ธาราดิรวัฒน์

เสียงกรีดร้องไห้ความทุกข์ทรมานของคนในเรือนแห่งนึงและเสียงของชาวบ้านที่กำลังหาคนมาดับไฟที่กำลังไหม้ คฤหาสน์หรูใคร ๆ ก็เชิดชูให้เกียรติเป็นที่รู้จักเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้มันกำลังถูกเผามอดไหม้ไม่เหลือแม้แต่ซาก

เสียงแห่งความทุกข์ทรมารทุรนทุรายจากการถูกไฟเผา เสียงร้องไห้ของบ่าวในเรือน ค่ำคืนที่ทรมานและวุ่นวายและเป็นคืนที่เด็กคนนั้นจะจดจำไม่มีวันลืม

" หนีไปลูก "

" หนีไป!!!! " เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังขับไล่เด็กชายให้หนีไปให้ไกลที่สุดก่อนจะถูกอัคคีลามมาเผาร่างทั้งตัว

" แม่!!! " เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของพี่เลี้ยงได้เรียกหาแม่ของตนที่กำลังถูกไฟครอก

" คุณชายคะ..... "

" เรารีบหนีไปเถอะค่ะ " พี่เลี้ยงที่มีนามว่ากาหลงได้ปลอบลูบหัวอ้อนวอนให้เด็กที่อยูาในอ้อมกอดหนีไป ดั่งที่คุณหญิงได้ให้คำสั่งเสียก่อนจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น

" ปล่อย "

" ผมจะไปหาแม่ "

" ผมทิ้งแม่ไว้ไม่ได้ "

" พ่อ "

" แม่ "

" ผมทิ้งพวกท่านไม่ได้ "

" ผมจะไปหาพวกท่าน "

หนุ่มน้อยได้สะอื้นไห้กับภาพตรงหน้า น้ำสีใสค่อย ๆ ไหลอาบแก้มของเด็กน้อยอย่างช้า ๆ

" ดิฉันก็ทิ้งพวกท่านไม่ได้เหมือนกันเจ้าค่ะ "

" แต่ตราบใดที่พวกท่านสั่งเสียให้กับดิฉันเอาไว้ "

" ดิฉันต้องตามที่เจ้านายสั่งเจ้าค่ะ "

กาหลงที่กำลังกอดเด็กน้อยก็ได้ร่ำไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเฉกเช่นเดียวกัน

กาหลงค่อย ๆ ลุกขึ้นก่อนที่ค่อย ๆ ไปพยุงเด็กน้อยลุกขึ้นตามและทั้งสองก็รีบไปเก็บของที่อีกเรือนที่ไฟยังไม่รุกลามเข้ามา

" เราจะหนีไปที่ไหนครับพี่กาหลง "

" เราจะไปที่ ๆ ปลอดภัย ไม่มีคนร้ายไม่มีผู้ไม่หวังดี มีแค่ดิฉัน คุณชาย ลุงแดง ลุงเลิศ ป้าศรีอุ่น และคนอื่น ๆ อีกเยอะเลยนะคุณชาย " กาหลงได้กล่าวพลางเล็ดน้ำตาไปด้วย เพราะผู้รอดชีวิตนั้นมีแค่กาหลงและหนุ่มน้อยเท่านั้น

" หรอครับ แล้วทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่ได้ไปอยู่ด้วยล่ะครับ "

" ทำไมพวกท่านถึงต้องจากผมไปด้วยล่ะครับพี่กาหลง " เด็กน้อยพูดทั้งน้ำตา

" อย่าพูดให้มากความเลยจ้ะคุณชาย " กาหลงได้กล่าวพร้อมกับลูบหัวเด็กชายเพื่อปลอบใจ

" จัดของเสร็จหรือยังเจ้าคะ?? "

" จะได้รีบไปที่ไร่ "

" ที่ไร่?? " หนุ่มน้อยได้ทำใบหน้าสงสัย

" ก็ไร่องุ่นไง "

" อ๋อ ที่ที่พ่อกับแม่พาผมไปตอนเด็ก ๆ ใช่มั้ยครับ "

" ใช่จ้ะ "

" งั้นเรารีบไปกันเถอะ "

" ครับ " หนุ่มน้อยรีบเช็ดน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นยืนตามพี่เลี้ยงแล้วเดินออกไป

" เราจะเดินทางยังไงหรอครับ " หนุ่มน้อยได้เงยหน้าขึ้นถามพี่เลี้ยง

" จะมีรถมารับจ้ะ " กาหลงได้ก้มหน้าลงมาพร้อมกับลูบหัวเบา ๆ

" คุณท่านทั้งสองได้เตรียมรถเอาไว้แล้ว "

ไม่นานนักรถกูบ (รถสมัยก่อน) ได้มาจอดอยู่ตรงหน้าขอกาหลงและเด็กน้อย เด็กน้อยได้มองหน้าของกาหลง ก่อนที่กาหลงจะจุงมือพาขึ้นรถไปในสถานที่ที่ปลอดภัยนั้นก็คือ ไร่องุ่นธาราบดินทร์

ณ ไร่ธาราบดินทร์

หลังจากรถได้จอดที่หน้าประตูไร่ก็มีผู้คนมากมายมาต้อนรับเป็นอย่างดี

" สวัสดีค่ะลุง ๆ ป้า ๆ " กาหลงได้สวัสดีคุณลุงคุณป้าที่ไร่เพราะต่อจากนี้เป็นต้นไปกาหลงและหนุ่มน้อยต้องมาอาศัยอยู่ที่นี่

" แม่ครับ!!! " เสียงเด็กน้อยวัยประมาณ 7 ขวบได้วิ่งต๊อกแต๊ก ๆ มาหากาหลง

" จ๋าาาลูกกก " กาหลงได้ลากเสียงยาวพร้อมกับย่อตัวลงเพื่อให้เด็กน้อยเข้ามากอดได้

" ผมคิดถึงมะม๊ามาก ๆ เลยครับ "

" พี่บุหงากับน้องดันเมฆคิดถึงมะม๊ามากเลยครับ "

" มะม๊าก็คิดถึงบุหลันเหมือนกันครับ "

" เออ.... มะม๊าครับ "

" นี่ใครหรอครับ " บุหลันได้ชี้นิ้วไปทางหนุ่มน้อยที่มากับกาหลง

" อ๋อ นี่คุณชาย ธันวารินทร์ ครับ "

" เป็นลูกชายคนโตของ คุณท่านชาย ธารารัตน์ และคุณหญิง วารินทร์ น่ะครับ "

" หรอครับมะม๊า "

" นาย ๆ เราขอเล่นด้วยได้มั้ย " บุหลันได้ปล่อยกอดจากแม่ของตัวเอง ก่อนจะวิ่งไปหาธันวารินทร์ได้

" อย่าเข้ามา " ธันวารินทร์ได้ถอยห่างจากบุหลัน

" ทำไมล่ะ เราแค่อยากเล่นด้วยแค่นั้นเอง "

" เป็นแค่เศษสวะ อย่าสะเออะมายุ่งกับคุณชายผู้สูงส่งอย่างฉัน "

บุหลันได้ถอยห่างด้วยใบหน้าอันโศกเศร้า

" คุณชายคะ "

" อย่าไปว่าบุหลันเลย "

" บุหลันแค่อยากมีเพื่อน "

ธันวารินทร์ไม่ตอบอะไร ก่อนที่จะเดินออกไปโดยไม่ตอบอะไร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***