

เจ้ากรรมนายเวร ของนาย!

 

เจ้ากรรมนายเวร ของนาย!

บทที่1

ณ บ้านหลังหนึ่ง มีเด็กชายอายุ 9 ปี เขามีชื่อว่า เขต และทันใดนั้นก็มีหญิงสาวที่กำลังนอนป่วยติดเตียงอยู่ พูดขึ้นมาว่า

"แม่จะไม่อยู่แล้ว ลูกต้องดูแลตัวเองไห้ดี"

และหญิงสาวคนนั้นก็ได้มอบสร้อยจี้หยกรูปดอกบัว ให้กับเด็กชาย แล้วก็มีชายแก่เดินเข้ามาหาเขตและหญิงสาว แล้วได้พูดว่า

"กูสิพามันไปอยู่ ขอนแก่นมึงบ่ต้องห่วงมันดอก"

เสียงตาของเขตได้พูดขึ้นและแล้วหญิงสาวก็สิ้นใจลง เขตได้ร่ำร้องอยู่นาน และจัดพิธีตามศาสนา

3วันต่อมา เขตได้ทำเรื่องย้ายโรงเรียนและได้ย้ายมาอยู่บ้านแถวขอนแก่น ลักษณะบ้านเป็นบ้านไม้แต่ก็ดูทันสมัยอยู่

เสียงยายแก่ข้างบ้านพูดขึ้นมาว่า

"นี้เบาะ หลานชายที่ว่าสิพามาอยู่นำน่ะตู้ป้อม"

ยายคนนี้มีชื่อว่า ทองดี ตาของเขตได้ตอบกลับยายคนนั้นว่า

"แม่นแล้ว บักน้อยๆนี้ล่ะ ยาย"

ตาป้อมพูดเสร็จ ก็เริ่มมืดค่ำแล้ว ทันใดนั้นเขตก็ได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่างที่มาตามลมเสียงนั้นได้พูดว่า

"ในที่สุด มึงกะกลับมา อ้ายภพ"

เสียงนั้นทำไห้เขตนั้นตกใจเป็นอย่างมากและรู้สึกกลัว จนตาป้อมถามว่า

"มึงเป็นอะไรเขต"

เสียงของตาป้อมนั้นไห้เขตสะดุ้งขึ้น และยิ่งทำไห้ตาป้อมสงสัยเป็นอย่างมาก และแล้วเขตก็ได้พูดขึ้นว่า

"ตาจ๊ะ ตาได้ยินเสียงใครพูดอะไรรึป่าวจ๊ะ"

เขตถามด้วยความกล้าๆกลัว จึงทำไห้ตาป้อมมองออกไปข้างนอกบ้าน จึงรู้ว่ามีผีสาวยืนจ้องเขตอย่างเครียดแค้น ตาป้อมเลยพูดออกไปว่า

"มึงกลับไปซะ ที่นี้ไม่ใช่ที่ของมึง"

ตาป้อมพูดเสร็จ ผีสาวตนนั้นก็หายไป การกระทำของตาป้อมทำไห้เขตสงสัยเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นก็มีเสียงของเด็กชาย พูดขึ้นว่า

"เอ็งมานี้สิ"

เขตจึงได้หันไปตามเสียงและก็เห็นเด็กชายกำลังชักชวนไห้มาเล่นที่ห้องนอน ตาป้อมเลยพูดขึ้นมาว่า

"นั้นไอ่ภูผา ลูกศิษย์กูเอง มึงก็นอนกลับมันล่ะกัน"

เสียงของตาป้อมหยุดลง เขตก็เลยพยักหน้าตอบรับว่าตกลงและได้เดินไปหาภูผา แล้วเสียงภูผาก็ถามเขตว่า

"มึงมาจากไหนว่ะ"

เขตเลยตอบภูผาว่า

"เราย้ายมาจากกรุงเทพ จะมาอยู่กับตาที่นี้"

ภูผาเลยไม่ถามอะไรมากเพราะกลัวเขตจะเสียใจ ภูผาก็พอรู้เรื่องทั้งหมดอยู่ เลยบอกเขตไปว่า

"เตียงมึงอยู่นั้นนะ"

