บ่วงกรรมรัก บ่วงกรรมรัก

แอดเอง

ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าผิดพลาดประการใดสามารถบอกแอดได้แอดจะพยายามปรับเปลี่ยนใหม่ให้นะคะ ติชมได้เลย

ขออนุญาตรูปที่เอามาแต่งนะคะ

// เครื่องหมายการกระทำนะจ๊ะ

ณ. มหาลัย แห่งหนึ่ง

เสียงออด เลิกเรียนดังขึ้น

ภาคิน(เพื่อนริว)

ไอ้ริว เดี๋ยวพวกกูรีบกลับก่อนนะมึง// รีบเก็บของเข้ากระเป๋า

ปรินซ์(เพื่อนริว)

//รีบเก็บของเข้ากระเป๋า

ริว

พวกมึงรีบไปไหนวะ

ปรินซ์(เพื่อนริว)

เอ่อน้า ไว้เจอกันนะมึง

ริว

เอ่อๆ

ภาคิน(เพื่อนริว)

เร็วๆดิ ไอ้ปรินซ์//ยืนรออยู่หน้าประห้อง

ภาคิน(เพื่อนริว)

//วิ่งออกจากห้องเรียนไป

ปรินซ์(เพื่อนริว)

//วิ่งออกจากห้องเรียนไป

. .

ริว

รีบไปไหนของพวกมันวะ//พูดด้วยความหงุดหงิด

ริวเดินไปตามถนนเพื่อกลับบ้าน

บ้านของริว

ริว

//เปิดประตูเข้าบ้าน

ริว

กลับมาแล้วครับ

ปรินซ์(เพื่อนริว)

แฮปปี้เบิร์ด //พร้อมกับบิดพุกระดาษใส่ริว

ภาคิน(เพื่อนริว)

แฮปปี้เบิร์ด //พูดพร้อมกัน พร้อมกับบิดพุกระดาษใส่ริว

ริว

ทำอะไรของพวกมึงเนี่ย

ริว

เต็มหัวกูล่ะ//ปัดเศษกระดาษพุออก

ดารินทร์(แม่ริว)

สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะลูก//ยิ้มและถือเค้กก้อนโต

กรวิชญ์(พ่อริว)

สุขสันต์เกิดนะ เจ้าเด็กดื้อของพ่อ//ยิ้ม

ริว

//อึ้งตาค้างเล็กน้อย

ดารินทร์(แม่ริว)

มาอธิฐานแล้วเป่าเค้กเถอะจ๊ะ//ยิ้ม

ริว

ครับ//ยิ้มและเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้เป็นแม่

ริว

//หลับตาลงและเริ่มอธิษฐานในใจ

ริว

//ลืมตาและเป่าทันที

ภาคิน(เพื่อนริว)

//เดินมาอยู่ด้านหลังและใช้แขนกอดคอริว

ริว

กูนึกว่าพวกมึงรีบไปไหนกัน ไม่ชวนกูไปด้วย

ภาคิน(เพื่อนริว)

ก็พวกกูอยากรีบมาเซอร์ไพรวันเกิดมึงไง

ปรินซ์(เพื่อนริว)

ใช่ พวกกูอุสามาช่วยคุณป้ากับคุณลุง ตกแต่งห้องเซอร์ไพรมึงเลยนะเว้ย

ปรินซ์(เพื่อนริว)

มึงต้องขอบคุณพวกกู//ยิ้มอย่างภูมิใจ

ริว

เอ่อๆ ขอบคุณนะไอ้ปรินซ์ ไอ้คิน

ภาคิน(เพื่อนริว)

ไม่เป็นไร เพื่อนกันอยู่แล้ว

ดารินทร์(แม่ริว)

มากินเค้กกันได้แล้วจ๊ะ

ริว

ครับ //เดินไปหาผู้เป็นแม่ทันทีด้วยรอยยิ้ม

. .

