Ep.1

“แอ๊ด!! \~\~\~\~”

ท่ามกลางความเงียบของพวกผม จู่ๆก็มีชายอีกคนหนึ่งเปิดประตูแล้วเดินเค้ามาในห้อง มองดูจากรูปร่างของเค้าแล้วผมคาดว่าเค้าคงมีอายุไม่ต่ำกว่า25ปี ชายผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่ มีผมสีดำตาลเข้ม ใส่่ชุดฮัวฝูสีดำ มีลายแถบสีออกเหลืองทอง มีซ้ายถือกระบี่สีขาวแซมทองสวยงาม เค้าค่อยๆเดินเข้ามาหาผมช้าๆมันช่างดูสง่าเหลือเกิน…

“ ท่านพ่อ! อ่าท่านๆมาทำอะไรที่นี้รึ คือ ข้ากำลังคุยกับน้องพอดีเลยขอรับ😂 ”

ผมที่ได้ยินเสียงของเฉินหมิงนั้นก็รู้ได้เลยทันทีว่าเค้ามีความกังวลมากเพียงไหน แต่ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชายร่างสูงที่กำลังจ้องมองผมนั้นคือคนผู้เป็นพ่อ หน้าของชายผู้นี้ดูแล้วเหมือนยังหนุ่มๆอยู่เลย

“ อืม เดี๋ยวพ่อมีเรื่องต้องคุยกับน้องเจ้าหน่อย… หลงจื่อ เจ้ารู้ตัวใช่รึไม่ว่าทำอะไรผิดไป…ข้าคิดว่าเจ้าคงโตพอทีจะเข้าใจอะไรเองได้แล้วนะ… ”

ทันทีที่สิ้นเสียงของชายผู้นี้หัวของผมจู่ๆก็รู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุจนผมต้องยกมือขึ้นมากุมหัวทันที แต่ในขณะเดียวกันนั้นมันกลับมีภาพบางอย่างเกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรมันเรือนลางไปหมด…ผมเห็นเพียงเหงาของใครสักคนที่กำลังยืนมองผมอย่างนิ่งเฉย…

“ หลงจื่อ?! เจ้าเป็นอะไรไปเหตุใดถึงกุมหัวเช่นนั้น เจ้า…เจ้าเป็นอะไรกันแน่ ! เฉินหมิง!! น้องเจ้าเป็นอะไรเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้!! เจ้าเล่าให้ข้าฟังเดี๋ยวนี้!!! ”

เสียงของชายผู้เป็นพ่อตะโกนถามจนสุดเสียงในขณะที่ผมเอามือกุมหัวด้วยความเจ็บปวดจนเกือบจะร้องครวญครางออกไปแต่ก็ทำได้เพียงข่มเสียงตนเองไว้…เฉินหมิงที่ถูกชายผู้นี้ถามไถ่ก็ทำได้เพียงค่อยๆเล่าเรื่องราวให้ฟังรวมถึงบอกเรื่องที่ว่าผมสูญเสียความทรงจำถึงจะไม่ได้เสียเถอะ…ทันทีที่ผู้เป็นพ่อฟังเรื่องราวจนจบ ถ้วยชาที่วางอยู่ข้างเตียงนั้นก็ถูกเขวี้ยงลงพื้นเป็นเสี่ยงๆผมที่นั่งกุมหัวอยู่เมื่อได้เห็นแบบนั้นจึงหันไปมองเฉินหมิง… เฉินหมิงเองก็ได้แต่ยืนกุมมือก้มหน้าอย่างสงบเสงี่ยม…แต่แล้วจู่ๆสีท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนไป ค่อยๆมือทึบลงเรื่อยๆ…จนมองอะไรบนท้องฟ้าไม่เห็น…พี่เฉินหมิงเห็นแบบนั้นจึงรีบจุดตะเกียงที่ข้างเตียงทันที…

“ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน…เป็นรางร้ายรึ…” เฉินหมิงกล่าว

