บทที่2

"กรี๊ดดดด...ดีใจจังเลยไม่คิดเลยว่าแม่อรจะอนุญาต"

อิษยายิบโปสเตอร์ราดาที่ตนชื่นชอบขึ้นมาดูพรางกอดแนบอก ก่อนกรีดร้องอย่างดีใจ หากวันหนึ่งเธอมีโอกาสได้พูดคุยกับเขาจริงๆ อิษยายังนึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะทำตัวอย่างไร เธอจะรู้สึกประหม่าหรือไม่....

"มีย่าเธออย่าพึ่งคิดไปไกลถึงขนาดนั้น...ก่อนอื่นเธอจะต้องเรียนภาษาก่อนเพื่อที่จะสื่อสารกับเขาให้ได้เสียก่อนสิ"อิษยาตบหน้าเรียกสติตัวเองเบาๆ

"ใจร่มๆไว้ หายใจเข้าพุทธ  หายใจออกโท..."

อิษยานั่งหลับตาผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ

"ใครจะไปรู้หากวันหนึ่งเราโชคดีได้เจอเขาจริงๆขึ้นมา..คิก คิก แค่คิดก็เขินแล้วอ่ะ..."อิษยาพูดพรางดึงหมอนมาปิดหน้าอย่าเขินอาย ก่อนหัวเราะกับความเพ้อฝันของตน

"มีย่านอนได้แล้วนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว..."อรวรรณเปิดประตูเข้ามาในห้องของอิษยาเพราะเห็นไฟยังเปิดอยู่

"ค่ะแม่อร"อิษยาพูดพรางเก็บรูปกับปิดซีรี่อย่างเสียดายเพราะเธอยังอยากดูต่อ...

"นอนได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาดูต่อก็ได้..อย่านอนดึกมันไม่ดีต่อสุขภาพรู้ไหม.."

"ค่า.."อิษยาพูดพรางล้มตัวลงนอนบนเตียงในขณะที่อรวรรณช่วยดึงผ้าห่มมาคลุมให้...

"ฝันดีนะคะแม่อร จุ๊บ..แก้มหอมจัง.."อิษยาพูดก่อนส่งยิ้มหวานยิ้มให้อรวรรณแล้วหลับตาลง...

"ฝันดีเหมือนกันนะลูกรักของแม่อร.."อรวรรณก้มลงจุมพิศหน้าผากมนก่อนบอกฝันดี แล้วเดินไปปิดไฟในห้องก่อนออกจากห้องไป...

หลายเดือนผ่านไป

หลังจากที่อิษยาได้เรียนภาษาจีนดั่งใจหวังเธอก็ไม่เคยดูซีรี่จีนเรื่องนั้นอีกเลยจนกระทั่งวันนี้ อิษยารีบกลับมาเปิดซีรี่ที่ตนชื่นชอบดูอีกครั้งเพราะมั่นใจแล้วว่าเธอสามารถฟังและแปลภาษาจีนออกบ้างแล้ว...

แต่เมื่อเปิดซีรี่ดูแล้วอิษยาแทบจะร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเธอดีใจที่สามารถดูซีรี่แบบไม่มีซับแปลได้ แต่เป็นเพราะเธอฟังไม่รู้เรื่องเลยต่างหาก อิษยาขอแม่อรไปเรียนภาษาจีนกลาง แต่ซีรี่ที่เธอกำลังดูอยู่นั้นเขาพูดภาษากวางตุง ซึ่งก่อนไปเรียนเธอไม่ได้ศึกษาหาข้อมูลว่าคนจีนเขามีพูดกันหลายภาษา....

"เฮ้อ อยากจะบ้าตาย..แล้วทีนี้จะเอายังไงต่อดีล่ะทีนี้.."อิษยาพูดอย่างเซ็งๆ พรางคิดหาทางที่จะทำความฝันให้เป็นจริง

"อยากเจอเขาก็ต้องไปหาเขาสิ...ถ้ายังนิ่งอยู่กับที่ก็คงไม่มีโอกาสได้เจอเขาหรอก.."

