เมื่อความฝัน เรียกชื่อฉันอีกครั้ง
1.เสียงที่ลืมไม่ได้
เสียงปี่พาทย์แผ่วเบาดังคลออยู่แต่ไกลลมอ่อนพัดกลิ่นไม้จันทร์ลอยมาติดจมูก
ผืนดินใต้ฝ่าเท้าเป็นดินชื้นแต่นุ่มประหลาด
ซีมองไปรอบตัว..ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขาแน่ สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นปาล์มสูงเสียดฟ้า
แสงจันทร์สีเงินสาดลงผ่านใบไม้เป็นริ้วบรรยากาศสงบแต่ไม่ว่างเปล่า
เขาได้ยินเสียงเท้าก้าวเบาๆบนดินก่อนที่จะเห็นร่างของชายคนหนึ่งที่นุ่งโจงกระเบนสีเข้ม เดินสวนแสงออกมาจากเงาไม้.
ชายคนนั้นหน้าตาเหมือน...คนที่เขาเคยเห็นในฝันก่อนหน้า
ผิวคล้ำแดด ดวงตาลึกนิ่ง เคร่งขรึมแต่ไม่เย็นชา เขายืนนิ่งตรงหน้า แล้วพูดเพียงประโยคเดียว
เสียงของเขาเหมือนดังก้องอยู่ในอก ในวินาทีนั้น หัวใจของซีกระตุก...เขาจำชื่อนั้นได้ แต่ไม่รู้จำมาจากไหน
ซี(น.อ)
"ฉันชื่อซี...ไม่ใช่..."
ขุนธามราช(ธามในอดีต)
เจ้าลืมไปหมดแล้วจริงๆหรือ
ขุนธามราช(ธามในอดีต)
เเต่ข้าจำเจ้าได้ทุกลมหายใจ
ชายคนนั้นยิ้มเศร้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความคิดถึงที่ก็เเสนอ่อนโยน
ก่อนที่ซีจะทันพูดอะไรร่างนั้นก็ได้จางหายไปกับสายลมพร้อมเสียงกระซิบสุดท้าย...
ขุนธามราช(ธามในอดีต)
//เมื่อถึงเวลา..เจ้าจะนึกออกทุกอย่าง คีรินทร์
แสงจันทร์หายไป
เสียงปี่เงียบลง
และภาพทั้งหมดก็ดับวูปลงทันที
ซี(น.อ)
//เสียงหายใจแรง หอบ//
ซี(น.อ)
คีรินทร์คือใครกันแน่....
Comments