Missed You | MOONSUN By Seo.

โซล , อายุ 25ปี , อาชีพนักร้องอิสระ,นางแบบอิสระ

เอลล่า (แอล) , อายุ 24ปี , อาชีพครูสอนพิเศษ,ช่างภาพอิสระ

Missed You | MOONSUN

By Seo.

ตอนเดียวจบ

*กรุณาอ่านให้ครบถ้วน*

คำเตือน : นี่เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้ตั้งใจให้ศิลปินในภาพเสียหายหรือพาดพิงบุคคลใด  องค์กร หรือหน่วยงานใด อาจมีคำพูดหรือถ้อยคำที่เสียดสี หยาบคาย และอาจจะพิมพ์ผิดบางตัวบางประโยค หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

เหตุการณ์เมื่อ15ปีก่อน...

" โซล สัญญาแล้วนะว่าจะไปด้วยกันอ่ะ "

" ไปไหนหรอ "

" อ้าว ก็ไปเที่ยวด้วยกันไง "

" เรื่องนั้นน่ะแน่นอนอยู่นะ "

" เพราะงั้น... ถ้าไปไกลจากกันแล้วอย่าลืมกันนะ "

" แอลด้วยนะ อย่าลืมโซลนะ "

.

.

.

ปัจจุบัน

" นี่ โซลยังไม่ขึ้นร้องใช่มั้ย มาช่วยยกของตรงนี้ทีสิ "

" ค่า "

ร้านอาหารครึ่งบาร์ที่ตอนนี้สุดแสนจะวุ่นวายเพราะเตรียมของที่จะเปิดร้านในค่ำคืนนี้ เป็นร้านเล็กๆที่พึ่งเปิดใหม่ได้ไม่นานแต่ดูเหมือนว่าร้านจะเติบโตไวจนพนักงานเสิร์ฟในร้านจะไม่พอจนจะต้องไหว้วานแผนกจัดของหรือยกของไปช่วยเสิร์ฟอีกแรง

" ป้าพร อันนี้ยกไว้ตรงนี้หรอคะ "

" เออๆ นั่นแหละๆ ขอบใจมากนะโซล เดี๋ยวนี้ลูกค้ามันเยอะขึ้น พนักงานก็ไม่พอแล้วป้าว่าเราควรจะบอกผู้จัดการให้ประกาศหาคนเพิ่มได้แล้วนะ "

ป้าพรพูดพลางจัดของตรงหน้าไปด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อย

" นั่นสิคะ เดี๋ยวโซลไปบอกให้ก็ได้ค่ะ... ดูเหมือนใกล้จะต้องขึ้นร้องเพลงแล้วค่ะ หนูไปก่อนนะคะ "

.

.

.

" สวัสดีทุกคนนะคะ โซลนะคะ รับหน้าที่มาทำให้ทุกคนสนุกสนานในวันนี้ค่ะ ถ้าพร้อมแล้วขอเสียงหน่อยค่าา "

.

.

.

" โซลขอบคุณทุกคนที่เข้ามาใช้บริการที่นี่และได้มาขอเพลงที่โซลนะคะ ตอนนี้ถึงเวลาแล้วนะคะที่โซลจะต้องลาทุกคนก่อนนะคะ "

" เดี๋ยวค่ะ "

ท่ามกลางความเงียบก็มีเสียงผู้หญิงปริศนาดังขึ้น

" คะ ? "

โซลเพ่งไปยังสาวปริศนาคนนั้น แต่ระยะที่เธอคนนั้นยืนมันไกลเกินกว่าที่เธอจะมองออกว่าเป็นใคร

 " ขออีกเพลงได้มั้ยคะ "

สาวปริศนาคนนั้นเดินใกล้เข้ามาพร้อมยื่นกระดาษที่จดชื่อเพลงไว้ให้กับโซล

" ได้ค่ะๆ งั้นเพลงสุดท้ายนี้โซลร้องให้ทุกคนฟรีๆเลยค่า "

.

