เสียงนาฬิกาโบราณในคฤหาสน์ดังขึ้นบอกเวลาหกโมงเช้า ฟีฟ่าตื่นขึ้นมาในห้องนอนหรูที่ไม่ได้คุ้นเคย เตียงนุ่มเกินกว่าจะเรียกว่า “บ้าน” เขานั่งกอดเข่า มองวิวเมืองกรุงเทพฯ ผ่านกระจกบานใหญ่ด้วยสายตาหวาดหวั่น
“ทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่...กับผู้ชายคนนั้น...”
ทันใดนั้น ประตูห้องถูกเปิดออกโดยไม่ได้เคาะก่อน
“ตื่นแล้วสินะ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น
ฟีฟ่าสะดุ้ง รีบหันไป เห็นคีนยืนพิงกรอบประตู มือถือแก้วกาแฟหอมกรุ่น ร่างสูงในชุดเชิ้ตสีขาวติดกระดุมเพียงครึ่งเผยแผงอกสมบูรณ์แบบ
“คุณ...เข้ามาโดยไม่ขออนุญาตอีกแล้ว” ฟีฟ่าว่าพลางกอดหมอนแน่น
คีนหัวเราะหึ ๆ “นี่มันห้องของฉัน จะเข้ามาตอนไหนก็ได้”
“แล้วพาผมมาอยู่ที่นี่...จะเอายังไงกันแน่ครับ”
“ฉันพูดไปแล้ว...นายจะอยู่ในความดูแลของฉัน”
---
โรงเรียน – วันเดียวกัน
ข่าวลือเริ่มแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ ๆ ได้ยินมั้ย เมื่อวานมาเฟียคีนมาที่คาเฟ่! มีเด็กคนหนึ่งเหมือนจะรู้จักกับเขาด้วยนะ”
“จริงดิ!? ใครวะ โคตรน่ากลัวเลย”
ยูกับพีชนั่งฟังบทสนทนาของเพื่อนร่วมชั้นอย่างหงุดหงิด พีชหันไปกระซิบ “เขาหมายถึงฟีฟ่าแน่ ๆ”
ยูกำมือแน่น “ถ้าเป็นเรื่องจริง...เราจะไม่ยอมให้ฟีฟ่าตกไปอยู่ในอันตรายนั่นหรอก”
จีนกับเนยเดินมาสมทบพอดี “แต่เมื่อคืนฟีฟ่าก็ไม่ได้กลับบ้าน...หรือว่า...”
ทุกคนเงียบไปในทันที ความจริงเริ่มทำให้หัวใจสั่นไหว
---
ตอนเย็น – ห้างสรรพสินค้า
คีนยืนรออยู่หน้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดัง ฟีฟ่าถูกบังคับ—หรือพูดให้ถูกคือถูก ลาก—มาเลือกชุดใหม่
“ผมไม่จำเป็นต้องใช้ของแพงขนาดนี้หรอกครับ” ฟีฟ่าบ่นอุบ มือกำชายเสื้อในช็อป
คีนก้าวเข้ามาใกล้จนฟีฟ่าต้องถอยหลัง “แต่ฉันอยากให้ใส่...เวลามองนาย ฉันไม่อยากเห็นร่องรอยความจนที่ครอบครัวสารเลวนั่นยัดเยียดให้นายอีก”
“คุณไม่มีสิทธิ์พูดถึงครอบครัวผมแบบนั้น!” ฟีฟ่าตวาด ทั้งที่ดวงตาสั่นระริก
คีนยกมือเชยคางเด็กหนุ่มขึ้น บังคับให้สบตา “อย่าลืมสิ...ฉันคือคนเดียวที่ปกป้องนายจากมันได้”
หัวใจฟีฟ่ากระตุกแรง...เขารู้ว่าคำพูดนั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
---
คาเฟ่เล็ก ๆ – อีกวันหนึ่ง
คีนสั่งให้บอดี้การ์ดเว้นระยะห่าง เพื่อให้ฟีฟ่านั่งกินขนมกับเพื่อนได้ตามปกติ
“โห นี่มันกาแฟร้อยกว่าบาทเลยนะ!” เนยมองเมนูตาโต
เจนหัวเราะเบา ๆ “ก็ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิ”
ยูจ้องฟีฟ่าไม่วางตา “นายบอกมาดี ๆ เถอะ...ตกลงนายไปเกี่ยวข้องอะไรกับคีนจริง ๆ ใช่มั้ย”
ฟีฟ่านิ่งเงียบ มือกำแก้วน้ำแน่น
“ฟีฟ่า...” พีชพูดเสียงอ่อนโยน “เราไม่อยากให้เพื่อนต้องเจ็บปวดนะ”
ก่อนฟีฟ่าจะทันตอบ เสียงประตูร้านเปิดออกอีกครั้ง ทุกคนหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง
คีน...ยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ทำเอาทั้งร้านเงียบลงเหมือนเดิม
“พอแล้ว” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “เลิกกดดันเด็กน้อยของฉันได้แล้ว”
ทุกคนอึ้ง—โดยเฉพาะฟีฟ่า
“ผม...ไม่ใช่ของคุณนะครับ!” ฟีฟ่าลุกขึ้นทันที แต่คีนกลับยื่นมือคว้าไว้ก่อน
“ไม่ใช่? งั้นลองหนีไปสิ แล้วดูว่าฉันจะยอมปล่อยมั้ย...”
---
ฉากโรแมนติกปนร้าย – บนดาดฟ้า
คืนนั้น คีนพาฟีฟ่ามาดาดฟ้าของตึกสูง ใบหน้าฟีฟ่าซีดเผือดเพราะความสูงและลมแรง
“ทำไมพามาที่นี่ครับ...”
คีนยืนอยู่ข้าง ๆ สายลมตีเสื้อเชิ้ตปลิวไหว ดวงตาคมจ้องเมืองที่เต็มไปด้วยไฟ “เพราะฉันอยากให้นายเห็น...ว่านี่คือโลกของฉัน—โลกที่ไม่มีทางหนี”
ฟีฟ่ากลืนน้ำลายฝืด ๆ “แล้วทำไมต้องเป็นผม...คุณมีผู้คนมากมาย...คุณมีอำนาจ มีเงิน มีทุกอย่างอยู่แล้ว...”
คีนหันมาสบตาใกล้จนลมหายใจผสานกัน “แต่มีอย่างเดียวที่ฉันไม่มี...คือ นาย”
คำพูดนั้นทำเอาฟีฟ่านิ่งค้าง หัวใจสั่นไหวแรงเกินห้าม
นี่มันไม่ควรเกิดขึ้น...แต่ทำไมเราถึงรู้สึกวูบไหวแบบนี้...
---
📌 จบตอนที่ 3
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments