Chapter 3

หนังสือแฟชั่นเสื้อผ้าถูกพลิกดูทีละหน้า ดวงตาคู่สวยกวาดมองด้วยความสนอกสนใจ เธอหอบหนังสือประเภทเดียวกันนี้อีก 2-3 เล่มไว้แนบอก จากนั้นจึงเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์

ความใฝ่ฝันขององค์หญิงฟีเรเฟียคือ อยากเป็นดีไซน์เนอร์ ออกแบบเสื้อผ้าสวยๆและนำเสื้อผ้าเหล่านั้นออกวางจำหน่าย หรืออาจจะจัดงานแฟชั่นโชว์เพื่อแสดงผลงานของเธอ ทว่าหากเป็นโลกเวทมนต์แล้วคงดูแปลกมิใช่น้อย นี่จึงเป็นสาเหตุที่เธอมักแอบหนีมาโลกมนุษย์อยู่บ่อยๆ จนแทบกลายเป็นหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งในโลกมนุษย์ไปแล้วกระมัง

หลังจากเลือกซื้อหนังสือเสร็จเรียบร้อย เธอจึงเดินมายังร้านกาแฟร้านหนึ่งในห้างสรรพสินค้าเพื่อนั่งอ่านหนังสือแฟชั่นใหม่ๆด้วยความตื่นเต้น

“ว้าว..แบบเสื้อชุดนี้สวยจังเลย ใครออกแบบนะ” องค์หญิงฟีเรเฟียรีบกวาดสายตาอ่านชื่อของดีไซน์เนอร์ที่มุมกระดาษ

“ว่าแล้วเชียวต้องเป็นผลงานของ Macso”

ดีไซน์เนอร์ Macso เป็นไอดอลขององค์หญิงฟีเรเฟียก็ว่าได้ เธอมักจะเก็บผลงานของ Macso เพื่อศึกษางานและพัฒนาฝีมือให้เก่งเหมือนเขา

“เสื้อผ้าสวยดีนะ”

เสียงของชายคนหนึ่งเอ่ยแทรกขึ้นมา องค์หญิงเงยหน้ามองด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่รู้จักใครในโลกมนุษย์เลยสักคน

“มันคงเป็นเรื่องแปลกทีเดียว องค์หญิงรัชทายาทแห่งโอกอนที่องค์เหนือหัวทรงต้องการให้เป็นผู้ช่วยในการดูแลประชาชน กลับกลายมาเป็นนักออกแบบเสื้อผ้าชื่อดังที่โลกมนุษย์”

ชายหนุ่มผู้มีแววตาซุกซนกล่าวอย่างอารมณ์ดี เขาย่อตัวลงนั่งตรงข้ามองค์หญิงก่อนเอนหลังพิงพนักด้วยอิริยาบถที่สบาย องค์หญิงใช้สายตามองวิเคราะห์และขบคิด เธอมองเขาไม่ละสายตา

“เหตุใดเจ้ารู้จักข้า แต่ข้าไม่รู้จักเจ้า” องค์หญิงฟีเรเฟียย่นคิ้วด้วยความสงสัย แต่เขากลับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขามองไปรอบๆร้านกาแฟ เมื่อเห็นว่าไม่ได้เป็นเป้าสายตาของใคร เขาจึงเดินอ้อมโต๊ะแล้วมานั่งยองๆข้างองค์หญิง เขาเงยหน้าและมองเธอด้วยสายตาออดอ้อน

“เมี๊ยว”

เพียงเท่านั้นริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจระคนรักใคร่เอ็นดู เธอดึงเขาเข้ามากอดแล้วจูบที่หน้าผากเขาหนึ่งที

“รูซ..นี่คือเจ้าจริงๆรึ เจ้าอยู่ในร่างมนุษย์ได้อย่างไร แล้วเจ้าแอบตามข้ามารึ” ยิ้มกว้างพร้อมยิงคำถามเป็นชุด

