พัคจีฮุนประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว เขาคิดหาทางแก้ไขที่เป็นไปได้อย่างไม่ลดละ เขาไม่สามารถเอาชนะจงฮยอนได้โดยไม่เสี่ยงต่อการบาดเจ็บสาหัสของทั้งคู่ เขาต้องเอาชนะอีกฝ่ายให้ได้ เพื่อหาทางทำให้เด็กชายหลุดพ้นจากภาวะเหมือนถูกสะกดจิต
"จงฮยอน ฉันรู้ว่าเธออยู่ในนั้น"
พัคจีฮุนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่อ่อนโยน
"สู้หน่อย จงฮยอน สู้กับทุกสิ่งที่ควบคุมเธออยู่ นึกถึงอะไรที่มีความสุข อะไรที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและเป็นที่รัก"
เขาเริ่มถอยห่างอย่างช้าๆ พยายามสร้างระยะห่างระหว่างเด็กหนุ่มในขณะที่ยังคงให้จงฮยอนมีส่วนร่วม
"เล่าให้ฉันฟังเกี่ยวกับความทรงจำที่เธอโปรดปรานที่สุดหน่อย จงฮยอน อะไรทำให้เธอยิ้มได้"
พัคจีฮุนได้แต่ภาวนาว่าการดึงดูดอารมณ์ของเขา ความเป็นมนุษย์ของเขา อาจเป็นกุญแจสำคัญในการเข้าถึงเขา จงฮยอนหยุดชะงัก คิ้วขมวดราวกับกำลังจดจ่ออยู่กับสมาธิอย่างลึกซึ้ง ชั่วขณะหนึ่ง พัคจีฮุนคิดว่ามันอาจได้ผล แต่แล้วดวงตาของจงฮยอนก็มืดลงอีกครั้ง และเขาก็พุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง มีดก็ส่องประกายในแสงจันทร์
“จงฮยอน หยุด!” พัคจีฮุนสั่ง เสียงของเขาดังก้องไปในอากาศยามค่ำคืน
แต่จงฮยอนเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งไปที่หน้าต่างห้องของแชวอน ด้วยพละกำลังและความเร็วที่แปลกประหลาด ร่างที่กำยำอยู่แล้วของจงฮยอน ยิ่งทำให้เขาปีนขึ้นไปได้ด้วยพละกำลังของเขา
พัคจีฮุนวิ่งตามอย่างไม่ลดละ เขาจำเป็นต้องเข้าถึงตัวจงฮยอนให้ได้ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะได้ทำร้ายใคร
แชวอนผลักซอยอนเข้าไปในตู้เสื้อผ้าใกล้ๆ โดยที่เธอเผชิญหน้ากับจงฮยอน เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน มีดของจงฮยอนแวววาวท่ามกลางแสงสะท้อนจากดวงจันทร์ภายในความมืดที่สลัว
“เฮ้ จงฮยอน…วางสิ่งนั้นลงเถอะนะ” แชวอนพยายามที่จะโน้มน้าวอีกฝ่าย พลางก้าวถอยหลังไปทีละก้าว หวังว่าจงฮยอนจะไม่โจมตีเธอกะทันหัน แต่ความคิดนั้นอยู่ได้ไม่นาน จงฮยอนเริ่มเคลื่อนไหว
จงฮยอนพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แชวอนเอนหลังหลบใบมีดได้ทันท่วงที ทำให้เธอหงายหลังล้มลงกับพื้น จงฮยอนใช้โอกาสนั้นที่เธอล้ม ขึ้นไปคร่อมบนตัวเธอ และแทงมีดลงไป มุ่งเป้าไปที่คอของแชวอน แต่เธอก็หลบคมมีดได้อีกครั้ง ใบมีดแทงเข้าไปในพื้นเย็นๆ ห่างจากใบหน้าแชวอนไปเพียงแค่คืบเดียว
ทันใดนั้น เสียงกระดิ่งดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำลายความเงียบที่ตึงเครียดลง ทำให้จงฮยอนสะดุ้งราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ดวงตาของเขาเบิกกว้าง แววตาที่เหมือนกระจกและเหมือนอยู่ในภวังค์หายไปในทันที เขาจ้องมีดในมือ จากนั้นก็จ้องไปที่แชวอน ที่อยู่ใต้ร่างเขา ความสับสนและความหวาดกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
