บทที่ 1

“น้องว่าพี่สวยไหม

ตอบมาตามความจริงห้ามแอ๊บ”ธัญยาวีพูดอ้อแอ้         นิ้วเล็กๆ ชี้ไปมา ปัดผ่านใบหน้าของเด็กหนุ่ม

“ก็สวยครับ”

พรรธน์ยศตอบออกไป ก็สวยจริงๆนะแหละ

“ก็สวย! ฮือ...แสดงว่า พี่ไม่สวย ถึงว่า ผู้ชายถึงทิ้ง”

ชายหนุ่มถึงกับตกใจ

อะไรอยู่ก็ร้องไห้ฟูมฟายเสียงดัง ก็ชมว่าสวยแล้วทำไมถึงแปลความหมายไปอีกอย่าง

จนต้องรีบปลอบใจ พนักงานคนภายในร้านเริ่มจะสนใจมาตรงจุดที่เขานั่งอยู่

“ผมก็พูดแล้วว่า

ก็สวย คุณจะร้องไห้ทำไม หยุดก่อนใจเย็นๆ” พรรธน์ยศดึงร่างของอีกฝ่ายเจ้ากอด

ลูบไปยังแผ่นหลังเบาๆ โยกตัวไปมาให้หยุดร้องไห้

“ก็สวยมันหมายว่า

มันยังไม่สวยยังไงล่ะ เหมือนก็ดี แต่มันก็ยังไม่ดี น้องเป็นคนที่พูดกับพี่ตรงมาก

หรือว่า พี่จะไปเกาหลี ไปอัพนม” ธัญยาวีไม่ได้พูดเปล่า

เธอคว้ามือหนาไปจับตรงหน้าอก

“...”พรรธน์ยศตกใจ

ใบหน้านิ่งค้าง มันเต็มจนล้นฝ่ามือ มันใหญ่ขนาดนี้ยังจะไปเกาหลี

“หรือว่า

พี่ไปเสริมจมูก กรีดตา หรือว่า ... ตัดคอเปลี่ยนหัวไปเลยดีไหม ฮือ...” ธัญยาวีพูดไปร้องไห้ไป

“อะไรของผู้หญิง

ตรรกะไหน ก็สวยแล้วมันไม่สวยตรงไหน ว๊ะ”              พรรธน์ยศพูดกับตัวเองเบาๆ

มือก็ยังคอยลูบไปยังแผ่นหลังบาง ใบหน้าเล็กที่แนบซบไปบนหน้าอกแกร่ง

“น้องชาย

กล้ามอกแน่นมาก”

พรรธน์ยศได้ยินถึงกับอมยิ้มคำพูดตรงไปตรงมาของคนเมา

ผู้หญิงคนนี้น่ารัก ใบหน้าสวยที่ดูใสซื่อ ไม่รู้ว่า ทำไมผู้ชายถึงได้ทำร้ายจิตใจอย่างนี้

ยิ่งรูปร่างที่ซ่อนอยู่ภายในมันช่างเต็มไม้เต็มมือ ริมฝีปากบางดูอิ่มน่าจูบ

“กฎของหนุ่มบาร์โฮสนายควรท่องเอาไว้”

กฎของหนุ่มบาร์โฮส

1.       ห้ามขอเบอร์ลูกค้า

นอกจากลูกค้าจะเต็มใจให้เอง

2.       ห้ามมีเพศสัมพันธ์กับลูกค้าข้อนี้ห้ามเด็ดขาด

3.       ห้ามเป็นแฟนกับลูกค้า

4.       ห้ามแย่งลูกค้ากันภายในร้าน

5.       ห้ามเรียกร้องเงินจากลูกค้า

(รอให้ลูกค้าให้เอง”

6.       ห้ามพูดจาไม่สุภาพกับลูกค้าเด็ดขา

7.       ห้ามขัดใจลูกค้า

และตอนนี้ลูกค้าคนนี้กำลังทำให้เขาอยากจะขัดใจทำอะไรมากกว่านี้

8.       ห้ามพาลูกค้าไปนอกสถานที่

หรือว่า เรารอให้ผู้หญิงคนนี้พาไป ในเมื่อเขาคือเจ้าของบาร์แห่งนี้

9.       ห้ามทะเลาะกันระหว่างเพื่อนร่วมงาน

10.    ห้ามนัดลูกค้าเองตามลำพังโดยเด็ดขาด

“น้องชายบ่นอะไร

พี่สาวครับ” ธัญยาวีช้อนสายตามองขึ้นไป ดวงตาเยิ้มฉีกรอยยิ้มหวาน

“คุณกำลังทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองนะ”

พรรธน์ยศพูดเตือนสติคนเมาที่ตอนนี้อาจจะรับรู้บ้างไม่รับรู้บ้าง แต่ดูท่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า

