ระหว่างฟองเค้ก กับใจที่บอบบาง

กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ยังเหมือนเดิม…

แต่หัวใจของ Cosmo กลับไม่เหมือนทุกเช้าอีกต่อไปแล้ว

หลังจากคืนนั้น… หลังจากที่ทั้งเขาและ Sprout

ได้ก้าวข้ามเส้นบาง ๆ ระหว่าง ‘เพื่อน’ กับ ‘บางอย่างที่ลึกซึ้งกว่า’

ชีวิตเหมือนจะดำเนินไปตามปกติ

แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะ อุ่นขึ้น

แม้แต่แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านยามเช้าก็ยังเหมือนจะมีรอยยิ้ม…

Cosmo ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องพักหลังร้าน

เตียงเดี่ยวที่เคยเป็นของเขาเพียงคนเดียว บัดนี้มีร่างสูงอีกคนยังหลับตาอยู่ข้างกัน

Sprout นอนหันหน้าเข้าหาเขา พร้อมใบหน้าใกล้ชิดและลมหายใจอุ่นเบา ๆ ที่แตะผิวแก้มเขา

“ยังหลับอยู่จริง ๆ ด้วย…” Cosmo พึมพำ

เขาหรี่ตามองใบหน้าที่ปกติจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความขี้แกล้ง

แต่ตอนนี้กลับดูสงบ นิ่ง และ…น่ามองจนเขาต้องเบือนหน้าหนี

หัวใจมันเต้นแรงโดยไม่มีคำเตือน

Cosmo ขยับลุกเบา ๆ เพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของอีกฝ่าย

แต่ข้อมือของเขากลับถูกคว้าไว้แผ่ว ๆ

“หนีไปไหน…” เสียงงัวเงียเปรยจาก Sprout ที่ยังหลับตาอยู่

“…เดี๋ยวขนมไหม้นะครับเชฟ” เขาแกล้งพูดต่อ ก่อนจะลืมตาขึ้นยิ้มกวน

Cosmo แสร้งตีแขนเขาเบา ๆ “อย่ามาพูดเรื่องขนมตอนตื่นสิ…”

Sprout ลุกขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจ รอยยิ้มสดใสเหมือนแสงแดดฤดูใบไม้ผลิ

“ฉันฝันว่าเรากำลังอบชีสเค้กกัน… แต่ในฝัน นายใส่ผ้ากันเปื้อนแค่ตัวเดียวนะ”

“Sprout!” Cosmo หน้าแดงซ่านจนต้องหันหนีเข้าห้องน้ำทันที

เสียงหัวเราะของอีกคนดังตามมา

เช้าแบบนี้มันไม่เหมือนทุกวันจริง ๆ

⸻

ห้องครัว – เวลา 09.00 น.

เสียงเครื่องตีไข่ กลิ่นเนยละลาย และกลิ่นของคนที่อยู่ข้างกัน

มันเป็นสูตรลับที่ไม่มีในตำราไหน แต่กลับทำให้ Cosmo รู้สึกว่า…

“ขนมที่เราทำวันนี้ มันอร่อยกว่าทุกวันเลยว่ะ” เขาพึมพำกับตัวเอง

มือคนข้าง ๆ ยื่นช้อนตักแป้งโดว์มายื่นตรงหน้า

“ลองชิมไหม? นี่เป็นสูตรที่ใส่ ‘ความคิดถึงเมื่อคืน’ ลงไปเยอะหน่อยนะ”

Cosmo ไม่ตอบ แต่ตักแป้งจากช้อนเขาไปชิม สีหน้าแดงระเรื่ออยู่แล้ว

แต่ยิ่งเห็นสายตา Sprout ที่จ้องมองเขาแบบไม่ละสายตาแบบนั้น…

ก็รู้เลยว่าขนมวันนี้คงอบนานกว่าปกติ เพราะ ‘ใจ’ มันละลายไปก่อนแล้วภายในร้านอบขนมกลิ่นวานิลลาและเนยยังคงหอมอบอวล…