.

.

" ใครนะ ทำไมคุ้นจัง "

โซลบ่นพึมพำพร้อมกับเก็บของที่อยู่ตรงหน้า ทั้งสายตา ท่าทาง ดูคุ้นตาไปหมดเหมือนกับว่าเคยเจอคนๆนั้นมานานแสนนาน              ผมยาวสีอ่อน ใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตากลมโตราวกับลูกแก้ว ดูๆแล้วน่าจะสูงกว่าเธอด้วยซ้ำ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยรู้จักกับผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้มาก่อนเลย เว้นแต่ก็มีอยู่คนหนึ่ง... แอล ?

" ไม่ใช่หรอก แอลจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเล่า "

โซลส่ายหัวไปมาเพื่อเรียกสติของเธอ ก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกา

" อา.. ตี1ครึ่งแล้วหรอเนี่ย แถวนี้ยังครึ้กครึ้นกันอยู่เลยน้า "

โซลพูดจบก็เดินออกจากห้องแต่งตัวเพื่อจะกลับบ้าน แต่ก็ด้วยเพราะความเหนื่อยจากการโหมงานหนักเธอจึงล้มลงและสลบไป

.

.

.

" ปวดหัว "

โซลที่รู้สึกตัวแล้วก็ลุกพรวดขึ้นมาจากที่นอนทันที เธอค่อยๆมองรอบๆห้องแต่เหมือนว่าของในห้องของเธอมันสลับที่กันวุ่นวายไปหมด เธอค่อยๆตั้งสติดูและเพ่งมองรอบๆอีกครั้งก็พบว่านี่ไม่ใช่ห้องของเธอด้วยซ้ำ

" ที่ไหนเนี่ย "

โซลที่ได้สติก็โวยวายออกมาเสียงดัง ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินตรงมาที่ห้อง ทันใดนั้นหญิงปริศนาคนนั้นเปิดประตูห้องเข้ามา                 รีบตรงดิ่งมากอดเธอโดยที่ไม่พูดอะไรเลยสักคำ

" เธอเป็นใครเนี่ย ทำไมถึง.. "

" โซล เราคิดถึงโซลมากเลย "

โซลที่กำลังจะพูดโวยวายก็ชะงัก เสียงนั่นเธอคุ้นหูมาก เหมือนว่าเธอเคยจะได้ยินที่ไหนมาก่อน เสียงเหมือนกับ แอล...

" หิวรึยัง เราทำซุปสาหร่ายที่เธอชอบไว้ด้วยนะ "

โซลนิ่งเพราะตะลึงกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูด สงสัยว่าทำไมเธอถึงรู้ว่าเธอชอบกินอะไร

" เธอเป็นใครอ่ะ นี่เราอยู่ที่ไหน "

หญิงสาวคนนั้นนิ่งเงียบก่อนจะขยับหน้าเข้ามาใกล้

" โซลมองหน้าเรา แล้วนึกดูสิ "

" .... "

โซลจ้องใบหน้าแสนน่ารักนั้นอยู่นาน เธอคิดในใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ช่างเหมือนเพื่อนสมัยเด็กของเธอกันนะ

" เธอเหมือนคนๆนึง แต่นั่นเป็นไปไม่ได้หรอก "

" ทำไมล่ะ "

โซลนิ่งเงียบ ก้มหน้าลง และพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

" เค้าคนนั้นตายไปแล้วนะ "

โซลพูดจบ เธอนั่งเหม่อ ในหัวคิดแต่เรื่องวันเก่าๆของเธอกับเพื่อนรักคนนั้น

" ว่าไงนะ ? "

แอลทำสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะคลายกอดแล้วจับตัวของโซลเพื่อเรียกสติ

" โซล เราจะยังไปเที่ยวด้วยกันอยู่ใช่มั้ย "

แอลพููดเบาๆเพื่อเรียกสติของโซล เธอพูดเรื่องในอดีตทุกอย่างที่มีเพียงพวกเธอสองคนที่รู้ เพื่อให้โซลเชื่อใจเขา

" นี่แอล... จริงๆหรอ "

" อื้อ เค้าจริงๆ เธอจำเค้าไม่ได้หรอ "

" แต่น้าเค้าบอกว่า.. แอลตายไปแล้วนี่ "

" อ..อะไรนะ "

แอลช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน สักพักเธอก็ถอนหายใจ..