"ช-แชวอน อะไรนะ... เกิดอะไรขึ้น"
เขาพูดติดขัด เสียงของเขาแหบและมึนงง เขาทิ้งมีดราวกับว่ามันกำลังเผาเขา โลหะกระทบพื้น
"ทำไมฉันถึง... ทำไมฉันถึงมีสิ่งนี้"
จงฮยอนมองไปรอบๆ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ซอยอนที่ออกมาจากตู้เสื้อผ้าจากในระยะไกล
"ฉัน... ฉันทำร้ายใครหรือเปล่า…ไม่สิ ฉันทำร้ายแชวอน ฉันทำอะไรผิดไป" เขาลุกขึ้นยืน เซถอยหลังหนึ่งก้าว ยกมือขึ้นทำท่าป้องกัน ตาเบิกกว้างด้วยความกลัวและสับสน
"ฉัน... ฉันไม่เข้าใจ ฉันจำอะไรไม่ได้เลยหลังจากเข้านอนคืนนี้"
พัคจีฮุนวิ่งเข้ามา หยุดเพื่อหายใจอย่างเหนื่อยหอบ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ความตึงเครียดค่อยๆ หายไปจากร่างกายของเขาเมื่อเห็นความสับสนและความทุกข์ใจอย่างแท้จริงในดวงตาของจงฮยอน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะกลับมาเป็นปกติแล้ว
“แชวอน เธอไม่เป็นอะไรนะ” พัคจีฮุนช่วยพยุงแชวอนให้ลุกขึ้น
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ…ฉันได้ยินอะไรบางอย่างมาจากหอพักชาย”
แชวอนเริ่มเดินตามที่มาของเสียงกระดิ่งโดยไม่สนใจการประท้วงของพัคจีฮุน เธอเดินเข้าไปในหอพักชายอย่างเงียบๆ จนไปถึงห้องของแดซองที่แชวอนช่วยเอาไว้จากการถูกรังแกจากแจซอง ซึ่งตอนนี้แดซองกำลังทำความสะอาดกระดิ่งที่เป็นของระลึกของคุณยายอย่างไม่รู้อะไร
แชวอนหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของแดซอง หอบหายใจเล็กน้อยจากการเดินทางที่เร่งรีบ ประตูห้องของแดซองเปิดอ้าเล็กน้อย ทำให้สามารถสอดส่องเข้าไปได้ เธอเฝ้าดูแดซองขัดกระดิ่งเก่าอย่างพิถีพิถัน คิ้วของแดซองขมวดด้วยสมาธิ เขาไม่รู้เลยว่าเพิ่งเกิดความโกลาหลวุ่นวายข้างนอก กระดิ่งในมือของเขานั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากเหตุการณ์น่าขนลุกในคืนนั้น
"แดซอง"
แชวอนตะโกนออกมาแผ่วเบาไม่ต้องการปลูกคนอื่นๆ เสียงของเธอแทบหายใจไม่ออกเล็กน้อย
แดซองเงยหน้าขึ้น ตกใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของแชวอน แดซองใบหน้าแดงก่ำอย่างเขินอาย
“แชวอน…เธอมาที่นี่ได้ยังไง…นี่มันหอพักชายนะ”
แชวอนพูดขึ้นด้วยความเร่งรีบ
“เดี๋ยวฉันค่อยอธิบายในภายหลัง…กระดิ่งนั่น... มันดังเมื่อกี้นี้ สามครั้ง นายได้ยินไหม"
แดซองส่ายหัว ถือกระดิ่งขึ้น
"เปล่า ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ฉันเพิ่งทำความสะอาดกระดิ่งของยาย มันอยู่ในครอบครัวของเรามาหลายชั่วอายุคนแล้ว"
เขาพลิกกระดิ่งในมือของเขา ตรวจดูอย่างใกล้ชิด
"ทำไม เกิดอะไรขึ้น แชวอน เธอดูเหมือนเห็นผีเลย"
แชวอนลังเล ไม่แน่ใจว่าจะอธิบายเหตุการณ์ประหลาดที่เพิ่งเห็นอย่างไร
“มัน... เรื่องมันยาวน่ะ แดซอง…ดูเหมือนว่ากระดิ่งนั่น...จะพิเศษนะ”
