ตอนที่ 1 เล่าเรื่อง

...# เล่าเรื่อง (^～^)...

...📏 📓...

...📐 🖋 ✏📐...

สวัสดีครับทุกคนผมชื่อ ปุยเมฆ นะครับตอนนี้อายุ 18 ปี แล้วซึ่งผมก็เรียนจบแล้วกำลังวางเเผนกับเพื่อนๆอยู่ว่าจะสอบเข้ามหาลัยไหนกันดี. ผมอาศัยอยู่กับครอบครัวเล็กๆที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งบ้านของผมนั้นไม่ได้เล็กมากและไม้ใหญ่มากครับเราอยู่กันอย่างพอเพียงไม่ได้ลำบากอะไรมาก หาเช้ากินค่ำเหมือนคนทั่วไปครอบครัวของผมมีด้วยกันอยู่หกคน แล้วก็พี่น้องที่ครานตามกันออกมาอีกสี่คนและบันดาเจ้าตัวยุ่งทั้งหลายอีกสามตัวผมเป็นคนรักสัตว์และชอบหมามากๆ เลยขอพ่อกับแม่เลี้ยงแรกๆพวกท่านก็ไม่ให้ผมเลี้ยงหลอกนะ แต่ด้วยลูกอ้อนของผมพวกท่านเลียยอมไปๆมาๆตอนนี้ก็เพิ่มขึ้นเป็นสามตัวแล้ว อิอิๆๆๆ. ผมว่าครอบครัวของผมไม่เล็กแล้วละครับ แหะๆๆๆ...

ผมมีพี่ชายคนนึงชื่อ สหมิง เเต่ทุกคนจะเรียกว่า พี่ เสือ ครับไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ถ้าไม่มีใครถาม แข็งแรงเอาการเอางานสุดๆซึ่งก็ต่างกันกับผมลิบลับเลย เป็นคนที่ดุเเล้วหน้ากลัวมากกกกก ผมเลยไม่ค่อยก้าวร้าวกับพี่เท่าไหร่นักแค่นี้แหละผมไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับพี่เขามากนัก. และมาต่อกันที่พี่สาวเลย นางชือว่า โจปริง ผมจะชอบเรียกว่า พีโจ เพาะนางแมนมากกกกตอนเด็กๆผมถูกเด็กลุ้นเดียวกันรังแกแต่พวกเขาตัวโตกว่าผมอะนะ ก็ได้พี่โจนี้แหละช่วยไว้ตั้งแต่นั้นมานางก็คอยปกป้องคุ้มครองมาโดยตลอดจนตอนนี้จะออกจากบ้านมืดๆค่ำๆต้องบอกนางก่อนว่าไปไหน.

แล้วก็มาต่อกันที่ผมและน้องชายคนเล็กชื่อ ปอยฝ้าย เราสองคนเป็นแฝดกันผมเกีดก่อนเเค่ 5 วิเองพวกเราสองคนเป็นเหมือนกันครับตอนที่แม่คลอดพวกเราออกมาร่างกายก็ไม่แข็งแรงตั้งแต่เเรกเกิดเเล้วทั้งตัวเล็กไหนจะผิวที่ขาวใสนั้นอีก ทังอ่อนแอ บอบบาง ยังไม้รวมหน้าตาที่น่ารักจิ้มลิ้มของพวกผมอีก เฮ้ออ แถมพวกเรายังสามารถ ท้องได้ เหมือนผู้หญิงอีก ถึงจะไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่หนักแต่มันก็เป็นเรื่องจริง แม่ตัดสินใจบอกผมกับน้องตอนพวกเราอายุ 15 ปี ซึ่งผมก็ยอมรับมันได้แล้วล่ะครับแต่ไม่รู้ว่าน้องผมจะยอมรับได้รึเปล่ารายนั้นยิ่งคิดมากอยู่ด้วย.

เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าถ้าได้คลอดลูกด้วยตัวเองคงจะดีแล้วตอนนี้มันก็เป็นจริงเเล้ว ซึ่งผมปฏิญาณกับตัวเองไว้แล้วว่า ถ้ายังเรียนไม้จบ ไม่มีงานทำผมจะไม่ขอมีลูกเป็นอันขาด ซึ่งแม่ก็เห็นด้วยกับความคิดของผมท่านเลยไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ แต่กับน้องนี้สิผมก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้เลย เฮ้อ....จะไม่ให้ห่วงได้ไงตัวเล็กเหมือนกับผมยังไม่พอ ยังเป็นคนขี้กลัวอีกใครทำอะไรก็กลัวไปหมด😌และสุดท้ายเลยก็คือ พ่อ สิง กับแม่ นวน หรือ คุณนายคราร่า นั้นเองงง

" แม่คราบบบบบ ผมขอออกไปหาเพื่อนๆหน่อยนะคราบบบ"แม่นั้งทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ไวลุ้นอย่างผมไม้เข้าใจหลอก ผมเดินเข้าไปขอแม่ด้วยเสียงอ้อนๆ

" หื จะอ้อนไปไหนอีกละเรา" แม่นวนถาม

" จะไปกินข้าวกับพวกไอ้เป้มันน่ะครับ สรุปให้ไปหรือเปล่าครับ"

" น้องไปด้วยหรือเปล่า"

" ไปครับ"

" งั้นก็อย่าพากันกรับมืดๆค่ำๆหล่ะ แล้วก็ดูแลน้องดีๆด้วย"

" คราบบบบบ"หลังจากผมตอบรับคำของคุณนายเสร็จแล้วก็หันมาตะโกนคุยกับน้องต่อ

" ไปกันได้แล้วปอยยยย"

"รอแป๊บนืงคราบบบ ผมยังแต่งตัวไม่เสร็จเลย"

" เออ เร็วๆด้วย"ผมรอไม้เกิน10นาทีมันก็มาแล้ว

" เสร็จแล้วไปกัน"

" กว่าจะเสร็จนะมึง เดียวแม่ก็ไม่ให้ไปหลอก" ผมดุน้อง

" เขาขอโต๊ดดดด"มันพูดด้วยเสียงอ้อนๆ "น่ารักชิบหายเลยว่ะ" เฮ้ออออ ต้องแพ้อีกแล้วสินะตู

"เออๆ ไปได้แล้ว"

ณร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ตอนนี้ก็มาถึงร้านที่นัดกับพวกไอ้เป้มันเเล้วครับกว่าจะถึงได้เล่นเอาผิวสวยๆของผมไหม้หมดเลย ╥﹏╥

" กว่าจะมาได้นะพวกมึง เป็นไงต้องผ่านด่านคุณนายก่อนล่ะสิ"ไอ้เป้พูดขึ้น

" เออดิ แดดก็แรงชิบหายเลย"

" เออๆๆ มาๆนั้งเดียวอาหารก็มาแล้ว"แล้วผมกับน้องก็พากันนั้ง

"เออ ช่วงนี้เป็นไงกันบ้างว่ะพวกมึง นี้เราก็เรียนจบกันมาสักพักแล้วนะ" ไอ้โน่ถาม

" นั้นดิ" ไอ้ต้ำเสีม

" กูว่า กูจะไปสอบเข้ามหาลัย k ว่ะกูอยากเรียนสถาปัตย์ " ผมตอบพวกมันอย่างที่ใจปรารถนา

" แล้วมึงบอกพ่อกับแม่มึงยังวะ " ไอ้เป้

" ยังเลยว่ะ เรื่องนี้แหละที่กูเครียดอยู่ตอนนี้"

" เออๆ สู้ๆมึง"

" เออ"

" แล้วมึงล่ะไอ้ปอยเห็นนั่งเงียบๆตั้งนานสองนานไม่เห็นพูดกับเขาเลย" ไอ้ต้ำถามชึ้น

"เอ่อ..คือ..ผมก็จะไปเรียนกับพี่ครับ"

" มึงไม่ต้องสุภาพก็ได้ เราคบกันมากี่ปีเเล้วว่ะ มึงทำให้กูดูเป็นคนเลวไปเลย"