" เห้อ ไม่คิดว่าเขาจะทำขนาดนี้ มันเกินไปแล้วจริงๆ "

โซลทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะกุมมือแอล

" แอลขอโทษนะที่ไม่ได้บอก "

แอลเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับอดีตที่น้าของโซลเคยทำไว้กับแอล เพราะเหตุผลอะไรบางอย่างจึงทำให้น้าของแอลพยายามกีดกันทั้งสองไม่ให้อยู่ใกล้กันหรือรู้จักกันไปมากกว่านี้

" ท..ทำไมกัน... "

" แอลก็ไม่รู้ น้าไม่เคยบอกอะไรแอลเลยแค่บอกว่าอย่ามายุ่งกับโซล "

" เราต้องถามน้าให้รู้เรื่อง "

โซลรีบหยิบมือถือตัวเองเพื่อที่จะโทร แอลรีบแย่งมือถือมาและปิดเครื่องทันที

" แอล! ทำอะไร "

" แอลว่าถามตอนนี้คงไม่ได้อะไรหรอก แถมน้ายังไม่รู้ว่าแอลย้ายมาที่นี่ ถ้าน้ารู้โซลอาจจะได้ย้ายอีก เราอาจจะได้จากกันอีกนะ "

โซลนิ่งไปสักพัก เธอสงบสติอารมณ์และขอโทษ

" ขอโทษนะ เราใจร้อนไปหน่อย "

" ฮ่าๆ โซลนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ "

" เราไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก ยังเหมือนเดิม "

" แล้วใจของโซลล่ะ ยังมีแอลเหมือนเดิมอยู่มั้ย "

โซลเงียบไปสักพัก สีหน้าเธอกังวลเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้แอล

" เหมือนเดิมสิ แอลล่ะ "

" เหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนเลย.. "

.

.

.

" น้าแวว โซลกลับมาแล้วค่า "

" อืม วันนี้กลับช้านะ ไปทำอะไรมา "

ป้าแววพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะตรงมายืนตรงหน้าโซล

" วันนี้ลูกค้าเขาขอเพลงมาเยอะมากๆ โซลไม่อยากให้ลูกกค้าผิดหวัง "

โซลพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพราะความหวาดกลัว

" นี่ไม่ให้กลิ่นน้ำหอมของหล่อนนี่ "

ป้าแววเข้ามาใกล้ๆเธอและพยายามที่จะดมกลิ่นน้ำหอมจากเสื้อของเธอ

" ป้าแววคะ! หยุดทีเถอะค่ะ หนูกลับมาจากที่ทำงานเหนื่อยทำไมจ้องจะจับผิดกันอยู่เรื่อย "

โซลพูดจบก็เดินเข้าห้องและปิดประตูเสียงดังราวกับให้ป้าได้รู้ว่าตอนนี้เธอไม่พอใจมากๆ

" นังเด็กไมรักดี อีลูกทรพี หลานทรพี แกไม่มีวันเจริญหรอก "

ป้าแววตะโกนด่าสาปแช่งเธอพร้อมกับทุบประตูไปด้วย โซลทำได้แค่เพียงนั่งอยู่มุมห้องและร้องไห้

.

.

.

