POPULAR, I'M GONNA BE POPULAR

Nakikisabay pa talaga sa eksena si Claire, yung babaeng kasama ni Julius. Hindi naman sila mag-jowa—secretary niya pala ito. Lumapit siya sa amin, halatang dismayado na naabala ang oras ni Julius.

“Sir Julius, we really need to leave now. You have a meeting back at the office,” sabi ni Claire, diretso ang tono pero may halong pag-aalala.

Napatingin ako sa kanya. Grabe naman, pati ako ba kailangang i-drag sa drama ni Julius?

“Let’s go,” sabi ni Julius, hinila ako palapit sa kanya.

“Ano?” tanong ko, halatang naguguluhan. “Bakit ako isasama?”

“Just come with us,” Julius insisted. “This will be quick.”

Bago pa ako makatanggi, nandoon na kami sa kotse niya. Napansin kong si Claire ay tahimik lang sa harapan, pero halata ang bigat ng tensyon sa paligid.

Habang nasa biyahe, hindi ko napigilan ang sarili ko. “Julius, ano bang trip mo? Ano na naman ‘to?”

Tumigil siya sa pagmamaneho at tumingin sa akin nang saglit gamit ang rearview mirror. “Sandra, hindi pwedeng malaman ni Cassandra na nagsisinungaling ako. You have to stick with the story.”

Napairap ako. “Pwede ba, Julius? Hindi ko trabaho ang ayusin ang reputasyon mo!”

“I didn’t ask for your opinion,” Julius snapped, pero sinubukan pa rin niyang kontrolin ang boses niya.

Napansin ko naman si Claire na medyo napatingin mula sa harap. “Sir Julius, I think it’s better if you focus on the road. We don’t want an accident.”

“Claire, mind your own business,” sagot niya, pero tumahimik na si Claire pagkatapos nun.

Pagdating namin sa isang stoplight, tumingin ako kay Julius. “Alam mo, Julius, sobra na ‘to. Hindi na ‘to about Cassandra o reputasyon mo. Dinadamay mo na ako sa gulo mo!”

Huminto ang kotse nang biglang mag-green light. “Sandra, calm down,” Julius said firmly.

“Calm down? Are you serious? Gagamitin mo pa ako para lang sa career mo?” tumataas na talaga ang tono ko.

Tahimik lang si Claire, pero napansin ko ang kunot sa noo niya sa salamin.

“Can we not do this now?!” sagot ni Julius, halatang naiirita na rin.

“Julius, tama na! Ilabas mo na lang ako dito. Hindi ko kailangan ng ganitong drama,” sabi ko, sabay hawak sa door handle ng kotse.

Tumigil si Julius sa harap ng isang office building. “We’re here,” sabi niya, ngunit hindi ko na pinansin at binuksan ang pinto ng kotse para bumaba.

Pagkababa ko ng kotse, nanlamig ako nang makita ko si Daddy—The Chairman. Nandun siya sa harapan ng building, tahimik pero halata sa ekspresyon niya na hindi niya nagustuhan ang nakita niya. Natatakot ako bigla. Baka pagalitan na naman ako nito.

Pero teka, masama bang sumakay lang ako sa kotse ni Julius? He insisted, okay? Walang ibang meaning yun!

Suminyas si Daddy na pumasok ako sa loob ng building. Oh no, eto na naman tayo.

Habang naglalakad ako papasok, naramdaman ko na parang lahat ng empleyado nakatingin sa amin. Nakakahiya, pero wala na akong magawa. Sumunod na lang ako kay Daddy.

Pagkapasok namin sa lobby, tumigil ako saglit nang makita ko ang malaking billboard ni Mommy sa pader. Halos kalahati ng space ng lobby iyon, isang classic na black-and-white photo niya habang hawak ang isa sa mga iconic niyang fashion pieces.

Napahinto ako. “Hindi pa pala pinatanggal ni Daddy…” bulong ko sa sarili ko, pero alam kong narinig niya.

Tumingin ako kay Daddy, pero blanko lang ang mukha niya. Pero sa kabila ng pagiging composed niya, alam kong may dahilan kung bakit hindi pa niya pinapatanggal ang billboard na iyon.

I knew it. Nagpapanggap lang siya. Gusto niya akong ma-convince na sundan ang yapak ni Mommy. Kaya niya ako gustong gawing CEO ng kumpanya niya.

