ตอนที่ 1 - หมายเลข 413

ณ วันที่ 16 มิถุนายน ปี ค.ศ. 202X

เวลา 16:19 นาที ที่ร้านขายเค้กแห่งนึง

คุโระฮิ โซยะ (黒陽 翔夜) ชายหนุ่มที่ตอนนี้ กำลังนั่งกินเค้ก เพื่อสุขสันต์วันเกิดตัวเอง ในวัย 18 ปี

(ลักษณะภายนอก)

- ผมสีเทาเข้ม ไม่ค่อยยาว

- ดวงตาซ้ายสีม่วงเข้ม

- ดวงตาขวาสีแดงเข้ม

- ส่วนสูง 179 เซนติเมตร

เขานั่งกินเค้กช็อตโกแลตเงียบๆ จนเกือบหมด เหลือเค้กช็อกโกแลตคำเล็กๆ ที่อยู่ในช้อน

เขามองเต้กชิ้นนั้น อย่างเสียดาย แล้วบ่นพึมพำเบาๆคนเดียว เบามาก จนเกือบไม่ได้ยิน

โซยะ:"นี่ชั้น มัวมาทำบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย"

เขาหันออกไปมองนอกหน้าต่าง แล้วเสียงในหัว ก็เริ่มดังขึ้น ทีละเสียง

..."ถ้ามึงหาเงินเป็นล้านภายในไม่ถึงปีไม่ได้...

...มึงก็ไม่ต้องกลับมา!"...

..."มึงคิดว่าอย่างมึง จะหาเงินขนาดนั้น...

...มาจากไหนได้วะ!?"...

..."ถ้ามึงไม่จ่ายค่าเช่าเดือนนี้...

...เตรียมไปนอนข้างถนนได้เลย!"...

..."อย่างมึงน่ะ ไม่มีทางหาเงินได้หรอก!"...

เสียงพวกนี้น ลอยมาทีละเสียง ราวกับว่าเป็นสิ่งที่เขา ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

เขากินเค้กคำนั้น กลืนอย่างฝืนๆ แล้วเดินออกไปนอกร้าน แล้วคิดในใจเบาๆ

โซยะ:"เค้ก 20 เยน ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หนิ"

"สำหรับคนอย่างชั้นล่ะนะ"

เขาเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง หางจาของเขา ได้ไปเห็นใครบางคน ที่เขา ไม่คู่ควร

เขารับมาหลบหลังเสาทันที

อีกฟากนึง ของทางเดิน

มีกลุ่มนักเรียนหญิง 4 คน กำลังคุยกันอยู่

นักเรียนหญิง(1):"ยูนะจังเนี่ย สุดยอดเลยนะ ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยดังๆได้แน่ๆเลย"

นักเรียนหญิง(2):"นั้นสิ ว่าแต่ ยูนะจังจะไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยอะไรเหรอ?"

ยูนะ:"ออ ชั้นจะไปต่อมหาวิทยาลัยชิราคาวะน่ะ"

นักเรียนหญิง(3):"งั้นเหรอ ชั้นก็อยากไปสอบเข้าที่นั่นนะ แต่น่าจะยากน่าดู แต่ถ้าเป็นยูนะจัง ต้องสอบเข้า/ด้แน่ๆเลย"

ยูนะ:"จ้าๆ ชั้นก็หวังว่าพวกเธอจะสอบเข้าได้นะ เร็นเอง ก็อ่านหนังสือเยอะๆ ฮานาเอะก็พยายามให้มากๆ ส่วนอาสึ ก็อย่าหักโหมเกินไปนะ"

เร็น:"เธอนี่ สมแล้วที่เป็นนักเรียนดีเด่นประจำโรงเรียน ทั้งฉลาด แถมยังเป็นห่วงคนอื่นอีก"

อาสึ:"นั้นสิๆ ดีนะ ที่เรามีเพื่อนแบบนี้"

ทั้ง 4 คน ได้เดินผ่านเสาที่โซยะอยู่ แบบไม่ทันได้หันมามอง

(ลักษณะ/ข้อมูลเบื้องต้นของยูนะ)