“ตรงไหนที่พี่ทำให้น้องชายไม่เป็นตัวของตัวเอง

น้องชายดูแลผู้หญิงดีอย่างนี้บ่อยไหม หรือว่า

พี่เริ่มจะติดใจนักบำบัดอย่างน้องแล้วสิ” คำพูดที่ไม่รู้ว่า ที่พูดออกมานี่

อีกฝ่ายจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าที่พูดกับเขา “มาๆ ดื่มให้กับ ผู้หญิง        อกหัก หัวใจพี่ช่างบอบช้ำ

น้องชายปลอบใจพี่หน่อย”

“ผมว่า พอได้แล้ว!” พรรธน์ยศแย่งแก้วเบียร์ในมือของอีกฝ่าย “คุณพักที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง

ท่าทางจะกลับเองไม่ได้แล้ว เพื่อนคุณก็ไม่อยู่”

ซึ่งปกติพรรธน์ยศไม่เคยสนใจ

หลีกเลี่ยงที่จะทำอะไรที่มีผลต่อการใช้ชีวิตประจำวัน แต่จะให้ใจจืดใจดำ

ทิ้งผู้หญิงคนนี้ก็ดูจะยังไงอยู่

“พี่นะเหรอ...”

ธัญยาวีพยายามนึกก่อนจะหันไปค้นอะไรบางอย่างในกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะชูมันขึ้นมา “อยู่ตรงนี้

น้องชายจะไปส่งพี่สาว       เหรอครับ”

“อยู่ที่เดียวกับเรา!” ทำไมเขาไม่เคยเจอ ถามเป็นชั้นเดียวกับเขาอีก

“น้องทำหน้าแบบนี้

รู้จักใช่ไหม แสดงว่าไปบ่อย”

“บ่อยสิ”

“แล้วน้องรับแขกคืนหนึ่งกี่คน”

พรรธน์ยศกำลังจะพูด

แต่ต้องหยุดชะงัก ไม่อยากจะพูดต่อกับคนเมาแล้ว ก่อนจะเรียกผู้จัดการมาช่วย

สั่งงานผู้จัดการและเด็กๆ ภายในร้านเสร็จก็จัดการอุ้มคนเมาไปอย่างทุลักทุเล

“อือ...น้องชายแข็งแรงจัง

หน้าอกก็หอม...”

“อย่าเบาลมหายไปบนหน้าอกของผม”

พรรธน์ยศพยายามหักห้ามใจ สะกดกลั้นอารมณ์รุ่มร้อนที่กำลังก่อตัวขึ้น

จนไปถึงรถสปอร์ตของตัวเอง จัดการยัดร่างที่เมามาย ปรับเบาะให้นอนราบไป

โชคดีที่รถเขาจอดอยู่ไม่ไกล

ไม่อย่างนั้นคงจะเกิดอารมณ์และเปลี่ยนจากรถไปเป็นที่อื่นแน่นอน

พรรธน์ยศขับรถใช้เวลาไม่นาน

ก็ถึงยังคอนโดมิเนียมหรูของตัวเองและผู้หญิงที่เมามายนอนหลับตาใบหน้าพริ้ม จัดการอุ้มเข้าลิฟต์เพื่อไปยังชั้นของ         หญิงสาว

เมื่อเปิดประตูห้องของหญิงสาวแล้ว

“คุณนั่งตรงนี้นะ เดี๋ยวผมไปเอา        น้ำเย็นๆ

มาให้ดื่ม” พรรธน์ยศพาคนเมาไปนั่งตรงโซฟา ก่อนจะเดินเลยเข้าไปยังห้องครัว

ห้องนี่ตกแต่งคล้ายๆ กันกับห้องของเขา เปิดตู้เย็นเทน้ำดื่มใส่แก้ว เดินกลับไปหาคนที่เขาทิ้งเอาไว้ตรงโซฟา

“เฮ้ย!...”

พรรธน์ยศเดินกลับเข้ามาภายในห้องรับแขกถึงตกใจ

จนเผลออุทานออกมา ภาพที่อยู่ตรงหน้า ผู้หญิงที่เมามายลุกขึ้นมาถอดชุดที่สวมใส่อยู่

เหลือแค่ บราเซียสีขาว มือเล็กๆ ปัดไปตามเรือนร่างที่ขาวเนียน

แสงไฟสีส้มตกกระทบผิวช่างดูเย้ายวน ในขณะที่หญิงสาวกำลังขยับเรือนร่างบนโซฟาที่นั่ง

เพื่อหาจุดที่สะดวกสบาย โดยหลงลืมไปว่า ในห้องยังมีชายหนุ่มที่มีเลือดเนื้อ

ความรู้สึกยืนจ้องมองภาพตรงหน้านิ่ง

“พระเจ้าโปรดอภัยให้กับความคิดบ้าๆ

นี่ด้วยเถอะ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***