ผ่านไปสักครู่จู่ๆก็มีแสงสว่างราวกับสายฟ้าผ่าลงมา…ท่านพ่อเห็นเช่นนั้นก็รีบวิ่งออกไปทันที ตัวพี่เฉินหมิวเองก็รีบถือตะเกียงวิ่งตามออกไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาห้ามปรามไม่ให้ผมออกไป…แต่ทำไงได้ละคนมันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมหยิบกระบี่บนแท่นข้างเตียงแล้วค่อยๆพยุงตัวเองเดินตามทั้งสองคนออกไปทันที… ผมค่อยเปิดประตูเล็กน้อยเพื่อแอบมองด้านนอกแต่ทว่าภาพที่ผมเห็นคือพี่เฉินหมิงกำลังพยุงท่านพ่อที่ดูแล้วเหมือนได้รับบาดเจ็บผมรับรู้ได้เพราะท่านพ่อนั้นกุมมือไว้ตรงหน้าอกอีกทั้งยังมีเลือดออกที่มุมออกอีกด้วย…

“ กลับไปซะ!! ข้าไม่มีวันยกชีวิตหลงจื่อให้เจ้าเด็ดขาดแม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!! ”

สิ้นเสียงของท่านพ่อชายปริศนาที่ยืนประจันหน้ากับท่านพ่อและพี่เฉินหมิงก็ค่อยๆชักกระบี่ออกมาจากฝักแล้วพุ่งเข้าหาท่านพ่อกับพี่หลงจื่อทันที่ผมที่ทนเห็นไม่ได้จึงหลับตาเพื่อไม่ต้องการเห็นภาพเช่นนี้…. ผมที่หลับตาอยู่นั้นทำไมพอลืมตาขึ้นมาอีกทีคือผมเป็นฝ่ายถูกแทงละ…

“ แอ๊ด\~\~\~” ประตูที่ผมตอนแรกเปิดเพียงเล็กน้อยตอนนี้มันค่อยๆเปิดเปิดออกจนทำให้ท่านพ่อกับพี่เฉินหมิงเห็นผมถูกแทงอย่างเห็นได้ชัด…

“ อึก!! แค่กๆ!! ” การแทงของชายปริศนาผู้นี้ไม่ธรรรมดาเลยทีเดิมผมเองถึงกลับกระอักเลือดออกมา

“ เจ้า!!! เจ้าทำอะไรลูกข้า!!! ไอ้ปีศาจเลวทรามต่ำช้า!!! ”ท่านพ่อกล่าว

ผมเหลือบตาไปมองพี่เฉินหมิว…พี่คงกลัวมากสินะ ภาพที่ผมเห็นคือพี่เฉินหมิงมือสั่นไปหมด น้ำตาค่อยๆไหลลงอาบแก้ม และค่อยๆทรุดลงไปคุกเข่ามองผมกับพื้น…ผมเองตอนนี้รู้สึกเจ็บไปหมดทั้งแผลใหม่และแผลเก่า…ตัวผมเองนั้นค่อยเงยหน้ามองชายตรงหน้าผมสามารถมองเห็นใบหน้าของเค้าเพราะเค้าปิดใบหน้าด้วยผ้าสีดำสนิท แต่ดวงตาของเค้าไม่ได้มีอะไรปิดบังจึงเห็นได้อย่างชัดเจน ดวงตาของเค้านั้นมีสีน้ำเงินเข้มออกแซมแดงเล็กน้อยมันช่างเป็นสีที่สวยงามจริงแต่เหตุใดจึงกระทำความผิดเช่นนี้… ผมที่ยังสงสัยว่าทำไมชายตรงหน้าผมถึงต้องการชีวิตของผม ในขณะที่สติผมกำลังจะเลือนหายไปผมก็ไปเอ่ยถามออกไปว่า…

“ เหตุใด…เหตุใดท่านจึงมาเอาชีวิตข้า ข้าไปทำอะไรให้ท่านรึ… ” ชายตรงหน้าของผมขำในลำคอเบาๆแล้วค่อยมากระซิบข้างหูของผมว่า…

“ ข้ามาตามสัญญาที่เคยให้ไว้เชกับเจ้าในอดีตยังไงละ…ข้ามาวันนี้มิได้มาเอาชีวิตเจ้าครานี้ข้าแค่มาเตือนเจ้าเท่านั้นคราหน้าชีวิตของเจ้าต้องไม่พ้นมือของข้า…เจ้าลองไปคิดเอาว่าข้าคือใคร…ล้างคอรอไว้ได้เลย… องค์รัชทายาท😏… ”

สิ้นเสียงชายตรงหน้าผมก็หมดสติไปทันที…ผมได้ยินเสียงคนเรียกชื่อผมไม่หยุดหย่อนผมคาดว่าคงเป็นพี่เฉินหมิงและท่านพ่อ…แต่ผมก็ไม่สามารถขยับหรือแม้แต่จะตื่นไปมองพวกเค้าได้…

ผมเองที่กำลังหลับไหลอยู่นั้นจู่ๆก็มีเหตุการณ์มากมายผุดขึ้นมาในหัว…เหตุการณ์เหล่านั้นมันมีอะไรบ้างนะ เหรอ…เรื่องมันมีอยู่ว่า…

.

