จากลา

2 ปีต่อมา ฌ เมือง H

หลังจากที่เสี่ยฟู ได้รู้ความจริงว่า ในสายตาของห้าวเทียน เห็นเธอเป็นแค่แฟนคลับคนหนึ่ง เธอก็ได้หนี ออกมาจากที่นั่น และเริ่มต้นชีวิตใหม่ อย่างมีความสุขและได้ที่ทำงาน และเพื่อนร่วมงาน เธอทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กที่อยู่ใกล้โรงเรียนของเธอ

"อ๊ากกก ร็อตไวเลอร์ตัวนี้อาละวาดอีกแล้ว เสี่ยวฟูช่วยด้วย"

"มาแล้วจ้า ฮิวนิว...อ่าทำตัวไม่น่ารักอีกแล้วนะ ต้องเชื่อฟังเสี่ยวช่ายนะรู้รึเปล่า"

"หงิงๆ"

"เก่งมากฉันจะให้รางวัลนะ คุกกี้แถมลูบหัวด้วยเป็นไง"

" หงิงๆ

"เสี่ยวช่ายพาไปอาบน้ำได้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ"

เสี่ยช่ายเป็นเพื่อนร่วมงานของเสี่ยวฟู

"โอเคขอบใจนะ"

"เจ้านายว่ามั้ยค่ะเสี่ยวฟูน่ะเก่งมากเลยทำให้สุนัขทุกตัวเชื่องได้ด้วย"

"อืมเสี่ยวฟูเก่งมาก"

เจ้านายของเสี่ยวฟูเป็นคนใจดีและเอาใจใส่ลูกน้อง

"เสี่ยวฟูหมดเวลางานของเธอแล้ว"

"จริงด้วย ฉันต้องไปโรงเรียนแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะเจอกันพรุ้งนี้ค่ะ"วันนี้ฉันต้องโชคดีมากแน่ หลังจากที่ผ่านเรืีองอยากลำบากมามากมาย และเรื่องคืนนั้น ที่ฉันต้องเสียใจมากเพราะห้าวเทียน ไม่ได้ๆฉันต้องไม่คิดถึงอดีตฉันต้องอยู่ในปัจจุบัน"ว้ายยยมีคนเป็นลม" เอ๊ะเสียอะไรน่ะ มีคนเป็นลมงั้นหรอ ไม่ได้ๆฉันจะไปเรียนสายแล้วแต่ว่าจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ถ้าเกิดมีรถมาชนเข้าต้องแย่แน่ๆ

"เข้าช่องมติไปต้องรีบช่วยโดยด่วน"หรือว่า CPR จะได้ผลนะ"รีบมาช่วยกันปั๊มหัวใจเถอะค่ะ"

"อืม...มาฉันช่วย"

"อ้าว 123 กด"หวังว่าจะฟื้นนะ

"ฟื้นแล้วๆในที่สุดก็ฟื้นแล้ว"

"ถ้าฝืนแล้วหนูขอตัวก่อนนะคะ"

"เด็กคนนั้นเป็นคนดีจริงๆเลยเนาะ"

"ตายแล้วไม่ทันแน่เลย"

"เมื่อกี้ฉันเห็นเธอช่วยชีวิตคนจริงๆน่าประทับใจมากดูเหมือนว่าเธอกำลังรีบให้ฉันไปส่งไหม"

"นั่นเป็นการช่วยชีวิตเบื้องต้นยามฉุกเฉินนะคะแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ถึงโรงเรียนแล้วค่ะจะทำคุณเสียเวลาเปล่าๆ"

"ได้โปรดฉันอยากช่วยเธอว่าไง"

"เอ่อ"เสื้อผ้าที่ใส่ก็มีราคาสูงรถที่ขับก็คงจะแพงมากเหมือนกันคงไม่ใช่คนลักพาตัวหรอก"ค่ะ"

"แนะนำตัวหน่อยแล้วกันฉันชื่อเหลยนะเธอล่ะ"

"สวัสดีค่ะฉันชื่อซูเสี่ยวฟู ค่ะ"

"วิธีการปฐมพยาบาลของเธอดูชำนาญมากเลยนะ"

"อ๋อ เปล่าค่ะฉันกำลังเรียนอยู่ก็เลยปฐมพยาบาลได้นิดหน่อย"

"อย่างนี้นี่เองได้ยินว่าคนที่เรียนต้องมีความชำนาญในการดูแลผู้ป่วยและต้องมีใจรักด้วยนี่ถ้าเจอผู้ป่วยอารมณ์ฉุนเฉียวง่ายแบบชอบทำร้ายร่างกายล่ะ"

เรื่องนี้"

"การดูแลผู้ป่วยเป็นหน้าที่ที่พวกเราต้องรับผิดชอบอยู่แล้วค่ะฉันเชื่อว่าเพียงแค่เราดูแลเอาใจใส่ผู้ป่วยให้ดีๆผู้ป่วยก็จะเข้าใจนะยอมให้ความร่วมมือกับเราค่ะ"

"งั้นหรอ งั้นก็ดี"

"นิ้วขาดนี่ไม่ใช่ทางไปโรงเรียนนิคะคุณจะพาฉันไปไหน"

"ไปช่วยคน"

"พูดอะไรของคุณมาฉันไปเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ"

"เอาสิถ้า งั้นคงต้องเสียมารยาทแล้วล่ะ"

"อืออือ อือออ...."

ทำไมทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉันตลอดเลย

"ซูเสี่ยวฟู สาขาวิชาการพยาบาลอายุ 20 ปีถ้าเธอรอดมาได้ไว้ค่อยขอโทษแล้วกันว่าชีวิตจะเริ่มมือของสัตว์ป่าและนั้น"

ทางเฟิงเลี่ย"ไสหัวไป"

"คุณเฟิงขอร้องล่ะค่ะให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะ"แค่ทำให้ผู้ชายตรงหน้าพอใจก็จะมีเงินใช้ไม่ขาดมือ

"นะคะ...คุณเฟิง คุณคุณต้องชอบแน่นอน"

"ไล่ไม่ไปใช่ไหม งั้นก็ตายซะ"

ผู้หญิงคนพิเศษ

"เพล้ง โฮ่ง กรรรรร กรร บร้ววววว"

"โอ้โหทิ้งของสะเปะสะปะอีกแล้วอย่ากินมั่วซั่วหลบ

ไปตายอีกศพแล้วสินะน่าเวทนาจริงๆ"

"เฟิงเลี่ย ฉันพาผู้หญิงคนใหม่มาให้นายเข้าไปแล้วนะเป็นอะไรอารมณ์ไม่ดีหรอ"

"เหลนฉันเคยบอกนายแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องพาผู้หญิงมาให้ฉันอีกครั้งแล้วนะในกำลังทักทายฉันอยู่หรือไง"

"เฟิงเลี่ย คลอไรด์ในก็รู้ดีอาการคุ้มคลั้งของนายนับวันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นนายพูดเองหนิว่าผู้หญิงจะทำให้นายสงบลงได้ลูกน้องอย่างพวกเราก็ทำได้แค่ช่วยแบ่งเบาความทุกข์จากเจ้านายก็เท่านั้นวางไว้ตรงนี้นะระบายอารมณ์ได้เต็มที่เลยนะอย่าถึงตายก็พอมาพวกนั้นพวกพุงก้างพอแล้ว"

"ออกไป"

เหลนปีก่อนเรากลับไปที่ห้องนั้นอีกครั้งแต่ก็ไม่เจอแล้วเราพยายามสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับเธอแต่ก็ประโยชน์ตอนแรกคิดว่าขอแค่เป็นผู้หญิงก็พอแต่พอได้ลองถึงรู้สึกว่าเธอนั้นพิเศษพิเศษตรงที่เธอทำให้เราใจเย็นลงได้คิดถึงสัมผัสของเธอคนนั้นเหลือเกินติดใจจนยากที่จะถอนตัว

หึ เหลนครูจะกลัวแล้วมั้งเบื่อจะยุ่งแล้วเดี๋ยวค่อยเอาไปโยนทิ้งแล้วกัน

" งืม...เอ๋ที่นี่ที่ไหน"

" นี่..." "อ๊าาาา ฉ...ฉันถูกลักพาตัวช่วยด้วย"

หนวกหูชะมัด

"ถ้ายังเสียงดังอีกจะจับโยนใจให้หมากินเดี๋ยวนี้เลย"แล้วตอนนี้มันผู้ชายในคืนนั้นแล้วตาคู่นั้นไม่มีทางที่ฉันจะลืมมันได้น่ากลัวทากน่ากลัวมากจริงๆ

"ฉันไม่โวยวายแล้วขอร้องล่ะคุณออกไปเถอะ"

ฮือ ฮู้ววว "หึ" ชะงัก

"ฉัน เคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนรึเปล่า "

" ป...เปล่าฉันไม่รู้จักคุณ "

"จริงหรอ"

ฟุดฟิด "ออกไป"

ตัวของเธอไม่มีกลินเธอไม่ใช่คนที่เราตามหาเฟิงเลี่ยถ้าผู้หญิงคนนั้นจะถึงเป็นแบบนี้

"เอ๊ะทำไมกระจกแตก"

" ไอ๊หยา ซูเสี่ยวฟู ไม่นึกเลยว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู"

"คุณคือเหลย ปล่อยฉันกลับบ้านไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจนะ"

"ซูเสี่ยวฟู ฉันว่าเธอเข้าใจผิดแล้วแหละที่นี่ตั้งอยู่กลางป่าเขากัน100กิโลเมตรอย่าว่าแต่ตำรวจเลยสักคนก็ไม่มีใครมาช่วยเธอได้ฉันพูดตรงๆนะต่อให้เธอแจ้งตำรวจมันก็ไร้ประโยชน์ถ้าเด็กนักเรียนคนเดียวก็ตำรวจจับใจคงไม่เอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่สำนักงานใหญ่แก้งอีเฟิงหรอก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***