- ชื่อ อาเคงาวะ ยูนะ (あけがわ ゆうな)

- อายุ 17 ปี

- ส่วนสูง 162 เซนติเมตร

- ผมสีน้ำตาลอ่อนอมทอง ยาวถึงไหล่

- ดวงตาสีเขียวเข้ม

โซยะ:เดินออกมาจากเสาตรงนั้น แล้วบ่นพึมพำ ด้วยความอิจฉานิดๆ

"การได้เป็นนักเรียนดีเด่น มันน่าอิจฉาชะมัด ทั้งฉลาด ทั้งเรียนเก่ง กีฬาดี แถมมีเพื่อนเยอะอีก"

เงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วพึมพำเบาๆ

"นี่สินะ สิ่งที่ชั้นไม่สามารถเป็นได้"

ณ เวลา 17:28 น. ที่สถานีรถไฟใต้ดินแห่งนึง

โซยะ:พึมพำในใจ

"ถ้าชั้นหายไป จะมีใครสงสัยไหมนะ?"

เขาเดินไปที่เคาเตอร์ แล้วถามกับพนักงาน ราวกับว่าจะขึ้นรถไฟ

"เอิม รถไฟรอบถัดไป จะมาตอนไหนเหรอครับ"

เจ้าหน้าที่:ตอบกลับ อย่างสุภาพ

"17:30 คะ อยากซื้อตั๋วไปที่ไหนหรอคะ?"

โซยะ:"ออ เปล่าครับ"

เขาตอบกลับแบบตรงๆ แล้วเดินออกไปนั่งที่ม้านั่ง ราวกับว่ารอรถไฟ

ทันใดนั้น

ตึกๆๆ

เสียงฝีเท้า ของใครบางคน เดินเข้ามาใกล้โซยะ ขึ้นเรื่อยๆ รู้ตัวอีกที เขาคนนั้น ก็มานั่งข้างเขาแล้ว

บุคคลนั้น เป็นชายสูง 180 กว่าๆ ใส่ชุดสูท พร้อมถือกระเป๋าทำงานที่ใส่ของบางอย่างไว้ข้างใน

ชายชุดสูท:หันหน้ามาหาโซยะ

"ดูเหมือนว่า เธอจะมีปัญหาเรื่องเงินสินะครับ"

โซยะ:พูดเสียงเบา แต่ชัดเจน

"ไปให้พ้น"

ชายชุดสูท:"ว่ายังไงนะครับ"

โซยะ:หันกลับไปมองชายชุดสูท

"ไม่ได้ยินหรือไง ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับผม"

ชายชุดสูท:ขำนิดๆ

"เอาน่า" ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ

"ผมอุตส่าห์จะมาช่วยคนที่มีปัญหาเรื่องเงิน-"

โซยะ:หยิบบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง

*มีดคัตเตอร์

โซยะ:"ผมบอกว่าไปให้พ้น"

ชายชุดสูท:ยกมือขึ้นมา

"โว้วๆ ใจเย็นๆน่า"

ค่อยๆหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

ตั้กจี 2 ใบ สีน้ำเงินกับสีแดง

ชายชุดสูท:"เอางี้ ถ้าเธอสามารถเล่นตั้กจีชนะผมได้ เธอจะได้รางวัลเป็นเงินจำนวนมาก โอเคไหม"

โซยะ:"เท่าไหร่?"

ชายชุดสูท:ยิ้มชั่วร้ายมุมปาก

ก่อนจะเปิดกระเป๋าให้ดู

โซยะ:"!?!?"

ข้างในเป็นเงินจำนวนมหาศาลเติมกระเป๋า

ชายชุดสูท:"เริ่มสนใจขึ้นมาแล้วใช่ไหมล่ะครับ?"

โซยะ:"มันเล่นยังไง?"