"แล้วเราจะไปจีนได้อย่างไร..แม่อรจะยอมไหมนะลองโทรหาพี่หยวนให้ช่วยดีกว่า.."อิษยาพูดพรางกดเบอร์ต่อสายหาพี่ชายทันที

หยวนหรือภานุเดชพี่ชายคนโตที่ตอนนี้ทำงานอยู่ที่ประเทศจีน ภานุเดชเป็น บ.ก.ของสำนักพิมพ์นิยายแห่งหนึ่งภานุเดชอายุ30ปีเขาตกลงแต่งงานกับสาวชาวจีนและตั้งหลักปักฐานสร้างครอบครัวอยู่ที่จีนได้หลายปีแล้ว...

"ฮัลโหล...มีย่าโทรหาพี่มีอะไรหรือเปล่า"ปลายสายตอบกลับมาทันที

"มีย่าคิดถึงเลยโทรหาค่ะ.."

"พูดธุระจริงๆมา ไม่ต้องโยกโย้ให้เสียเวลา..มีย่าไม่ได้คิดถึงพี่จริงๆหรอก.."

"เกลียดจริงๆเลยคนรู้ทัน...คือมีย่ามีเรื่องอยากให้พี่หยวนช่วยหน่อยน่ะค่ะ"

"มีอะไรให้พี่คนนี้รับใช้หรอครับน้องสาว"ภานุเดชพูดเป็นเชิงหยอกล้อ

"มีย่าอยากย้ายไปเรียนต่อที่จีนค่ะ..พี่หยวนช่วยมีย่าหน่อยได้ไหมคะ มีย่าจะทำยังไงให้แม่อรอนุญาต.."

"มีย่าจะมาทำไมให้ลำบาก..อยู่กับแม่อรที่นู้นแหละดีแล้ว.."

"พี่หยวนช่วยมีย่าหน่อยนะ..มีย่าอยากไปจีนจริงๆ"อิษยาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"พี่ช่วยไม่ได้หรอก...มีย่าตัดใจเสียเถอะ.."

"ไม่รู้แหละถ้าพี่หยวนไม่ช่วยมีย่าจะหาทางไปเองคอยดู"เธอพูดอย่างเอาแต่ใจ

"และถ้ามีย่าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา...พี่หยวนก็เตรียมหาคำพูดดีๆไว้อธิบายกับคุณพ่อคุณแล้วก็แม่อรด้วยแล้วกัน"

"โอเคๆ พี่ยอมแล้วไว้พี่จะคุยกับแม่อรให้แล้วกัน"

ภานุเดชพูดอย่างเหนื่อยใจกับน้องสาวผู้เอาแต่ใจเพราะเขารู้จักนิสัยขอเธอดี หากเขาไม่ยอมช่วยเขากลัวอิษยาจะดื้อรั้นมาเองอย่างปากว่าแล้วที่นี้ทุกคนคงได้เซ่งกระบาลเขาเป็นแน่ที่ไม่มีความรับผิดชอบปล่อยให้น้องลำบากอยู่เพียงลำพัง....

"ขอบคุณค่ะ..มีย่าจะรอฟังข่าวดีนะคะ"

อิษยารู้สึกตื่นเต้นใจจดใจจ่ออย่างมีความหวัง เธอตั้งใจไว้ว่าหากเธอได้ไปจีนจริงๆเธอจะดูแลตัวเองไม่เป็นภาระของครอบครัว จะยืนหยัดด้วยตัวของตัวเองให้ได้ ทุกคนจะได้ไม่เป็นห่วง และกังวลใจเพราะเธออีก....

"ไปถึงที่แล้วนู้นเราจะต้องหางานพิเศษทำ ต้องอยู่ให้ได้โดยที่ไม่เป็นภาระของใคร.."

เมื่อตั้งมั่นแล้วอิษยาก็เริ่มคิดแผนที่จะทำให้อรวรรณใจอ่อน ยอมให้เธอไปใช้ชีวิตที่ประเทศจีนโดยที่ไม่ต้องกังวลหรือเป็นห่วงเธอแต่อย่างใด......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***