“Let’s go,” malamig na sabi ni Daddy, na parang wala lang sa kanya ang billboard ni Mommy na bumungad sa akin.

Pagpasok namin sa elevator, nanatili akong tahimik habang si Daddy ay nakatingin lang sa harap, as if avoiding any conversation. Habang tumataas ang numbers sa panel, napansin ko ang number 8 na naka-gold. That must be his office, naisip ko. Pero hindi basta-basta makakapasok dun; may security protocol pa.

Sincanan ng bodyguard ni Daddy ang card sa panel, at biglang bumukas ang elevator sa floor na iyon. Lumabas kami, at ramdam ko ang lamig ng lugar, hindi lang dahil sa aircon kundi pati na rin sa tension sa pagitan namin ni Daddy.

Pagkapasok namin sa opisina niya, doon na siya nagsimula. “What were you thinking, Alessandra?” malamig niyang tanong habang umupo siya sa swivel chair niya.

“Dad, hindi naman sa—”

“I told you to stay away from the company! Hindi pa na rereavel yung identity mo so lay low!” galit niyang putol sa akin. “Do you realize how reckless that was? What if someone found out who you are?!”

Tumahimik ako. Ramdam ko ang bigat ng bawat salita niya.

Ang buong mundo kasi, walang alam tungkol sa relasyon nila ni Mommy Catherine. Para sa lahat, si Mommy ay isa lang sa mga sikat na designers sa kumpanya ni Daddy. Walang may alam na may anak sila—na ako 'yun.

“Do you even understand what’s at stake here?” patuloy niya. “If anyone finds out about you, everything will spiral out of control! Hindi ito ganun kasimple, Sandra. Your presence alone can jeopardize everything I’ve worked hard for!”

Napabuntong-hininga siya, pero hindi ko alam kung para ba iyon kumalma o dahil sa frustration niya.

“Troublemaker,” bulong niya, pero sapat na malakas para marinig ko.

Nang marinig ko iyon, parang tinusok ang puso ko. “Dad, I’m not a troublemaker. I was just—”

“Just what, Alessandra? Driving a rental car you weren’t supposed to have? Going to events you shouldn’t even attend? Giving people more reasons to question your identity?” Napailing siya. “How many times do I have to tell you to lay low?”

Patuloy akong pinapagalitan ni Daddy, at bawat salitang binibitawan niya ay parang tumatama ng direkta sa puso ko.

“You don’t understand the weight of your actions, Alessandra,” ani Daddy, ang tono niya’y matigas at malamig. “This isn’t just about you. This is about the company, the reputation we’ve built, and everything your mother and I sacrificed for.”

Napatingin ako sa malaking portrait ni Mommy na naka-display sa isang sulok ng opisina. Ang ganda ng pagkakagawa, parang buhay na buhay pa rin siya. Pero sa bawat sermon ni Daddy, pakiramdam ko, lalo lang niyang tinutulak palayo ang alaala ni Mommy.

“I didn’t ask for this life, Dad,” mahinang sagot ko. “Hindi ko naman ginusto na maging secret child.”

“You think this is easy for me?” sagot niya, tumataas na ang boses. “I had to make tough decisions to protect you! Your mother agreed to this setup for a reason. Pero ikaw? Parang hindi mo iniintindi ang mga consequences ng mga ginagawa mo!”

“Protect me?!” hindi ko na napigilan ang sarili ko. “By keeping me hidden? By treating me like I’m some kind of mistake? Alam mo bang ang sakit maramdaman na parang ikinahihiya mo ako?”

Bigla siyang natahimik. Kita ko sa mukha niya na tinamaan siya ng sinabi ko, pero hindi siya umamin. Imbis, tumayo siya at naglakad papunta sa bintana ng opisina.

“This isn’t about shame, Alessandra,” seryosong sagot niya. “This is about ensuring your safety and preserving what we have built. Kung hindi mo naiintindihan iyon, then maybe you’re not ready to be part of this world.”

Tahimik akong napayuko. Ang bigat ng atmosphere sa loob ng opisina. Hindi ko alam kung anong mas masakit—ang mga sinabi niya o ang realization na kahit anong gawin ko, hindi ko kayang ipakita sa kanya na kaya ko rin.

Hindi ko na kinaya ang atmosphere sa office ni Daddy. Pakiramdam ko, bawat salita niya ay parang tumutusok sa puso ko. Kaya hindi na ako nagpaalam at dumiretso na lang ako palabas.