แดซองมองแชวอนด้วยความอยากรู้และกังวลปนเปกัน โดยที่กระดิ่งยังถืออยู่ในมือ
“พิเศษเหรอ? แชวอน เธอหมายความว่ายังไง”
เขาวางกระดิ่งลงบนโต๊ะ ให้ความสนใจแชวอนอย่างเต็มที่
“เธอไม่สามารถพูดอะไรแบบนั้นแล้วปล่อยให้ฉันค้างคาได้ ถ้ากระดิ่งนั้นมีความเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ฉันก็ต้องรู้ให้ได้”
เขาลุกขึ้น เก้าอี้ของเขาขูดกับพื้น
“บอกฉันมาว่าเธอเห็นอะไรที่นั่น และอย่าละเว้นรายละเอียดใดๆ ออกไป”
แดซองหรี่ตาลงขณะที่เขามองใบหน้าของแชวอนเพื่อค้นหาคำตอบ
“แล้วเธอมาหาฉันทำไม ในหอพักชาย มันผิดกฏนะ กระดิ่งนั้นมีความเกี่ยวข้องอะไรกับ... และอะไรก็ตามที่เธอได้เห็น”
เขาเดินเข้าไปใกล้แชวอนอีกก้าวหนึ่ง เสียงของเขาค่อยๆ เบาลงจนเกือบกระซิบ
"แชวอน ฉันรู้ว่าเธอกำลังซ่อนบางอย่างอยู่ เธอไว้ใจฉันได้ เราผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย ทั้งเธอและฉัน หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น มีเรื่องอันตราย ฉันต้องรู้ ฉันอยากช่วย”
“...”
ในขณะที่แชวอนยังคงเงียบ ดวงตาของแดซองฉายแววความดุร้ายต่างจากปกติที่เขามักจะเขินอาย
“ตอบฉันมาสิ เธอเข้ามาในหอพักชายโดยไม่สนกฏ เพราะอะไร” เขาก้าวเข้าไปใกล้แชวอนอีกครั้ง คราวนี้ ดวงตาสีเขียวของเขาฉายแววความโกรธและอะไรบางอย่างที่แชวอนไม่เข้าใจ
“ก็ได้…ถ้าฉันเล่าออกไป สัญญานะว่าจะเก็บเป็นความลับ และห้ามตกใจ”
ดวงตาของแดซองกะพริบปริบๆ เขาก้มมองร่างกายของเขาที่แทบจะแนบชิดกับแชวอน ทำให้เขาหน้าแดงมากกว่าเดิมและกระโดดโหยงถอยหลังด้วยความอับอาย
“อ๊าก ฉันทำบ้าอะไรไปเนี่ย! ยกโทษให้ฉันได้ไหม แชวอน” แชวอนที่กำลังตกตะลึงกับการกระทำที่ไม่เหมือนตัวเองของแดซอง ก็หลุดหัวเราะคิกคักออกมา
“โอเคๆ ฉันไม่ได้โกรธสักหน่อย”
ขณะที่แดซองที่กำลังแก้มแดงระเรื่อกับแชวอนที่หัวเราะคิกคัก พัคจีฮุนและจงฮยอนเดินเข้ามา ทั้งคู่ดูยุ่งเหยิงและสับสน ผมพัคจีฮุนยุ่งเหยิง และชุดเครื่องแบบที่ปกติไร้ที่ติของเขาก็เอียงเล็กน้อย ในทางกลับกัน จงฮยอนดูสั่นเทิ้ม ตาเบิกกว้างและหลอนประสาท
"แชวอน แดซอง" พัคจีฮุนพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด
"เราต้องคุยกัน มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ และฉันคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์อื่นๆ"
เขาหลือบมองไปที่กระดิ่งบนโต๊ะของแดซอง คิ้วขมวด
"จงฮยอน... เขาไม่ใช่ตัวของตัวเอง เขามีมีดและ... และเขาก็ทำร้ายฉันกับแชวอน"
จงฮยอนสะอื้นไห้และเอามือปิดหน้า
"ขอโทษครับ…คุณครูพัคจีฮุน… ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจำอะไรไม่ได้เลย"
พัคจีฮุนถอนหายใจและขยี้ขมับ
"ฉันเชื่อเธอนะ จงฮยอน แต่เราต้องไขข้อข้องใจเรื่องนี้ให้ได้”
“ ดูเหมือนกระดิ่งของแดซองจะช่วยทำให้หลุดจากภวังค์ของบางสิ่งบางอย่างได้นะคะ”
พัคจีฮุนเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเขามองไปที่กระดิ่ง เขาก็เพิ่งตระหนักได้
“กระดิ่ง... มันดังสามครั้งใช่ไหม ก่อนที่จงฮยอนจะหลุดจากภวังค์”
เขาหันไปหาแดซอง สีหน้าของเขาอ่อนลง
“แดซอง กระดิ่งของยายของเธอ... ดูเหมือนจะมีพลังบางอย่าง หรืออย่างน้อยก็กระตุ้นบางอย่างในตัวจงฮยอนที่ทำให้เขากลับมามีสติอีกครั้ง”
แดซองมองไปที่กระดิ่ง จากนั้นก็มองไปที่พัคจีฮุน ตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“ฉัน... ฉันไม่เข้าใจ มันเป็นไปได้ยังไง มันเป็นแค่มรดกตกทอดของครอบครัวเก่าๆ”
จงฮยอนเงยหน้าขึ้น น้ำตาของเขาเริ่มคลอเบ้าขณะที่เขาฟังการสนทนา
“แล้วกระดิ่ง... มันช่วยฉันไว้เหรอ จากสิ่งที่ควบคุมฉันอยู่?”
พัคจีฮุนพยักหน้า สีหน้าเคร่งขรึม
“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ จงฮยอน แต่เราไม่สามารถเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่ามีบางอย่างกำลังเกิดขึ้นที่นี่ บางอย่างที่อันตรายและเหนือธรรมชาติ”
เขาหันไปหาแชวอน สายตาของเขาจ้องเขม็ง
“แชวอน เธอเห็นมากกว่าพวกเราทุกคน”
“กระดิ่งดูเก่าและโบราณ และในสมัยก่อนมันมีประโยชน์และถูกใช้ในการทำพิธีต่างๆ...ฉันเดานะคะ” แชวอนพูดขึ้นอย่างครุ่นคิดและคาดเดาอย่างไม่มั่นใจ
พัคจีฮุนเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้นและหวาดกลัวผสมกันขณะที่แชวอนแบ่งปันข้อมูลใหม่เกี่ยวกับกระดิ่งชิ้นนี้
“พิธีกรรมโบราณเหรอ? นั่นอาจอธิบายพลังของมันได้ แม้ว่าเราจะยังไม่เข้าใจมันอย่างถ่องแท้ก็ตาม”
เขาเดินเข้าไปใกล้กระดิ่งมากขึ้น ตรวจสอบด้วยความเคารพและระมัดระวังอย่างที่เพิ่งค้นพบ
“หากกระดิ่งนี้เคยใช้ในพิธีกรรมต่างๆ ในอดีต มีโอกาสที่มันจะมีพลังทางจิตวิญญาณหรือพลังเหนือธรรมชาติบางอย่างอยู่”
จงฮยอนมองไปที่กระดิ่ง สั่นไปทั้งตัว
“แล้วตอนนี้เราจะทำอย่างไรดี เราจะใช้กระดิ่งนี้เพื่อปกป้องตัวเองและหยุดสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ได้อย่างไร” พัคจีฮุนหันไปหาแชวอนและแดซอง สีหน้าจริงจัง
“ฉันคิดว่าเราต้องทำการวิจัยบ้าง แดซอง คุณบอกว่ากระดิ่งนี้อยู่ในครอบครัวของเธอมาหลายชั่วอายุคนแล้ว แน่นอนว่าต้องมีบันทึกบางอย่าง เรื่องราวบางอย่างที่สืบทอดกันมาเกี่ยวกับต้นกำเนิดและวิธีใช้”
เขาจ้องแชวอนด้วยความหวังริบหรี่ในดวงตา
"และแชวอน มุมมองและประสบการณ์อันเป็นเอกลักษณ์ของเธออาจเป็นกุญแจสำคัญในการทำความเข้าใจถึงความเชื่อมโยงระหว่างกระดิ่งและเหตุการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นในโรงเรียนนี้ก็ได้”
“ฉันเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับ...รุ่นพี่ยูซอง ที่นักเรียนคนอื่นลือกันว่าเป็นคนแปลกประหลาดชอบสร้างปัญหา จึงถูกส่งไปประพฤติตัว...เอ่อ...จากที่ได้ยินมาเขาคลั่งไคล้ศาสตร์มนต์ดำหรือสิ่งลี้ลับ...มันคือเรื่องจริงหรือเปล่าค่ะ?”
ใบหน้าของพัคจีฮุนมืดมนลงเมื่อได้ยินชื่อยูซอง ใบหน้าของเขามีท่าทีเคร่งขรึมอีกครั้ง
“ยูซอง... ใช่ ฉันเคยได้ยินข่าวลือมาเหมือนกัน เด็กชายคนนี้... ประหลาดมาโดยตลอด พูดได้เลยว่า เขาหลงใหลในศาสตร์ลึกลับและเวทมนตร์ดำมาก แม้ว่าจะไม่ค่อยมีใครพูดถึงก็ตาม”
เขาเริ่มเดินไปมา ใจของเขาเต้นระรัวด้วยนัยยะที่แฝงอยู่
“หากมีโอกาสที่ยูซองอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เหล่านี้ โดยใช้เวทมนตร์ดำหรือพิธีกรรมบางอย่าง เราก็ต้องดำเนินการอย่างรวดเร็ว”
แดซองเงยหน้าขึ้น ตาเบิกกว้างด้วยความกังวล
“คุณคิดว่ายูซองอาจเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือไม่ แต่เกี่ยวข้องอย่างไร และทำไม”
พัคจีฮุนส่ายหัว ความหงุดหงิดปรากฏชัดในน้ำเสียง
"ฉันไม่รู้ แดซอง แต่ลองคิดดูสิ ยูซองถูกส่งมาที่นี่เพื่อ 'ประพฤติตัวดี' อย่างที่เธอพูด จะเกิดอะไรขึ้นถ้าความหมกมุ่นของเขากับไสยศาสตร์ทำให้เขาค้นพบสิ่งอันตราย บางอย่างที่เขาใช้สร้างความวุ่นวายและทำร้ายผู้อื่นอยู่ตอนนี้"
เขาหันไปหาแชวอนด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
“บางที...อาจจะไม่ใช่ยูซอง...แต่เป็นใครสักคนที่อยู่ในโรงเรียนนี้...จากเหตุการณ์ที่ฉันเจอ เขาเพ่งเล็งฉันและคุณครูพัคจีฮุนที่ปกป้องฉัน...ฉันสงสัยแจซอง...แต่เขาดูปกติและเป็นแค่นักเลงที่บ้าอำนาจเท่านั้น...อาจจะไม่ใช่เขา นอกจากนั้นแล้ว ฉันคิดว่าไม่มีใครโกรธแค้นฉันนะคะ”
พัคจีฮุนพยักหน้าช้าๆ พิจารณาคำพูดของแชวอน
"เธออาจจะพูดถูก แชวอน บางทีเราอาจจะมองเรื่องนี้ผิดก็ได้ สมมติว่ามันเป็นใครสักคนที่มีแรงจูงใจชัดเจนอย่างยูซอง"
เขาเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง คิ้วขมวดด้วยความคิด
"ถ้าเป้าหมายดูเหมือนจะเป็นเธอและคนที่ปกป้องเธอ เช่น ฉัน เราต้องพิจารณาความเป็นไปได้อื่น"
จงฮยอนพูดขึ้น น้ำเสียงลังเล
"แล้ว... แล้วคนที่อิจฉาแชวอนล่ะ? บางทีอาจจะเป็นคนที่อยากเห็นเธอตกต่ำลง"
พัคจีฮุนหยุดก้าวเดิน ตาของเขาเบิกกว้างขณะมองไปที่จงฮยอน
ความอิจฉาเป็นแรงจูงใจเหรอ? นั่นเป็นความคิดที่น่าสะพรึงกลัว จงฮยอน แต่เธออาจจะคิดอะไรบางอย่างออก" เขาหันไปหาแดซอง ความสงสัยใหม่ผุดขึ้นในดวงตาของเขา
“แดซอง เธอสนิทกับแชวอนมากนะ เธอสังเกตเห็นว่ามีใครทำตัวแปลกๆ ต่อหน้าแชวอนไหม มีใครที่อาจมีความรู้สึกไม่ดีบ้างไหม”
แดซองคิดอย่างรอบคอบสักครู่ หรี่ตาลงเมื่อพิจารณาถึงความเป็นไปได้
“เรื่องนั้น… มีคนคนหนึ่งที่ทำตัวแปลกๆ เมื่ออยู่ใกล้แชวอนในช่วงนี้...”