ตกดึก 23:59 นาที

ในฝัน

ริว

ที่นี่ที่ไหนวะเนี่ย

ริว

อะไรเนี่ย ทำไมกูถึงใส่กระโปรงยาว//ก้มมอง

ริว

ไม่พอหนักหัวชิปหายเลย

ริว

กูไปใส่ตอนไหนว่ะเนี่ย

แม่พิณจันทร์ เจ้ามาหาพี่แล้ว

ริว

คุณเป็นใคร

แม่พิณจันทร์ เจ้าจำพี่ไม่ได้แล้วรึ

ริว

ผมจะไปรู้จักคุณได้ไง

ริว

เรียกชื่อผมยังไม่ถูกเลย

ริว

ผมจะบอกให้ชัด ผมชื่อ ริว ไม่ใช่แม่พิณจันทร์อะไรของคุณ

เจ้าจำพี่ไม่ได้จริงๆรือ

แต่ไม่เป็นกะไร พี่จักทำให้เจ้าจำพี่ให้ได้

ไว้พบกันอีกครา พี่จักทำให้เจ้าจำพี่ไม่ทุกอย่างเอง //สลายหายไป

ปัจจุบัน

ริว

เฮือก!!//สะดุ้งตื่น

ริว

//พยายามพยุงตัวลุกจากที่เตียงนอน

ตุ๊บ!!

ดารินทร์(แม่ริว)

//ตกใจ รีบวิ่งขึ้นบรรไดชั้นสอง

ดารินทร์(แม่ริว)

ปึ้ง!!//เปิดประตูห้องนอนของริว

ดารินทร์(แม่ริว)

ริวเป็นอะไรรึเปล่าลูก//รีบวิ่งมาหาริว

ริว

//นอนแน่นิ่งกับพื้น

ริว

ไม่เป็นอะไรครับแม่//พูดด้วยเสียงสั่น

ดารินทร์(แม่ริว)

//เอามือแตะหน้าผากริว

ดารินทร์(แม่ริว)

แต่นี่ลูกตัวร้อนมากเลยนะจ๊ะ

ดารินทร์(แม่ริว)

ลูกนอนพักผ่อนก่อนนะจ๊ะ

ดารินทร์(แม่ริว)

เดี๋ยวแม่ไปเอายาแล้วก็ทำข้าวต้มมาให้กินนะจ๊ะ

ริว

ครับแม่

. .

ตกเย็น

ปรินซ์(เพื่อนริว)

//เปิดเดินเข้าห้องนอน

ภาคิน(เพื่อนริว)

//เปิดเดินเข้าห้อง

ภาคิน(เพื่อนริว)

ไอ้ริว มึงเป็นไงบ้างวะ

ปรินซ์(เพื่อนริว)

หายดียัง ได้ยินว่าไม่สบายคนอย่างมึงเนี่ยนะจะไม่สบาย

ปรินซ์(เพื่อนริว)

ปกติถึกยิ่งกว่าควายอีก

ภาคิน(เพื่อนริว)

เรื่องนี้กูไม่เถียง

ริว

ถ้าพวกมึงมาซํ้าเติมกู ทีหลังก็ไม่ต้องมา

ปรินซ์(เพื่อนริว)

กูขอโทษ

ริว

กูก็ไม่รู้เหมือนกันอยู่ๆตื่นมากูก็เป็น

ดารินทร์(แม่ริว)

//เปิดประตู

ดารินทร์(แม่ริว)

ว่าไงจ๊ะเด็กมาเยี่ยมริวกันหรอจ๊ะ//ถือถ้วยข้าวต้ม

ภาคิน(เพื่อนริว)

ใช่แล้วครับ

ดารินทร์(แม่ริว)

เป็นยังไง ดีขึ้นบ้างยังจ๊ะ//นั่งลงข้างเตียง

ดารินทร์(แม่ริว)

//เอามือแตะหน้าผากริว

ดารินทร์(แม่ริว)

ลูกทำไมไข้ขึ้นอีกแล้ว ตอนบ่ายๆมันก็ดีขึ้นเยอะแล้วนิ

ปรินซ์(เพื่อนริว)

ผมว่าพาไอ้ริวไปหาหมอเถอะครับ ถ้ามันหนักขนาดนี้

ดารินทร์(แม่ริว)

โอเคจ๊ะ//เดินจากไปด้วยความร้อนรน

. .