Paglabas ko sa elevator, basta na lang akong nag-pindot sa panel, wala na akong pakialam kung saan ako mapunta. Tumigil ito sa Floor 5. Pagbukas ng pinto, nagulat ako. Ang eleganteng design ng hallway, at ang malaking signage na naka-engrave sa pader—"Executive Offices."

Naglakad ako nang walang direksyon, sinusubukan lang na huminga at pakalmahin ang sarili ko. Pero habang palapit ako sa isang opisina, nakita ko ang pangalan ni Julius naka-engrave sa pinto: Julius de los Reyes, CEO

“Seriously, of all the places…” bulong ko sa sarili ko, pero wala na akong choice. Wala akong ibang mapuntahan at gusto ko lang ng kahit kaunting katahimikan.

Nakasara ang pinto, pero hindi ito naka-lock. Dahan-dahan ko itong binuksan at tumambad sa akin ang isang open workspace. Puno ng documents ang table ni Julius, at may mga designer brands na nakapatong sa isang shelf. Napansin ko rin ang ilang framed photos.

“Alessandra?” narinig ko ang boses niya sa likod ko. Napalingon ako at nakita ko siyang may hawak na coffee cup. Mukhang galing siya sa pantry.

Hindi ako makatingin nang diretso. “Sorry, Julius. Hindi ko alam kung bakit napunta ako dito…”

Lumapit siya at iniabot ang hawak niyang kape. “Mukhang kailangan mo ito. Rough day, huh?”

Napaupo na lang ako sa isang leather couch sa gilid ng opisina niya. “You have no idea…”

Umupo siya sa harap ko, halatang curious pero hindi masyadong nagtatanong. “Well, this is a first. I never expected you to drop by my office. Gusto mo ba ng kwento o tahimik lang muna?”

Napaisip ako sandali. Bago pa ako makasagot, biglang bumukas ang pinto, at pumasok ang secretary ni Julius. “Sir Julius, the executives are waiting for you in the boardroom.”

“Give me five minutes,” sagot niya, pero bago lumabas ang secretary, tumingin ito sa akin.

“Don’t mind her,” sabi ni Julius matapos isara ang pinto. “Take your time. Nandito lang ako kung gusto mong magkwento.”

Naramdaman ko ang sincerity sa boses niya, kaya kahit papaano, gumaan ang pakiramdam ko.

Nag-isip ako habang nakatingin kay Julius. Bakit ganun? Bakit bigla siyang naging mabait? Kanina lang, parang may galit sa katawan, tapos ngayon… Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya, pero para bang may ibang tao na sa harap ko.

May tumor ba siya sa utak? Iyon ang pumasok sa isip ko. Ang bilis ng pagbabago ng mood niya. Kung kanina’y galit at malamig, ngayon, tila parang siya yung nagiging concern sa akin. Hindi ko maintindihan.

Habang naghihintay ako kay Julius, hindi ko na namalayan na matagal na pala akong naghihintay kay Julius. Bored na bored na ako, kaya naisip kong maglakad-lakad muna. Maraming mga offices sa paligid, at ang bawat isa ay may modernong design, pero parang walang life. Naramdaman ko na lang na kailangan ko ng kaunting fresh air.

Nakita ko ang hagdan pababa, at agad akong nagdesisyon na bumaba. Pagkababa ko sa 4th floor, napansin ko agad ang aesthetic ng lugar. Ang mga walls ay malinis at minimalistic, may mga malalaking paintings na nagpapa-compliment sa natural light na pumapasok mula sa mga bintana. Para akong napadpad sa isang art gallery, sobrang ganda.

Habang tinutuklas ko pa ang lugar, bigla ko siyang nakita. Si Cassandra Cruz, na nakatayo sa harap ng isang office. Nagtama ang aming mga mata, at para bang may matinding koneksyon sa pagitan namin, ngunit hindi ko alam kung bakit. Naglakad siya patungo sa aking direksyon, at nagulat ako nang siya na mismo ang unang nagsalita.

"Alessandra, right?" tanong niya nang may matamis na ngiti.

Oo, siya nga si Cassandra Cruz—ang idol ko. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa sarili ko. Hindi ko inaasahan na makikita ko siya dito sa office ng kumpanya ni Julius.