15ปีที่แล้ว

" โซล.. แอลชอบโซลนะ "

" อื้อ โซลก็ชอบแอล "

" แต่ว่าแอลยังไม่กล้าจะขอโซลเป็นแฟนอ่ะ "

" ไม่เป็นไรนะ ให้เราทั้งคู่ทำตามความฝันของตัวเองก่อนถึงตอนนั้นเราจะไปอยู่ที่ไหนสักที่และแก่ไปด้วยกันนะ "

" แค่เราสองคนหรอ "

" อื้อ แค่เราสองคน "

.

.

.

กริ๊งๆ..

เสียงโทรศัพท์ทำให้โซลสะดุ้งตื่นจากความฝัน.. เธอฝันถึงเรื่องที่เคยพูดกับแอลไว้เมื่อ15ปีก่อน

" ทำไมจู่ๆฝันแบบนั้นนะ "

โซลนั่งคิดสักพักก็นึกขึ้นได้ว่านั่นไม่ใช่เสียงนาฬิกาปลุก คิดได้ดังนั้นเธอรีบคว้ามือถือมาดู ปรากฏเป็นเบอร์แปลกที่ไม่ได้เมมไว้ เธอรับสายอย่างกล้าๆกลัวๆ

" ฮัลโหล นี่แอลนะ อยู่ไหนหรอ "

" แอลเอาเบอร์เรามาจากไหนอ่ะ "

" ห้ะ ฮ่าๆ อ๋อขอโทษนะที่ไม่มีมารยาทขอโซลก่อนอ่ะ แต่ว่าถ้าไม่ทำแบบนี้แอลกลัวว่าโซลจะไม่ให้ "

" แล้วแอลมีอะไรหรอ โซลสายแล้วอ่ะจะรีบไปทำงาน "

" นี่พึ่งจะทุ่มกว่าเองนะ โซลเข้างานสี่ทุ่มไม่ใช่หรอ "

โซลนิ่งไปสักพัก ก่อนจะหันไปนาฬิกาตัวโปรดของเธอที่อยู่บนโต๊ะข้างๆเตียงของเธอ

" เดี๋ยวนะ รู้ได้ไงว่าเข้างานกี่โมง "

" ฮ่าๆ โทษที พอดีแอลมาหาโซลที่ร้านแล้วไม่เจอเลยถามคุณป้าในร้านดูอ่ะ "

" อา.. ป้าพรนะป้าพร "

" แอลรอที่ร้านนะ โซลมาหาแอลหน่อยได้มั้ย "

โซลเงียบไปสักพัก เธอคิดก็คงดีเหมือนกันเพราะเธอก็ไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้นานๆสักเท่าไหร่ อยากจะออกไปแล้วไม่กลับมาเลยด้วยซ้ำ..

" อื้อได้ งั้นรอแปปนะ "

ตู๊ดๆ....

.

.

.

" โซล ยังไม่ถึงเวลาทำงานไม่ใช่หรอ รีบไปไหน "

น้าแววถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

" พอดีป้าพรที่ร้านเขายังหาพนักงานมาช่วยไม่ได้ค่ะ โซลเลยจะไปช่วยแกก่อน "

โซลพูดก่อนจะรีบเดินนออกมา

" อีป้านั่นก็โลภจังนะ มันไม่หาพนักงานใหม่ต่างหาก ที่บอกว่าหาไม่ได้มันก็แค่อ้างจะใช้งานแกฟรีๆไง แกก็แอบหยิบเล็กหยิบน้อยมาเป็นค่าจ้างแกก็ได้นี่ "

คำพูดของน้าแววทำให้โซลต้องหยุดแล้วหันไปตะคอกเสียงดัง

" น้าเลิกพูดจาแบบนั้นที่ได้มั้ย น้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนในร้านน้าก็เอาไปพูดเสียๆหายๆ แถมยังส่งเสริมให้หลานตัวเองทำผิดอีก จิตใจน้าทำด้วยอะไร "