Cosmo กำลังยืนหน้าตู้เค้ก จัดเรียงทาร์ตสตรอว์เบอร์รี่อย่างตั้งอกตั้งใจ ขณะที่ Sprout เดินวนไปเช็กออเดอร์

“เค้กมะพร้าวลูกค้าโต๊ะ 3 ได้ยัง?” Sprout ถาม พลางโน้มตัวพิงเคาน์เตอร์

“ยัง… รอสปองจ์เซ็ตตัวอีกนิด” Cosmo ตอบโดยไม่เงยหน้า แต่เสียงเขาเบากว่าปกติเล็กน้อย

Sproutแอบสังเกตเห็นว่า Cosmo มีอาการ ‘เกร็ง’ เล็กน้อยตั้งแต่เช้า

เขาเลยลองเลี่ยงๆ การหยอกล้อแบบเดิม เปลี่ยนมาเป็นโหมดจริงจังดูบ้าง

“วันนี้ฉันจะไปซื้อวัตถุดิบกับ Vee ตอนเย็นนะ นายอยากได้อะไรเพิ่มไหม?”

Cosmoชะงักเล็กน้อยก่อนส่ายหน้า “ไม่…ไม่มีอะไรแล้ว”

“แน่ใจนะ?” Sproutถามซ้ำ

“เพราะเมื่อวานนายบ่นว่าแป้ง Low Gluten เริ่มเหลือน้อยแล้วไม่ใช่เหรอ”

Cosmoเงียบไปพักหนึ่ง

จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาในที่สุด

“จริง ๆ อยากได้ถั่วพิสตาชิโอเพิ่มด้วย…” เขาพูดเสียงเบา

Sproutยิ้มกว้างทันที “ตามสั่งเลยครับเชฟ”

ทันใดนั้น เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้น

ใครบางคนเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นน้ำหอมหวานเจือปนกลิ่นหมากฝรั่ง

“โอ๊ยยย\~ ร้านนี้ยังหอมเหมือนเดิมเลย!”

เสียงใสนั้นมาพร้อมกับท่าเดินที่ฉีกไปจากลูกค้าทั่วไป

คนที่เพิ่งเดินเข้ามาคือ Looely — ชายหนุ่มรูปร่างเพรียวผมย้อมไฮไลต์สีพีช ใส่เสื้อเชิ้ตพริ้ว ๆ กับกางเกงขากระบอกสีครีม

“หวัดดีจ้า\~ Cosmo สุดที่รักของฉัน\~”

Cosmo ที่กำลังถือถาดเค้กถึงกับเกือบทำตก

Sproutขมวดคิ้วนิด ๆ

“Looely…” Cosmo เอ่ยเบา ๆ

“ฉันได้ยินว่าเธอเปิดร้านเบเกอรี่ เลยรีบมาดูหน้าหน่อยว่า… ที่ทำเค้กอร่อยนี่เพราะฝีมือหรือเพราะ ‘แรงรัก’ จากใครบางคนกันแน่\~”

Looelyส่งสายตาเหลือบไปทาง Sprout อย่างตั้งใจ

Sproutยิ้มบาง ๆ “สวัสดีครับ ไม่เจอกันนานเลย”

“ใช่\~ แต่ฉันเห็นหน้าเธอในโพสต์ของ Vee ตลอดนั่นแหละ”

Looely ยักคิ้วให้ Sprout ก่อนจะหันกลับมาหา Cosmo แล้วโน้มตัวมากระซิบ

“นายน่ะ… ยังน่ากินเหมือนเดิมเลยน้า\~”

ตุ้บ!

ถาดเค้กที่ Cosmo วางบนโต๊ะดังขึ้นเบา ๆ

“สั่งอะไรดี Looely?” เขาถามพยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติ

“ขอสตรอว์เบอร์รี่ชีสเค้ก 1 ชิ้น กับ…”

เขาหันไปทาง Sprout แล้วจงใจพูดว่า “ขอหวานเยอะ ๆ หน่อยนะคะ\~ ฉันชอบขนมหวาน ‘ที่มีคนใส่ใจลงไปเยอะ ๆ’”

Sproutยังคงยิ้ม “หวานจัดให้ได้ แต่ความใส่ใจต้องรอเจ้าของร้านครับ”

Cosmoหน้าแดงทันที

Looelyหัวเราะอย่างชอบใจ “แหม\~ พ่อคนหยอดไม่หยุด”

⸻

หลังร้าน – ตอนบ่ายแก่ ๆ

“เมื่อกี้เขาพูดอะไรกับนาย?” Sprout ถามพลางช่วยจัดชั้นวางถาดอบ

Cosmoทำหน้ามุ่ย “อะไร?”

“Looelyน่ะ”

เสียงของ Sprout ฟังดูแปลกไปนิด มันมีความไม่พอใจซ่อนอยู่จาง ๆ

Cosmoถอนหายใจ “เขาก็ยังเหมือนเดิม… ชอบพูดกวน ๆ ไปเรื่อย แต่ไม่ได้หมายความอะไรหรอกน่า”

“แต่นายเขิน” Sproutมองตาเขา “หรือที่เขาพูดมันจริง?”

“ไม่ใช่ซะหน่อย!” Cosmoปฏิเสธเสียงสูงแล้วรีบหันหน้าหนี

แต่ความร้อนบนแก้มยังไหลไปถึงใบหู

Sproutยิ้มออกมาอย่างพอใจ

เขาขยับเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด กระซิบเบา ๆ ข้างหูคนตัวเล็ก

“ถ้าเขาชอบนายจริง ๆ… ฉันจะไม่ปล่อยให้นายไปไหนแน่นอน”

Cosmoกลืนน้ำลายแทบไม่ลง

มือที่ถือพายไม้แทบหล่น

หัวใจเต้นรัวจนแทบหลุดออกมา

ค่ำคืนที่เงียบเหงาในร้านขนม

Cosmo อยู่ในร้านต่อหลังจากร้านปิด…

เขากำลังล้างถาดอบใบสุดท้ายอย่างเหม่อลอย

เสียงน้ำไหลในอ่างล้างจานดังก้องไปทั่ว

วันนี้ Sprout ออกไปกับ Astro เพื่อดูฝนดาวตกที่เขาพูดถึงมาหลายวันแล้ว

“คืนนี้ไปด้วยกันไหม?”

Sproutเคยถามเมื่อคืนก่อน ตอนที่ทั้งคู่กำลังนั่งจัดสูตรครัวซองต์ใหม่ด้วยกันบนโต๊ะไม้

แต่ Cosmo ปฏิเสธ เพราะ Ginger มาส่งของและดูร้านร่วมช่วงเย็น

พี่สาวเขาไม่อยากให้ Sproutอยู่ใกล้เกินไป

แม้ว่า Ginger จะไม่พูดตรง ๆ

แต่สายตาและคำพูดเสียดสีที่ส่งไปให้ Sprout ก็ชัดเจนมากพอ

“นายมีเวลาให้ทุกคนเลยเนอะ ยกเว้น Cosmo”

นั่นคือสิ่งที่ Ginger พูดขณะช่วยจัดลังวัตถุดิบ

Cosmoถอนหายใจ เขายังคงขัดถาดอบเบา ๆ

แต่ในใจกลับสะท้อนคำพูดของ Ginger ซ้ำไปมา

“Sprout ทำให้ฉันหวั่นไหวมากไปหรือเปล่า…”

เขาคิดในใจเบา ๆ

⸻

หลังร้าน – ประมาณสามทุ่ม

เสียงกระดิ่งเบา ๆ ดังขึ้นที่หน้าร้าน

Cosmo ชะโงกหน้าไปดู… และเจอ Sprout เดินเข้ามาพร้อมลมเย็น

“กลับมาแล้วเหรอ?” Cosmo ถามพลางรีบวางผ้าเช็ดมือ

“อืม” Sprout ยิ้ม “เก็บดาวมาให้ด้วยนะ อยากให้ดู”

