เล่ห์ร้ายนายเทพบุตร​ ตอนที่2

ตอนที่2

ตัดภาพ

หลังจากที่ญดารับคิมหันต์กลับมาเธอก็พาลูกชายของเธอไปพักที่วิลล่าหลังหรูที่ไกลออกไปจากตัวเมืองไม่มาก

ญดา(เเม่คิมหันต์)

ให้เเม่อยู่เป็นเพื่อนไหมลูก//เป็นห่วง

คิมหันต์

ผมดูเเลตัวเองได้

คิมหันต์ตอบด้วยเสียงเรียบ เขาเริ่มรู้สึกเจ็บปวดข้างในเมื่อเห็นว่าเเม่ของเขามองว่าเขากลายเป็นคนอ่อนเเอ เเม้เขาจะเดินไม่ได้เเต่เขาก็ดูเเลตัวเองได้

ญดา(เเม่คิมหันต์)

ลูกไม่ให้เเม่อยู่ดูเเลก็ไม่เป็นไร

ญดา(เเม่คิมหันต์)

เเต่สภาพของลูกตอนนี้

ญดา(เเม่คิมหันต์)

ลูกควรจะมีผู้หญิงสักคนคอยดูเเลอยู่ข้างๆนะ

คิมหันต์

หึ.. สภาพเเบบนี้น่ะหรอ//ในใจ

คิมหันต์หันมองญดาด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งไม่ได้ตอบคำถามอะไรออกไปก่อนหันหน้าออกอย่างเมินเฉย เขาเเค่รู้สึกไม่พอใจที่เเม่ของเขามองว่าเขากลายเป็นสวะคนหนึ่งที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ไปเเล้ว

เขาไม่ได้ต้องการให้ใครมาดูเเลเขา เเค่คิดเขาก็รู้สึกสมเพชตัวเองจะเเย่

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

ผมก็อยู่.. คุณผู้หญิงอย่าห่วงเลยครับ

ญดาถอนหายใจอย่างอดไม่ได้

ญดา(เเม่คิมหันต์)

อืม

ญดา(เเม่คิมหันต์)

คิมหันต์งั้นเเม่กลับบ้านใหญ่ก่อนนะลูก

ญดา(เเม่คิมหันต์)

เดี๋ยวเเม่จะบอกคุณปู่ของลูกให้นะ//ยิ้ม

คิมหันต์

//พยักหน้า

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

ผมไปส่งนะครับ

ญดา(เเม่คิมหันต์)

ไม่เป็นไรหรอก

ญดา(เเม่คิมหันต์)

ฉันฝากลูกชายของฉันด้วย

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

ครับ//โค้ง

พูดจบญดาก็ออกจากห้องไป

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

คุณชายครับ

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

จะอาบน้ำเลยไหมครับ

คิมหันต์หันหน้าไปทางเมธินสีหน้าเขาไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิงก่อนตอบออกไปว่า..

คิมหันต์

ออกไป

เมธินไม่ได้ซักไซ้หาความเพิ่ม เขาเพียงเเต่โค้งลงเล็กน้อยก่อนออกจากห้องไปตามคำสั่ง

ตัดภาพ

19:00

คิมหันยังคงนั่งอยู่หน้าระเบียงภายในห้องนอนกว้าง เขามองไปที่ดวงจันทร์ใหญ่พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

คิมหันต์

ฉันไม่ต้องการให้ใครมาดูเเลฉัน

คิมหันต์

หึ.. ไร้สาระสิ้นดี

ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดของเเม่ของเขา "ลูกควรจะมีผู้หญิงสักคนคอยดูเเลอยู่ข้างๆนะ" คำพูดนั้นทำให้เขานึกถึงเเฟนสาวที่หายตัวไปอย่างไร้วี่แววหลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อ2ปีก่อน

นอกจากผู้หญิงคนนั้นที่เขาไว้ใจมากที่สุดในชีวิตเเล้ว จะยังมีใครที่จะมาเเทนที่เธอได้อีกกัน ขนาดเธอบอกว่าเธอรักเขาเธอยังทิ้งเขาไปได้ นับประสาอะไรกับคนอื่นกันล่ะ

เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ชีวิตนี้เขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใคร คนที่คอยอยู่เคียงข้างเขาก็ยิ่งไม่จำเป็น

ชายหนุ่มมองออกไปด้านนอกหน้าต่างภายใต้เเสงจันทร์ที่กำลังสอดส่องเข้ามา เขาค่อยๆคลายผ้าก๊อซพันเเผลออกจากร่างกายของเขา

ภายในห้องมืดปรากฏเงาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนวีลเเชร์ ใบหน้าที่สมบูรณ์เเบบ เเละผิวที่ขาวเนียนไร้รอยผิวไหม้บนร่างกาย เเม้จะเป็นผู้ชายที่ดูดีไร้ที่ติขนาดนี้เเต่เเล้วยังไงล่ะ ตราบใดที่เขายังไม่สามารถเดินด้วยตัวเองได้มันก็หน้าสมเพชอยู่ดี