.

.

.

.

.

ย้อนไปในอดีตที่แสนยาวนาน ผมลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงอรุณยามเช้า แสงแดดอ่อนๆนั้นช่างอบอุ่นยิ่งนักผมมีนามว่า เว่ย หลงจื่อ [นามรอง หลงจื่อ] ผมเป็นองค์รัชทายาทลำดับที่2 ของวังมังกรเพลิงแห่งนี้…

“ ปึก ปึก ปึก … ปึก ปึก ปึก ” [ เสียงเคาะประตู ]

“ เว่ย หลงจื่อ!! เจ้าตื่นรึยังท่านพ่อจะกินหัวข้าอยู่แล้ว!!! ”

ผมที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้นแต่งกายด้วยชุดสีดำแถบแดงเล็กน้อย เกล้าผมขึ้นสูง แล้วเดินไปหยิบกระบี่ข้างกายสีดำสนิทที่วางไว้บนแท่นวางกระบี่ที่ข้างเตียง แล้วเดินไปเปิดประตูทันที

“ แอ๊ด\~\~ ” [ เสียงเปิดประตู ]

“ ข้าตื่นแล้วใยท่านพี่ต้องโหวกเหวกโวยวายด้วยเล่า ” ผมกล่าวไป

“ เพราะท่านพ่อจะกินหัวข้าอยู่แล้วยังไงละ😤 ”

ผู้ที่โหวกเหวกโวยวายคนนี้คือ “ เว่ย เฉินหมิง ” [นามรอง เฉินหมิง ] เป็นพี่ชายแท้ของผม เป็นพี่ที่ขี้โวยวายยิ่งนัก ชอบดุข้าไปซะหมด ไม่ว่าข้าจะทำอะไรท่านพี่ก็มักจะดุผมตลอด บางที่ผมก็คิดว่าท่านพี่จะเป็นท่านแม่อยู่แล้ว😒

“ ไปรีบไปหาท่านพ่อกับท่านแม่ได้แล้ว ท่านพ่อกับท่านแม่รอเจ้ามาทานข้าวอยู่ ”

เมื่อท่านพี่พูดจบท่านพี่ก็เดินนำไปยังห้องอาหารทันที ตัวข้านั้นก็ไม่รีรอเดินตามท่านพี่ไปอย่างว่าง่าย…

.

.

.

ทันที่ที่เดินเข้าไปในห้องอาหารทุกสายตาก็จ้องมองมาที่ผมกับพี่เฉินหมิง ทั้งผู้อาวุโส ทั้งศิษย์ในสำนัก…

“ เหตุใดเจ้าจึงมาสายเช่นนี้ หลงจื่อ…”

ผู้ที่กำลังนั่งทานอาหารท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น จะเป็นใครไปได้เล่านอกเสียจากท่านพ่อของข้า…. ท่านพ่อของข้ามีนามว่า… “ เว่ย เฮ่าเทียน ” ส่วนท่านแม่ของข้าที่นั่งอยู่ข้างๆท่านพ่อนั้นมีนามว่า “ เว่ย หลิงหลิง” ตัวผมเองทำได้แค่โค้งเคารพให้ท่านพ่อแล้วเดินไปนั่งทานข้าวพร้อมกับท่านพี่เฉินหมิงโดยที่ทิได้ตอบไป …

“ หลงจื่อ เจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่ว่าท่านพ่อนั้นส่งเจ้ากับเฉินหมิงไปฝึกที่สำนักถัง…” [เว่ย หลิงหลิง กล่าว]

ติดตามตอนต่อไป

เลือกตอน
เลือกตอน

อัพเดทถึงตอนที่ 3

กกาวน์โหลดทันที

ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
กกาวน์โหลดทันที

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!