เสียงระเบิดของพลังเวทกระจายไปทั่วท้องฟ้าสีดำสนิท เปลวเพลิงเผาผลาญยอดปราสาทแห่งอัลเธียร์จนมอดไหม้ เสียงกรีดร้องของเหล่าแวมไพร์เวทสะท้อนก้องกลางความมืด เด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบแอบซ่อนตัวอยู่หลังม่านผ้า ร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ดวงตาสีแดงคู่นั้นเบิกกว้าง…เมื่อเห็นพ่อของเธอถูกแทงทะลุหัวใจต่อหน้าต่อตา เขาไม่ได้ร้อง…ไม่ได้ขัดขืน… เขาเพียงแค่พูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา… “ได้โปรด…ไว้ชีวิตลูกข้าด้วยและให้เธอเป็นภรรยาของลูกเจ้าในอนาคต” ทุกอย่างจะเป็นของเจ้าโดยปราสจากคำสาปพวกเจ้าจะมีดินแดนที่สงบสุข ถ้าหากไม่ตกลงแม้กายข้าตายแผ่นดินที่ข้าเคยปกครองทุกอย่างจะมอดไหม้ไปในพริบตา‘‘ และชายผู้มีนัยน์ตาสีเลือดผู้นำของตระกูลคาร์มิลเลียนเพียงพยักหน้า พร้อมเอ่ยคำสั่งหนึ่งคำ… “จงผนึกพลังเวทของเธอ และข้าจะพาไปขังไว้บนหอคอย…เธอจะกลายเป็น ‘ภรรยาแห่งทายาทของข้า’ ” สิบสามปีผ่านไปเธอยังมีชีวิตอยู่แต่อยู่ในฐานะนักโทษในหอคอย “ลูนา อัลเธียร์” แวมไพร์สาวผู้ถูกปิดผนึกพลัง ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีเสียง ไม่มีเสรีภาพ เธอใช้ชีวิตในความเงียบงัน…เพื่อรอวันที่จะถูก “มอบ” ให้แก่บุตรของศัตรู และเขา… “เซอร์รัส คาร์มิลเลียน” แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ผู้ไร้หัวใจ… กลับเป็นเพียงคนเดียวที่มาเยี่ยมเธอในคืนพระจันทร์เต็มดวง “ข้าจะไม่มีวันรักเจ้าหรอก ลูนา” “ดี…เพราะข้าก็ไม่มีวันให้อภัยเจ้าเช่นกัน” แต่ในโลกที่เวทมนตร์ถูกผนึก…ความรู้สึกกลับไม่อาจถูกควบคุมและหากคำสัญญาในอดีต…กลายเป็นต้นเหตุของหายนะความรักที่ควรจะเป็นคำสาป…อาจกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการกู้คืนเผ่าพันธุ์
anongnatมอบหมายให้NovelToonตีดพิมพ์ผลงานเรื่องนี้ เนื้อหาเป็นเพียงความคิดเห็นของนักเขียน ไม่เป็นตัวแทนทางNovelToon
เจ้าสาวในหอคอย คอมเมนท์