ตอนที่4..คุ้นตา

(เราก็เข้ามานั่งในร้านไอศกรีมกัน

เดย์ก็สั่งให้ทุกอย่าง

เพราะเรามาด้วยกันบ่อยมากเค้ารู้หมดทุกอย่างแหละว่าฉันชอบอะไร และอะไรที่ไม่ชอบ)

ดีเดย์

: หึ!!!

(อยู่ๆ

เค้าก็อุทานเสียงไม่พอใจออกมา..)

แป้งร่ำ

: อะไร?

ดีเดย์

: เปล่า.. กินสิ กินเยอะๆ อ่ะๆ

แป้งร่ำ

: อื้ออ.. กินเองได้ เลอะหมด..

ดีเดย์

: หึๆๆ มานี่เช็ดให้..

“เหอะ!!

ตามจีบแป้งร่ำอยู่ไม่ใช่หรอ? วันนี้มานั่งสวีทหวานกับสาวอื่นซะละ..

”

(เดย์เงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังทักเค้า  และก็ก้มลงมามองหน้าฉันต่อ  ตอนนี้เค้าคงยืนอยู่ข้างหลังฉันสินะ..)

“คนรู้จักหรอคะ?”

(มากับผู้หญิง..)

ดีเดย์

: อิ่มแล้วหรอ?

แป้งร่ำ

: อืม..

ดีเดย์

: งั้นกลับนะ  แป้งจะซื้ออะไรอีกมั้ย?

แป้งร่ำ

: ไม่อ่ะ  กลับเลย ไปหาเฮียกัน..

ดีเดย์

: เค..

“แป้ง!!”

แป้งร่ำ

: อ่าว.. อืมว่าไง?

“เพื่อนพี่ฝุ่นหรอคะ?”

ไต้ฝุ่น

: ครับ.. นี่แป้งร่ำ เพื่อนพี่ครับ  แป้งนี่ปาย..

“สวัสดีค่ะพี่แป้งร่ำ..

ปายเป็นแฟนพี่ฝุ่นนะคะ..”

แป้งร่ำ

: จ้ะ.. ยินดีที่ได้รู้จักนะ

ดีเดย์

: ไปกันเถอะ

แป้งร่ำ

: ไปนะ..

(เดย์ก็จูงมือฉันออกมาและฉันก็มีท่าทีเหมือนคนที่มันจะร้องออกมาทุกที)

ดีเดย์

: อย่าร้องนะ!! ห้ามร้องเด็ดขาด  ถ้าร้องเดย์จะไม่พาไปหาเฮียปั้น..

แป้งร่ำ

: ใจร้าย!!

ดีเดย์

: หึ!! เป็นไง?

แป้งร่ำ

: อะไร?

ดีเดย์

: ก็แฟนไอ้ฝุ่น..

แป้งร่ำ

: ไม่รู้สิ..

ดีเดย์

: ไม่รู้สึกเลยหรอ?

แป้งร่ำ

: รู้สึกอะไร? รู้สึกเจ็บนะหรอ?

ดีเดย์

: เปล่า อันนั้นรู้อยู่แล้วว่ารู้สึก แต่ที่ถามอ่ะ ไม่รู้สึกหรอว่ามันคุ้นตา

แป้งร่ำ

: หึ๊?

ดีเดย์

: หึ!! ช่างเถอะ..

(อะไรของเค้า  แต่ก็รู้สึกอยู่นิดๆ

แหละว่าน้องเค้าสไตล์การแต่งตัวหรือแม้กระทั้งทรงผมเหมือนฉันจัง  แต่ตอนนี้เดย์จับฉันแปลงโฉมไปแล้วไง  มันเลยไม่เหมือนกันเลยซักนิด

เดย์พาฉันมาที่คอนโดของเค้า  ฉันมาที่นี่ค่อนข้างบ่อยเหมือนกัน  เพราะเค้ามักจะบอกให้ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่..)

ดีเดย์

: ทำหน้าสงสัยอีกละ  นี่มันพึ่งจะบ่ายสาม

มารอที่นี่แหละ อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะเลิกงาน..

แป้งร่ำ

: อืม ก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ ..

ดีเดย์

: แต่หน้าไปแล้วนะ เครื่องหมายคำถามเต็มเลย..

แป้งร่ำ

: บอกเฮียรึยังว่าเราจะไปกินข้าวด้วย?

ดีเดย์

: บอกแล้ว..

แป้งร่ำ

: บอกตอนไหน ทำไมแป้งถึงไม่รู้?

ดีเดย์

: บอกตั้งแต่เช้าแล้ว ตั้งแต่จะไปรับแป้ง พึ่งกลับมาจากที่นั้น.

แป้งร่ำ

: หรอ? แล้วเฮียเป็นยังไงบ้าง..

ดีเดย์

: ก็ปกติ จะให้เป็นไงหล่ะ..

แป้งร่ำ

: คิดถึงจัง..

ดีเดย์

: เค้าทำทุกอย่างก็เพื่อแป้งนะ ทนหน่อยนะ เรียนจบก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว..

แป้งร่ำ

: จะให้แป้งไปทำงานกับเดย์หรอ..

