สายตาที่ไม่อาจปิดบัง

...----------------...

บ่ายวันเสาร์ สนามฟุตบอลโรงเรียนเต็มไปด้วยความคึกคัก แสงแดดแรงแต่เสียงเชียร์กลับยิ่งทำให้บรรยากาศเร่าร้อนขึ้น เมฆในชุดนักบอลเต็มยศวิ่งพลิ้วไปตามสนาม ทักษะการเลี้ยงบอลทำเอาเสียงกรี๊ดดังสนั่นทุกครั้งที่เขาแตะลูก

บนม้านั่งข้างสนาม พลอยนั่งกับลีน่า กอหญ้า และเอ๋ยในร่มเงาต้นไม้ใหญ่ พลอยกอดกระเป๋าไว้แน่น สายตาเธอจับจ้องไปที่ร่างของเมฆที่วิ่งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“อืม…ดูสายตาพลอยตอนมองเมฆสิ เหมือนคนที่แอบห่วงใครบางคนสุดหัวใจเลยนะ” ลีน่าแกล้งแซว

กอหญ้าเสริมทันที “ใช่ ๆ เห็นชัดเลยนะว่าไม่ใช่มองเพราะ ‘เพื่อน’ ธรรมดาแล้วล่ะ”

เอ๋ยพูดเสียงเรียบ ไม่แม้แต่จะละสายตาจากสมุดสเก็ตช์ “ในรูปที่ฉันวาด…มันชัดมาก สองคนนี้มีเส้นที่ผูกกันอยู่จริง ๆ”

“เอ๋ย! พูดอะไรแบบนั้นเล่า” พลอยรีบหันไปปราม เสียงสั่นจนเพื่อน ๆ พากันหัวเราะคิกคัก

เสียงนกหวีดดังขึ้น แข่งจบลงในที่สุด เมฆเดินออกมาจากสนาม เหงื่อชุ่มตัวแต่ใบหน้ายังเปื้อนรอยยิ้ม ร่างสูงตรงเข้ามาหาพลอยทันที ราวกับไม่เห็นคนอื่นรอบข้างเลย

เขาหยิบขวดน้ำจากมือเธอไป พลางดื่มอึกใหญ่ ก่อนเงยหน้ามาพูดเบา ๆ

“ขอบใจนะ”

พลอยก้มหน้า “อืม…” ตอบสั้น ๆ แต่แก้มแดงวาบจนเพื่อน ๆ แอบยิ้มให้กัน

ลีโอที่ยืนข้าง ๆ แซวขึ้น “โห…น้ำจากพลอยดูพิเศษกว่าน้ำขวดอื่นเลยนะเมฆ”

ฮ่องเต้รีบโห่เสริม “นั่นดิ! ทำไมไม่หยิบเองล่ะ ต้องให้พลอยถือไว้รอเนี่ย~”

เรนที่ยืนพิงต้นไม้เงียบ ๆ แค่ยกคิ้วเล็กน้อย แต่สายตาก็จับจ้องอยู่ไม่ห่าง

พลอยได้แต่ส่ายหน้าเร็ว ๆ “อย่าพูดกันแบบนั้นสิ!”

แต่ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธยังไง รอยยิ้มอบอุ่นในดวงตาของเมฆก็ยังชัดเจนเกินกว่าจะหลบสายตาใครได้

ไม่ไกลจากตรงนั้น ฟ้าใส ยืนมองอยู่ในเงามืด เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจปนหึงหวง

“ทำไมต้องเป็นยัยเนิร์ดคนนั้นด้วย…” เธอบ่นกับเพื่อนเสียงต่ำ

“ก็อาจจะแค่เพื่อนกันจริง ๆ ก็ได้นี่” เพื่อนพยายามปลอบ

แต่ฟ้าใสหัวเราะในลำคอ รอยยิ้มแฝงความแค้น “หึ เพื่อนที่ไหนเขาจะมองกันแบบนั้นกันล่ะ…ไม่ได้การแล้ว”