"Udan Awan-Awan"
Puisi Jawa
Udan awan-awan ndhuwur langit mendhung,
tetesé alus kaya swara kasruken.
Ngresiki ati, ngetokaké kenanganku lawas,
koyo swara kangen kang mbiyèn kapendem.
Sasuwung langit makarya gendhing sunyi,
angin semilir ngelus pipi kanthi katresnan.
Ora ana geledek, ora ana prahara,
mung tetes-tetes kang nembang rasa.
Kembang-kembang ing pekarangan ndhanguk,
nyawiji karo lelakon mangsa rendheng.
Banyu kang sumrambah ngelus lemah,
paring pangapura marang dhiri kang kesel.
Udan awan-awan, aja cepet mandheg,
lebokna tentremmu nganti aku lali sepi.
Awit saben tetesmu ndadekaké panglipur,
kaya swarane ibu, nalika bocah ngimpi.
"Langit Mendhung Neng Kutho Iki"
Puisi Basa Jawa
Langit mendhung neng kutho iki,
peteng nggrapaki langit tanpa lintang.
Swara klakson ngubengi dalan kang teles,
ning atiku sepi, koyo mlaku dhewe.
Gedhong-gedhong dhuwur nglirik alon,
kaya ngerti rasa kang ndhelik ing batin.
Angin nggawa kabut, ngusap kelingan,
mbalekaké swara lawas sing wis ilang.
Kopi panas ing pinggir jendhela,
dadi kancaku ngadhepi awan peteng.
Saben tetes udan sing durung tiba,
koyo janji sing durung rampung diucap.
Langit mendhung, kok ngono banget rasamu,
neng kutho iki sing rame nanging bisu.
Ati krasa atusan kilometer adohé,
padahal mung kari sithik nyanding sliramu.
"Banyu Tumetes Nang Pipi"
Puisi Basa Banyumasan
Banyu tumetes nang pipi,
ora sekang udan, ning ati giye.
Suwe-suwe nggrantes kaya udan wulan ketiga,
tanpa swara, mung nyisakaké rasa.
Langit peteng ora dadi sebab,
ning pikiran kebek kenangane gemiyen.
Swaramu, ngguyumu, siki mung mbayang,
ngleler kaya banyu, ora bisa dicegah.
Nang ngarepmu aku mung meneng,
nganti eluhku nyusup alon-alon.
Kaya banyu sumur sing adhem,
ngresiki rasa, ning malah nambah perih.
Banyu tumetes nang pipi,
dudu tandha lemah, nanging bukti tresna.
Senajan rikane wis adoh mlaku,
eluh iki tetep ngancani saben ndonga.
