หวยที่ออก

สองเดือนมานี้หนูนาได้แต่ทำงานอย่างเดียวจนไม่มีเวลาดูแลตัวเอง เธอทำแต่งานจนหนูเล็กอดห่วงไม่ได้ ถึงแม้ภายนอกเธอจะแข็งแกร่งดั่งหินผาแต่ในใจของเธอยังมีแต่มิ้มตลอดมา หนูนาอกหักมาสองเดือนเต็ม เธอทำงานเพื่อจะให้ลืมสาวในดวงใจเป็นสองเดือนที่ทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ 

"เจ๊ พักก่อนไหม เจ๊ไม่ได้เที่ยวนอนแล้วนะ" หนูเล็กได้แต่เตือนสติพี่สาวที่กำลังนวดแป้งเพื่อทำขนม

"ถ้าเหนื่อยเดียวเจ๊พักเอง"เธอตอบกลับน้องสาวที่วันๆเริ่มทำตัวเหมือนป๊าขึ้นมาทุกที

หนูนายังคงนวดแป้งต่อไป เธอเริ่มใส่สีธรรมชาติ ที่หนูเล็กเก็บจากสวนเล็กๆของเธอ ทันใดนั้นกลิ่นช็อกโกแลตที่ซื้อจากห้างสรรพสินค้าตกลงมาแตก กลิ่นของช็อกโกแลตอบอวนทั้งห้องทำให้หนูนาตะเลิดออกมาจากห้องครัว 

"อ้วกกกก อ้วกกกกก"

ร่างเล็กออกจากห้องวิ่งไปห้องน้ำทันที เธออาเจียนทุกอย่างจนหมดไส้หมดพุง หนูเล็กเห็นอาการของพี่สาวไม่ดีขึ้น เธอตะโกนเรียนลูกน้องให้ช่วยประคองพาเจ๊ของเธอไปพักที่โต๊ะอาหาร

"เฮียเล็ก เจ๊นาเป็นไรอะ ทำไมอาเจียนขนาดนั้น" แพน แม่ครัวทำขนมถามขึ้นทันที

"เฮียก็ไม่รู้เหมือนกัน"หนูเล็กตอบ

"เฮียอุ้มเจ๊นาไปที่รถเถอะ เดียวแพนขับรถให้" แพนเสนอขึ้นมาทันที

"ไอ้แพน เฮียเป็นผู้หญิงนะเว้ย  เฮียอุ้มไม่ไหวหรอก ไปโทรเรียกลุงลองมาช่วย ส่วนแกมาช่วยเฮียแบกเจ๊ขึ้นรถลุงลอง" หนูเล็กพูดขึ้นทันที ไม่ใช่ว่มเธอไม่ไว้ในการขับรถของแพน แต่แค่กลัวแพนจะสติแตกถ้าเกิดเจ๊นาช็อกคารถ ถ้าประคองรถไม่ดีได้ตายหมู่แน่ ส่วนหนูเล็กเองเป็นคนขับรถได้แต่ยิ่งสถานการณ์แบบนี้เธอได้ขับรถฝ่าไฟแดง ด่ารถทุกคันที่ขว้างทางแน่ ยังไงซะหาคนมีสติ มีสมาธิดีกว่า มือบางของหนูนาจับแขนของหนูเล็กจนหนูเล็กรู้สึก

"ว่าไงเจ๊ ไปโรง'บาลเถอะ"หนูเล็กพูดขึ้นพลางมองหน้าพี่สาว

"ฉันไม่ได้เป็นไร"หนูนาพูดเสียงเบา

"ลุงลองมาแล้ว ไปกันเถอะ"หนูเล็กไม่สนใจพี่สาวงพาขึ้นรถทันที

ณ โรงพยาบาล

ห้องฉุดเฉินที่แสนวุ่นวาย นายพยาบาลรีบกุลีกุจรพาหนูนาไปพบแพทย์ที่ชำนาญทันที หนูเล็ก แพน ลุงลองได้แต่มองหน้ากันเมื่อเห็นพยาบาล หมอเข้าห้องฉุดเฉินกันหลายชุด

