เจ้าเป็นผู้ใด?:บทที่1

ย้อนความจากตอนที่แล้ว

กึ้ก!กึ้ก!กึ้ก!

แต่ผมได้ยินเสียงพื้นไม้ที่เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่เหมือนมีสิ่งมีชีวิต..และในขณะผมหลับในช่วงเวลาในวันนั้นผมกลับได้ยินเสียงบางอย่างที่รู้สึกเหมือนจะเดินเข้ามาใกล้...เตียงนอนที่ผมพักอาศัย..ใช่ครับมันแปลกเพราะผมไม่เคยเห็นใครหรือสิ่งมีชีวิตใดๆในช่วงที่ผ่านมาเคยเห็นแต่อารยธรรมต่างๆที่ถูกทิ้งไว้เป็นจุดๆผมที่พยายามตื่นและขยับตัวเพื่อลุกขึ้นมาดูแต่...มันขยับตัวไม่ได้เลยครับเหมือนมีอะไรมารัดไว้ที่ลำตัวและแขนมือและขาผมอย่างน้อยผมลืมตาขึ้นมามองสิ่งรอบตัวได้...และสิ่งที่เห็นมันน่าประหลาดใจหรือผมควรดีใจที่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ตรงหน้าดีครับ!!

.......

ภาพตรงหน้าทำเอาผมตกใจสุดๆสิ่งตรงหน้าผมคือสิ่งมีชีวิตแปลกหน้าแปลกตาในโลกที่บิดเบือนที่ผมอยู่มีสิ่งมีชีวิตเพศชายสองคน?หรือจะเรียกว่าคล้ายคลึงดีนะ?พวกนั้นเข้าใกล้ผมเรื่อยๆเสียงพึมพำเบาๆที่เข้ามาใกล้ข้างใบหู

"เจ้าเป็นใครกัน...ชั่งน่ารัก"

"น่ารักจัง"

เมื่อผมได้ยินเสียงพึมพำเล่านั้นเอาสะผมขนหัวลุกขึ้นมาสุดๆผมที่ตั้งแต่อายุที่เกิดขึ้นมาและจนปัจจุบันไม่เคยจะได้คำชมรูปลักษณ์ภายนอกของผมเลยเพราะถ้าในโลกปกติผมก็เป็นหนุ่มวัย22ปีที่หน้าตาธรรมดาๆแต่ในโลกนี้...ผมไม่เคยเห็นใครเลยด้วยซ้ำแถมใช้ภาษาสมัยก่อน

"เฮ้~เจ้าใครกัน?"

"นั้นสิ~"

ผมได้เอาแต่นิ่งเงียบสะจนได้ยินเงียบที่ถามถึงตัวตนของผมขึ้นมาครั้งที่สองผมเกือบจะปริปากออกมาแต่คิดอีกทีแล้วพวกเขาเป็นใครผมเริ่มลังเลในการตอบทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าผม แต่เหมือนทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าผมจะได้รับรู้ถึงความลังเลที่ก่อตัวในตัวผมทั้งสองจึงเอยปากขึ้น...

"ลังเลละสิพวกข้าทั้งสองไม่ทำอันตรายเจ้าหรอกแค่บอกตัวตนของเจ้ามาและบอกมาสะเจ้ามาที่นี้ได้ยังไง"

"ที่เล่านี้เป็นที่ที่พวกพระเจ้าทอดทิ้งสิ่งมีชีวิตที่พวกนั้นทดลองเพื่อลงในโลกที่พวกมันจะเอาไปลงแต่ถ้าพวกที่ทดชื่อฟีโอดอร์ลองผิดพลาดก็จะทอดทิ้งอย่าไร้เยื่อใย"

^^^"ผม..ชื่อฟีโอดอร์ครับ.."^^^

"ฟีโอดอร์?ข้าคนพี่มีชื่อว่านิโคลัสและคนน้องของข้าชื่อนิโคติน"

ผมได้แต่นิ่งเงียบจนบรรยากาศน่าขนลุกขึ้นและพลางลองขยับตัวดูเผื่อไอ้ที่รัดตัวนั้นจะหายไปแล้วและแล้วมันก็ขยับได้และผมจึงเปลี่ยนจากท่านอนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นนั่งอยู่ที่ข้างเตียงแต่ทั้งสองคนนั้นก็ไม่ได้ถามและขยับเข้ามาใกล้ผมอีกหนึ่งก้าวแต่ผมก็ยังไม่สบายใจกับพวกนั้นผมจึงถอยหลัังมาจนติดกำแพงที่เตียงแต่ทั้งสองก็ขยับมาเรื่อยๆโดยที่ไม่สนความไม่สบายใจของผมเลยสักนิดแต่แล้วกลับมีสิ่งที่มารัดตัวผมเหมือนในตอนแรกอีกครั้ง แต่มันก็เหมือนแกล้งผมคับ

ไอ้สิ่งที่รัดๆก็หลุดออกและก็มีเสียงขำเบาๆเหมือนเอ็นดูผมที่ระแวงเขามากขึ้น

"หึๆ"

จบบบเนื้ิอเรื่องไม่ค่อยเดินเลยยตัน T^T

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

โลกที่บิดเบี้ยว:บทที่0