โรงพยาบาล

ดารินทร์(แม่ริว)

จู่ๆลูกฉันก็ไข้ขึ้นตลอดเลย ทั้งทีตอนบ่ายๆเริ่มหายแล้วแท้

ดารินทร์(แม่ริว)

หมอคะ ลูกฉันเป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ

หมอ

ทุกอย่างก็ปกติดีครับไม่มีอะไรผิดปกติ

หมอ

ตรงนี้หมอก็ไม่ทราบเหตุ

หมอ

งั้นหมอจะให้ยาไปทานนะครับเพื่อไข้อาจจะลดลงบ้าง

หมอ

งั้นหมอของตัวก่อนนะครับ

. .

ในฝัน

สถานที่จากที่ว่างเปล่าตอนนี้กลับมีกำแพงอิฐอยู่คั่นกลาง และรอบข้างเป็นเหมือนบ้านเรือนสมัยก่อน

ริว

อีกแล้วหรอวะ

ริว

กูมาอยู่ที่ไหนอีกแล้ววะเนี่ย

ริว

//ก้มมองชุด

ริว

ชุดเดิมอีกแล้ว กูเป็นผู้ชายนะเว้ย ทำกูกำลังใส่ชุดผู้หญิง

ริว

ชุดบ้าอะไรก็ไม่รู้ โบราณชิปหาย

แม่พิณจันทร์ พี่ดีใจจริงๆที่เจ้ามาหาพี่อีกครา

ริว

//เริ่มมองเห็นอีกฝ่ายแค่หลังเท่านั้นแต่กลับมองหน้าไม่ชัด

ริว

ผมไม่ได้อยากมาหาคุณสักหน่อย

พี่รู้ว่าเจ้าคงจักอาย จนไม่กล้าจักยอมรับ//หัวเราะเบาๆ

ริว

คุณหัวเราะอะไร//พร้อมกับทำหน้ามุ่ย

มากับพี่เถิดหนา แม่พิณจันทร์ของพี่ พี่จักทำให้เจ้าสบาย ไม่ต้องทนทุกข์อยู่บนโลกมนุษย์อีก

//ยื่นมือมาทางริว

ริว

ทำไมกูถึงรู้สึกคุ้นเคยกับผู้ชายคนนี้จังวะ//คิดในใจ

มาเถิดมาหนา มาอยู่กับพี่ พี่จักให้เจ้าทุกอย่าง ตามที่เจ้าต้องการ

ริว

//กำลังยื่นมือไปเหมือนมีความรู้สึกบางอย่าง แต่รีบชักมือตัวเองกลับทันที

เจ้าเป็นกระไร อย่าได้โลเล

ริว

ไม่ผมไม่ไป

ริว

เลิกยุ่งกับผมได้แล้ว//ตะโกนเสียงดัง

. .

ปัจจุบัน

โรงพยาบาล

ริว

เฮือก//สะดุ้งตื่นขึ้น

ริว

เอิ๊กก!!//เอามืออุดปาก

ริว

//รีบลงจากเตียงไปห้องน้ำ

ริว

อ๊วกกกก!!!

ดารินทร์(แม่ริว)

//เข้ามาได้ยินรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ

. .

ตัดๆ

แอดเอง

แอดรู่ว่ามีคนงง แต่มีมีเหตุผลอยุ่แล้วค่ะ

แอดเอง

รออ่านตอนต่อไปได้เลยค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