"คงไม่ใช่เจ๊นานะเฮีย" แพนพูดขึ้น

"คงไม่ใช่หรอก เจ๊นาไม่ได้โดนยิงอาบเลือดซะหน่อย"หนูเล็กพูดไปตามที่คิด ในห้องฉุดเฉินอาจจะมีนักศึกษาแพทย์กำลังดูการทำงานของแพทย์มืออาชีพก็ได้ เคสของหนูนาไม่ได้หนักหนาสาหัสหรอก

"คิดทางที่ดี ดีแล้วลูก"ลุงลองเสริม

ไม่นานนักคุณหมอร่างเล็กเดินออกมาพร้อมใบอะไรสักอย่าง 

"ใครคือญาติคนไข้ที่ชื่อหนูนา แซ่ลิ้วคะ"

"ผมฮะ ผมเป็นน้องสาวของเขา"

"ดิฉันขอแจ้งข่าวดีนะคะ คุณแม่และเด็กปลอดภัย แต่อย่าให้คุณแม่คิดมากนะคะไม่ดีต่อสุขภาพของคุณแม่และเด็กคะ"คุณหมอพูดจบแล้วเดินทางไป ปล่อยให้ญาติขอคนไข้ได้แต่อ้าปากค้างกับอาการป่วยของหนูนา

"แพน~เฮียหูฝาดปะวะ"

ตอนที่แล้ว

"ดิฉันขอแจ้งข่าวดีนะคะ คุณแม่และเด็กปลอดภัย แต่อย่าให้คุณแม่คิดมากนะคะไม่ดีต่อสุขภาพของคุณแม่และเด็กคะ"คุณหมอพูดจบแล้วเดินทางไป ปล่อยให้ญาติขอคนไข้ได้แต่อ้าปากค้างกับอาการป่วยของหนูนา

"แพน~เฮียหูฝาดปะวะ"

แพนได้แต่ส่ายหน้าดิกๆ เพื่อยืนยันว่าเฮียเล็กไม่ได้หูฝาดจริงๆ

"ชิบหายแล้ว"สิ้นเสียงของหนูเล็ก หนูเล็กเข้าไปในห้องฉุดเฉินทันทีเพื่อไปหาพี่สาวของเธอ

"เจ๊ เป็นไงบ้าง" หนูเล็กเดินเข้าไปในห้อง สายตากลมโตมองเห็นร่างเล็กของพี่สาวที่เอาแต่นั่งเหมอลอยพร้อมกับแพนและลุงลอง

"เจ๊นา  ปวดตรงไหนบ้าง อย่าเครียดนะเจ๊"

แพนปลอบใจหนูนาอีกคนแต่หนูนายังคงนิ่งเฉย    ในความคิดของหนูนา เธอไม่ได้เสียใจ ที่เด็กคนนี้มาเกิด แต่เธอกำลังคิดว่าเธอจะเลี้ยงเด็กคนนี้ได้ดีเหมือนแม่เธอหรือเปล่า  สำหรับลูกเธอเลี้ยงได้สบายมาก โดยไม่จำเป็นต้องมีผู้ชายมาช่วย เธอไม่คิดที่จะตามหาผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นไม่มีค่าอะไรสำหรับเธอ

"ฉันไม่ได้เครียด ฉันกำลังหาทางรับมือกับพวกปากหอยปากกาอยู่"

"เจ๊ไม่ต้องห่วง เล็กไม่ยอมให้ใครทำอะไรเจ๊ได้หรอก " หนูนาผ่อนลมหายใจ ต่อจากนี้ต้องมีเรื่องวุ่นๆอีกแล้ว

" หมอว่าไงบ้างเจ๊ หลานของเล็กแข็งรึเปล่า"

" ก็น่าจะแข็งแรงนะ ฉันทำงาน 2 เดือนติด ยังไม่เป็นอะไรเลย "

หนูนาเอามือลูบท้อง แล้วยิ้มบางๆออกมา ลุงลองที่อยู่ในเหตุการณ์ ได้แต่ยิ้มที่หนูนาไม่คิดทำแท้ง

"ดีแล้วลูก เลี้ยงเขาไปเถอะยังไงก็ลูกของเรา"

"จ๊ะ ลุงลอง" 

เวลาผ่านไปเรื่อยๆท้องของหนูนาก็เริ่มนูนออกมาตามอายุครรภ์  แน่นอนว่าชาวบ้านทั้งหลาย ก็อยากจะรู้ว่าใครคือพ่อของเด็ก หนูเล็กผู้พิทักษ์พี่สาวได้บอกชาวบ้านพี่ชอบนินทา ใส่ไข่ใส่เกลือว่าพี่สาวของเธอไปทำกิ๊ฟมา นั่นจึงทำให้ ชื่อเสียงของหนูนาไม่เสียหายมากนะ ดีกว่าคนอื่นรู้ความจริงแล้วมาพูดเย้ยให้หนูนาเครียดกว่าเดิม

หนูนาเลิกเป็นครูอนุบาล หลังจากที่ท้อง เธออยู่แต่ร้านของเธอ ส่วนใหญ่หนูนาจะทำแต่ขนม ให้น้องสาวทำหน้าที่บริหารร้านต่อไป ตั้งแต่เธอตั้งครรภ์มา ช่วง 3 เดือนแรก เธอแทบจะทานอะไรไม่ได้ นอกจากผลไม้และนม แต่พอพ้น 3 เดือนนั้น เธอทานได้ทุกอย่าง และไม่แพ้ท้องอีกเลย

อีกด้านหนึ่ง

"อ้วกก อ้วกกก!!!"

ร่างใหญ่เกาะชักโครกไม่ปล่อย ร่งกายของเขาอาเจียนอย่างหนัก เขาทานอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นม เขาต้องแอดมิดอยู่ในโรงพยาบาล 2 เดือนกว่าแล้ว ร่างใหญ่ซูบผอมลงไม่เหลือความสง่า ร่างใหญ่อาเจียนเสร็จต้องนอนให้น้ำเกลือต่อ แรงของเขาแทบไม่มี เดย์กับรามัณต์ต้องช่วยกันประคองร่างใหญ่กลับเตียงทันที 

"เมื่อไหร่ฉันจะหาย" เสียงทุ้มถามเบาๆขณะที่ตนหลับตา ตอนนี้เขาไม่อยากลืมตาเลย พอลืมตามองโน้น มองนี่ มันทำให้เขาเกิดอาการเวียนศีรษะทันที

"ตอนนี้แพทย์กำลังวินิฉัยของอาการนายน้อยอยู่ครับ นายน้อยอดทนอีกนิดนะครับ"

รามัณต์ตอบนายน้อยของเขา ปีนี้นายน้อยเข้าโรงพยาบาลหลายรอบมากมันเป็นอาการนี้อาการเดิม รามัณต์ให้เดย์ลองหาข้อมูลเกี่ยวกับอาการนี้ดูแต่ผลที่ได้คือไอ้อาการแบบนี้มันเป็นเฉพาะผู้หญิง นายน้อยของเขาก็ไม่ได้มีมดลูก ไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่นี่แพทย์ก็ลองมาหลายวิธีแล้ว ก็คงต้องลองใช้วิธีนี้ดู

"เดย์. นายเอาไอ้นั้นมาไหม"รามัณต์ถามทันที

"นายจะกินหรือไง"

"ให้นายน้อยเว้ย"

เดย์ส่งขนมปังขิงให้รามัณต์ รามัณต์หยิบขนมปังขิงจ่อปากนายน้อยของตน

"นายน้อยทานสักนิดนะครับ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***