This for you, my love

...This for you, my love...

" พี่เทด ข้าวมาแล้ว "

สิ้นเสียงเรียก เทดดี้ที่กำลังพักจากการนั่งตัดคริปมาเป็นเวลานานตั้งแต่เช้าก็รีบวิ่งออกไปในทันที ตามต้นเสียงไปยังห้องรับแขกซึ่งเป็นที่มาของเสียงเรียกเมื่อครู่ด้วยความรีบร้อน

" มีไหมๆๆ "

กล่องข้าวถูกลดความสนใจ เทดดี้เลือกที่จะเมินมันแล้วเปิดถุงหาบางอย่างที่ไม่ใช่ข้าวกล่อง

ไม่จริงน่า..

...

อ่า... ไม่มีจริงๆหรอ...

สีหน้าของเทดดี้ตอนนี้เป็นยังไงหรอ? ไม่รู้สิ เจ้าตัวก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีแล้วเทดอาจจะยังหาไม่ทั่ว แต่ก็แค่นั้น ปลอบใจตัวเองไปแล้วได้อะไร ถุงพลาสติกใบนี้ไม่ใช่เขาวงกตนะ ไม่มี ก็คือไม่มี..

" อ่า... "

เทดดี้ละออกจากถุงเอนตัวลงนั่งบนโซฟาสีน้ำตาลด้วยความหมดหวัง ถอนหายใจออกมายาวๆได้แต่ปลอบใจว่าวันนี้เขาอาจจะไม่ว่างมาทำอะไรแบบนั้นให้ก็ได้ คิดไว้แล้วว่าสักวันต้องหายไป แต่หวังว่าพรุ่งนี้จะกลับมานะ..

" ชิ่ว นายขำอะไร "

สายตาหมดหวังเมื่อครู่ถูกส่งไปมองค้อนลูกน้องอายุน้อยกว่าข้างกายที่เอาแต่ยืนเอามือปิดปากท่าทางเหมือนคนกลั้นขำอยู่แบบนั้น เห้ย จะขำอะไรนัก คนเศร้าอยู่ไม่ให้รึไงวะไอ้เด็กนี่..

" เปล่าพี่ "

" เปล่าอะไร เมื่อกี๊นายขำพี่ "

ชิ่วยิ้มเล็กๆให้เทด แอบเมมปากลงหน่อยๆเพราะขำในท่าทางของคนพี่ที่ดูสิ้นหวังก่อนจะยอมหยุดการแกล้งไว้แต่เพียงเท่านั้น

เทดเมื่อเห็นว่าชิ่วนั้นเอาแต่ยิ้มให้ก็ชักจะรู้สึกรำคาญขึ้นมาเลยเบนหน้าหนีพร้อมกอดอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่โกรธพ่อแม่เพียงเพราะไม่ซื้อของเล่นให้ ก่อนแรงสกิดที่หัวไหล่จะทำให้เทดเผลอเหล่ตามองหน่อยๆด้วยความสงสัย แต่ถึงกระนั่นเทดดี้ก็ยังคงไม่ยอมหันไปหาลูกน้องหน้าโมจินั้นหรอก

หึ! ให้มันรู้ไปสิ คนอย่างทิเวชินทร์น่ะ ไม่หายงอนง่ายๆหรอกเว้ย!

" อ้าวหยิ่งเฉย ไม่เอางั้นโยนทิ้งก็ได้วะ "

มันคืออะไร... ที่ไอ้ชิ่วมันถือน่ะ..

หรือว่า...!

พรึ่บ!!

" !!! "

จริงด้วย!

" หน๊อยแหนะไอ้ชิ่ว พี่จะตัดเงินเดือนนาย! "

ชิ่วขำออกนอกหน้าเสียงดังลั่นเมื่อคนเป็นพี่อย่างเทดดี้รีบหันกลับมาคว้าเอาของในมือตนไปก่อนสีหน้าที่ดีใจอย่างปิดไม่อยู่ของเทดดี้จะปรากฎให้เห็น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก่อนจะหันมาดุเขาแล้ววิ่งหนีหายขึ้นห้องไปเฉยๆก็เถอะ...

ปึง!

เสียงปิดประตูดังลั่นไม่ใช่เพราะโมโหแต่มันถูกปิดลงเพราะความดีใจเกินเหตุของเจ้าของบ้าน เทดดี้ตาเป็นประกายกระโดดจนตัวโยนแล้วจบลงที่หงายหลังลงบนเตียงแรงๆ

มือเรียวถือเอาซองจดหมายนั้นชูขึ้นให้ได้มองชัดๆ ซองจดหมายสีน้ำตาลเรียบๆ มันถูกสติ๊กเกอร์ลายน่ารักๆแปะทับมากันซองเปิดอีกที กวาดตามองซองจดหมายเล็กที่ไม่มีอะไรให้มองไปมากกว่านั้นแล้วอยู่เนิดนานก่อนมื่อเรียวสวยนั้นจะค่อยๆเคลื่อนมันเข้ามาให้ใกล้ใบหน้าตัวเองมากขึ้นพร้อมกับหลับตาลงเบาๆแล้วสูดดมกลิ่นหอมของตัวกระดาษด้านในที่ถึงแม้ซองจะถูกปิดอยู่แต่กลิ่นมันก็ยังคงลอยเด่นออกมาอย่างชัดเจน

หอม....

