บทนำ 00

...ราชอาณาจักรเฟเนลอส...

...มีอาณาเขตกว้างขว้าง...

...และเต็มไปด้วยความรุ่งเรือง...

...องค์จักรพรรดิผู้ขึ้นปกครอง มีอายุเพียง17ปี...

...เรื่องราวที่แสดงต่อหน้าสื่อมวลชล...

...จักรพรรดิตัวน้อย เต็มไปด้วยความเมตตา...

...ใบหน้าที่งามจนสตรีบางคนยังต้องอิจฉา...

...เป็นข่าวเลื่องลื่อออกไปจนทำให้คล้ายกับว่า...

...องค์จักรพรรดินั้น...เป็นคนดี..เสียเหลือเกิน...

...แต่ไม่.......

...ทุกอย่างล้วนมี2ด้าน...

...ภายใต้หน้ากากที่ยิ้มอย่างเป็นมิตร...

...เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ และร้ายกาจ...

...มือที่ใสสะอาด แท้จริงแล้วเปื้อนเลือดมาไม่รู้กี่หน...

...ดวงตาที่อ่อนโยน...

...แท้จริง...มันก็ไม่ต่างจาก 'ปีศาจ'...

..."ดอกวิสทีเรียยังไงเล่า.. งดงาม..หอมหวนชวนดม...."...

"ฝ่าบาท นี่เช้าแล้วนะครับ...."

พ่อบ้านคนสนิทกล่าวกับร่างเพรียวของผู้ปกครองเมืองอย่างแผ่วเบา มือแกร่งทั้ง2ข้างรวบเอาผ้าม่านเผื่อมัดเก็บ

เจ้าของร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งขยี้ตาบนเตียงอย่างงัวเงีย ผมสีขาวยุ่งฟูเหมือนกันเด็กน้อยที่พึ่งตื่นนอน นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนหรี่ลงเล็กน้อยเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง

"ฝ่าบาท.....นี่น้ำชาครับ"

ถ้วยชาหรูถูกจัดวางเอาไว้ข้างโต๊ะก็ที่เออร์เกรย์ในกาน้ำจะส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งห้อง

"อื้อ~บอกแล้วไงว่าข้าไม่ชอบ..ให้เจ้าเรียกแบบนั้นน่ะ 'คาเอล'.."

พ่อบ้านเจ้าของชื่อคาเอลเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ลำบากใจขึ้นมา มือของเขาค่อยๆรินขาแล้วยกให้คนตัวเล็กกว่าที่ตอนนี้ทำท่าทีราวกับกำลังงอแง

"คาเอล~เราอยู่กันแค่2คน...เจ้าจะกลัวอะไร... ข้าบอกให้เจ้าเรียกข้าว่าอะไร หื้ม..เด็กดี"

เรียวแขนเล็กจับมือของพ่อบ้านเอาไว้แน่นก่อนจะเอ่ยประโยคกึ่งคำสั่งออกมา เล่นเอาพ่อบ้านถึงกับหน้าซีด

"ครับ...คะ...ควีน...คาเอลต้องเรียกท่านว่า..ควีนครับ"

ใบหน้าคมที่ก้มหลบใบหน้าของผู้เป็นนาย เปล่งพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก

องค์จักรพรรดิเมื่อได้ยินแบบนั้นก็คลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะซุกใบหน้าลงไปแขนแกร่ง แล้วถูกไถไปมา

"อย่างนั้นแหละ...เด็กดี .."

เรียวนิ้วยาวเชยคางคมของฝ่ายพ่อบ้านขึ้นมาให้สบตาตน รอยยิ้มเล็กๆปรากฎขึ้นที่มุมปาก พร้อมกับถ้วยชาที่ไม่ได้ถูกดื่มแต่กลับถูกนำไปวางไว้ที่เดิม

"ทีนี้....เรามาหาอะไรเล่นกันสนุกๆ....ดีมั้ยครับ..คาเอล.."