ตอนที่ 2: การตื่นขึ้นในร่างที่ไม่ใช่ของตัวเอง

แสงอ่อนยามเช้าทอดผ่านม่านผ้าลูกไม้เข้ามาแตะต้องแก้มเนียนขาวของร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง เสียงนกร้องขับขานคลอเคล้าอยู่ภายนอกหน้าต่าง และกลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ลอยมาจากทิศทางที่ไม่อาจระบุได้

ห้องนอนหลังนี้ตกแต่งอย่างวิจิตรงดงาม ผ้าม่านสีงาช้างประดับด้วยพู่ทอง ไม้แกะสลักตามเสาเตียงทุกต้น เตียงขนาดใหญ่กว่าตัวเธอถึงสองเท่า และผ้าห่มผืนหนานุ่มจนเธอแทบไม่อยากจะขยับตัวออกมา

เธอกำลังอยู่ในร่างของเด็กหญิงชื่อ "เอลิอา" องค์หญิงลำดับที่เจ็ดของจักรวรรดิอัซทารอส

และที่น่าขันกว่านั้น... ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ‘เธอ’ ไม่ใช่เด็กคนเดิม

ในร่างนี้ เธอมีผมยาวสีดำสนิทที่เงางามดั่งน้ำหมึก นัยน์ตาสีเทาเย็นชา และร่างกายผอมบางราวกับลมพัดก็ปลิว เด็กคนนี้ถูกลืม ถูกทอดทิ้งมาตลอด ไม่มีใครเหลียวแลแม้แต่คนในวัง ไม่ต้องพูดถึงพระราชา—บิดาโดยสายเลือดที่ไม่เคยมาเยี่ยมแม้แต่ครั้งเดียว

"เสื้อผ้าชุดใหม่เจ้าค่ะองค์หญิง หม่อมจะช่วยเปลี่ยนให้"

เสียงของแม่นมรูนาอ่อนโยนและอบอุ่นอย่างยิ่ง เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ยังอยู่เคียงข้างเอลิอาในขณะที่ทุกคนละทิ้งไป แม้จะไม่ได้เข้าใจว่า ‘เอลิอา’ ในตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป แต่ก็ยังดูแลด้วยความรักและศรัทธา

เอลิอานั่งนิ่ง ให้รูนาแต่งตัวให้อย่างเงียบงัน เธอยังไม่ชินกับร่างกายใหม่นี้ รู้สึกไม่คุ้นเคยกับความเบาของแขนขา การเดินเหินที่ต้องระวังไม่ให้สะดุดล้มและน้ำเสียงที่เล็กแหลมเหมือนลูกนก

รูนาก้มลงมองตาเธอหลังจากจัดผ้าให้เรียบร้อย

"วันนี้...เราจะลองออกไปเดินเล่นที่สวนหลังวังดีไหมเจ้าคะ?"

เอลิอามองนางนิ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

"อืม"

เธอพูดสั้น ๆ เพราะยังไม่รู้ว่าควรพูดยังไงกับคนในวังนี้ดี เธอไม่รู้จักวัฒนธรรม ไม่รู้จักใคร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโลกใบนี้ใช้ภาษาเดียวกับชาติเดิมของเธอหรือเปล่า แต่ประหลาดที่... เธอกลับเข้าใจทุกอย่างโดยสัญชาตญาณ

สวนหลังวังเป็นสถานที่ที่สวยงามจนเกินจริง มีต้นไม้ใหญ่อายุหลายร้อยปี ดอกไม้หลากสีบานสะพรั่ง สายลมอ่อนพัดหญ้าไหวเบา ๆ กลิ่นดอกลาเวนเดอร์และกุหลาบผสมกันอย่างลงตัว และที่น่าประหลาดคือ...ไม่มีใครอยู่เลย

ไม่มีข้าราชบริพาร ไม่มีองครักษ์ ไม่มีแม้แต่คนสวน

มีเพียงเอลิอาและรูนา

เหมือนที่แม่นมเคยพูด "ไม่มีใครต้องการเธอ"

เพียงแค่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินผ่านระเบียง ข้ารับใช้จะรีบหลบเข้ามุม ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง พวกเขากลัวอะไร? หรือดูแคลนเด็กคนนี้ขนาดนั้น?

เธอไม่เข้าใจ

เอลิอายืนอยู่กลางลานหญ้า รู้สึกถึงแสงแดดที่อาบร่างเบา ๆ ลมเย็นผ่านใบหน้า และเสียงของนกที่ร้องอยู่บนต้นไม้

ในชีวิตก่อน เธอไม่มีโอกาสสัมผัสความรู้สึกแบบนี้เลย

แม้แต่สวนดอกไม้ เธอยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ

"องค์หญิง..."

รูนาเรียกเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเศร้าเมื่อเห็นดวงตาสีเทาเหล่านั้นแดงก่ำ น้ำตาไหลเงียบ ๆ อาบแก้ม

เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจ... แต่เพราะความอบอุ่นอันแปลกประหลาดนี้ทำให้ใจเธอสั่น

"นี่มัน... ความฝันรึเปล่า" เธอพึมพำเสียงเบา