ตอนที่ 2

" ที่นี้ที่ไหน แล้วทำไมถึงได้ปวดไปทั้งตัวแถมยังรู้สึกชาไปทั้งแขนข้างซ้ายอย่างงี้หละ " ธาราพยายามลืมตาขึ้นเพื่อสำรวจในจุดต่างว่าร่างกายเธอเป็นไงบ้างรอบด้านเป็นแบบไหน

" ฉันยังไม่ตายหรอ นึกว่าจะตายไปแล้วชะอีก กวางเจา อย่าให้ฉันรอดไปได้นะแกจะเป็นคนแรกที่ฉันจะฆ่าให้ตายอย่างทรมานที่สุด " เธอได้แต่คิดแค้นในใจ ว่าทำไมเพื่อนที่เธอไว้ใจมากที่สุดถึงเป็นคนที่หักหลังเธอได้ลงคอ แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งขึ้นมา

" ข้าจะให้พรเจ้า3ข้อ ข้อแรก เจ้าจะมีความทรงจำของชีวิตที่แล้วอยู่ ข้อ 2 เจ้าจะสามารถเสกสิ่งต่างๆออกมาได้ยกเว้นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่พืช ข้อสุดท้าย เจ้าจะมีพลังธาตุ มิติ , แสง , มืด และ น้ำแข็ง ขอให้เจ้าโชคดี " พอสิ้นเสียงที่ได้ยินเธอก็สามารถลืมตาขึ้นมาได้ พร้อมภาพความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมที่เธอได้เข้ามาสิง แค่กๆ อยู่อาศัยแทนเจ้าของคนก่อน คือ เหม่ยอิง

' เหม่ยอิง ' เด็กกำพร้า อายุ 5 หนาว เป็นขอทานในเมือง ยู่หมี่ แคว้น หมิงหลง ปกครองโดยฮ่องเต้ หมิงชิงเย่ว ไม่มีครอบครัวตัวคนเดียวพ่อแม่ตายไปเมื่อ1อาทิตย์ก่อน จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กคนนี้ต้องออกมาจากวัดล้างเพื่อหาอาหารมาประทังชีวิต แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกอีกครั้งทำให้เธอหน้ามืดเซไปขวางหน้ารถม้าของคุณหนูผู้หนึ่งเข้าจึงโดน ข้ารับใช้ของนางทุบตีอย่างหนักไม่วายซ้ำมาโดนคุณหนูท่านนั้นใช้ดาบปราณฟันเข้าที่กลางหลังไปจนถึงแขนซ้ายทำให้เธอขาดใจตายตรงข้างทางนั้นเอง

" หึ อายุเพียง 7-8 ขวบแต่จิตใจคับแคบอำมหิตโดยแท้เพียงแค่เด็กคนนึงขวางทางรถม้าเพียงนิดก็โมโหลงโทษด้วยวิธีที่โหดเหี้ยม " โลกใบนี้ใครที่แข็งแกร่งที่สุดมีอำนาจและร่ำรวยที่สุดเป็นผู้ถูกเสมอ คนที่ต่ำกว่าไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง จะอยู่รอดในสถานการณ์แบบนี้ได้คือต้องแข็งแกร่งอย่างเดียวเลยสินะ หลังจากทำใจยอมรับในเรื่องต่างไปได้แล้วจึงคิดหาข้อสรุปทันที

" สรุป ฉันตาย แล้วมาอยู่ในอีกมิติหนึ่งที่คนแข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะอยู่รอด มิหนำซ้ำยังมาอยู่ในร่างของเด็กอายุ 5 ขวบ แถมยังอาการหนักตามร่างกายมีแต่บาดแผลเลือดไหลท่วมตัว " พึ่งได้มีชีวิตใหม่ก็จะตายแล้วแบบนี้ไม่ได้นะถ้าเกิดตายไปแล้วไปโผล่ที่อื่นหรือไม่ก็เป็นวิญญาณลอยไปมาจะทำยังไง

" โอ้ยยยยย ต้องรีบหาอะไรมาปิดและรักษาบาดแผลก่อนไม่งั้นได้ตายอีกรอดแน่ " เธอหันไปมาอยู่อย่างนั้นเพราะรอดตัวของเธอมีแต่ต้นหญ้าไม่มีอะไรเลยมีสามารถใช้การได้