ชายชุดสูท:ลุกขึ้นยืน วางตั้กจีสีน้ำเงินไปที่พื้น

แล้วชูใบสีแดงขึ้นมา

"วิธีการเล่น ก็คือ ให้ปาตั้กจีใส่อีกใบ ให้มันผลิกขึ้นมา แบบนี้ครับ"

ปาตั้กจีใบสีแดงลงไปที่พื้น

จนใบสีน้ำเงินผลิกขึ้นมา

ชายชุดสูท:"ลองดูครับ"

ยื่นตั้กจีให้โซยะ

โซยะ:จับจั้กจีมา ยืนดูช่วงนึง ก่อนจะปาลงไปที่

ตั้กจีที่วางอยู่บนพื้น

*ไม่ผลิก

ชายชุดสูท:หยิบตั้กจีใบนึงขึ้นมา

"เอาใหม่ แบบนี้นะครับ"

ปาใส่อีกใบ

*ตั้กจีอีกใบ ผลิกทันที

ชายชุดสูท:ง้างมือ แล้วตบหน้าโซบะทันที

แต็บ!

โซยะ:สะดุ้งเล็กน้อย

"นี่คุณ! ตบหน้าผมทำไมครับ!?"

ชายชุดสูท:"หากคุณทำให้ตั้กจีผลิกขึ้นมาไม่ได้

ผมจะตบหน้าคุณ 1 ทีครับ"

โซยะ:"..."

ชายชุดสูท:"คิดจะเล่นต่อไหมล่ะครับ"

โซยะ:พูดเสียงเบาแต่ชัดเจน

"อือ เอาไงเอากัน เพื่อเงิน"

หลังจากนั้น โซยะ ก็เล่นตั้กจีกับชายคนนั้น แต่ตั้กจี ก็ไม่ผลิกให้โซยะซักที แล้วก็โดนตบหน้าไปด้วยจนสุดท้าย

ครั้งที่ 19

โซยะ ก็สามารถทำให้ตั้กจี ผลิกได้ซักที

ชายชุดสูท:ยื่นกระเป๋าให้

"นี่ครับ เงินทั้งหมด เป็นของคุณแล้ว"

โซยะ:รับกระเป๋ามา เปิดดูเงินทั้งหมดในกระเป๋า

เพื่อเช็คดูว่าเป็นเงินจริงไหม

ทันใดนั้น

ชายชุดสูท ก็ได้โยนกระดาษใบนึง ให้โซยะ เป็น

กระดาษใบเล็ก มีสัญลักษณ์ วงกลม สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม อยู่ และข้างหลัง เป็นตัวเลขเขียนไว้

คล้ายเบอร์โทรศัพท์

โซยะ:เงยหน้าขึ้นมามองชายคนนั้น

"นี่คืออะไร?"

ชายชุดสูท:"เป็นเบอร์โทรศัพท์ติดต่อพวกเราครับ"

"หากคุณคิดว่าเงินไม่พอ ก็ให้โทรหาพวกเราครับ"

"ถ้าอยากโทร ให้โทรวันนี้เลยนะครับ"

เดินจากไปช้าๆ

ชายชุดสูท:

"รีบๆตัดสินใจ และไตร่ตรองให้ดีนะครับ

เพราะหารโทรครั้งนี้ อาจเปลี่ยนชีวิตคุณไปเลยก็ได้ครับ"

หลังจากนั้น ชายชุดสูท ก็เดินจากไป ปล่อยให้

โซยะอยู่คนเดียว

โซยะ:"เปลี่ยนชีวิตงั้นเหรอ? หมายความว่ายังไง?"

ฯ เวลา 21:29 น. ที่หอพักแห่งนึง

โซยะ:กำลังนั่งกลุ้มคิดอยู่ที่เตียง

"เงินในกระเป๋า มันก็เยอะอยู่หรอก แต่ว่า..."

"ถ้ามันไม่พอใช้ล่ะ?"

