เจ้าไม่มีทางหนีข้ารอดหรอกเด็กน้อย | ดาบพิฆาตอสูร
chapter 1
“ทุกคนเคยเชื่อเรื่องโชคชะตารึเปล่า”
"ตามตำนานในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ได้มีการเล่าขานถึงต้นไม้ศักสิทธิ์ต้นหนึ่ง"
ที่หากใครขอพรจะสมหวังดังปรารถนา
นั่นมันชั่งน่างมงายสิ้นดี
ผมไม่เชื่อเรื่องไร้สาระพวกนั้นหรอก
ซานาโตริ ยามาเนะ {แม่เคนตะ}
แคกๆ....
ซานาโตริ ยามาเนะ {แม่เคนตะ}
เคนโตะ...ไปซ่อนในตู้เสื้อผ้านะลูก
ซานาโตริ เคนโตะ {น้องชายเคนตะ}
ม่ายเอาๆ!
ซานาโตริ เคนโตะ {น้องชายเคนตะ}
เคนโตะจะไม่ยอมให้แม่ทำร้าย เคนโตะจะปกป้องแม่จากพ่อเอง!
ซานาโตริ ยามาเนะ {แม่เคนตะ}
เคนโตะ...อย่าทำแบบนี้
ซานาโตริ เคนโตะ {น้องชายเคนตะ}
ทนหน่อยนะ เดี๋ยวพี่เคนตะก็กลับมาแล้ว--
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
แกคิดจะหนีไปนะวะ! ห๊ะ! ฉันบอกให้ไปขายตัวแล้วเอาเงินมาไง!
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
//กระชากผมของยามาเนะขึ้นมาอย่างแรงก่อนจะผลักลงกับพื้น
ซานาโตริ ยามาเนะ {แม่เคนตะ}
ฮึก...//กระแทกกับพื้น
ซานาโตริ เคนโตะ {น้องชายเคนตะ}
แม่!!
ซานาโตริ เคนโตะ {น้องชายเคนตะ}
พ่อหยุดเดี๋ยวนี้นะ! อย่าทำร้ายแม่!
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
แกมีสิทธิ์อะไรห๊ะ! ไอเด็กเหลือขอ! //เตะร่างของเคนโตะ
ซานาโตริ เคนโตะ {น้องชายเคนตะ}
ฮึก!! //กระแทกกับกำแพง
ซานาโตริ ยามาเนะ {แม่เคนตะ}
ไม่!! หยุดเดี๋ยวนี้ คุณกำลังจะทำร้ายลูกนะ! //รีบเข้าไปกอดเด็กน้อย
ทันใดนั้นเสียงเปิดประตูได้ดังขึ้น
ซานาโตริ เคนตะ
//เห็นทั้งสองกอดกันแน่น
ซานาโตริ เคนตะ
แม่? เคนโตะ?!
ซานาโตริ เคนตะ
//รีบวิ่งเข้าไปดูอย่างตกใจ
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
หึ กลับมาแล้วสินะไอตัวดี เงินที่ฉันเคยบอกให้ไปหามามันอยู่ไหน?
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
ตอบมา!!
ซานาโตริ เคนตะ
ผมไม่มีมีครับ และผมก็จะไม่ยอมให้พ่อทำร้ายแม่กับน้องอีกแล้ว!!
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
นี่แก!! กล้าดียังไง! //ตบอีกฝ่าย
ซานาโตริ เคนตะ
//หันไปตามแรง
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
เอาเงินมา ท่าแกไม่ให้ก็เตรียมตัวตายได้เลย!
ซานาโตริ เคนตะ
งั้นก็ฆ่าผมสิครับ!
ซานาโตริ เคนตะ
ฮึก....อย่าทำร้ายแม่กับน้องเลย
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
บ้าเอ๊ย! //ปล่อยเคนตะ
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
ท่าพรุ่งนี้แกยังไม่มีอีกล่ะก็ เตรียมตัวโดนกระทืบสะ
ซานาโตริ ซายามะ {พ่อเคนตะ}
//เดินออกไป
ซานาโตริ เคนตะ
//จับแก้มที่แดงของตนเองและมีเลือดตรงมุมปาก
ซานาโตริ ยามาเนะ {แม่เคนตะ}
เคนตะ! เป็นอะไรรึเปล่า ไหนให้แม่ดูสิ.. //พุ่งไปหาเคนตะก่อนจะเอื้อมมือไปที่ใบหน้า
ซานาโตริ เคนตะ
ผม..ไม่เป็นไรครับ..ขอโทษนะครับที่ช่วยแม่ไม่ได้ //น้ำตาไหลริน
ซานาโตริ ยามาเนะ {แม่เคนตะ}
ไม่..ไม่เลย ไม่เป็นไรนะลูกของแม่ //ดึงเคนตะเข้ามากอด
ซานาโตริ เคนโตะ {น้องชายเคนตะ}
พี่ฮะ....ไม่เจ็บนะ...ความเจ็บคงหายไป //กอดเคนตะ
ซานาโตริ เคนตะ
//ยิ้มบางๆก่อนจะกอดทั้งสองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
ซานาโตริ เคนตะ
(คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว..ขืนเป็นแบบนี้แม่กับน้องต้องตกอยู่ในอันตราย)
Comments