" นึกถึงข้าสิ นายท่าน เรียกชื่อข้าสิ เข้ามาหาข้าในมิติจิตนี้ แล้วท่านจะหายดี " จู่ๆก็มีเสียงเสียงนึงดังขึ้นมาข้างหูของเธอ

" ใครหนะ แล้วจะให้คิดถึงใครในมาฉันทะลุมิติมาที่นี่คนเดียวบอกนะเธอเป็นใคร " สิ้นเสียงของฉันที่ถามออกไปก็มีเสียงหนึ่งตอบขึ้นมาในหัวของฉัน

" ข้าเองอย่างไรเหล่า นายท่านจำข้ามิได้หรือ " เดี๋ยวนะฉันพึ่งจะได้มาอยู่ที่นี้พึ่งมาสิงร่าง แค่กๆๆ มาอยู่ในร่างนี้เองนะจะไปรู้จักใครได้

" ฉันไม่ใช่อับดุลนะ ที่จะได้รู้ไปเสียทุกอย่าง จงตอบมาเธอเป็นใครชื่ออะไร " คนกำลังจะตายยังจะมากวนตีนอยู่ได้อย่าให้ได้เจอนะแม่จะฟาดเข้าให้

" เรียนนายท่านข้ามีชื่อว่า หนิงเว่ย เป็นสัตว์ในพันธสัญญาของท่านขอรับ นายท่านเพียงเรียกชื่อข้าแล้วบอกให้ข้านำท่านเข้ามาในมิติจิตของท่านเท่านี้ก็เรียบร้อยขอรับ " ว่าแต่ อับดุลที่นายท่านเรียกนั้นคือสิ่งใดกันกินได้หรือไม่ ( ใจเย็นน้อง อับดุลไม่ใช่ของกิน แต่มันก็กินได้นะ ไม่ใช่ล่ะๆ )

" หนิงเว่ย พาฉันเข้ามิติเดี่ยวนี้ " ไม่นานก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นรอบตัวเธอแล้วเธอก็ได้หายตัวไปจากตรงนั้นเหมือนไม่เคยมีใครอยู่ตรงนี้มาก่อน

" นี้หนะหรือมิติจิต ไม่เห็นมีอะไรเลยมีแต่บ้านสีขาวหนึ่งหลังกับหญ้าแล้วก็หญ้าน้ำตกที่ไหลลงบ่อน้ำนอกนั้นก็เป็นพื้นที่โล่ง " โล่งไปหมดเลย หัวสมองฉันนี้หล่ะโล่งไปหมด ไม่มีอะไรแบบนี้แล้วฉันจะรอดชีวิตไปได้ยังไงอาหารก็ไม่มี ยาก็ไม่มี

" เอ่อ....เป็นเด็กผู้หญิงหรือนี้ " ตอนแรกข้าคิดว่าเป็นหนุ่มน้อยเสียอีกทั้งการพูดและการกระทำไม่มีความหวาดกลัวหรือร้องไห้ออกมาเลยชักนิด

" ก็ใช่หนะสิ ฉะ ข้าเป็นเด็กผู้หญิงอายุเพียง 5 หนาวเท่านั้นแล้วก็ได้โปรดเปลี่ยนคำเรียกข้าจากนายท่านเป็นคุณหนูจะดีมาก " เธอพูดโต้ตอบกับบุรุษผู้หนึ่งผมสีขาวยาวถึงเอวดวงตาสีทองอร่ามใบหน้าหวานราวเทพเซียนบนสวรรค์ผิวกายขาวราวหิมะ แต่แล้วจากบุรุษรูปงามได้กลายร่างเป็นพยัคฆ์ตัวใหญ่สีขาวดวงตาสีทองลวดลายสีทองเช่นเดียวกับสีตาสง่างามนัก

