่าเเกกับปอยจะเรียนต่อกันน่ะ!"

" แหะๆๆ ใช้ "

" นะครับพี่โจจจจ ให้เราเรียนต่อเถอะนะ" หลังจากที่ปอยอยู่เงียบๆตั้งแต่พี่โจมาก็พูดขึ้น มันต้องแบบนี้สิน้องรักของผม

" แต่มันอันตรายน่ะ! ปุยก็รู้ว่าตัวเองกับน้องร่างกายเป็นยังไง! แล้วอีกอย่างพี่ไม่ได้อยากแต่งงาน ให้ไอ้เสือมันแต่งคนเดียวไปสิลากพี่เข้ามาเกี่ยวทำไมพี่ไม่ได้อยากมีแฟนสักหน่อย" พี่โจพูดอย่างหัวร้อน

" พี่โจไม่ต้องเป็นหว่งหลอกหน่าปุยสัญญาว่าจะเรียนให้จบแน่นอน ถ้าไม่เชื่อจะพาผมไปสาบานที่วัดไหนก็ได้ แถมพวกไอ้เป้ก็ไปด้วยตั้งห้าคนแหนะ" ผมอธิบายให้พี่โจฟัง

" ใช้ครับ พี่โจไม่ต้องเป็นห่วงนะปอยจะเชื่อฟังพี่ปุยทุงอย่างเลย" น้องก็พูดเสริม

" เออๆ ยังไงก็แล้วแต่พวกเเกละกันถ้าอุ้มท้องกรับมาละก็พี่จะตีให้ก้นลายทังสองคนเลย"

" คราบบบบ" ปุย/ปอย

" ไหนๆพี่โจก็รู้แล้ว ช่วยพูดกับแม่ให้หน่อยดิ นะะะ"

" ....... "

" นะคราบบพี่โจจจจ" ปุย/ปอย ผมกับน้องนั้งนวดแขนนวดขาให้พี่โจอ้อนสุดเเรงเกีดเลย

" เฮ้ออ! พวกเรานี้มันจริงๆเลยนะ ก็ได้ๆแต่ไม่รับปากน่ะว่าแม่จะย้อมให้หรือไม่ให้และที่สำคัญพวกเราต้องพูดกับแม่ก่อนพี่ถึ่งจะพูดให้" พี่โจพูดอย่างรำคาญ

" เย้!!! ขอบคุณครับพี่โจรักพี่โจที่สุดเลยยยย" ปุย/ปอย ผมกับน้องโผ่เข้ากอดพี่โจพร้อมกัน

" พอ..พอกันได้เเล้วนี้พี่จะขาดอากาศหายใจแล้วนะ เดียวก็ตายกันพอดี"

" โหยยยยพี่โจอ่ะ" ปุย

" ก็ปอยรักพี่โจนี่นา"ปอย

" พอได้แล้ว รีบไปทำงานต่อกันได้แล้ว นี่ถ้าไม่เสร็จนะข้าวเย็นวันนี้ก็อด รวมถึงพวกแกสามตัวด้วยถ้าเจ้านายแกทำงานไม่เสร็จพวกแกก็อด"พี่โจดุพวกผม

" งึดดด/งึดดด/งึดด"

" โอๆๆไม่ต้องหงอยกันนาาา เดียวพี่ปอยจะทำให้เสร็จเร็วๆเลยยย"

" ช่ายยย พวกพี่จะทำให้เสร็จเร็วๆ"

" ทาสหมาเข้าสิงเลยนะพวกแก" พี่โจพูดเสร็จก็เดินจากไป ผมกับน้องก็ไม่สนใจพูดปรอบหมาเสร็จก็มาทำงานต่อ

ตอนนี้เวลาผ่านไปนานพอสมควร พวกเราก็ล้างผักสำหรับเอาไปขายพรุ่งนี้เสร็จแล้ว นี้ก็ใกล้เวลาอาหารค้ำแล้วด้วย พวกเราต้องรีบช่วยกันยกผักเข้าไปข้างในก่อนเพราะตอนนี้ยุงจะหามไปกินอยู่แล้ว

วี้วว วี้ววว~~~ (เสียงยุง)

แปะ!

" โอ้ย!! ไอ้ปอยเจ็บนะเว้ยตบเบาๆหน่อย"

" แหละๆ ขอโทษครับ"

" เอะอะโวยวายอะไรกันเสียงดังไปถึงข้างในนูนแน่ะ"

" พี่เสือ!!" ปุย/ปอย

" พี่เสือกรับมาตั้งแต่เมื่อไหล่อ่ะ ไหนหว่าจะไม่อยู่สองอาทิตย์ นี้พึ่งจะ10วันเอง" ปุยเป็นคนเปีดประเด็นถาม

" พอดีงานเสร็จเร็วก็เลยกรับก่อน นี้เขาจะทานข้าวกันแล้วนะรีบเข้าไปข้างในกันเถอะ"ว่าจบแล้วก็ช่วยน้องๆยกตระกล้าผักเข้าไปข้างในพอเสร็จแล้วก็พากันมาทานข้าว ชึงการทานข้าวก็เต็มไปด้วยบรรยากาศคึกคักเหมือนทุกวัน แต่วันนี้จะพิเศษหน่อยเพราะพี่เสือทำงานเสร็จก่อนกำหนดเลยฉลองกันใหย่

" พี่เสือแล้วทำไมพี่ไม่ชวนพี่พลอยมาทานข้าวกับเราล่ะ" ปุยเป็นคนเปีดประเด็นหลังจากนั่งทานข้าวเงียบๆกันมาสักพัก

" นั้นสิเจ้าเสือทำไมไม่ชวนหนูพลอยมาทานข่าวบ้านเราหล่ะ ตั้งแต่แกไปทำงานแม่ก็ไมเจอหนูพลอยเลย"

" เอ่อ พอดีว่าผมยังไม่ทันได้บอกพลอยเลยน่ะครับ ว่ากรับมาแล้วมันกระทันหันเกินไป เดียวพรุ่งนี้ค่อยบอกก็ได้ครับ" พี่เสืออธิบายกับคุณนายคราร่าเสร็จสันก็กับมาทานข้าวต่อ

" งั้น พรุ่งนี้อย่าลืมบอกน้องด้วยละ ฉันคิดถึง นี้พวกแกก็คบกันมานานแล้วนะ เมื่อไหร่จะแต่งงานกันสักทีแม่อยากอุ้มหลานแล้วนะ" พี่เสือหน้าแดงก่ำเลยหลังจากที่แม่ถามออกไปแบบนั้น สงใสจะเขิน(\=^ω^\=)

" ก็ รอพลอยเขาตอบตกลงอยู่ครับ" หลังจากแม่ได้ยินคำตอบนี้แล้วก็อมยิ้มหน้าบานเชียว

" ร้ายนักนะเรา ว่าแต่เจ้าสองตัวนี้ล่ะจะทำอะไรกันต่อหลอ? "

" เอ่อ " ปุย/ปอย

" งั้นเรียนหมอเป็นไง ไม่ก็เกี่ยวกับข้าราชการเป็นไง ได้รับใช้ชาติแถมยังมีเงินเดือนกินจนแก่เถ้าอีก เหมือนพ่อแกไง" แม่พูดออกมาอย่างอารมณ์ดีด้วยหน้าตาคคาดหวัง

" เอ่อ แม่ครับปุย ปุยอยากเรียนสถาปัตยกรรมครับ" พูดออกไปแล้วทำไงดี จะทำยังไงดีแม่จะให้เเรียนไหม นี่คือการปฏิเสธแม่ครั้งแรกในชีวิต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อยากจะทำฝันให้เป็นจริงให้ได้

" ปอยก็จะเรียนสัตวแพทย์ครับ!"น้องผมก็พูดเสียงดังออกมาหลังจากที่ได้ยินผมพูดแบบนั้นออกไป

ตอนนี้แม่ก็นิ่งค้างไปแล้วหลังจากที่พวกผมพูดแบบนั้นออกไป เมื่อก่อนนั้นผมกับน้องเชื่อฟังแม่มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ผมอยากตัดสินใจด้วยตัวเองบ้างสักครั้ง เพื่ออนาคตของผม เพื่อสิ่งที่ผมรักครั้งนี้ผมจะไม่ยอมทำตามใจแม่เด็ดขาด ใครจะคิดว่าผมเป็นลูกอกตัญญูก็ได้แต่ครั้งนี้ผมขอทำในสิ่งที่ผมรักและใฝ่ฝันอยากจะเป็นให้ได้

" พ่อว่ามันก็ดีนะได้เป็นนักสถาปนิกเงินเดือนก็สูงด้วย ส่วนปอยก็เป็นได้เป็นสัตวแพทย์เรียนจบมาก็เปีดคลีนิคสัตว์เล็กๆที่บ้านก็ได้ คุณว่าไหม" พ่อพูดออกมาอย่างมีเหตุผล จึงทำให้ผมกับน้องยิ้มอย่างดีใจที่ท่านเห็นด้วยกับการตัดสินใจของพวกเรา