" นี่อีนังหลานไม่รักดี กูน่าจะปล่อยให้มึงเร่ร่อนไปตั้งแต่ตอนเด็กก็ดีถ้ารู้ว่าโตมาแล้วมาพูดจาอวดดีใส่กูแบบนี้ "

" แล้วทำไมน้าไม่ทำล่ะ "

" มึงน่าจะโดนไฟครอกตายไปพร้อมๆกับ....... "

" เออ ก็ปล่อยหนูตายไปเลย "

โซลวิ่งออกมา เธอขึ้นรถและร้องไห้โฮออกมา น้ำตาที่ไหลออกมาทำแสดงถึงความเจ็บปวดของเธอ

กริ๊งๆ...

เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง โซลรับสายแต่ไม่พูดอะไรเอาแต่ร้องไห้ ปลายสายที่เป็นแอลเริ่มเป็นห่วงและรีบขับรถออกมา

" โซลฟังแอลนะ โซลบอกได้มั้ยว่าบ้านโซลอยู่ไหน แอลจะรีบไปหา "

.

.

.

" เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง "

แอลพูดพร้อมกับลูบหัวโซลที่กำลังซบที่อกของแอลเบาๆ

" อือ แต่ร้องเพลงไม่ไหวแล้ว "

" ไม่ไหวก็พักเถอะ เดี๋ยวแอลออกไปบอกป้าพรให้ "

" แอล คืนนี้โซลนอนที่นี่ได้มั้ยแค่คืนเดียวก็ได้ "

แอลนิ่งไปสักพัก เธอหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของโซล

" แอลจะนอนที่นี่นานแค่ไหนก็ได้ ตลอดไปเลยก็ได้ "

.

.

.

15ปีที่แล้ว

" เราจะได้เจอกันอีกมั้ย "

" ได้เจอสิ "

" ไม่รู้สิ ทำไมรู้สึกว่านี่เป็นการบอกลาครั้งสุดท้ายยังไงไม่รู้ "

" คิดมากน่า ยังไงก็ได้เจอกันอยู่แล้ว "

" ถ้าเรากลับมาไม่เจอแอลล่ะ "

" แอลก็จะเป็นคนตามหาโซล จะหาจนกว่าเราจะเจอกัน ถึงแม้ว่าตอนนั้นแอลจะตายแล้ว แอลก็จะไปเข้าฝันโซลเอง "

" แอลบ้า พูดอะไรแบบนั้น "

.

.

.

" อา.... ทำไมฝันแบบนั้นอีกแล้ว "

" อรุณสวัสดิ์ตอนตี3นะโซล "

แอลเดินมาพร้อมกับถือถาดอาหารมาวางไว้บนเตียงให้โซล

" ซุปสาหร่าย... "

" อื้อ รอบที่แล้วแอลทำให้โซลแต่โซลไม่กินอ่ะ รอบนี้เลยอยากจะทำให้กินใหม่ ของโปรดไม่ใช่หรอ "

โซลตักซุปกิน แอลจ้องโซลอย่างตั้งใจและคาดหวังมากเกินไปจนทำให้โซลเผลอหัวเราะและสำลัก

 " อา..ไม่น้า ไม่อร่อยงั้นหรอ "

" อร่อยมากๆเลย แต่ดูแอลทำหน้าสิไม่ให้เราขำได้ยังไง "

" อร่อยก็กินเยอะๆนะ มีอีกในหม้อเต็มเลย "

.

.

.