หน้าตาดีเเค่อย่างเดียวเเล้วยังไง มันก็เเค่รูปลักษณ์ภายนอกของเขาเท่านั้น เขาก็เเค่ชายพิการคนหนึ่งต่อให้มีหน้าตาที่ดูดีเเค่ไหนเเล้วมันจะสำคัญอะไรกันล่ะ เขาไม่จำเป็นต้องเปิดเผยมันให้ใครรู้สักหน่อย

ด้านเมธิน

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

อาหารมื้อเย็นของคุณชายเรียบร้อยรึยัง

เเม่บ้าน

เรียบร้อยเเล้วค่ะ

เเม่บ้าน

ให้ดิฉันยกไปให้เลยมั้ยคะ

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

ไม่เป็นไรเดียวฉันเอาไปเอง

พูดจบเมธินก็ยกอาหารขึ้นไปให้คิมหันต์ด้านบน เขาอยู่ดูเเลคิมหันมานาน เขารู้ดีว่าคิมหันต์ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเวลาที่เขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่

เเละต้นเหตุเป็นเพราะอะไรทำไมอยู่ๆคิมหันต์ถึงเป็นเเบบนี้เขาก็รู้ดีเช่นกัน ก็เพราะก่อนหน้านี้คุณผู้หญิงพูดถึงเรื่องที่อยากให้ลูกชายของเธอมีผู้หญิงมาคอยดูเเลอยู่ข้างๆ คำพูดประโยคนี้น่าจะทำให้เจ้านายของเขาคิดถึงหญิงสารเลวคนนั้นเเน่นอน

ตลอดระยะเวลา2ปีมานี้เมธินพยายามตามหาตัวลีน่า(เเฟนสาวของคิมหันต์)เเต่ก็ไม่พบเธอเเม้เเต่เงา เธอคงจะรับไม่ได้ที่อยู่ดีๆเเฟนหนุ่มหน้าตาดีอย่างคิมหันต์อยู่ๆก็กลายเป็นเพียงชายพิการหน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่ง เธอก็เลยหนีหายไปดื้อๆอย่างนั้น

หารู้ไม่ว่าเจ้านายของเขาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อย่างในข่าวที่ถูกปล่อยออกไปสักหน่อย ก็เเค่เดินไม่ได้ก็เท่านั้นเอง อีกเดี๋ยวเดียวก็คงจะรักษาให้กลับมาเดินได้อีกครั้งถึงวันนั้นเธอจะต้องเสียใจเเน่นอน เมธินคิด

เรื่องนี้มีเพียงเเค่คนดูเเลอย่างใกล้ชิดเช่นเมธินเท่านั้นที่รู้ เเม้เเต่ญดาที่เป็นเเม่เเท้ๆเองยังไม่รู้เรื่องนี้เลย ผิวหนังของคิมหันต์ไม่ได้ถูกเผาไหม้จริงๆที่เขาพันผ้าก๊อซรอบใบหน้าเเละร่างกายของเขาเพราะเเค่อยากจะตบตาเหล่าญาติพี่น้องของเขาเท่านั้น

ส่วนเรื่องที่เขาเดินไม่ได้นั้นคือเรื่องจริง เพราะก่อนที่เมธินจะเข้าไปช่วยคิมหันต์ภายในบ้าน คิมหันต์ได้ถูกคานไม้ด้านบนที่ถูกไฟเผาไหม้หักตกลงมาทับขาของเขาอย่างจังพอดี ทำให้โดนเข้ากับเส้นประสาทจนทำให้เกิดอาการชาไร้ความรู้สึกใดๆราวกับคนที่เป็นอัมพาตจนไม่สามารถเดินได้ด้วยตนเองจนต้องนั่งวีลแชร์มาจนถึงทุกวันนี้

ภายในห้อง

ก๊อกๆๆ

:คุณชายครับได้เวลาทานอาหารเย็นเเล้วครับ

เสียงพูดออกมาจากด้านนอก

คิมหันต์

ฉันบอกว่าฉันจะอยู่คนเดียวไง

เสียงคิมหันต์ตะโกนออกไปด้วยความหงุดหงิด ทุกครั้งที่เขาคิดถึงผู้หญิงคนนั้นเขาจะเป็นเเบบนี้อยู่เรื่อย ก็เเน่ล่ะจะมีผู้หญิงคนไหนยอมสละชีวิตอันสุขสบายของตัวเองมาดูเเลคนพิการอย่างเขากัน

ด้านเมธิน

เมธินถอนหายใจออกมาเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้ ยังไงเขาจำเป็นต้องขัดคำสั่งของคิมหันต์เพื่อเข้าไปอยู่ดี ทั้งวันมานี้คิมหันต์ยังไม่ได้กินอะไรเลย

เขานั่งอยู่ที่เดิมมาหลายชั่วโมงเเล้วเกรงว่าถ้าไม่ขยับร่างกายเลยจะไม่ดีต่อตัวของเขาเอง

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

//เปิดประตู

คิมหันต์

นายกล้าขึ้นมากนะ💢 //ขมวดคิ้ว

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

ผมต้องขอโทษที่ขัดคำสั่งครับ😥//กลัวเล็กน้อย

เมธิน(เลขาคิมหันต์)

เเต่ว่าร่างกายของคุณต้องพักผ่อน

เมธิน(เลขาคิมหันต์)