อารัมภบท

"ที่นี่ อา คือ ...."

(สถานที่สุดท้ายของชีวิตสินะ )

อากาศที่ร้อนระอุ ดวงอาทิตย์กลางศีรษะ

ส่องแสงจ้า พื้นที่ที่ไม่มีแม้กระทั่งต้นหญ้าสักต้น

ลมร้อนที่พัดผ่านหญิงสาว ทำให้รู้สึกแสบผิว

ร่างบางนอนแผ่ราบบนพื้นทรายที่ร้อน ทำให้รู้สึก

ราวกับถูกแผดเผาอย่างช้าๆ เธอค่อยๆหลับตาอย่างเชื่องช้า เพราะความทรมาน

(ฉันเข้ามาพัวพันกับเรื่องพันธ์นี้ ตั้งแต่เมื่อไรกัน)

10 ปีที่แล้ว

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเป็นใคร

เด็กหญิงที่ยืนอยู่ ท่ามกลางความวุ่นวาย

ของผู้คนที่อพยพ หนีจากสิ่งมีชีวิต

ที่เรียกว่า"ไททัน" พวกมันบุกมาทำลายชาวเมือง

ในวอลล์มาเรีย โดยมีไททันเกราะ และไททันมหึมาเป็นแกนนำในการทำลายกำแพง ทำให้ผู้คน

ต่างก็ต้องอพยพมายังวอลล์โรเซ่

ดูเหมือนว่า กำแพงที่เคยสงบสุข คงไม่สงบสุขแล้วล่ะ

ในช่วง 5 ปีมานี้

เนื่องด้วยจำนวนพื้นที่ที่ลดลงทรัพยากรที่ก็เริ่มลดถอย ทำให้ในช่วง 5 ปีมานี้

ทางการ ได้เกณฑ์ผู้คน ที่อพยพมาจาก วอลล์มาเรีย

เพื่อไปเข้าร่วม ปฏิบัติการ กู้คืนวอลล์มาเรีย ทำให้มีประชาชน

เสียชีวิตในปฏิบัติการนี้เป็นจำนวนมาก ทางการจึงล้มเลิกปฏิบัติการนี้ในที่สุด

ในช่วงเวลาบ่ายแก่ๆ ณ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง ที่แห่งนี้ตั้งอยู่ ท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี ลำธารเล็กๆที่ไหลมาจากน้ำตกตรงตีนเขา และหุบเขาที่โค้งพอดีกับ บริเวณที่แหล่งกำเนิดแสงขนาดใหญ่ขึ้นและตก เดินทางประมาณ 4 กิโล ก็จะถึงเมือง

สถานที่นี้เป็นภูมิศาสตร์ ที่ใครๆต่างก็แสวงหามัน

" คุณจะให้เด็กๆตามฉันมาทำไม แล้วพวกคนเมื่อเช้-"

ทันทีที่หญิงสาวพูดถึงเรื่องเมื่อเช้า สาวต่างวัยก็กระชากเธอเข้าห้อง รีบปิดทุกอย่าง ห้องที่มืดสนิท ก็ค่อยๆสว่างสว่าง จากแสงเทียนรำไร

หญิงวัยกลางคน จับบ่าทั้งสองข้างของหญิงสาว

ใบหน้าก้มลง เสียงเงียบสนิท

"คุ-"

"เอวา ฟังแม่นะ "

เธอที่ค่อยๆกล่าว ซึ่งแตกต่างจากแม่เลี้ยง ที่พูดขัดเธอ ด้วยน้ำเสียงที่สั่น ทำให้เธอต้องฟังอย่างตั้งใจ แม้จะไม่ค่อยอยากฟังสักเท่าไร

"~"

ตัวของฉันเป็นเด็กกำพร้า

เหตุการณ์โศกนาฏกรรม เมื่อ 5 ปีที่แล้ว

ทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่างทั้ง ครอบครัว คนรู้จัก