" ขอโทษครับ" น้องผมขอโทษมันหน้าหงอยๆ หูตกเหมือนน้องหามเลย

" ฮ่าาาา/ฮ่าาา/ฮ่าาา/ฮ่าาา/ฮ่าาา" เสียงพวกผมหัวเลาะไอ้ต้ำมัน

" อะไรกัน พวกมึงอ่ะ" ไอ้ต้ำพูดพร้อมกับทำหน้าตาให้มันดูน่ารัก

" อย่าเลยว่ะไอ้ต้ำมึงทำแล้วไม้ได้น่ารักเหมือนไอ้ปุยกับไอ้ปอยทำว่ะ 5555 "ไอ้โน่ว่า

" กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกกูว่าเมฆ"ผมพูดอย่างโมโห ถึงหน้าตาจะเป็นยังงี้แต่ก็ขอให้ชื่อแมนก็พอ

" อะไรกันว่ะแค่นี้ก็ทำเป็นโกรไปได้"

" นั้นดิ แล้วอีกอย่างเรียก ปุย ก็จะได้คร้องจองกับน้องมึงไงแถมคำนี้มันก็ง่ายอีก"มะนาวว่า

" คำว่า เมฆ มันก็ง่ายทำไมไม่เรียกกัน"

" ไม้ว่ะขี้เกียจ5555" ไอ้เป้มันพูด

" เออๆๆ แล้วแต่พวกมึง ชิ"

" โอๆ ไม้งอนนะน้องปุยคนสวย"

" ชิชะ" ผมยิ่งงอนมันหนักกว่าเดีมอีก

" ฮิๆๆๆ อุ๊บ"

" นี้มึงก็เอากับเขาหลอไอ้ปอย เดียวก็ไม้ให้กลับบ้านด้วยเลย" ว่ามันอย่างงอนๆ

" พี่ปุยยย ปอยขอโต๊ดดดด" น น่ารักเกีนไปเเล้วววว

" เออๆ กูยกโทษให้ เห็นแก่ความน่ารักของมึงหลอกนะ" ประโยคแรกผมพูดกับปอย ส่วนประโยคหลังผมพูดเบาลงไม่ให้ไครได้ยิน

" มึงนี้ก็ ชอบแหย่ไม้ปอยมันเล่นตลอด" ไอ้เจี๊ยบว่าให้ผม

" เออๆ หยุดพูดเรื่องกูเถอะ ว่าเเต่พวกมึงจะทำอะไรกันต่อว่ะ"

" กูก็ว่าจะไปเรียนต่อเหมือนกันหว่ะ"ไอ้เป้

" กูก็เหมือนกันขี้เกียจฟังแม่บ่น" ไอ้เจี๊ยบ

" กูต้องไปเรียนเอาใบประกาศ เพื่อมาสานต่อธุรกิจที่บ้าน" ไอ้โน่

" แล้วพวกมึงล่ะ"ผมถามไอ้พวกที่ยังไม้ตอบ

" พวกกูก็เหมือนกัน!!" ต้ำ/มะนาว

" แหมประสานเสียงกันเชียวนะ" ไอ้เป้ว่า

" แล้วพวกมึงคิดยังว่าจะเรียนอะไรกัน"

" ก็ตามสายธุรกิจที่บ้าน" ไอ้โน่/ต้ำ/เจี๊ยบ

"ฉันจะเรียนนิเทศศาสตร์ " มะนาว

" กูบริหารว่ะ" ไอ้เป้

" แล้วมึงล่ะไอ้ปอยจะเรียนอะไร" ผมหันมาถามน้อง

" ปอยอยากเรียนสัตวแพทย์อ่ะพี่ปุย เห็นน้องหมาที่บ้านป่วยแล้วสงสารอ่ะ"

" เออยังไงก็ตามเราต้องขอแม่ไปเรียนให้ได้ก่อนเถอะ"

" แล้วเราจะได้อยู่มหาลัยเดียวกันไหมอ่ะ" ไอ้ต้ำแทรก

" น่าจะมหาลัยเดียวกันนะ แต่อาจจะคนละตึก" ไอ้โน่เสริม

" เออๆ งั้นแค่นี้ก่อนวันหลังค่อยคุยกันใหม่ตอนนี้แยกย้ายกันกรับก่อนเถอะนี้ก็ใกล้จะสองทุ่มแล้วเดียวกูโดนคุณนายสวดอีก"ผมพูด

" เออ บายพวกมึง ขับลดละวังด้วยล่ะไอ้ปุย มอเตอร์ไซค์มึงยิ่งตาไม่ดีอยู่ด้วย" ไอ้เป้ว่า

" เออ ไม่ต้องเป็นห่วงกูหลอก สบายมากๆๆ"

" กูไม่ได้เป็นห่วงมึง กูเป็นห่วงน้องปอย555"ไอ้เพื่อนเห*้ ้ ย คอยดูนะกูจะเอาคืนมึงไอ้เป้ปปป

ตอนนี้เราก็กลับมาถึงบ้านกันเเล้วไม้รู้ว่าคุณนายจะนอนหรือยังผมกับน้องค่อยๆพากันย่องเข้าบ้าน แต่แล้วสักพักนืงก็รู้สึกเสียวสันหลังแปรกๆ

" ไปไหนกันมา!!"

" พี่โจจ!!"ปุย/ปอย

" ตอบพี่มาเดียวนี้ว่าไปไหนกันมา!"

" อ เอ่อ...ล แล้วแม่ล่ะนอนหรือยัง แหะๆๆ"ผมตอบพี่โจส่วนน้องนั้นหลบอยู่ข้างหลังผม

" อย่ามาเฉไฉนะ ตอบพี่มาเดียวนี่" ตายแน่ถ้าบอกไปเดียวพี่ก็ห้ามออกไปอีกหลอก เอาไงดีว่ะ ขณะที่ผมพูดกับตัวเองในใจ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นนนน

" อ...เอ่อพี่โจครับพวกเราออกไปทานข้าวกับเพื่อนน่ะครับ" น้องผมโผ่หัวออกมาพูดเสร็จแล้วกับเข้าไปอีก

" มึงจะพูดทำไมว่ะไอ้ปอยเดียวครั้งหน้าก็ไม่ได้ไปอีกหลอก" ผมดุน้อง

" มึงไม่ต้องว่าน้องเลยไอ้ปุย พอๆกันทั้งสองคนนั้นแหละ แล้วไปนี่แม่รู้หรือเปล่า"

" รู้สิ ผมเป็นคนขอแม่เองเลยนะ เเล้วแม่ก็อนุญาตแล้วด้วย"

" เออๆ ทีหน้าทีหลังก็อย่าพากันกลับมืดๆค่ำๆล่ะมันอันตะลายรู้ไหม ทั้งสองก็น่าจะรู้ดีว่าร่างกายตัวเอาเป็นยังไง"พี่โจว่า

" คราบบบบ พวกเราขอโทษ" ปุย/ปอย

" ไป ไปนอนได้แล้ว" แล้วผมกับน้องก็พากันเดีนเข้าห้องนอน เรานอนห้องเดียวกันมาตั้งเเต่เด็กแล้วจนตอนนี้ก็ยังไม้ได้แยกจากกันเลย จะว่าไปก็รู้สึกผิดขึ้นมาแล้วสิ ถ้าผมกับน้องถูกฉุดไปทำมิดีมิร้ายขึ้นมาจะทำยังไงผมยังไม่อยากท้องตอนนี้นะะะะ น้องผมก็ยิ่งน่ารักๆอยู่ด้วยถ้าเขาทำอะไรขึ้นมาจริงๆแล้วผมจะสู้หน้าทุกคนได้ยังไงละเนี้ยยยย เฮ้อ..ฟุ้งซ่านไปก็เท่านั้นนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก.

...นิยายเรื่องนี้นักเขียนแต่งขึ้นโดยจินตนาการ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน...

...# ยังไม่ได้แก้คำผิด...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***