มองไปที่เบอร์โทร ก่อนจะตัดสินใจ ลองโทรดู

ไม่นานนัก ก็มีตนรับสาย

เป็นเสียงชายคนนึง ที่ไม่ดัง ไม่เบา

"หากคุณอยากได้เงินพวกนั้น ให้คุณ มาที่ท่าเรืออิวามิ คืนนี้ ไม่เกิน 24:00 น. ครับ"

ก่อนที่ชายคนนั้น จะวางสายไป

โซยะ เขาไม่คิดมาก รีบไปที่ท่าเรือนั้นทันที

ณ เวลา 21:46 น. ที่ท่าเรือ อิซามิ

โซยะ เดินมาที่ท่าเรือนั้น ก่อนจะพบชายใส่ชุดชมพู

คลุมทั้งตัว 3 คน 2 ใส่หน้ากากสีดำมีสัญลักษณ์สามเหลี่ยม อีกคนใส่เหมือนกัน แต่เป็นสัญลักษณ์สี่เหลี่ยม

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"คุณคือ คุโระฮิ โซยะ ใช่ไหมครับ"

โซยะ:"ใช่ครับ รู้ชื่อผมได้ไง"

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"เรื่องนั้นไม่สำคัญครับ กรุณาขึ้นเรือตามเรามาครับ"

หลังจากนั้น ชายชุดชมพูทั้ง 3 คน ก็เดินนำหน้าโซยะไป เขาไม่มีทางเลือก เลยต้องตามไป

หลังจากนั้น เรือออกมาได้ซักพัก กลางทะเล

โซยะ:"ทำไม ต้องให้ผมนั่งข้างหลังคนเดียวด้วย

แถมหน้าต่างก็ปิดสนิทหมด คิดจะทำอะไรกันแน่"

ฟู้ว

หลังจากนั้น ก็มีแก๊สบางอย่าง

ออกมาในห้องที่โซยะอยู่

โซยะ:"เดี๋ยวนะ นี่แก๊สอะไร จะฆ่ากันหรือไง"

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"ไม่ต้องกังวนไปครับ นี่เป็นแค่แก๊สยานอนสลบ

ไม่เป็นอันตรายเท่าไหร่หรอกครับ"

โซยะ:หยิบมีดคัตเตอร์ขึ้นมา

"นี่พวกคุณคิดจะพาผมไปที่ไหนกันแน่"

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"คุณเองไม่ใช่เหรอครับ ที่อยากมาเอง ดังนั้น

อย่าขัดขืน จนต้องทำให้พวกผมใช้มาตรการ

เด็ดขาดนะครับ"

โซยะ:"ไม่สนเว้ย! ผมจะทำ

เพื่อเป็นการป้องกันตัวเท่านั้น"

หลังจากนั้น โซยะ ก็เริ่มใช้มีดคัตเตอร์ ทุบไปที่หน้าต่างเรือไปหลายครั้ง จนครั้งที่กระจกจะแตก

ครืด! ตุบ!

ชายคนนั้น ก็เบรคเรือทันที ขนหัวของโซยะ กระแทกกับตัวเรือ จนสลบ

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"คุณบังคับ ให้พวกเราทำเองนะครับ"

ณ เวลาต่อมา ที่สถานที่แห่งหนึ่ง

โซยะ ลืมตาตื่นมา ในสถานที่แห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยผู้คนนับร้อย แต่ทุกคน ใส่ชุดเหมือนกัน คือ

เสื้อแขนยาวกับกางเกงเกงขายาว สีขาวตัดกับสีเขียว ตามด้วยตัวเลข ตั้งแต่หลักหน่วย ไปจนถึงร้อยกว่าๆ

เขาลุกออกจากเตียง ไล่ดูผู้เล่นแต่ละคน

ก่อนจะดูที่เสื้อของตัวเอง พบว่าหมายเลขของตัวเองคือ 413

โซยะ:"413 งั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกัน"

ไม่นานนัก ก็มีบุคคลปริศนาใส่ชุดชมพูเหมือนก่อนหน้า ที่มีสัญลักษณ์สามเหลี่ยมอยู่ที่หน้ากาก แต่มีคนนึง เป็นสัญลักษณ์สี่เหลี่ยม

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"ยินดีต้อนรับผู้เล่นทุกคนเข้าสู่สถานที่ชองเราครับ"

...จบ ตอนที่ 1...

...โปรดติดตามชม ตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***