" เสือ เจ้าเป็นเสืองั้นหรอ " ร่างนี้ช่างน่ารักนุ่มนิ่มกว่าร่างมนุษย์เสียอีกข้าชอบร่างนี้เหม่ยอิงหลังจากได้เห็นบุรุษหนุ่มกลายร่างแล้วก็อดใจไว้ไม่อยู่เดินเข้าไปสวมกอดและจับขนนุ่มนิ่มนั้นเล่นอย่างสบายอารมณ์

" คุ คุ คุณหนูขอรับข้าว่าคุณหนูควรจะเข้าไปข้างในบ้านก่อนนะขอรับข้าจะทำแผลให้คุณหนูเองก่อนที่มันจะแย่ไปกว่านี้ขอรับ " ไม่ได้ๆคุณหนูจะมากอดข้าเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับนี้เป็นครั้งแรกเลยที่ข้าโดนเจ้าแห่งพันธสัญญาสวมกอดแบบนี้

วันเวลาล่วงเลยมา 1 สัปดาห์แล้วแต่ภายนอกมิติพึ่งผ่านไปได้แค่เพียง 1 วัน นี้คือความแตกต่างระหว่างกาลเวลาของโลกภายนอกและภายในมิติของนางตอนนี้เหม่ยอิงได้หายจากอาการบาดเจ็บแล้วร่างกายที่ผ่ายผอมก็กับมาสมบูรณ์แบบแก้มสีขาวอมชมพูสุขภาพดีผิวขาวราวหิมะผมสีน้ำตาลในตาสีน้ำตาลประกายทองน่าหลงไหลยิ่งนัก

ตอนนี้จากพื้นที่ว่างเปล่ามีเพียงหญ้าสีเขียวน้ำตกและบ่อน้ำกว้างใหญ่ก็ได้มีต้นไม้สมุนไพรต่างๆเกิดขึ้นเนื่องจากเหมยอิงได้เสกขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นลิ้นจี่ องุ่น แอปเปิ้ล ลำไย พีช แตงโม เมล่อน ลูกพลัม พลับ เปปิโน หยางเหมย กล้วยหอม เชอรี่ สมุนไพรก็พวก ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด พริก โหระพา กระเพรา ขิง สมุนไพรใช้ทำโอสถ โสม เห็ดหลินจือ ถังเช่าสีทอง หญ้าหยาดน้ำค้าง เห็ดเหมันต์ เพลิงโลกันตร์ ดอกรัญจวน ดอกแสงจันทร์ ต้นนารีหวนกลับ อื่นๆ

ทั้งยังมีส่วนสวนที่เธอหวงแหนมากที่สุดคือ สวนสวรรค์ ในนั้นจะมี องุ่นนางฟ้า เชอรี่อัญมณี กะหล่ำปลีชีสต่างๆ ป่าไผ่ชาชิมิ ไร่ของทอด บ่อเฟรนฟรายทอด บ่อช็อกโกแลตร้อน ทะเลสาบไอศกรีมที่ใต้ทะเลสาบจะมีก้อนกรวดหวาน ปลาไดฟูกุใส้ต่างๆ พีชนมสด หน้าผาอูด้งซุปเกลือ อื่นๆ

" หนิงเว้ย!!! เจ้า เจ้าแอบเจ้ามาในสวนสวรรค์อีกแล้วนะแอบเข้าไปในป่าไผ่ชาชิมิมาใช่หรือไม่ " เผลอไม่ได้เลยชอบแอบเข้าไปกิน ปลาแซลมอน โอโทโร่ กุ้ง และที่กินจนจะหมดอยู่แล้วคือ เบคอนย่าง

" โถ่คุณหนู ก็มันอร่อยมากนิขอรับโดยเฉพาะเบคอนย่างนี้อร่อยที่สุดข้าชอบ " แต่เต้าก็ไม่ควรที่จะกินจนหมดป่าแบบนี้ถึงมันจะงอกออกมาใหม่ทุกๆ1ชั่วยามก็เถอะนะ

" ถ้าเจ้ายังกินเช่นนี้อีกข้าจะสร้างอักขระป้องกันป่าไผ่ของข้าไว้ไม่ให้เจ้าเจ้ามาอีกตลอดชีวิต โทษฐานที่เจ้ากินจนไม่เหลือไว้ให้ข้า " แล้วศึกชิงเบคอนย่างก็เกิดขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***