" โซล วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ย "

" โซลต้องไปทำงานนี่นา จะไปเที่ยวได้ไง "

" ก่อนไปทำงานสิ นะ "

โซลนิ่งคิดสักพักก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

" อื้อ ได้สิ "

แอลกระโดดวิ่งเต้นไปทั่วห้อง เธอดีใจมากที่จะได้ไปเที่ยวกับคนที่เธอรักครั้งแรก

" แอล "

" ว่าไงคะ "

" เปล่าอ่ะ "

" เอ้าา "

15ปีที่แล้ว

" โซลเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม "

" เราโดนน้าตีอีกแล้ว "

" พ่อกับแม่ล่ะ "

" เขาออกไปทำธุระ "

" โอ๋ๆนะ ไม่เป็นไรนะ "

" อื้อ ขอบคุณนะ "

" ขอบคุณทำไมเล่า มันเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว "

" แค่หน้าที่หรอ "

" ไม่หรอก เต็มใจทำต่างหาก "

" ขอบคุณจริงๆนะ "

" แอล "

" หื้ม อะไรอีกอ่ะ จะแกล้งอะไรแอลอีก "

" เปล่า จะบอกว่าขอบคุณนะ "

โซลจับไหล่ของแอลเบาๆ เขย่งเท้าของเธอและจูบลงที่ปากอย่างนุ่มนวล เธอบรรจงมอบจูบแรกอันแสนหวานให้แอลอย่างถะนุถนอม ริมฝีปากทั้งสองตอบสนองกัน กลิ่นหอมอ่อนและรสหวานอ่อนจากริมฝีปากของทั้งคู่รบเร้าให้ทั้งสองต้องการมากกว่านี้ แอลกอดรัดเอวบางเล็กของอีกฝ่ายไว้เพื่อประคองเธอ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะไปไกลมากกว่านี้ โซลจับใบหน้าของแอลก่อนจะถอนจูบออกช้าๆ ....

" รางวัลของแอล โซลให้ได้แค่นี้ก่อนนะ "

" รางวัลอะไรงั้นหรอ "

" ขอบคุณนะ ที่คอยปลอบเราตั้งแต่ตอนเด็กจนถึงตอนนี้ "

" ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย เราเต็มใจจะทำให้ "

" อย่าให้ใครมาซบอกเธอนอกจากเราได้มั้ย "

" ไม่เห็นต้องขอเลย ก็ตรงนั้นมันที่ของเธอนะ "

แอลดึงโซลเข้ามากอดในอ้อมอกก่อนจะจูบลงบนหน้าผากเธอ..

.

.

.

" นี่ไงโซล ที่นี่ไงที่เราคุยกันตอนเด็กว่าจะมาด้วยกัน "

" สวยมากเลย สวยเหมือนในหนังสือเลย "

โซลยิ้มกว้างพร้อมหันมาหาแอล

แชะ..

แอลกดชัตเตอร์ เธออยากจะถ่ายรูปคนที่เธอรักตอนที่เธอคนนั้นมีความสุขที่สุดในชีวิต และแอลก็ทำสำเร็จ..

" ไม่ให้โซลตั้งตัวก่อนเลยหรอ "

" แบบนี้อ่ะ น่ารักที่แล้ว "

โซลได้ยินแบบนั้นก็หน้าแดงทำตัวไม่ถูก เธอแก้เขินด้วยการตีแขนแอลเบาๆ

" เจ็บอ่า "

" ขอโทษนะ ก็แอลทำโซลเขินอ่ะ "

แอลยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มหยิบดอกไม้ที่กำลังบาน และบรรจงเสียบดอกนั้นไว้ตรงผมของเธอ

" น่าผิดหวังอยู่เหมือนกันนะ "

โซลทำหน้างงเล็กน้อย

" อะไรหรอ "

" ที่นี่ก็สวยนะ แต่ยังสวยไม่เท่าคนที่ยืนข้างๆเราเลย "

โซลเขินหน้าแดงอีกครั้ง คราวนี้เธอกระหน่ำตีแขนของแอลไม่ยั้ง

" เค้าเจ็บบ "

" ดูแอลทำตัวดิ "

" ก็แอลพูดจริง โซลสวยกว่าวิวพวกนี้มากเลย มองได้ตลอด มองได้ทั้งวัน และอยากจะมองตลอดไปเลย "

" พอแล้วว "

โซลพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้งตึง

" โอ๋ๆ พอแล้วก็ได้... งั้น โซลถึงเวลาต้องกลับแล้วนะ "

" ห๊ะ แล้วแอลไม่กลับพร้อมกันล่ะ .

" แอลไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะกลับพร้อมโซล แอลมาส่งโซล... บ๊ายบ่ายนะ แอลรักโซลนะ "

.

.

.

.

.

.

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด....

เสียงของเครื่องวัดชีพจรดังถี่ติดกัน โซลลืมตาขึ้นมา เจอแต่เพดานสีขาวและไฟสีขาวสลัว เธอหันไปรอบๆ

" โรงพยาบาล "

แขนและขาของเธอทั้งสองมีรอยไหม้เล็กน้อย หัวของเธอถูกพันด้วยผ้าพันแผล ขาซ้ายของเธอถูกดามไว้

" พ่อๆๆๆๆ ลูกฟื้นแล้ว "

" ขอบคุณมากที่หนูฟื้นขึ้นมา "

แม่โผลเข้ามากอดโซลทั้งน้ำตา

" หนูหลับไปนานแค่ไหนหรอ "

" 15ปี หมอบอกว่าหนูเป็นเจ้าหญิงนิทรา โอกาสฟื้นแค่20เปอร์เซ็น "

เสียงในห้องวุ่นวายไปหมด โซลทั้งสบสนและงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อกี้เธอยังอยู่กับคนที่เธอรักอยู่เลย ทำไมจู่ๆถึงมาอยู่ที่นี่ได้

" แอล แอลอยู่ไหน "

" แอล...เค้าเสียแล้วลูก "

" เค้ามาช่วยหนูตอนบ้านไฟไหม้..แต่เค้าออกมาไม่ได้ "

" ... "

นั่นเป็นสิ่งที่โซลได้ยินเป็นคำสุดท้ายแล้วทุกอย่างก็ดับไป

.

.

.

.

.

เอลล่า (แอล)  เสียชีวิตเมื่ออายุ 9 ขวบ

”  ทั้งหมดนั้นมันแค่ฝันตลอด15หรอ ”

” ไม่อยากตื่นเลยถ้ารู้ว่าต่อจากนี้จะไม่มีแอลแล้ว ”

”  ทำไมถึงทิ้งกันไปโดยไม่ลาสักคำ ใจร้ายแม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายเลยหรอ ”

“ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วแท้ๆ สุดท้ายเธอก็ทิ้งเราไปอยู่ดี “

“ แต่ก็ขอบคุณนะที่ยังอุตส่าห์ไปฝึกทำของกินที่เราชอบมาให้เรากิน “

“ที่นี่สวยเหมือนที่เราคิดไว้เลย เสียดายเนอะที่เธอยังไม่ได้ว่าเห็นด้วยตาตัวเองเลย “

“ถึงจะไม่ได้ทำในสิ่งที่เราสองคนเคยฝันไว้ แต่ก็ขอบคุณนะที่อย่างน้อยในความฝันของเธอก็เคยมีเรา “

” ไว้เจอกันใหม่นะ ถึงตอนนั้นแล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันจริงๆแล้วนะ ”

“ ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วนะ โซลสบายดี เพราะงั้นหลับให้สบายนะแอล..... “

END

ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ

มาถึงตอนนี้แล้ว อย่าด่าไรท์นะคะ555555

อยากลองแต่ง BAD END บ้างค่ะ 555555

ขอบคุณที่สนับสนุนกันมาถึงขนาดนี้นะคะ

ช่วงนี้หายหน้าหายตาไปนาน เพราะว่าจะขึ้นปี1แล้วค่ะ คงจะไม่ค่อยมรเวลามาแต่งแล้ว

แต่ยังไงก็จะมาแต่งอยู่ดี อย่าลืมกันนะคะ

กู๊ดไนท์ค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***