เขายื่นมือออกมา—เปิดฝ่ามือที่มีลูกอมกลม ๆ สีฟ้าเรืองแสงอยู่หนึ่งเม็ด

“นี่อะไรอะ?” Cosmo มองด้วยสายตาแปลกใจ

“ลูกอมเรืองแสง” Sprout หัวเราะเบา ๆ “Astro ให้มา บอกว่าให้เอามาแบ่งให้ ‘คนที่รออยู่ที่ร้าน’ เพราะบางที… คนที่ไม่ได้ดูดาว ก็อาจเหงาไม่แพ้กัน”

Cosmoชะงัก หัวใจเขาเต้นอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้เหงา…” เขาพูดเสียงเบา

Sproutไม่พูดอะไร เขาเดินเข้ามาใกล้อีกนิด ยื่นลูกอมใส่มือ Cosmo อย่างเบามือ

นิ้วแตะกันแผ่วเบาแค่เสี้ยววินาที แต่หัวใจกลับเหมือนถูกสะกิดแรง ๆ

“แล้วทำไมไม่ตอบแชทฉัน?” Sproutถาม น้ำเสียงไม่ได้โกรธ แต่มีความน้อยใจแฝงอยู่

Cosmoเม้มริมฝีปาก “ก็… ฉันแค่ไม่รู้จะตอบอะไร…”

Sproutมองเขานิ่ง แล้วถามเบา ๆ “เพราะ Ginger เหรอ?”

Cosmoเงียบไป

ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

“ฉันไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจ…”

“แล้วนายล่ะ?” Sproutถามต่อทันที

“นายสบายใจเหรอ ที่ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร?”

Cosmoกลืนน้ำลาย มองสบตา Sprout

ก่อนจะค่อย ๆ พูดออกมาเสียงเบา

“ฉันกลัวจะเสียอะไรบางอย่างไป…”

Sproutยิ้ม เศร้า ๆ “แต่ถ้านายไม่คว้าไว้… สุดท้ายเราจะเสียกันทั้งคู่”

⸻

ในครัว – ดึกสงัด

ทั้งสองนั่งข้างกันตรงโต๊ะไม้ตัวเดิม

ในมือของ Cosmo มีแก้วโกโก้ร้อน… ส่วนของ Sproutเป็นกาแฟดำ

ความเงียบระหว่างทั้งสองไม่ได้น่าอึดอัด แต่กลับอุ่นอย่างประหลาด

จนกระทั่ง Sproutพูดขึ้นมาเสียงเบา

“ฉันไม่ได้อยากเร่งนายหรอกนะ Cosmo… แต่บางที การที่เราอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ มันทำให้ฉันเผลอคิดว่า นายก็รู้สึกเหมือนกัน”

Cosmoเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

สายตาสั่นนิด ๆ

“Sprout…”

“ฉันจะไม่ฝืนใจนาย ถ้านายยังไม่แน่ใจ”

Sproutยิ้มบาง “แต่รู้ไว้นะ ว่าทุกอย่างที่ฉันทำ… ฉันตั้งใจทำให้ ‘นาย’ เสมอ”

Cosmoรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบ

เขาไม่อยากให้คนตรงหน้าเสียใจแม้แต่นิดเดียว

และในจังหวะที่สายตาสองคู่สบกัน…

Sproutเอื้อมมือมาแตะแก้มเขาอย่างเบามือ

นิ้วหัวแม่มือลูบแก้มแดงนิด ๆ อย่างอ่อนโยน

“ฉันจะรอ จนกว่านายจะพร้อมนะ”

