#4

เมื่อถึงวันสอบจริงมันทำให้ผมรู้อะไรหลายๆอย่างว่าการชิงสอบจะทดสอบแข่งกันทุกเรื่องเลยไม่ว่าจะวิชาการหรือพละกำลังในตอนสอบเนี่ยค่อนข้างไปได้สวยเลยแต่ผมจับสังเกตุอะไรบางอย่างได้อยู่นะว่าห้องพวกเราเนี่ยค่อนข้างสามัคคีแต่ถ้าหากหัวหน้าอย่างโคกะล้มห้องผมจะล้มหมดเลย ซึ่งผมก็ทำให้เกณฑ์ทุกอย่างมันอยู่ระดับปกติทั้งหมดเลย และผมก็ไม่สนใจหรอกนะว่าห้องผมจะตกลงมาห้องBหรือจะยังคงสภาพห้องAไว้ได้แต่เมื่อผ่านด้านการสอบกำลังไปก็เข้าสู่การสอบวิชาการ ผมเห็นข้อสอบเองก็ค่อนข้างง่ายนะแม้ผมจะไม่เคยศึกษาแต่คุ้นอย่างหน้าประหลาดใจเลย แต่ผมก็ไม่ได้อะไรมากแค่ทำตัวไม่เด่นและรอให้มันผ่านๆไปก็พอและเมื่อสอบเสร็จทางโรงเรียนขอเวลา1วันในการตรวจดูข้อสอบและจะประกาศในวันรุ่งขึ้นแต่ตอนสอบเสร็จมันก็16:46แล้วผมรู้สึกอยากกลับบ้านแต่มันควรจะได้กลับบ้านแล้วล่ะถ้าไม่ติดว่าโคกะชวนผมและแม้ว่าผมจะปฏิเสธก็จะตามไปยันห้องผมผมทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่ต้องไปและใช่หากโคกะไปทั้งห้องไปผมอึดอัดสุดๆเลยหล่ะแต่โคกะเหมือนต้องการถามผมหลายอย่างเลยล่ะนะ เพราะโคกะได้ถามผมว่า"ทำไมนายไม่เคยยิ้มเลยล่ะฉันสงสัยน่ะไม่ว่าจะสถานการณ์ใหนหน้าก็ยังนิ่งเนี่ย"เพื่อนทั้งห้องต่างรอฟังคำตอบผมบอกแค่ว่า"เพราะฉันยิ้มไม่เก่งน่ะเลยไม่ยิ้ม"ทำเอาเพื่อนในห้องแปลกใจเลยล่ะแต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อและไปกินร้านอาหารด้วยกันขณะพวกผมกำลังนั่งกินอยู่จู่ๆก็มีพี่ประธานเดินผ่านมาและมองโคกะด้วยสายตาแปลกๆ ผมสัมผัสได้ว่ามีเรื่องแน่ๆและมีจริงๆสภาได้เข้ามาทักทายโคกะ ทางโคกะเองก็อ้ำอึ้งนะเพราะประหม่าประธานนั่นแหละประธานก็ถามข้อมูลแล้วจู่ๆก็มาถามถึงผมเฉยเลยประธานบอกผมว่าขอคุยกับผมแบบส่วนตัวหน่อยและลากผมออกไปทางเพื่อนร่วมห้องก็รู้สึกแปลกๆนั่นแหละ

ส่วนผมอยากกลับบ้านแล้วอะแต่ก็โดนประธานลากไปและจู่ๆก็ถามว่า"นายคือคนที่เข้ามาโดยไม่มีวุฒิสินะ"ผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าใหร่ที่เขารู้เพราะเขาเป็นประธานจึงมีข้อมูลของนักเรียนมันก็ไม่แปลกอะไรหรอกจนกระทั่งเขาพูดขึ้นมาว่า"ทำไมผลงานชิ้นโบว์แดงอย่างนายมาอยู่นี่หละเนี่ย"จู่ๆผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างและแสดงอาการปวดหัวอย่างรุนแรงประธานที่เห็นดังนั้นจึงประติดประต่อและรู้ทันทีว่ามันมีอะไรแปลกๆแน่ๆจึงพาผมเข้าห้องพยาบาลและเมื่อผมเริ่มหายเข้าก็ไล่ถามเรื่อยๆผมก็ตอบตามความเป็นจริงว่า"ผมเองก็ไม่รู้ผมอยู่กับหมอมิกิที่คอยศึกษาปัญหาของผมและบอกว่าผมสมองเสื่อมน่ะ"ประธานที่ได้ยินดังนั้นจึงต่อเรื่องได้ทันทีเลยแต่เขากลับไม่บอกอะไรต่อแล้วเดินออกไป หลังจากประธานเดินออกไปโคกะก็เดินเข้ามาดูอาการเขาบอกว่าพึ่งเคยเห็นผมแสดงอาการครั้งแรกเลย ผมเองก็เริ่มหายจึงขอโคกะกลับก่อนและเมื่อมาถึงห้องผมจึงฟุบลงที่นอนและงีบลงแต่ผมก็สะดุ้งตื่นตอนตี03:23 เพราะผมฝันถึงชายคนนึงที่เอาอะไรสักอย่างตีผมไม่หยุดและสีหน้าเขานั้นโหดร้ายและเหมือนเขายิ้มด้วย...

...----------------...

จบแล้วตอนที่4

บอกจุดบกพร่องมาได้นะครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทต่อไป