เขาหยุดชะงัก ราวกับลังเลที่จะกล่าวหาใครโดยไร้เหตุผล
“เขาคือมินจุน เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของแชวอนมาสักพักแล้ว และแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยสนิทกัน แต่เมื่อไม่นานมานี้พวกเขาก็มีความตึงเครียดต่อกัน”
พัคจีฮุนพยักหน้า เขาเริ่มจดบันทึก
“มินจุน... ฉันเคยสังเกตเห็นเขามาก่อน มักจะวนเวียนอยู่รอบๆ กลุ่มเพื่อนที่ชื่นชมแชวอน บางทีเขาอาจจะรู้สึกไม่พอใจกับความนิยมและอิทธิพลของแชวอน”
เขาเงยหน้าขึ้น สีหน้าเคร่งขรึม
“แต่ถ้ามินจุนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เราต้องระวัง เราไม่สามารถกล่าวหาเขาได้โดยไม่มีหลักฐานที่หนักแน่น”
แชวอนพยักหน้า แววตามุ่งมั่นจริงจังปรากฏขึ้น “ฉันเห็นด้วย เราต้องสืบหาข้อมูลเพิ่มเติม รวบรวมข้อมูลเพิ่มเติมก่อนที่จะเผชิญหน้ากับเขา”
พัคจีฮุนยิ้มเล็กน้อย ดวงตาของเขาฉายแววชื่นชม
“แชวอน ความเป็นผู้ใหญ่และความระมัดระวังของเธอช่างน่าชื่นชมจริงๆ”
แชวอนเอียงคออย่างุนงงและคิดในใจว่า เธอน่ะเหรอ มีความเป็นผู้ใหญ่
เวลาผ่านไปหลายวัน
ในขณะที่ชั้นเรียนตอนเช้ายังคงดำเนินต่อไป เข็มนาฬิกาก็ชี้ไปที่ช่วงพักเที่ยงในที่สุด โรงอาหารของโรงเรียนเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงตะโกนของนักเรียนที่กำลังแย่งอาหาร แชวอน แดซอง พัคจีฮุน และจงฮยอนรวมตัวกันที่โต๊ะในมุมเงียบๆ โดยพยายามพูดเบาๆ
"เอาล่ะ นี่คือแผน" พัคจีฮุนพูดพลางมองไปรอบๆ อย่างลับๆ
"จงฮยอน ฉันอยากให้เธอคอยจับตาดูยูซอง ดูว่าเขาทำอะไรน่าสงสัยบ้าง แดซอง เธอต้องอยู่ใกล้แชวอนไว้ ให้แน่ใจว่าจะไม่มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น”
เขาหันไปหาแชวอนด้วยสีหน้าจริงจัง
"แชวอน ฉันอยากให้เธอพยายามเข้าใกล้มินจุนมากขึ้น ทำตัวปกติ แต่ดูว่าเธอจับพฤติกรรมแปลกๆ ได้ไหม หรือเบาะแสว่าเขาอาจกำลังวางแผนอะไรอยู่"
แชวอนพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น
"ฉันจะทำอย่างเต็มที่ แต่ฉันไม่อยากคิดเลยถ้าเขาเกี่ยวข้อง"
"เธอทำได้ดีนะ แชวอน สัญชาตญาณของเธอช่วยเธอมาได้ดีจนถึงตอนนี้” พัคจีฮุนยิ้มในความมุ่งมั่นของเธอ
.
.
.
.
To be Continued...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments