ตอนที่ 1: เงาสะท้อนในเลนส์หนา

> แสงแดดยามสายสาดลอดม่านสีเทาเข้ามาภายในรถยนต์หรูสีดำด้านที่จอดนิ่งอยู่หน้าอาคารเรียนของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งกลางกรุงเทพมหานคร

คนขับเปิดประตูหลังด้วยท่าทีสุภาพก่อนที่ชายในชุดสูทเข้มสีดำจะก้าวลงจากรถอย่างสง่างาม แว่นกันแดดเลนส์เข้มบดบังดวงตาเย็นชาคู่นั้น แต่ไม่มีอะไรกลบความน่าเกรงขามของเขาได้

“คุณรชาอยู่คณะดีไซน์ อาคาร B ชั้น 6 ครับ”

เสียงบอดี้การ์ดที่ยืนรออยู่ด้านหน้ารายงานเบา ๆ

คิมหันต์พยักหน้า ไม่พูดอะไรเลยสักคำก่อนจะก้าวเดินขึ้นบันไดอย่างมั่นคง ทั้งที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เขาควรมาปรากฏตัว… ไม่ใช่โลกของคนอย่างเขา

แต่มันเกี่ยวกับ 'เด็กคนนั้น'...

---

รชานั่งเงียบอยู่ริมหน้าต่างในห้องเรียนออกแบบภายใน สวมแว่นสายตาหนาหนึ่งรอบกรอบสีดำสนิท เขาเอาแต่นั่งเงียบและจดอะไรบางอย่างลงในสมุดแบบร่างเล่มเล็ก ทั้งห้องไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา แม้เขาจะไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับที่นี่

“เฮ้ย ไอ้เนิร์ดนั่นอีกแล้วว่ะ...”

“โคตรหลอนเลย มันไม่เคยพูดอะไรสักคำ คิดว่าเป็นใบ้จริงปะวะ?”

“บางคนบอกมันรวยล้นฟ้านะ แต่ทำตัวแบบ...จืดชืดเกินอ่ะ”

เสียงซุบซิบไม่เคยขาดหาย ทุกครั้งที่เขาก้าวเข้าห้องเรียน หรือแม้แต่ขยับตัว รชาไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย เขาชินแล้วกับการอยู่ในเงา ชินแล้วกับการเงียบให้สุดเท่าที่จะเงียบได้

และ...เพราะมันปลอดภัยที่สุด

---

“เขาอยู่ชั้นบนสุดครับ ห้องสุดท้ายทางซ้าย”

เสียงพนักงานรักษาความปลอดภัยพูดพลางยื่นบัตรเข้าอาคารให้คิมหันต์

ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตอบอะไร แค่เดินไปเงียบ ๆ

ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือใคร ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังแววตาเย็นเฉียบนั้นมีอำนาจระดับไหน

ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือ...

คิมหันต์ หลานชายของตระกูลมาเฟียตระกูลใหญ่ที่สุดในเอเชีย และปัจจุบัน...ผู้นำคนใหม่ที่ไม่มีใครกล้าต่อกร

---

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น

ห้องเรียนเงียบกริบ

ไม่มีใครเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อชายในสูทดำก้าวเข้ามาในชั้นเรียน

“ขอโทษครับ ผมมารับรชา”

เสียงของคิมหันต์เรียบนิ่ง แต่น้ำเสียงหนักแน่นแบบไม่อนุญาตให้ใครตั้งคำถาม

ทั้งห้องมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ขณะที่รชากะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยไม่พูดอะไรเลย รวบของใส่กระเป๋าแล้วเดินตามชายคนนั้นออกไปโดยไม่สนใจสายตาใครทั้งสิ้น

ไม่มีคำอธิบาย

ไม่มีคำถาม

ไม่มีคำพูด

ราวกับเขารู้ว่า... 'ชายคนนั้นจะมา'

---

รถยนต์เงียบสนิท ไม่มีเสียงพูดใด ๆ

คิรินนั่งหลังตรง มือกอดเป้ไว้แน่น สายตาที่มองผ่านแว่นหนาไม่ได้สะท้อนอะไรเลยนอกจากความเย็นชา

คิมหันต์แค่เหลือบมอง แต่ไม่ได้พูดอะไร

“หิวยัง?”

เป็นประโยคแรกที่ออกมาจากปากของเขาในรอบสิบห้านาที

รชาส่ายหัวเบา ๆ

ไม่มีคำพูด

ไม่มีการสบตา

แต่นั่นไม่ใช่เพราะเขาไม่ไว้ใจ…

มันเป็นเพราะเขา ‘กลัว’… แม้แต่กับตัวเอง

---

ย้อนกลับไปเมื่อ 3 เดือนก่อน

ตอนนั้นคิมหันต์กำลังตามหาคน ๆ หนึ่ง เด็กหนุ่มที่ชื่อ 'รชา' ผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นในงานประมูลศิลปะใต้ดินกลางโตเกียวโดยไม่ตั้งใจ มีรายงานจากลูกน้องว่าเด็กคนนั้นอาจเป็นลูกชายของใครบางคนที่ 'หายไปจากระบบ'

แต่สิ่งที่เขาเห็นในวันนั้น...กลับเป็นแค่เด็กเนิร์ดที่ยืนนิ่งท่ามกลางเสียงปืน

ท่ามกลางกลุ่มนักฆ่า ท่ามกลางเสียงระเบิด

...แล้วก็ ล้มลง กุมหูแน่น หายใจไม่ออก เหงื่อแตกและตัวสั่นราวกับโลกทั้งใบถล่มทลาย

“เขาแพนิคครับ... เหมือนมีอดีตเลวร้ายกับเสียงปืนหรืออะไรแบบนั้น”

ลูกน้องคนสนิทรายงาน

คิมหันต์จำแววตาคู่นั้นได้

ไม่ใช่เพราะความน่าสงสาร... แต่เพราะมันเหมือนเขาในวัยเด็ก

เด็กที่เคยถูกเสียงปืนกลืนกินความรู้สึกทุกอย่างไปหมดแล้ว

---

รถยนต์จอดหน้าเพนต์เฮาส์หรูบนตึกสูงใจกลางเมือง

รชาเดินตามขึ้นไปอย่างสงบ แต่ดวงตาเขากลับสำรวจทุกทางหนีทีไล่โดยสัญชาตญาณราวกับไม่ไว้ใจแม้แต่รอยเท้าของตัวเอง

“มาพักที่นี่สักพัก”