ทะลุมิติมาเป็นชายบำเรอ…แล้วแม่ทัพดันหลงข้า!?
...เดี๋ยวนะ... คนสวย? เธอเป็นใครวะ?...
...“ร้อนฉิบหาย…”...
...ผมลืมตาขึ้นมากลางห้องไม้แปลก ๆ ที่ไม่รู้จัก ร่างกายทั้งเปียกเหงื่อ ทั้งมึนหัว สุดท้ายก็ต้องพึมพำกับตัวเองอย่างโง่งม...
...“นี่มัน…เกม VR? หรือว่า...ฝันอยู่?”...
...แต่ไม่…เพราะสัมผัสได้ชัดเจน ว่ากลิ่นไม้เก่า เสียงแมลงกลางคืน และอุณหภูมิอันร้อนอบอ้าวนี่มัน จริงเกินไป…...
...มีหญิงสาวกำลังลูบไล้อยู่ที่ตัวผม...
...ด้วยความที่ผมเป็นผู้ชายจะอดใจได้ไหวหรอ...
...พอเสร็จภารกิจ...
...ผมรีบลุกขึ้น นึกย้อนอย่างมึนงง ก่อนที่เศษความทรงจำจะแล่นวาบเข้ามา...
...“นี่ฉัน...ทะลุมิติมาเป็นชายที่เลี้ยงไว้แต่งงานของตระกูลนำโชคเหรอ!?”...
...ทันใดนั้นเอง…...
...สาด!!!...
...น้ำเย็นเฉียบปะทะใบหน้าเต็มแรง!...
...“โอ้โห! เธอเล่นละครน้ำดีเหรอ!? แสบใช้ได้เลยนะ!”...
...หญิงสาวในชุดเกราะดำสนิท ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเรียบเย็นดั่งหิน ดวงตาเฉียบคมราวกับดาบ...
...“หุบปาก”...
...เสียงนั้นทำให้ผมสะอึก แต่ก็ยังพยายามรักษาสถานการณ์...
...“เช่นนั้นข้าก็จะเล่นด้วยก็ได้… เมื่อคือเจ้าทำให้ข้าเสื่อมเสีย เจ้าต้องรับผิดชอบข้านะ!”...
...นัยน์ตาของนางแข็งกร้าวขึ้นทันตา ก่อนจะชักดาบออกมาอย่างรวดเร็ว...
...“ข้าบอกให้เจ้าหุบปาก… ไม่งั้น ข้าจะตัด ไอ้จ้อนเจ้า!”...
...“เฮ้ย!! ใจเย็น! นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี้ย!”...
...หญิงสาวเพ่งมองผมราวกับจะฆ่าแกง...
...“หน้ากากผี… ดาบปรานหุบเขา… หรือว่าเจ้า คือ ‘แม่ทัพชเอม’ ที่เพิ่งปราบโจรป่ากลับมา?”...
...เมื่อผมเอ่ยชื่อเล่นของนางออกมา ใบหน้าสวยก็แข็งค้างไปชั่ววินาที...
...“ในเมื่อเจ้ารู้จักข้า แล้วยังกล้าสมคบกับคนอื่น มาทำลายความบริสุทธิ์ของข้า… เช่นนี้ เจ้ายังสมควรอยู่หรือไม่?”...
...แม่ทัพ...บริสุทธิ์…? เดี๋ยว บริบทมันแปลก ๆ แล้วไหมวะ!?...
...ผมรีบพูดรวดเดียวแทบไม่หายใจ “ท่านแม่ทัพ! เจ้าเข้าใจผิดแล้ว! ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! ข้าคืออรัญ…ชายที่ถูกเลี้ยงไว้เพื่อแต่งงานให้กับคุณหนูใหญ่ของตระกูลนำโชค!”...
...“เมื่อคืนนี้ต้องเป็นแผนร้ายแน่นอน! คุณหนูใหญ่ร่วมมือกับใครบางคน วางแผนเล่นงานเราทั้งสอง!”...
...“ท่านเพิ่งกลับมาจากการรบใช่ไหม? ชายแดนยังเต็มไปด้วยโจร หากเราบอกคนอื่นว่า...เมื่อคืนนี้ เราเพียงแค่ปรึกษากันเรื่องโจรป่าก็พอแล้ว!”...
...แม่ทัพชเอมมองผมนิ่ง…...
...“น่าขัน… ทั่วทั้งเมือง ใครไม่รู้บ้าง ว่าชายบำเรอของตระกูลนำโชค—คือคนไร้ค่า ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่เคยเข้าสนามรบ ไม่เคยมีอาจารย์ฝึกฝน ใครจะเชื่อเจ้าวางแผนการใดได้?”...
...ผมมองตานาง แล้วสูดลมหายใจ...
...“ถ้าท่านไม่เชื่อ ข้าก็จะพิสูจน์ตัวเองให้ดู… เพียงแค่ปล่อยข้าลงจากนี้!”...
...นางยืนนิ่งสักพัก ก่อนจะถอนหายใจ แล้ว—ฟึ่บ!...
...คมดาบเฉือนเชือกอย่างแม่นยำ ปลดร่างผมลงจากการพันธนาการกลางห้อง...
...“ข้าให้เวลาเจ้าครู่เดียว… หากสิ่งที่เจ้ามอบให้ ไม่เป็นที่พอใจ…”...
...ดวงตานางวาววับดุจจันทราในราตรี...
...“ข้าก็จะฆ่าเจ้าอยู่ดี”...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments