หมวกปีกกว้างปริศนา

เสียงแตรรถร้องดังลั่นบนท้องถนนถึงแม้ท้องฟ้านั้นจะมืดสนิดไปแล้วการใช้ชีวิตในเมืองหลวงมันก็มักจะไม่ค่อยได้ยลยินสุนทรียภาพใดๆอยู่แล้วเป็นปรกติ ตึกสูงระฟ้าเรียงรายท่ามกลางแสงนีออนหลากสี บ่งบอกถึงความเจริญก้าวหน้าที่เติบโตขึ้นเรื่อยในทุกๆวัน

เสียงฝีเท้าอันหนักหน่วงและมั่นคงของร่างบางระหงยังคงย่ำต๊อกไปบนทางเท้าอันแสบคับแคบและไม่สะดวกสะบาย ใบหน้างามที่ผ่านแสงไฟก้มหน้านิ่งตั้งสมาธิกับเท้าที่คอยหลบหลีก การโกงกินภาษีของรัฐบาลประเทศสารขันฑ์ราวกับว่ามันคือเกมส์ เซอร์ไวเวิล คืนนี้ ไอวี่กลับบ้ายดึกอีกแล้วสินะ. หญิงสาวดูท่าทางอิดโรยและอ่อนแรงหลังจากรับมือกับมรสุมของกองงานอันพะเนินเทินเถิกมาทั้งวัน ร่างบางก้าวเท้าฉับๆๆๆโดยไม่สนใจอินทร์หรือพรมหรือแม้แต่คนพิการแขนขาข้างถนนเลยด้วยซ้ำ แน่นอน...เพราะเวลานี้มันคือเวลาที่เธอควรนอนบนเตียงนุ่มๆแล้วต่างหาก แต่ด้วยงานที่เจ้านายหน้าเลือดเทมาให้เธอ จึงทำให้เธอกลับบ้านเกือบเที่ยงคืนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เสียงไฟจราจรร้องเตือนให้ผู้คนที่เดินผ่านถนนสีเทาร้องบอกว่า ควรหยุดเพื่อที่จะให้เหล่ารถคันโตแล่นผ่านไป ไอวี่หยุดมองวิวทิวทัศน์รอบๆอย่างชั่งใจ รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาตะหงิดใจทันที

"เหนื่อยหรือ??" เสียงร้องถามล่องลอยมาตามลม ทำให้หญิงสาวหันไปตามเสียงอย่างตกใจ ร่างสูงโปร่งในชุดสีดำสนิท สวมหมวกปีกกว้างสีดำส่งยิ้ม ให้เธออย่างเยือกเย็นจนทำเอาเธอถึงกับขนลุกไปทั้งสรรพางค์กาย

" คะ....คะ...คุย...กับฉันเหรอคะ..." ไอวี่ถาม เธอพยายามมองไปยังใบหน้าที่ถูกปกปิดภายใต้ปีกหมวกนั้น แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่มันก็ไม่สามารถมองลึกเขาไปไกลเกินกว่าหมวกปีกกว้างสีดำที่รุงรังนั้น

"ไปเถอะไอวรินทร์..จากนี้เธอจะเหนื่อยแสนเหนื่อยกว่านี้อีก...ฝากเธอด้วยนะ..." สิ้นคำพูดนั้นโดยที่หญิงสาวไม่ทันได้กล่าวอะไรให้คลายสงสัยมือบางของร่างสูงโปร่งนั้นก็ยื่นออกมา แล้วพลักเธออย่างแรงจนร่างบางของเธอเซถลาออกไปยังกลางถนนที่ว่างเปล่า ไอรดารู้สึกราวกับตนเองหลุดเข้าไปอยู่ ณ ที่ว่างเปล่าไร้แสงสีและเสียงใดๆแม้แต่วิวทิวทัศน์ที่เป็นตึกสูงระฟ้า กลับหายวับไปกับตา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่ ๑ ปฐมบท

บทต่อไป

ที่นี่ที่ไหน