ดีเดย์

: ไม่ดีหรอ..

แป้งร่ำ

: จริงนะ เดย์รับปากแล้วนะ..

ดีเดย์

: อืม..

(ก็ต้องมานั่งๆ

นอนๆ อยู่ที่คอนโดของเดย์รอวนไปสิ..)

แป้งร่ำ

: เฮ้ออ..

(ฉันก็ลุกขึ้นเดินวนไปวนมา..

ตาก็จ้องที่นาฬิกาบ่อยๆ ..)

แป้งร่ำ

: เฮ้อออ..

ดีเดย์

: มานี่มา..

แป้งร่ำ

: จะทำอะไร..

ดีเดย์

: เวียนหัว  จะเดินไปเดินมาทำไม

นั่งอยู่ตรงนี้แหละ ดูการ์ตูนรอ..

แป้งร่ำ

: โตแล้วยังดูการ์ตูนอยู่อีก..

ดีเดย์

: ดูไปอย่าบ่น..

(เค้าก็ล็อคคอฉันไว้ให้นั่งดูข้างๆ

เค้านั่นแหละ ก็ดูไปจนถึงเวลานัด  เค้าก็พาฉันออกมาจนมาถึงร้านที่นัดกันไว้   เฮียก็มากับพี่ชายของเดย์นั่นแหละ   และก็มีพี่ชายของเพื่อนสนิทฉันอีกคน..)

แป้งร่ำ

: สวัสดีค่ะ.. เฮียเวย์เฮียเมฆ  สวัสดีค่ะเฮีย..

(ทุกคนก็รับไหว้ฉัน..

ส่วนเฮียปั้นเค้าก็ดึงฉันเข้าไปกอด  ทั้งกอดทั้งหอมแหละ..)

ดีเดย์

: พอๆๆ แป้งมานี่เลย..

(อยู่ๆ

เค้าก็ดึงฉันไปนั่งข้างๆ แล้วก็เอาแขนเสื้อของเค้าเช็ดที่แก้มของฉันทั้งสองข้าง..)

ข้าวปั้น

: กูพี่มันมั้ย? จะหอมน้องแค่นี้ไม่ได้เลยหรอวะ?

ดีเดย์

: เดี๋ยวสิวขึ้น!

ข้าวปั้น

: กูสกปรกขนาดนั้นเลย?

ดีเดย์

: เฮียสั่งไรไปยัง?

รันเวย์

: สั่งแล้ว..

(เฮียรันเวย์

เป็นพี่ชายของเดย์ พี่กับน้องก็จะสไตล์เหมือนกันนั่นแหละ ชอบทำหน้าดุ

หน้าตึงตลอดเวลา แต่ต่างกับจิตใจมากเลย เพราะทั้งสองใจดีกับฉันมากจริงๆ  ทุกคนก็นั่งกินข้าวกันไปตามประสา

ส่วนฉันก็คุยจ้ออยู่กับเฮียปั้นกันสองคน ถึงเราจะไม่ค่อยอยู่ไกลกันมากนัก

แต่เราก็มีเวลาเจอกันน้อยมาก เพราะเวลาของเฮียมีแต่เรื่องงานทั้งนั้น..  และก็มาถึงเวลาที่ต้องแยกกันอีกครั้ง

ก็กอดก็หอมกันเหมือนเดิมนั่นแหละ แล้วก็โดนเดย์ดึงออกมาอีกครั้ง)

ดีเดย์

: ทำเหมือนจะได้เจอกันอีกทีปีหน้างั้นน่ะ..

ข้าวปั้น

: ขอร่ำลากันนิดนึงไม่ได้เลยหรอ..

ดีเดย์

: พอแล้ว.. ไว้จะพามาหาบ่อยๆ ..

ข้าวปั้น

: คนที่มันควรจะหวงมันควรเป็นกูมั้ยวะ? กูพี่มันนะ!

ดีเดย์

: ป่ะๆ กลับได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้าด้วย..

(แล้วเค้าก็ลากฉันมาขึ้นรถ

เค้าก็ขับมาส่งฉันที่หอพัก)

แป้งร่ำ

: กลับได้แล้ว..

ดีเดย์

: ขึ้นไปก่อน ไม่ขึ้นจะขึ้นไปส่งนะ..

แป้งร่ำ

: ขึ้นก็ได้..

(ฉันก็เดินขึ้นหอฉันมา

ด้วยความที่ฉันอยู่แค่ชั้นสามฉันเลยชินกับการเดินขึ้นบรรไดแทนการใช้ลิฟท์

มันก็แค่นี้เอง แล้วฉันก็เดินมาจนจะถึงชั้นสามอยู่แล้วเค้าก็โทรมา ฉันกดรับสายแล้วก็เดินไปด้วย

และมันก็ใกล้จะถึงห้องฉันแล้วหล่ะ)

ดีเดย์

แป้งร่ำ

: อะไรจะถึงห้องแล้ว?

ดีเดย์

: ลืมของเนี้ย ไม่เอารึไง?

แป้งร่ำ

: อ่าวหรอ งั้นเดี๋ยวแป้งลงไปเอา..

“แป้ง!!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***