04

อาหารแต่ละอย่างวางบนโต๊ะเรียบร้อย

กินไปได้ซักพักเด็กน้อยก็เริ่มถามขึ้นมา

เสี่ยวจู : คุณอามารับเสี่ยวจูไปเป็นเจ้าสาวแล้วใช่มั้ยครับ😍

เถี่ยนเยวี่ย : แค่ก! แค่ก! ใครว่าละ อาก็แค่มาดูแลเราแทนพ่อต่างหาก

เสี่ยวจู : อ่าวหรอครับ 😔😔 นึกว่าคุณอามารับเสี่ยวจูซะอีก

(คิดในใจ /: เฮ้อ! สงสัยเราคงคิดไปเอง คุณอาจะมาชอบเราได้ไง ในสายตาคุณอาเราอาจจะเป็นตัวประหลาดก็ได้ ผู้ชายที่สามารถท้องได้แบบเราไม่มีใครมาสนใจหรอก เฮ้อออ!)

เถียนเยวี่ย : ดึกแล้ว เจ้าไปพักเถอะ วันนี้เหมือนฝนจะตกด้วย รีบไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวไม่สบาย

เสี่ยวจู : ครับ งั้นเสี่ยวจูขึ้นห้องก่อนนะครับ 😔

เด็กน้อยก็ขึ้นห้องไปพักผ่อนตามที่บอกกับคุณอาไว้ ในค่ำคืนนั้นฝนตกตามที่ชายหนุ่มพูดไว้ ฝนที่ตกกระหน่ำและเสียงฟ้าร้องทำให้เสี่ยวจูนอนไม่หลับ เสี่ยวจูเป็นคนกลัวเสียงฟ้าร้องเด็กน้อยนอนขดตัวในที่นอนร้องให้เบาๆเพียงลำพัง อีกด้านตอนนี้เดินสำรวจทั่วบ้านว่ามีประตูหรือหน้าต่างเปิดไว้หรือเปล่า

แต่พอชายหนุ่มเดินผ่านห้องเสี่ยวจู เขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นร้องไห้ชายหนุ่มค่อยๆเปิดประตูเข้าไปเห็นเสี่ยวจูนอนขดตัวร้องไห้อยู่เขาก็ตกใจ แต่ก็คิดขึ้นมาได้เมื่อก่อนเสี่ยวถังเล่าให้ฟังว่าเสี่ยวจูเป็นคนกลัวเสียงฟ้าร้อง ทุกครั้งที่ฝนตกเด็กน้อยมักจะมานอนห้องตนบ่อยๆ แต่ตอนนี้บิดาไม่อยู่เด็กน้อยก็เลยต้องนอนคนเดียว คิดแล้วก็รู้สึกสงสารตอนที่บิดาเดินทางไปออกจากบ้านบ่อยๆ ปล่อยให้เด็กน้อยอยู่เพียงลำพัง เถียนเยวี่ยเลยปลุกเสี่ยวจูให้ไปนอนกับตน

เถียนเยวี่ย : เสี่ยวจู เสี่ยวจู เป็นอะไรไหม

เสี่ยวจู : คุณอา ฮือฮือ.. เสี่ยวจูกลัว ฮึกๆ เสี่ยวจูไม่กล้านอนเสี่ยวจูนอนไม่หลับ

เถียนเยวี่ย : โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ ไปนอนกับอานะครับ หืมม..ไม่ร้องนะครับเด็กดี หยุดร้องนะครับ

แล้วเถียนเยวี่ยก็พาเสี่ยวจูไปนอนคืนนั้นเด็กน้อยนอนกอดเถียนเยวี่ยทั้งคืนกว่าเด็กน้อยจะหายสะอื้น ก็ปาไปค่อนคืนกว่าละ เห็นแล้วอดสงสารเด็กน้อยไม่ได้จะลำบากขนาดไหนนะเวลาต้องอยู่เพียงลำพังยิ่งเวลาฝนตกด้วย เฮ้อ..!คิดแล้วหนักใจจริง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทต่อไป