" ไม่ได้!! ฉันไม่เห็นดีด้วย ถึงแม้ว่าเงินเดือนจะสูงแต่อาชีพมันไม่หมั้นคง คุณลองคิดดูนะถ้าเกีดเราแก่ตายไปก่อนแล้วใครจะเลี้ยงดูพวกเขา แล้วถ้าเรียนจบมาแล้วหางานทำไม่ได้จะทำยังไง ฉันว่าทำงานที่ลัดดีกว่าเอกชนพวกนั้นอีก" พวกเราสองคนรีบหุบยิ้มลงแทบจะไม่ทัน พ่อเงียบไปแล้วอ่ะจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ ตอนนี้น้องก็ร้องไห้ไปแล้วจะทำยังไงดี

" นะแม่นะ ให้พวกเราเรียนเถอะอาชีพนี้มันไม่ได้ไม่ดีตรงไหน แถมถ้าไม่มีใครรับทำงานมันก็ยังสามารถส้างเป็นธุรกิจของตัวเองได้อีกด้วย"ผมออดอ้อนแม่จนสุดแรงเกิดหวังว่าท่านจะยอมรับในสิ่งที่พวกเราจะเรียนกัน

" ไม่ได้! ยังไงก็ไมได้ "

" แม่ไม้มีเหตุผลอ่ะ! ยังไงยังไงก็จะเรียน!!"

" ไอ้ปุย! เพี้ย!!" เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับแก้มขาวใสอมชมพูซึ่งตอนนี้กลายเป็นสีแดงหน่อยๆดังสนั่นไปทั่วโตะอาหาร ด้วยฝีมือของมารดาผู้ให้กำเนิด ร่างผอมบางที่ยืนนิ่งน้ำตาอาบแก้มอยู่นั้น สักพักก็เดินไปดึงมือน้องชายที่นั้งร้องไห้อยู่ที่ร่างกายก็ไม่ได้ต่างกันหนักขึ้นไปชั้นสองบ้าน

" ปุย..ปุยแม่ ขอโทษ~~" เสียงของคุณนายของบ้านเอ่ยแผ่วเบาไล่หลังลูกชายทังสองไป

" ปุย ปอย รอพี่ก่อน" ลูกสาวเพียงหนึ่งเดียวของบ้านพูดขึ้น

" ไม่เอาโจ ปล่อยให้น้องอยู่กันตามลำพังก่อน เดียวพรุ่งนี้ค่อยคุยกับน้อง"

" ค่ะ"

" ไป คุณไปอาบน้ำนอนก่อนเดียวพรุ่งนี้ลูกใจเย็นลงแล้วค่อยคุยกัน"

" คุณ ฉันตบลูกอ่ะ ฮือออ ฉัน..ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคุณ..."

"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร"

" ฉันทำร้ายลูก ลูกคงเกลียดฉันแล้ว จะทำยังไงดีล่ะ ฮือออ ฉันจะทำยังไงดี"

" ลูกเขามีเหตุผลเขาไม่เกลียดคุณหลอก ไปอาบน้ำพักผ่อนกันนะ เดียวมันก็ดีเอง"

อีกด้านนืง

พอมาถึงห้องสองพี่น้องก็นั้งร้องไห้กอดกันกรมอยู่ปลายเตียงซึ่งทังห้องก็เต็มไปด้วยเสียงสะอื้นของทังสอง

" ฮืออออออ แม่ไม้เข้าใจอ่ะปอย แม่ไม้เข้าใจเรสเลย"

" พี่ปุยย ฮื ฮืออ ปอยกลัวอ่ะ ฮือออ"

" ไม่ต้องกลัวนะ ฮื ฮือ ยังมีพี่อยู่ทังคน ฮืออ"

สองพี่น้องปลอบกันจนผอยหลับไปแต่หารู้ไม่ว่าค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของคนทังบ้านทว่าท้องฟ้าในยามราตรีนี้กรับสดใสเต็มไปด้วยแสงของดวงดาวและพระจันทร์ที่สาดส่องลงมาแต่มันก็ไม่สามารถบรรเทาความโศกเศร้าเสียใจของคนในบ้านหลังนั้นได้เลย

... นิยายเรื่องนี้นักเขียนแต่งขึ้นโดยจินตนาการ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน...

...# ยังไม่ได้แก้คำผิด...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***