“ก็ไม่เชิง” ยิ้มหวานออดอ้อน

“เจ้าหล่อจนข้าจำไม่ได้เลยนะ” องค์หญิงฟีเรเฟียประคองแก้มทั้งสองของเขาแล้วส่ายไปมาอย่างนึกมันเขี้ยว

“จริงๆข้าหล่อตั้งแต่เกิดแล้วนะ..เมี๊ยว” ยิ้มหวาน

รูซ...เป็นแมวเหมียวเวทมนต์สุดขี้อ้อนที่องค์หญิงฟีเรเฟียเลี้ยงไว้ในตำหนักเล็ก เธอรักมันมาก รูซรอดชีวิตจากหมาป่าได้อย่างหวุดหวิดด้วยความช่วยเหลือจากองค์หญิงที่ผ่านไปแถวนั้นพอดี และดวงตาที่แพรวพราวซุกซนนั่นทำให้หัวใจขององค์หญิงอ่อนยวบ เกิดความเอ็นดูสงสารจึงรับมาเลี้ยงไว้เสียเลย รูซเป็นแมวเวทมนต์ที่ฉลาด ไหวพริบดี เพียงแต่ว่าเวลาอยู่ในโลกเวทมนต์ เขาไม่สามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ สาเหตุเพราะเวทมนต์ของเขาอ่อนกว่าชาวเวทมนต์ทั่วไปนัก แต่หากเป็นโลกมนุษย์แล้วถือว่าเวทมนต์เขามีมากกว่ามนุษย์เช่นกัน องค์หญิงฟีเรเฟียจึงไม่คุ้นเคยกับร่างมนุษย์ของเขาสักเท่าไหร่

“ตกลงเจ้าตามข้ามาด้วยเหตุใด”

“ข้ารู้สึกเบื่อและเหงาที่เจ้านายไม่อยู่ที่ตำหนักบ่อยๆ ข้าเลยอยากรู้ว่าโลกมนุษย์ที่เจ้านายชอบมาเที่ยวจะสนุกเหมือนที่เจ้านายเล่าให้ฟังหรือเปล่า” รูซกะพริบตาปริบๆ

“เจ้าคงไม่ได้โกหกข้านะ” องค์หญิงช้อนตามอง รูซยักไหล่หนึ่งครั้ง

“มิบังอาจ” รูซยิ้มหวาน องค์หญิงหรี่ตามองเจ้าเหมียวในร่างมนุษย์สุดหล่อก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างรู้ทัน

“เจ้าโกหกไม่เนียนเลยนะรูซ” เธอหัวเราะชอบใจ

“ไม่นะ ข้าพูดความจริง” เขายืนกรานแต่สายตากลับแกว่งลอกแลก

“ข้าจะบอกให้ เวลาเจ้าโกหก เจ้าชอบกระดิกหู..แบบนี้ไง” พูดจบมือเล็กนุ่มก็เอื้อมไปดึงหูของรูซแรงๆ

“โอ๊ยๆ!! เจ้านาย..ข้าเจ็บ โอ๊ยๆ ยอมแล้ว..เมี๊ยว”

“งั้นพูดมาสิ แล้วข้าจะให้อภัย” องค์หญิงปล่อยมือออกจากหูเจ้าแมวเหมียวจอมซุกซนรูซรีบเอามือกุมหูไว้เกรงว่าจะโดนดึงอีกรอบ

“เจ้านายสัญญากับข้าก่อนได้ไหมว่าถ้าหากข้าพูดความจริง ข้าจะไม่ถูกไล่ออกไปนอนนอกห้อง”

“อื้ม..ข้าสัญญา” องค์หญิงฟีเรเฟียยื่นหน้าเล็กน้อยตั้งอกตั้งใจรอคำตอบ ส่วนรูซถอนหายใจยาวพรืด

“คือว่า..องค์ชายฟีเรนัสให้ข้าตามเจ้านายมา”

“เฮ้อ!..ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเป็นห่วง” องค์หญิงขมวดคิ้วพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง

“เจ้านาย” รูซเขย่าแขนองค์หญิงเบาๆ