“รายงานข่าววันนี้ค่ะ ผู้เสียชีวิตทั้งสองรายเป็นหญิงสูงอายุค่ะ เหตุเกิดที่ถนน....ย่าน....ค่ะ”
“ตายแล้ว!..นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?”
เสียงอุทานของคุณแม่ที่กำลังทำกับข้าวไปด้วยและดูข่าวไปด้วยได้ดังขึ้นทำให้ทาเมยอนสะดุ้งตื่น
“อะไรอีกล่ะครับแม่?”
ชายหนุ่มที่เพิ่งตื่นสะลืมสะลือลุกขึ้นจากโซฟาและเดินตรงไปหาคุณแม่
“ก็ข่าวฆาตกรรมอีกแล้วน่ะสิลูก ที่เกิดเหตุก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านเรามากด้วยนะ”
คุณแม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
“ไม่เป็นไรหรอกน่าแม่ เดี๋ยวตำรวจก็คงจับตัวเขาได้ล่ะมั้ง”
ชายหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เป็นกังวลแถมยังดูมีความสุขมากกว่า
“แต่ว่า....แม่เองก็เห็นว่าพักนี้ข่าวฆาตกรรมมันเยอะมากเลยนะลูก แม่เป็นห่วงลูกจริงๆนะ”
คุณแม่พูดพลางเอื้อมมือไปลูบหัวลูกชายผู้เป็นที่รัก
“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ทำกับข้าวต่อเถอะแม่”
ชายหนุ่มตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนที่จะเดินกลับไปนอนบนโซฟา
สวัสดีครับ ผม"ทาเมยอน"คนเดิมครับ วันนี้ก็เป็นไปตามที่ผมคาดการณ์ไว้เป๊ะเลยว่าต้องมีข่าวคดีฆาตกรรม ผมรู้สึกโล่งใจนะที่ผมยังไม่โดนจับแต่ก็ยังกังวลอยู่นิดหน่อยเพราะข่าวคดีฆาตกรรมน่ะมันมีต่อเนื่องกันมากเกินไป...... ก็จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะครับ? ผมน่ะเกลียดพวกนั้นที่สุดเลย ทั้งพวกค้ายา ทั้งพวกบ้ากาม ทั้งพวกคนปากเน่า ทั้งพวกโรคจิต แต่ผมก็ยอมรับนะว่าผมเองก็โรคจิตเพราะผมฆ่าคน...แต่อย่างน้อยก็ได้รับการตอบรับที่ดีอยู่บ้าง เช่น เด็กสาวม.ต้นที่เคยถูกสะกดรอยตามและถูกคุกคาม เด็กคนนั้นก็ไม่ต้องหวาดกลัวอีกแล้ว~...นี่แหละคือสิ่งที่เป็นผลดีต่อสังคม ใช่ๆต้องส่งผลดีสิไม่งั้นผมจะทำไปทำไม?
“เมยอนจ๊ะ~ กินข้าวได้แล้วจ้ะ”
เสียงคุณแม่ดังเข้ามาในหัวของชายหนุ่ม
“หื้ม~หอมจังเลยครับ!”
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟาและเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อเรียกพ่อของตนให้ไปกินข้าวตามปกติ
“พ่อครับ----...”
เมื่อชายหนุ่มเดินขึ้นมาถึงห้องนอนของพ่อแม่ก็ต้องรีบเงียบเพราะดูเหมือนว่าในตอนนี้พ่อจะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“ครับๆหัวหน้า มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้วล่ะครับ...ต้องขออภัยจริงๆนะครับ ได้ครับๆผมจะรีบแก้ไขงานให้เสร็จนะครับ...”
เมื่อสิ้นเสียงคุณพ่อก็กดวางสายทันทีและเดินออกจากห้องมาเจอกับลูกชายที่กำลังยืนรออยู่
“อ้าว!---...เมยอน...”
คุณพ่อสะดุ้งตกใจเล็กน้อยและทำหน้าตาอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ถูก
“ไปกินข้าวกันเถอะครับ~”
ชายหนุ่มที่เห็นอย่างนั้นก็รีบเปลี่ยนบรรยากาศทันทีเพื่อให้พ่อของเขาไม่เครียด
“วันนี้มีอะไรกินล่ะ?”
“วันนี้มี....”
พ่อลูกสองคนเดินคุยกันจนมาถึงที่โต๊ะอาหาร
“เต็มที่เลยจ้ะ!”
คุณแม่พูดด้วยความกระตือรือร้น
“ได้เลย งั้นพ่อกินเลยนะ”
คุณพ่อพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเริ่มกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
ให้ตายสิน่า.... ทั้งคุณพ่อทั้งคุณแม่ของผมในตอนนี้น่ะต้องกำลังแสดงอยู่แน่ๆเลย...แกล้งแสดงว่ามีความสุข...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments