พี่ชายที่แสนดี

แอ้ม:กลับมาแล้วค่า เอ๋ทำไมไม่เห็นใครเลยเนี่ย

นี่มีใครอยู่รึป่าวเนี่ยงั้นเราลองขึ้นไปดูที่ห้องของพี่เจมดีกว่าเพราะว่าถ้าเข้าไปดูห้องคนอื่นมันก็ยังไงอยู่ เราก็สนิทกับพี่เจมมากที่สุดนี่น้าาา

เวฟ:นี่พวกเรามากินนี้กันฉันไปล่ามา

นนท์:นี่มันสุนัขนี่

เวฟ:นี่มันหมาป่าเว้ยไม่ใช่สุนัขแยกให้มันออกหน่อยดิว่ะ

แอ้ม:หมาป่าหรอไม่ได้นะจะให้พวกพี่กินหมาป่าไม่ได้(คิดในใจ)

เปิดประตูเข้าไป

แอ้ม:หยุดนะนี้พวกพี่จะกินหมาป่าได้ไงปล่อยมันไปเลยนะนี่มันเป็นสัตว์ที่หนูชอบมากเลยนะและก็อีกอย่างหนูรู้อยู่แล้วว่าพวกพี่เป็นกูลเพราะไรน่ะหรอที่จริงหนูไม่ได้ไปซื้อขนมเพราะร้านมันปิดทุกร้านเลยไงล่ะ

นนท์:นี่เสียมารยาทนะที่เข้ามาในห้องของคนอื่นแบบนี้และยังมาแอบฟังด้วยแถมนี้ยังเป็นห้องของผู้ชายด้วย

แอ้ม:เอ่อ...ก็ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกนะแต่เดินผ่านมาแล้วได้ยินว่าจะกินหมาป่าก็เลยจะมาห้ามแล้วเอามันออกจากกรงด้วย

เจมส์:คงจะไม่ได้หรอกนะเพราะพวกพี่กลัวมันจะไปกินคนอื่นน่ะสิหมาป่ามันกินเนื้อน่ะเลยปล่อยไปไม่ได้

แอ้ม:ถ้าไม่ปล่อยมันเดี๋ยวหนูปล่อยเอง

นนท์:อย่านะ!

...จังหวะที่ฉันเดินไปเปิดกรงให้มันฉันก็ได้คิดว่าถึงจะโดนมันกินก็ไม่เป็นไรเพราะว่ามันเป็นสัตว์ที่เราชอบมาก แต่ขณะนั้นมันกลับไม่กินฉันแถมยังหมอบเหมือนคำนับเลยและมันยังให้ฉันลูบหัวด้วย...

ไอซ์:ฉันพึ่งเคยเห็นมันก้มหัวให้คนและยังเชื่องแบบนี้ด้วย

เวฟ:ใช่ ตอนฉันจะเข้าใกล้มัน มันก็มีทีท่าว่าจะกินฉันด้วยล่ะ

พี:หรือว่าน้องแอ้มจะเคยเกิดเป็นหมาป่ารึป่าว

นนท์:เพ้อเจ้อ มันก็แค่ตอบแทนบุญคุณที่ช่วยไว้ก็แค่นั้นล่ะ

แม่:เสียงดังอะไรกันจ๊ะ อร๊ายยยย นี่มันหมาป่านี่

แอ้ม:แม่ มันไม่กัดหรอกมันออกจะเชื่อง แล้วก็อีกอย่างแม่มาพอดีเลยหนูขอเลี้ยงมันได้ไหมน้าาาาาา

แม่:ตามใจเลยจ๊ะ แต่ต้องอย่าให้ใครรู้ว่ามันเป็นหมาป่าล่ะ

แอ้ม:มันมีหลายคนอยู่นะที่แยกสุนัขกับหมาป่าไม่ออกน่ะ

นนท์:นี่ว่าฉันหรอ

แอ้ม:ป่าวแค่ยกตัวอย่าง

...วันต่อมา...

แอ้ม:โอ๊ยยยไม่อยากไปโรงเรียนเลย เอ๋ว่าแต่พวกพี่ก็ไปโรงเรียนหรอ