Tumawa si Cassandra nang malumanay, at medyo nagtataka siya sa itsura ko. “Bakit ka ba parang hindi mapakali? Eh, nagkita naman tayo sa event ko,” sabi niya, sabay tawa. “How about coffe? Punta tayo sa Pantry?.”

Habang kami ni Cassandra ay nagkukwentuhan tungkol kay Mommy, hindi ko maiwasang magtaka sa mga compliments na binibigay niya. "Alessandra, seriously, your mom is amazing. Her designs are so unique. It’s such a shame that Nawala siya," she said, scrolling through pictures of my mom's old collections. "She was way ahead of her time."

Bigla na lang may dumaan na top 2 designers sa fashion industry. Hindi ko na nakita na natapunan sila ng kape hanggang tumayo ako at nakita kong medyo nag-aalala sila sa damit nila. Ang isa, medyo nabigla at nagmamadali, kaya mabilis siyang tumayo.

Agad akong tumayo at tumulong. "Excuse me, let me help you with that," I said, reaching Valentina Mendoza’s scarf -- top 2 designers sa fashion industry. I tied it around the designer's outfit, fixing it up as best as I could, making sure it looked more presentable. While I was doing that, I noticed people staring at us and before I knew it, a few had pulled out their phones to take pictures.

The next thing I knew, the pictures went viral. People started posting on social media, calling me a “fashion genius in the making.” I didn’t expect it at all.

"wow!" I thought, seeing post after post of the photos with captions like, “Future Fashion Icon."

After everything that happened at the office, I went straight to Amila's house. As soon as I entered, she immediately started complimenting me. "Shucks, Sandra! Sikat ka na!" she said, looking at me with wide eyes as she scrolled through her phone.

"Seriously, girl, those photos—everyone's talking about you. Your mom is already a legend, and now it looks like you're following in her footsteps. You're a natural!"

I couldn’t help but smile. Amila knew how much I admired my mom, Catherine Montemayor, who was a fashion icon in the industry. She built her brand from the ground up, and seeing all the recognition made me feel like I was finally being noticed for something related to my mom's legacy.

“Well, it’s not like I planned this,” I said, still trying to wrap my head around all the attention. “It just... happened. I was just helping out Cassandra.”

Amila laughed. "Helping out? Girl, you basically became the next big thing in the fashion world. Look at you! You’ve got style, and now you’ve got the attention. I can feel it, you’re going places.”

I couldn’t deny it. It felt surreal. My mom’s fame in the fashion world had opened so many doors for me, and now, with the spotlight on me, it was a whole new world to navigate. I wasn’t just Sandra anymore; I was Alessandra Montemayor, the daughter of Catherine Montemayor, the rising star in fashion.

Habang nagsasaya kami ni Amila sa bahay niya, bigla na lang may dumating na mga sasakyan. Nakasunod ang ilang bodyguards ni Daddy, at ako agad ang tinutok. Si Daddy, siya na naman. Ang init ng ulo niya, as usual, pero this time, parang mas intense.

"Alessandra!" sigaw niya habang papalapit siya. "Come on, we need to go home. This nonsense needs to stop!"

Nagkatinginan kami ni Amila, at she could tell na hindi ko na kayang magtago pa. Si Daddy talaga, he couldn't stand the idea that people were starting to notice me for something other than his control. He wasn’t just worried about my mom’s legacy; he was terrified that people would eventually figure out that I was also his daughter, Park Jihoon’s daughter, and it would ruin everything.

"Come on, let’s go," he insisted, as if I had no choice but to follow him.

Pagdating namin sa bahay, hindi pa rin tumigil si Daddy sa pagpapagalit. "Alessandra, hindi kita pinapalaki para maging parang showbiz personality!" he said, his tone so stern it was almost suffocating. "You’re supposed to carry the Montemayor name with respect, not throw it around like it’s some kind of game. And if people find out about your mother, about me—no. Hindi pwede!"

I tried to stay calm, but I could feel my frustration building up. "Dad, it’s not like I asked for this attention," I said, trying to reason with him. "It’s not a game. People are recognizing me for what I can do, not just because of who my parents are."

He was having none of it. "You don’t understand, Alessandra! You think it’s all fun and games, but it’s dangerous for us. The Montemayors, the Parks—we can’t afford to have our reputations tarnished."

It was the same cycle over and over again—him, trying to control my life and my choices. But this time, I wasn’t sure how much longer I could take it.

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***