กลิ่นที่ไม่ว่าจะสูดดมกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ เทดดี้ไม่เคยเบื่อ ทั้งกลิ่นหอมๆนี้.. และก็ทั้งจดหมายที่ส่งมาให้ทุกวันจนตอนนี้ก็ผ่านมาราวๆสามเดือนกว่าได้แล้ว

" ..... หึ "

ขำออกมาเล็กๆเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงจดหมายฉบับแรก ให้ตายสิวันนั้นนึกหน้าตัวเองออกเลยว่าทำหน้ายังไง ความรู้สึกตอนนั้นช่างตกใจ กลัว และมึนงง ถ้าหากเปรียบกับตอนนี้ล่ะ.. โหย ทุกวันนี้กลายเป็นเขาชอบที่จะได้โต้ตอบกับใครคนนั้นที่ส่งจดหมายให้เขา อ่าใช่ เขาเป็นพนักงานส่งอาหารในร้านเฮียพ่ายนี่นา

พวกเราเจอกันอยู่หลายต่อหลายครั้ง มันอาจจะไม่ทุกครั้งแต่แน่นอน จดหมายนี่มีมาไม่ขาดเลย เขาชอบนะ มันกลายเป็นบางสิ่งที่ต้องทำเป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว ขอไลน์? ขอเฟส? อ่า เบอร์โทร? ไม่ก็ช่องทางการติดต่องั้นหรอ? ฮ่าๆๆ ไม่หรอก ของแบบนั้นน่ะมันไม่จำเป็นเลย จดหมายนี่แก่ชะมัด แล้วยังไงหรอ? ก็ชอบนี่นา มันวัดความอดทนคนอย่างเทดดี้ได้ดีเลยล่ะ เขาน่ะอยากเห็นหน้าคนๆนั้น อยากรู้จักชื่อ อยากได้ยินเสียง.. ทั้งหมดนี่แน่นอนเทดดี้ไม่เคยรู้ ทุกครั้งที่มาเจอกันเขาเห็นเพียงดวงตาเรียวคมแต่อบอุ่นของเขา เสียงน่ะหรอ? เขาไม่เคยเรียกหรอก เขาจะกดกริ่งให้ออกมารับของทุกครั้ง ชื่อน่ะอย่าหวัง นี่คิดว่าเขาไม่เคยถามหรือยังไงกัน? เทดดี้ถามไปถึง 2 รอบ แต่เขาน่ะไม่ตอบเทดแม้แต่รอบเดียวด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่เทดดี้รู้ คือเขาบอกให้เทดดี้รอ เหอะ ไม่บอกด้วยซ้ำว่านานเท่าไหร่หรอที่ให้รอเนี่ย แต่ใครจะสน ทิเวชินทร์คนนี้น่ะ ต่อให้ต้องรอจนแก่เขาก็จะรอ รอจนกว่าจะได้ยินเสียง ได้รู้จักชื่อ และได้เห็นใบหน้านั้น.. นี่เทดดี้กำลังหลงใหลหรอ? อาจจะแบบนั้นก็ได้

" ซองที่... 106 หรอ? ห้ะ..? "

แทบขยี้ตาซ้ำ ในตอนที่คิดอะไรเพลินๆเทดดี้ก็นับซองจดหมายที่เขายังเก็บเอาไว้อย่างดีทุกซองเป็นการเช็คเพื่อความแน่ใจว่าเขาและคนส่งอาหารคนนั้นคุยโต้ตอบผ่านจดหมายมาแล้วกี่วัน

ไม่สิ นี่ไม่จริงแน่ๆ

วันนี้มันควรเป็นซองที่ 107 แต่ทำไมที่เขานับแล้วรวมกับที่มือถืออยู่แล้วมันได้แค่ 106 ล่ะ...

หายไปไหน 1 ซอง...

เขาหวังว่านี่จะเป็นเพียงแค่ตัวเองนับผิดก็ได้ แต่ไม่ว่าจะนับกี่ทีๆมันก็ยังคงตัวเลขเดิมเอาไว้ไม่มีเปลี่ยน จนเทดดี้ต้องจัดการหยิบซองจดหมายที่ถูกมัดเป็นปึกๆไว้พวกนั้นออกมากระจายแล้วดูเลขที่มุมซ้ายล่างของซองทุกซอง มันเป็นมุมที่เทดดี้เขียนเลขซองเอาไว้ว่าซองนี้เป็นซองที่เท่าไหร่ที่ได้มา

เชี่ยแล้ว.. หายซองแรกเลยหรอ...

เข่าแทบทรุดลงกับพื้น เทดดี้มองจดหมายมากมายตรงหน้าอย่างตื่นตระหนก ไม่จริงน่า.. มันต้องปนไปกับกองใดกองนึงแน่ๆ.. ไม่ว่าเปล่าพลันมือก็หยิบกองจดหมายมาแผ่ดูจนครบทุกกอง

ไม่มี..!?

สติแทบจะหลุดอยู่รอมร่อ นี่มันจะมากไปแล้วนะ ซองจดหมายซองแรกมันมีค่ากับเขามากจริงๆ นั่นมันจุดเริ่มต้นเลยไม่ใช่หรอ!? เขาอุตส่าห์ประคบประหงมอย่างดิบดีปานล็อคเก็ตความทรงจำ แต่มันกลับหายไป? ได้ยังไงกัน...?

อยู่ๆความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว อย่าบอกนะ ว่าไอ้ลูกน้องหน้าตาหน้าหมั่นไส้คนนั้น.. ไอ้ชิ่วมันแกล้งอีกแล้วหรอ!

ปึง!!!

" ไอ้ชิ่ว!!! "

คราวนี้ประตูถูกเปิดออกอย่างรุ่นแรงด้วยความโกรธ แอบเห็นว่าไอ้เด็กนั่นยังคงกินข้าวอยู่และตอนเขาเปิด(?)เข้ามาก็มีสดุ้งด้วย แต่ใครสนกัน เทดดี้สาวเท้ายาวๆเข้าไปยืนเท้าสะเอวตรงหน้าของชิ่วทันที

" อะไรพี่- "

" นายเอาไปไว้ไหน "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***