แค่ประโยคนั้น…

Cosmo ก็แทบจะปล่อยน้ำตาออกมา

เขาพยักหน้าอย่างแผ่วเบา และในใจ… ก็รู้ดีว่าตัวเองเริ่ม “พร้อม” แล้วจริง ๆ

ค่ำคืนทดลองขนมใหม่

ร้าน “อบใจ” ยังคงเปิดไฟดวงเล็กในครัว แม้จะเลยเวลาปิดร้านมานานแล้ว

Cosmo ยืนก้มหน้าอยู่หน้าเตาอบ ขณะ Sprout กำลังจัดเรียงอุปกรณ์ชั่งแป้ง

“นายคิดว่าเราใส่ ‘เกลือ’ ในชูครีมสูตรใหม่ดีไหม?” Cosmo ถาม พลางหยิบเกลือทะเลมาแตะปลายลิ้น

“ลองดู” Sproutว่า “ขนมที่หวานไป บางทีมันก็…กลบรสอื่นหมดเลย”

“เหมือนความรู้สึกเหรอ?” Cosmoเงยหน้ามองอย่างขำ ๆ

Sproutยิ้ม “ใช่ อย่างบางทีเราคิดว่าเราชอบใครเพราะเขาทำให้เราสบายใจ… แต่จริง ๆ มันอาจไม่ใช่ความรักเลยก็ได้”

Cosmo เงียบไป

ก่อนจะพูดเสียงเบา “แล้วนายรู้ได้ยังไง ว่าสิ่งที่รู้สึกกับฉันคือ…ความรัก”

Sproutมองเขานิ่ง… ดวงตาทอแววจริงจัง

“เพราะเวลานายยิ้ม ฉันรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน”

“เวลานายเหนื่อย ฉันก็อยากอยู่ข้าง ๆ แม้จะช่วยอะไรไม่ได้เลย”

Cosmoหัวใจเต้นแรงจนแทบปั้นแป้งไม่ติดมือ

“แล้วเวลาฉันเงียบใส่… หรือไม่ยอมพูดอะไรเลย?”

“ฉันก็ยังอยากอยู่ต่อ… แค่นั้นพอแล้ว”

Sproutพูดจบก็ส่งยิ้มบาง ๆ

จังหวะนั้นเอง Ginger เดินเข้ามาที่ครัวโดยไม่บอกล่วงหน้า

เสียงประตูเปิดเบา ๆ ตามด้วยเสียงรองเท้าส้นเตี้ยกระทบพื้นกระเบื้อง

“พวกนายทำอะไรกันดึก ๆ ดื่น ๆ?”

น้ำเสียงของ Ginger ยังเหมือนเดิม — เย็นและตรง

Cosmoสะดุ้งเล็กน้อย ขณะที่ Sproutยังคงยืนตรงเหมือนเดิม ไม่ถอย

“ทดลองสูตรครับพี่” Cosmoตอบเสียงเบา

Gingerมองทั้งสองคน ก่อนจะมองไปที่โต๊ะ ซึ่งเต็มไปด้วยขวดวานิลลา ผงโกโก้ และครีมสดที่ยังตีไม่ขึ้น

“Cosmo นายรู้ใช่ไหมว่าแม่ฝากฉันดูแลนาย…”

“ฉันโตแล้ว” Cosmoตัดบทเสียงนิ่ง

“พี่ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าใครดีหรือไม่ดีสำหรับฉัน”

Gingerชะงัก เหมือนคำพูดนั้นกระแทกเธอแรง ๆ

Sproutเดินเข้ามาใกล้ แล้วโค้งศีรษะเล็กน้อย

“ผมเข้าใจที่พี่ไม่ชอบผมครับ”

“แต่ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ Cosmo เสียใจ ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อน หรืออะไรก็ตามที่เราจะเป็นกันต่อจากนี้”

Gingerยังไม่ตอบ

เธอถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาช้า ๆ วางของในมือลง — เป็นถุงโกโก้แท้จากต่างประเทศ

“แม่ฝากมาให้…”

เธอพูดเรียบ ๆ ก่อนจะมองหน้า Cosmo

“…ฉันแค่ไม่อยากให้นายผิดหวัง เหมือนตอนที่เคยโดนคนเก่าทิ้งไว้กลางทาง”

Cosmoกัดริมฝีปากเบา ๆ

“แต่ครั้งนี้… ไม่ใช่แบบนั้น” เขายิ้ม

“เพราะเขาไม่เคยทิ้งฉันไว้คนเดียวเลย ไม่ว่าจะตอนอบขนม หรือเวลาฉันเงียบไปก็ตาม”

Gingerมอง Sprout อีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

“…ขอแค่ดูแล Cosmo ให้ดีก็พอ”

เธอพูดเบา ๆ “ถ้าทำได้ ฉันจะลองเชื่อใจ”

⸻

บนเคาน์เตอร์ไม้ – เวลาเที่ยงคืน

Cosmo กับ Sprout กำลังชิมชูครีมก้อนล่าสุดที่อบเสร็จ

ครีมวานิลลาหวานนุ่ม ตัดกับแป้งอบกรอบกรึบ ๆ มีรสเกลือบาง ๆ แทรกอยู่ในคำสุดท้าย

“อืมม… ฉันชอบสูตรนี้” Cosmoพูด ขณะเลียครีมจากนิ้วอย่างไม่ได้ตั้งใจ

Sproutมองภาพตรงหน้า ใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

จังหวะนั้นเอง นิ้วของ Cosmo เลอะครีมจนเปื้อนข้างแก้มตัวเอง

“แป๊บนะ…”

Sproutโน้มตัวเข้ามาใกล้ ใช้นิ้วปาดครีมออกให้เบา ๆ

ปลายนิ้วแตะแก้มเพียงชั่ววินาที แต่กลับรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่งไปทั้งร้าน

“ขอบใจ…” Cosmoพูดเสียงเบา ใจเต้นแรง

Sproutไม่พูดอะไร เขามองตา Cosmo อย่างลึกซึ้ง

และก่อนที่ความกลัวใด ๆ จะดึงทั้งคู่ถอยหนีอีกครั้ง

Cosmoก็เป็นฝ่ายโน้มหน้าเข้าไปหาเล็กน้อย

จนริมฝีปากแตะแตะกันเบา ๆ — แค่นิดเดียวก็เพียงพอให้ไฟในใจติดลุกโชน

มันไม่ใช่จูบเร่าร้อน

แต่มันคือจูบที่เปี่ยมไปด้วย “คำสัญญา”

สัญญาที่จะไม่รีบร้อน

ไม่วิ่งหนี

และจะอยู่ข้างกันต่อไป — เหมือนที่เคยเป็นมาตลอด

รุ่งเช้าในร้านอบใจ

แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านหน้าต่างกระจกใส

Cosmo ยืนจัดขนมในตู้โชว์อย่างเงียบ ๆ ขณะที่ Sprout เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับกาแฟร้อนสองแก้ว

“เอามาฝาก…” เขาวางแก้วหนึ่งข้าง ๆ Cosmo โดยไม่พูดมาก

Cosmoหันมามอง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“วันนี้ตื่นเช้ากว่าปกตินะ”

“ก็เมื่อคืน…นอนไม่หลับ” Sproutยักไหล่

“ในหัวมีแต่เรื่องนายเต็มไปหมดเลย”

Cosmoเบิกตานิด ๆ แก้มขึ้นสีเรื่อ

“นี่…นายไม่อายบ้างเหรอ?” เขาหลบตา

“พูดแบบนั้นตั้งแต่เช้า”

“ไม่หรอก” Sproutหัวเราะเบา ๆ “แต่ถ้านายเขิน ฉันก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้วล่ะ”

Cosmoเอื้อมมือไปตีไหล่เขาเบา ๆ อย่างไม่จริงจัง

⸻

สายลมอ่อนในวันทำขนมสาธิต

วันนี้ร้าน “อบใจ” มีเวิร์กชอปเล็ก ๆ ให้ลูกค้าทดลองทำขนมด้วยตัวเอง

Cosmo ยืนหน้าชั้นเรียนเล็ก ๆ สอนการปาดครีมบนเค้กให้เรียบ

Sproutนั่งอยู่ข้าง ๆ คอยช่วยเตรียมอุปกรณ์และส่งเสียงแซวเป็นระยะ ๆ จนลูกค้าหัวเราะกันทั้งร้าน

ระหว่างพักเบรก Astro กับ Dandy ก็โผล่มา

“ร้านนี้บรรยากาศดีจังเลยนะ” Dandyบอกพลางยื่นดอกไม้เล็ก ๆ มาให้ Cosmo

“ขอบใจนะ” Cosmoรับไว้แล้วยิ้มอบอุ่น

Astroยืนมอง Sprout ก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิง “อย่าพลาดล่ะ”

Sproutพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“ฉันไม่พลาดแน่นอน” เขาตอบกลับเบา ๆ แต่หนักแน่น

⸻

เย็นวันเดียวกัน – บนระเบียงไม้ด้านหลังร้าน

CosmoกับSproutนั่งดูพระอาทิตย์ตก

เสียงจิ้งหรีดเริ่มดังแว่ว เสียงเมืองไกล ๆ ก็กลายเป็นเสียงพื้นหลังที่ไม่สำคัญอีกต่อไป

Cosmoวางศอกพาดราวระเบียง ลมเย็นพัดผ่านเส้นผมของเขาเบา ๆ

“Sprout…”

“หือ?” เขาหันมาหา

“สมมติว่า…ฉันตกหลุมรักนายขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ?” Cosmoพูดช้า ๆ เหมือนกลัวคำพูดจะละลายหายไปกับลม

Sproutเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที

ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือมาแตะหลังมือเขาเบา ๆ

“ก็…คงดีมากเลย”

“เพราะฉันตกหลุมรักนายมาตลอดอยู่แล้ว”

หัวใจของ Cosmo เต้นแรง

แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร

เขาเพียงแค่จับมือของ Sprout ไว้แน่นขึ้น และวางหัวบนไหล่ของเขาเงียบ ๆ

⸻

กลางคืนที่อบอวลด้วยกลิ่นเค้กวานิลลา

หลังร้านปิด ทั้งสองคนนั่งเคียงกันที่โต๊ะทำขนม

Cosmoจ้องหน้า Sprout แบบที่เขาไม่เคยกล้ามองนานขนาดนี้มาก่อน

มือหนึ่งข้างเอื้อมไปแตะที่แก้ม

ขณะที่อีกข้างถูกจับไว้แน่นใต้โต๊ะ

“ฉันไม่รู้หรอกว่าเราจะเป็นแบบนี้ได้นานแค่ไหน” Cosmoเอ่ยเบา ๆ

“แต่ตอนนี้…ฉันอยากอยู่กับนาย — แค่นี้ก็พอแล้ว”

Sproutไม่พูดอะไร

เขาเพียงแค่โน้มตัวเข้ามา… และสัมผัสริมฝีปากเบา ๆ อีกครั้ง

คราวนี้ลึกกว่าเดิม

อ่อนโยนแต่แน่นแฟ้น

และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ในใจมานาน

ปลายนิ้วไล้ผ่านแนวกรามเบา ๆ

มืออีกข้างลูบผ่านช่วงหลังที่สั่นเบา ๆ

และริมฝีปากก็ยังคงแนบกัน — ไม่ใช่ด้วยแรงปรารถนา แต่ด้วยความอบอุ่นที่แทบจะละลายใจ

คืนวันนั้นจบลงด้วยแสงไฟในครัวที่ยังสว่าง

ขนมที่ยังอบไม่เสร็จ

แต่หัวใจทั้งสอง… เริ่มอบอวลด้วย “ความรัก” อย่างแท้จริง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***