เขตได้มองตามที่ภูผาชี้ ตรงเป็นมีลักษณะ ชิดกับหน้าต่าง และมีตะเกียงข้างเตียงอยู่ ทำไห้ดูน่ากลัว

แต่เขตก็พูดอะไรไม่ได้เพราะเกรงใจภูผาแล้วก็ตาป้อม ทันใดนั้น ตาป้อมก็เรียกภูผาไห้ไปหาอีกห้อง แล้วบอกกับภูผาว่า

"ฝากเบิ่งมันนำ เบิ่งคือมีผีตามมันอยู่"

เสียงตาป้อมเงียบลง ทำไห้ภูผาที่ได้ยินคำนี้ตกใจมาก ไม่คิดว่าเขตจะมีผีคอยตาม ภูผาเลยตอบตาป้อมไปว่า

"บ่ต้องห่วงครับ ผมสิเบิ่งมันเอง"

แล้วภูผาก็เดินไปหาเขต แล้วก็พยายามพูดเรื่องผีสาว แต่ดูเหมือนเขตจะไม่รู้เรื่องที่ภูผาพูดเลยสักนิด ภูผาเลยพูดไปว่า

"มึงคิดว่า ผีมีอิหลีบ่"

เขตหัวเราะเบาๆ แล้วตอบกลับภูผาไปว่า

"เราคิดว่าผีไม่มีจริงนะ มันเป็นเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้"

ขณะนั้นภูผาถึงกลับเหวอไปเลย และก็ไม่รู้จะตอบกลับเขตไปอย่างไร จึงได้บอกเขตไปว่า

"มึงนอนเถาะ มื้ออื่นมึงสิได้ไปโรงเรียน"

เขตตอบตกลง และนอนอย่างสบายใจ แต่ในใจของเขตก็ยังคงคิดถึงแม่อยู่เสมอ

เช้าวันถัดมา เวลานี้เป็นเวลาตี5 ตาป้อมได้ลงไปนึ่งข้างตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือมีเด็กน้อยลงมาถามตาป้อมว่า

"ตาครับ ทำไมตื่นเช้าจังล่ะครับ"

เสียงนั้นคือเสียงของเขตเอง ตาป้อมเลยตอบกลับเขตไปว่า

" หม่องนี้ บ่มีข้าวไห้มึงซื้อกินคือกรุงเทพดอก ต้องลุกมาแต่เช้าๆ จั่งสิเอ้ดอิหยังทัน"

ตาป้อมได้อธิบายได้เขตฟัง เขตเลยถามตาป้อมไปว่า

"งั้นมีอะไร ไห้ผมทำมั้ยครับ จะได้ช่วยกันจะได้เสร็จไวๆ"

ตาป้อมหัวเราะชอบใจมาก เลยบอกเขตไปว่า

"มึงไปปลุกบักภูผา มึงเอาน้ำไปนำ"

เขตก็สงสัยว่าเอาน้ำไปทำไม แต่ก็ไม่ได้ถามตาป้อม จากนั้นก็เดินขึ้นมาบนห้อง และยังปลุกภูผาด้วยความใจเย็นว่า

"ภูผา ตื่นได้แล้ว"

ทันใดนั้น ก็ดูเหมือนภูผาจะตื่นแล้ว แต่ก็ยังหันหลังใส่เขต เขตเลยนึกคำพูดของตาป้อม จึงทำไห้เขตรู้ว่าต้องทำยังไง

และเขตก็ได้ทำสิ่งนั้นลงไป โดยการสาดน้ำที่ถือมา แล้วทันใดนั้นภูผาก็ตื่นแล้วก็พูดขึ้นมาว่า

"มึงเฮ็ดหยังของมึง"

ภูผาพูดด้วยความโกรธ แต่เจตก็ได้แต่พูดว่า

"ตาป้อมไห้ผมทำแบบนี้ เพราะกลัวคุณไม่ตื่นนะครับ"

ภูผาโกรธมากจึงลงไปหาตาป้อมที่อยู่ใต้ถุนบ้าน และถามว่า

"พ่อใหญ่ สิเฮ็ดแบบนี้เฮ็ดหยัง ข้อยต้องไปตากที่นอนอีก"

ตาป้อมได้ยินประโยคนี้เลยทำไห้แกหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วตอบกลับภูผาไปว่า

"ถ้าบ่เฮ็ด จั่งซี้ มึงสิตื่นไห้กุเบาะ มึงอยากอายเป็นนำติ มึงต้องหามันไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า"

ตาป้อมพูดไปด้วยความสุขที่เห็นเด็กมีรอยยิ้มตั้งแต่เช้า แล้วเขตก็ลงมาบอกว่า

"ตาป้อมครับ ห้องน้ำอาบน้ำอยู่ไหนครับ"

ตาป้อมเลยตอบกลับไปว่า

"บักภูผา มึงพามันไป"

ภูผาตอบกลับด้วยความเบื่อหน่ายไปว่า

"ฮู้แล้วครับพ่อใหญ่ ตามกุมา"

และแล้วก็ถึงสระน้ำ ทำไห้เขตงงมากว่าทำไมไม่มีห้องน้ำดีๆจึงได้เอ่ยปากถามภูผาว่า

"ภูผา ไม่มีห้องน้ำดีๆหรอ"

ภูผาตอบไปว่า

"บ่มี"

ภูผาตอบกลับด้วยความหงุดหงิดและโกรธที่เขตทำแบบนั้นเมื่อเช้า เขตเลยตอบกลับภูผาไปว่า

"ไม่เป็นไรครับ"

แล้วเขตก็ลงมาในน้ำ ทันใดนั้นผีสาวตนนั้นก็พูดขึ้นว่า

"อ้ายภพ ในที่สุดอ้ายกะสิมาอยู่นำข้อยแล้วแม่นบ่ อ้ายต้องมาอยู่นำข้อย"

ผีสาวตนนี้ รักและเครียดแค้นเขตมาก และก็ได้ทำสิ่งที่ไม่คลาดคิด เธอเข้ามาใกล้เขตมาขึ้นแล้วก็ดึงขาของเขตลงมาสู่ใต้น้ำ เขตก็พยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ภูผาเห็นก็เลยรีบลงมาช่วยเขต

ภูผาก็ว่ายน้ำลงไปช่วยเขต แล้วก็เห็นผีสาวตนนั้น แล้วภูผาก็ได้ร่ายคาถาใส่ผีสาวตนนั้น

แล้วผีสาวตนนั้นก็จากไปแล้วทิ้งท้ายว่า

"กูฝากใว้ก่อนเถอะ จั่งใดอ้ายภพกะต้องมาอยู่นำกู"

แล้วภูผาเห็นว่าเขตเริ่มหมดลมหายใจ เลยจูบที่ริมฝีปากของเขต แล้วพาเขตขึ้นมาบนฝั่งและพาไปหาตาป้อม

ตาป้อมเห็นแบบนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมากและพาเขตไปโรงพยาบาล ตาป้อมเลยถามภูผาว่า

"บักเขตมันคืออยู่สภาพนี้"

ภูผาเล่าทั้งหมดไห้ตาป้อมฟังยกเว้นเรื่องจูบ ภูผารู้สึกผิดมากที่ทำไห้เขตเจอเรื่องอะไรแบบนี้

เขตสลบไป3วัน2คืนเต็มๆ ขณะที่สลบก็มีภูผาเฝ้าอยู่ข้างตลอดๆ ในขณะวันที่4 เขตก็ได้สติ แล้วก็มองชายผู้อยู่ข้างๆแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

ทันใดนั้นภูผาก็ตื่นแล้วถามเขตว่า

"มึงเป็นจั่งใดแน่ ใคร่แน่ล่ะเบาะ"

เขตเห็นภูผาเป็นแบบนี้ก็อดหัวเราะไม่ได้ ภูผาเห็นก็เลยหน้าแดงก่ำ แล้วตาป้อมก็เดินเข้ามา ด้วยความที่เห็นหลายฟื้นแล้วเลยเรียกหมอพร้อมกับดีใจ

"มึงฮู้บ่ กูเป็นห่วงมึงแฮงอย่าเฮ็ดจั่งซี่อีก"