รูมเมทคนนั้น #ep1

ep1

กริ๊ง 🎶🎵 ...

กริ๊งงงง 🎵🎶 ~~

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ระหว่างที่ฉันกำลังหลับอยู่บนเตียง ที่แสนนุ่มสบายของฉัน

ติ๊ด!

ไอวี่

อื้อออ ว่าไงคะพ่อ โทรมามีอะไรหรอคะ?

ฉันรับแล้วพูดกับปลายสาย ด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ก่อนที่จะตั้งใจฟังเสียงของอีกฝั่ง

ไอวี่ แกต้องย้ายไปอยู่ คอนโด ในเมืองใกล้มหาลัย!! พ่อติดต่อกับเพื่อนพ่อไว้ เขาบอกให้แกไปอยู่กับลูกชายเขาได้เลย รีบเก็บของแล้วไปวันนี้เลยนะ เข้าใจมั้ย!!

ตู๊ดด~

ไอวี่

เดี๋ยวสิพ่ออออ!! นี่มันหมายความว่าไง

ฉันยังไม่ทันได้พูดกับปลายสาย แม้แต่สักวินาทีเดียว ปลายสายก็ตัดไป เหมือนกับเป็นการบังคับฉัน มากกว่าการขอให้ฉันไปอยู่แต่โดยดี

ไอวี่

ให้ตายสิ อะไรของพ่อ อยู่ๆก็มาบอกให้ไปอยู่กับลูกชายเพื่อนตัวเอง แล้วหน้าตาเป็นไง ชื่ออะไร ก็ไม่รู้จักสักนิด!

ถึงแม้ว่าฉันจะบ่น แล้วก็ยังงงกับคำพูดของพ่อ แต่สุดท้ายฉันก็ต้องลุกขึ้นมาจากเตียงเพื่อเก็บของ เพื่อที่จะได้ไปยังคอนโดที่พ่อบอกไว้ ภายในวันนี้

2 ชั่วโมงผ่านไป~

ในที่สุดของทุกอย่างของฉัน ก็ถูกเก็บจนหมด ส่วนใหญ่ก็มีแต่ของใช้ที่จำเป็น จึงไม่ต้องขนไปเยอะ

ตู๊ดดด~

ตู๊ดดดดด~~

ไอวี่

ฮัลโหลพ่อ วี่เก็บของเสร็จหมดแล้วนะ ส่งรถมารับด้วย วี่ไม่เรียกรถไปเองแน่

ไอวี่

ละก็ บอกลูกชายเพื่อนพ่อแล้วใช่มั้ย วี่จะได้ไม่ไปเสียเวลารอ!

ฉันคุยกันเรียบร้อยแล้ว แกขึ้นไปที่คอนโดได้เลย คีย์การ์ด กุญแจ เดี๋ยวฝากคนขับรถไปให้ !

ตู๊ดด!

ไอวี่

เห้อออ ให้ตายสิ ตัวเองพูดจบก็รีบวาง ไม่กะให้คนอื่นพูดเลย พ่อฉันนี่มันนิสัยไม่ต่างกับฉันเลยแหะ

30 นาทีต่อมา~

ฉันลงมารอที่หน้าบ้านพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง สองใบ ก่อนที่คนขับรถของพ่อจะขนขึ้นรถไป และมอบคีย์การ์ดกับกุญแจ ให้ฉัน

รถเริ่มเคลื่อนตัวช้าๆ ออกจากบ้านหลังใหญ่ที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็ก ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยัง ใจกลางเมืองหลวง ที่คึกคัก ในยามราตรี แสงไฟแสงสี ตามตึกสูงกำลังสว่างไสว ราวกับว่ามีชีวิต

รถค่อยๆเคลื่อนตัวช้าลง เมื่อมาถึงหน้าคอนโดชื่อดังใกล้มหาลัย ฉันลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง ก่อนที่จะเดินไปยังประตูทางเข้า

ฉันเดินเข้ามาด้านในคอนโด แล้วตรงไปยังเคาท์เตอร์ เพื่อสอบถามห้องและชั้น

ไอวี่

ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าห้องนี้ อยู่ชั้นไหนหรอคะ?

ฉันยื่นคีย์การ์ดให้พนักงานต้อนรับดู พร้อมกับถามคำถาม

สวัสดีค่ะ คุณไอวี่ ใช่มั้ยคะ

เดี๋ยวดิฉันนำทางไปให้นะคะ พนักงานกล่าว ก่อนจะทำท่ามาเดินนำทางให้ฉัน

ไอวี่

ไม่เป็นไรค่ะ พี่ทำงานของพี่ต่อเถอะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเอง ของไม่เยอะค่ะ ฉันไหว

ดะ..ได้ค่ะ ห้องอยู่ชั้น 16 ค่ะคุณไอวี่

พนักงานกล่าวก่อนจะเดินไปส่งฉัน ที่ลิฟท์

. . .